Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν. - Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΑΛΟΙ ΣΚΑΝΔΑΛΟΠΟΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 11η Μαΐου 2017

 

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ  ΜΕΓΑΛΟΙ ΣΚΑΝΔΑΛΟΠΟΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

 

    Στους τραγικούς και αποκαλυπτικούς χρόνους που ζούμε, ο προαιώνιος αντίδικος και αντίπαλος της σωτηρίας μας, ο Εωσφόρος και Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην, καθώς βλέπει να πλησιάζει η οριστική συντριβή του, «παίζει το τελευταίο του χαρτί». Εντείνει τις δυνάμεις του να παρασύρει στην απώλεια όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές, γνωρίζοντας «ότι χρόνος ουκέτι έσται», (Αποκ.10,6). Αφού πλέον συνειδητοποίησε, ότι είναι αδύνατον να συντρίψει την Εκκλησία μέσω των διωγμών, επινόησε τις ποικίλες αιρέσεις, ως το προσφορότερο μέσο για να επιτύχει τα καταχθόνια σχέδιά του. Από όλες τις αιρέσεις που εμφανίστηκαν μέχρι σήμερα στη ζωή της εκκλησίας μας, η πλέον φοβερή και σατανοκίνητη είναι ο Οικουμενισμός, όπως μαρτυρούν και ομολογούν μεγάλα πνευματικά αναστήματα της εποχής μας, οσιακές και αγιασμένες μορφές, με κορυφαίο τον άγιο Ιουστίνο τον  Πόποβιτς.

Και τούτο διότι ενώ στις άλλες, κατά καιρούς εμφανισθείσες αιρέσεις, ο διάβολος προσπάθησε να διαστρέψει ορισμένα δόγματα, η Κανόνες της Εκκλησίας, τώρα στην περίπτωση του Οικουμενισμού, έχουμε κάτι το μοναδικό. Όχι μόνο εμφανίζεται μια σωρία αιρετικών θεωριών, τις οποίες τα κατά τόπους Πατριαρχεία και Αυτοκέφαλες Εκκλησίες αδυνατούν να καταδικάσουν Συνοδικώς, αλλά επί πλέον, για πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας μας,  επιχειρείται η ανατροπή συλλήβδην ολοκλήρου της Συνοδικής και Κανονικής μας Παραδόσεως. Η ανατροπή αυτή δυστυχώς έλαβε σάρκα και οστά στην γνωστή Σύνοδο της Κρήτης τον περασμένο Ιούνιο του 2016, με την θεσμική και συνοδική αναγνώριση και νομιμοποίηση των ετεροδόξων ως εκκλησιών. Διαγράφτηκαν με μια μονοκονδυλιά οι αγώνες των αγίων Πατέρων μας, τα συγγράμματά τους, οι άγιες Σύνοδοι, τα πάντα! Και όχι μόνο αυτό, αλλά όσοι θέλουμε να βρισκόμαστε στη δισχιλιόχρονη γραμμή της Εκκλησίας μας, να ακολουθούμε τα ίχνη των αγίων Πατέρων μας, να έχουμε οδηγούς τους Ιερούς Κανόνες των αγίων Συνόδων, να συνεχίζουμε να θεωρούμε τις καταδικασμένες από την Εκκλησία παλαιές αιρέσεις και τις σύγχρονες οφθαλμοφανείς ως πλάνες και αιτία εξόδου από την Εκκλησία, να συκοφαντούμαστε ως «σταυροφόροι», τραμπούκοι, τζιχαντιστές μισαλλόδοξοι και να χαρακτηριζόμαστε ως οι «νέοι πραγματικοί αιρετικοί της Εκκλησίας»!

   Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα του κ. Αθανασίου Παπαθανασίου, αρχισυντάκτη του περιοδικού «ΣΥΝΑΞΗ», στο ιστολόγιο «ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ», με τίτλο: «ΠΑΥΣΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ!». Στο άρθρο του αυτό προσπαθεί να σπιλώσει,  ως σκανδαλοποιούς της Εκκλησίας, όσους αγωνίζονται με την Χάρη του Θεού, να πράξουν το αυτονόητο, να δώσουν με την ζωή τους και τον λόγο τους την μαρτυρία της Ορθοδόξου πίστεως και να την οριοθετήσουν από κάθε αίρεση και πλάνη, μιμούμενοι έτσι, έστω και στο ελάχιστο, τους αγίους Πατέρες μας.

   Την αγία ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής, (14 Απριλίου ε. ε.), ο κ. Α. Παπαθανασίου πήρε αφορμή από τη γνωστή φράση ενός εκ των εγκωμίων, που ψάλλει η εκκλησία μας το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής: «παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα», για να «ξεσπαθώσει» ενάντια σε κείνους, που διασύρουν την Αλήθεια «στο όνομα της αλήθειας», ενάντια σε κείνους που διαστρέφουν το μυστήριο της σταυρικής θυσίας του Χριστού και παρουσιάζουν τον σταυρό ως όργανο μίσους. Γράφει: «Το μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο στην ελλαδική Εκκλησία αυτή τη στιγμή είναι ο διασυρμός της Αλήθειας, στο όνομα τάχα της αλήθειας! Είναι η ολοένα και επιδεινούμενη εκδήλωση του δαιμονικού πειρασμού του «σταυροφορικού» πνεύματος: κραδαίνεις σταυρό, ομνύεις στον σταυρό, και τελικά κάνεις τον σταυρό όργανο μίσους, το οποίο αναιρεί τον Σταυρό! Υπάρχει ένα πολύ δύσκολο σημείο στη χριστιανική ταυτότητα, το οποίο γίνεται δυσκολότερο σε εποχές αγριάδας και ανασφάλειας όπως η τωρινή μας. Το δύσκολο σημείο είναι ότι Χριστιανό δεν σε κάνει η αναφορά, (ακόμα και η πιο παθιασμένη), στον Χριστό, αλλά η αναφορά στον Χριστό ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ».

    Είναι αλήθεια ότι αληθινός Χριστιανός δεν μπορεί να είναι εκείνος, που απλώς ομιλεί, η καυχιέται, ότι ανήκει στον Χριστό. Όμως η έκφραση «αναφορά στον Χριστό ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ», πιστεύουμε ότι είναι αδόκιμη θεολογικώς, διότι δεν εκφράζει με σαφήνεια, ποιος είναι αυτός «ο τρόπος του Χριστού», η ποιόν ακριβώς εννοεί ως «ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ». Προφανώς εννοεί εκείνον που ζει εν Χριστώ και βιώνει το μυστήριο του σταυρού, συσταυρούμενος και συνανιστάμενος με τον Χριστό σε μια σταυροαναστάσιμη πορεία. Πως όμως είναι δυνατόν, εκείνοι που ζουν εν Χριστώ και βιώνουν το μυστήριο του σταυρού, καθ’ ον χρόνον είναι συσταυρωμένοι μαζί με τον Χριστό, ταυτόχρονα να «κραδαίνουν το σταυρό», (λες και είναι κάποιο σπαθί για να εξοντώσουν κάποιους αντιπάλους) και τον καθιστούν «όργανο μίσους»; Προφανώς τέτοιου είδους χριστιανοί είναι αδύνατον να ζουν εν Χριστώ και να έχουν μέσα τους την Χάρη του αγίου Πνεύματος και ούτε καν πρέπει να ονομάζονται Χριστιανοί. Αλλά τότε ποιοι, τέλος πάντων, είναι αυτοί που, κατά την άποψη του αρθρογράφου, βιώνουν και προβάλλουν έναν νοθευμένο Χριστιανισμό, έναν Χριστιανισμό που είναι ταυτόσημος με τον τραμπουκισμό και το «σταυροφορικό» πνεύμα; Πρόκειται για δύο πρόσωπα: τον Μητροπολίτη Αιγιαλείας Αμβρόσιο και  τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ. Και γιατί; Το εξηγεί παρά κάτω: «.…ο μητροπολίτης Αιγιαλείας Αμβρόσιος εδώ και καιρό χλευάζει ως ‘αγαπούληδες του Θεού’ όσους εμμένουν στην ευαγγελική πρωτοκαθεδρία της αγάπης και εισηγείται μεθ’ ηδονής έναν ‘Ορθόδοξο’ τζιχαντισμό ως απάντηση στον Τζιχαντισμό… η Μεγάλη Βδομάδα τείνει να καθιερωθεί (με τον μητροπολίτη Αιγιαλείας πέρυσι, με τον μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ φέτος) ως χρόνος διατύπωσης σταυροφορικού λόγου!». Αλλά, που και πότε, ο Αιγιαλείας Αμβρόσιος «εισηγήθηκε μεθ’ ηδονής» έναν «‘Ορθόδοξο’ τζιχαντισμό»; Δεν αναφέρει τίποτε, ούτε αποδεικνύει με συγκεκριμένα στοιχεία, (τόπος, χρόνος κλπ.), την κατηγορία που διατυπώνει. Μια κατηγορία πολύ βαριά, (που «σηκώνει» ακόμη και καταφυγή σε ποινικό δικαστήριο), διότι με την φράση «Ορθόδοξος τζιχαντισμός» παρουσιάζει τον Αιγιαλείας Αμβρόσιο να εισηγείται μια Ορθοδοξία ταυτόσημη με τη βία, (αφού η λέξη Τζιχάντ σημαίνει την δια της βίας επιβολή κάποιας θρησκευτικής πίστεως). Το να ρίχνει όμως λάσπη εναντίον ενός Ιεράρχου και μετά να το «βάζει στα  πόδια» χωρίς να δίνει στοιχειώδεις εξηγήσεις, μια τέτοια διαγωγή μαρτυρεί ήθος χριστιανικό; Μαρτυρεί χριστιανό που βιώνει το μυστήριο του σταυρού, που βιώνει την αγάπη προς τον πλησίον με τρόπο αυθεντικό; Η μήπως μαρτυρεί φανατισμό και μίσος, μια λεκτική μορφή Τζιχαντισμού και τραμπουκισμού;  

Ο κ. Παπαθανασίου δεν δίστασε να στρέψει τα πυρά του και εναντίον του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ. Και γιατί; Διότι ο άγιος Πειραιώς διατύπωσε «σταυροφορικό λόγο», ότι δηλαδή ο λόγος του προφανώς στερείται αγάπης και είναι φορτισμένος με ηλεκτρικό φορτίο μισαλλοδοξίας υψηλής τάσεως! Ένας λόγος οργής και μίσους απέναντι σε κάθε αντιφρονούντα, που μας θυμίζει τις σταυροφορίες των παπικών, οι οποίες, ως γνωστόν, κατέληξαν στην άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1204, όπου διεπράχθησαν ανείπωτα εγκλήματα, αρπαγές και λεηλασίες, χειρότερες και από αυτές των Οθωμανών το 1453.  Αλλά, που και πότε, διεπράχθη αυτό το φοβερό και ασυγχώρητο «έγκλημα»; Όταν έστειλε επιστολή προς τον Κόπτη «Πατριάρχη», (τον Ιανουάριο του 2017), και αργότερα που έστειλε επιστολή 37 σελίδων στον τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν, για να τον προσκαλέσει στην Ορθόδοξη πίστη!  

   Ας δούμε όμως από κοντά τα δύο αυτά «εγκλήματα». Ας εξετάσουμε πρώτα την επιστολή του προς τον Κόπτη «Πατριάρχη» Θεόδωρο τον Β΄, με αφορμή την επίσημη επίσκεψή του στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια υπέροχη επιστολή, ομολογιακού χαρακτήρος, γραμμένη με πολλή ευγένεια, αγάπη, λεπτότητα, αλλά και με πλήθος θεολογικών επιχειρημάτων, με τα οποία αποδεικνύει με βάση τους αγίους Πατέρες, τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και τα ιστορικοδογματικά δεδομένα, την πλάνη της αιρέσως του Μονοφυσιτισμού. Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα: «Ένας επιπρόσθετος λόγος, που αναδεικνύει την επικαιρότητα και την σημαντικότητα της παρούσης Επισκοπικής επιστολής μας, είναι τα τεκταινόμενα στα πλαίσια της συγχρόνου αιρετικής οικουμενι(στι)κης κινήσεως με τους οικουμενι(στι)κους θεολογικούς διμερείς διαλόγους μεταξύ Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών, όπου οι εκπρόσωποι από πλευράς Ορθοδόξου Εκκλησίας, εμφορούμενοι δυστυχώς από το παναιρετικό πνεύμα του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακούσυγκρητιστικού Οικουμενισμού, και μεταχειριζόμενοι την απάτη της ψευδούς οικουμενιστικής αγάπης άνευ της αληθείας και της ενότητος εν τη Ορθοδόξωπίστει, φενακίζουν, εξαπατούν και κοροϊδεύουν Υμάς, Εκλαμπρότατε, ισχυριζόμενοι ότι ο Μονοφυσιτισμός είναι δήθεν «αδελφή Εκκλησία», με έγκυρα μυστήρια, βάπτισμα, ιερωσύνη και Χάρι, ότι Υμείς, ο αρχηγός της αιρετικής μονοφυσιτικής Κοπτικής Κοινότητος, είστε κανονικός Επίσκοπος και διάδοχος του Αποστόλου Μάρκου, θεωρίες παντελώς άγνωστες, αμαρτύρητες, αβάσιμες στην εν γένει Παράδοση της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίες αποτελούν ξεκάθαρη βλασφημία προς το Πανάγιον Πνεύμα και αναδεικνύουν την θεολογική εκτροπή Υμών».

  Παρά κάτω προσθέτει: «Η αίρεση του Μονοφυσιτισμού έθεσε και θέτει ακόμη και σήμερα την Ορθόδοξη πίστη και την σωτηρία του ανθρώπου σε κίνδυνο. Εσείς, οι αιρετικοί Μονοφυσίτες, πρεσβεύετε ότι ο Χριστός, μετά την ενανθρώπησή Του, δηλ. μετά την ένωση των δύο τελείων φύσεών Του (θείας και ανθρωπίνης) στο ένα πρόσωπό Του, είχε μόνο μία φύση, την θεία, η οποία απορρόφησε την ανθρώπινη φύση του Χριστού και κυριάρχησε επ’ αυτής. Οι άγιοι Πατέρες, όμως, της Αγίας και Οικουμενικής Δ΄ Συνδου, (όπως οι άγιοι Φλαβιανός Κων/λεως, Προτέριος Αλεξανδρείας, Ανατόλιος κ.α.), η οποία συνεκλήθη στη Χαλκηδόνα της Βιθυνίας το 451 μ. Χ. κατεδίκασαν την μεγάλη αίρεσή σας του Μονοφυσιτισμού και τους μονοφυσίτες αιρεσιάρχες σας Ευτυχή, Διόσκορο και Σεβήρο, και δογμάτισαν ότι οι δύο τέλειες φύσεις του Χριστού, (θεία και ανθρώπινη), μετά την ένωσή τους στο ένα πρόσωπο του Θεού Λόγου, παρέμειναν μεταξύ τους ενωμένες ασυγχύτως, αδιαιρέτως, ατρέπτως και αχωρίστως. Δεν υπήρξε καμία απορρόφηση, ή προσχώρηση, ή σύγχυση, ή διαίρεση, ή τροπή των δύο φύσεων, αλλά παρέμειναν και οι δύο ακέραιες, διατηρώντας η κάθε μία τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα και παραμένοντας στα όριά της. Δηλ. οι δύο τέλειες φύσεις ενώθηκαν στην μία υπόσταση του Θεού Λόγου. Επομένως, το ορθόδοξο είναι να κάνουμε λόγο για δυοφυσιτισμό, δηλ. για δύο τέλειες φύσεις μετά την ένωση, και όχι για μονοφυσιτισμό, δηλ. για μία φύση, και συγκεκριμένα την θεία, μετά την ένωση, όπως κάνετε εσείς. ….Ο Μονοφυσιτισμός σας δημιουργήθηκε από την λανθασμένη ερμηνεία της Χριστολογίας του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας. Η καθ’υπόστασιν ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Λόγου δηλώνεται, κατά τον άγιο Κύριλλο, σαφέστατα με τη φράση «μία φύσις του Θεού Λογου σεσαρκωμένη». Η φράση αυτή του αγίου Κυρίλλου δεν νοείται μονοφυσιτικά, όπως την εννοείτε εσείς, διότι το «μία φύσις» αναφέρεται στην θεία φύση του Λόγου, ενώ το «σεσαρκωμένη» αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση Του. Έτσι, ενώ με την φράση αυτή δηλώνεται η ακεραιότητα της ανθρωπίνης φύσεώς Του, τονίζεται παράλληλα η πραγματικότητα και η ενότητα του προσώπου Του. Η έμφαση μάλιστα αυτή, που δίνει ο άγιος Κύριλλος στην ενότητα του προσώπου του Χριστού και την ταυτότητά του με τον Θεό Λόγο («ένα και τον αυτόν») μετά την ένωση των δύο φύσεων, αποτελεί το κυριότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της χριστολογίας του. 

Οι ιδρυτές της αιρέσεως του Μονοφυσιτισμού, τους οποίους εσείς τιμάτε ως «αγίους», ερμήνευσαν μονοφυσιτικώς την παραπάνω φράση του αγίου Κυρίλλου ο οποίος την εχρησιμοποίησε ως φράσι του Μεγάλου Αθανασίου ενώ ανήκει εις τον αιρεσιάρχη Απολλινάριο Λαοδικείας, τον καταδικασθέντα υπό της Αγίας Β΄ Οκουμενικς Συνόδου, γεγονός που απέδειξαν οι Λεόντιος Βυζάντιος και Ιωάννης Σκυθοπολίτης, (Λεοντίου Ιεροσολύμων PG 86,1865), στην προσπάθεια αντιδράσεώς τους στην αίρεση του Νεστοριανισμού. Ο δυστυχής αρχιμανδρίτης Ευτυχής δίδασκε ότι στον Χριστό δεν υπάρχουν πλέον μετά την ενανθρώπηση δύο φύσεις, αλλά μόνο η θεία, που προήλθε ουσιαστικά μετά από τη σύγκραση των δύο φύσεων.

Είναι χαρακτηριστική η αιρετική δήλωση του Ευτυχούς «δύο φύσεις προ της ενώσεως, μία φύσις μετά την ένωσιν». Ο Διόσκορος, πατριάρχης Αλεξανδρείας, δεν είχε ορθόδοξη Χριστολογία, επειδή η έκφραση «εκ δύο φύσεων», που υποστήριζε, δεν είναι δογματικώς ισοδύναμη με την έκφραση «εν δύο φύσεσιν». Η έκφραση «εκ δύο φύσεων», αν και ορθόδοξη καθ’ εαυτή, χωρίς την έκφραση «εν δύο φύσεσιν», δεν εξασφαλίζει από την εκτροπή του χριστολογικού φρονήματος στη σεβηριανή Χριστολογία. Ο Διόσκορος αποκατέστησε τον Ευτυχή στη ληστρική σύνοδο του 449, επειδή εμφορούνταν από την μονοφυσιτική Χριστολογία και όχι την Χριστολογία του αγίου Κυρίλλου. Δικαίως καθαιρέθηκε από την Δ΄ Αγα και Οικουμενική Σύνοδο, επειδή κλήθηκε τρεις φορές και δεν προσήλθε. Αλλά, και αν προσερχόταν, πάλι θα καταδικαζόταν ως αιρετικός, επειδή αρνούνταν την Έκθεση Πίστεως των Διαλλαγών. Γι’αυτό άλλωστε τον αναθεμάτισαν η Δ΄ κα όλες οι μεταγενέστερες Άγιες και Οικουμενικές Σύνοδοι. Η μεταγενέστερη παράδοση της Εκκλησίας και τα ιστορικοδογματικά δεδομένα της εποχής του μαρτυρούν για το μονοφυσιτικό φρόνημα του Διοσκόρου και τον καταδικάζουν ως ομόφρονα και υπερασπιστή του Ευτυχούς. Ο Σεβήρος ομιλεί για μία σύνθετη φύση, η οποία, με την φαντασία του νου, μπορεί να αναλυθεί σε δύο φύσεις. Υπό την έννοια αυτή ο λεγόμενος δυοφυσιτισμός του Σεβήρου είναι φανταστικός και επινόημα, και δεν συνιστά δύο πραγματικές φύσεις. Απόδειξη του γεγονότος είναι ο ισχυρισμός του Σεβήρου, ότι στον Χριστό υπάρχει μία σύνθετη φυσική ενεργητική κίνηση (μονοενεργητισμός), ανάλογη προς την σύνθετη φύση».

   Θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον κ. Α. Παπαθανασίου: Καθίσατε  ποτέ να μελετήσετε την επιστολή του άγιου Πειραιώς; Και αν ναι, τότε, που βρίσκετε έστω και μία διατύπωση μη Ορθόδοξη; Που είναι τα θεολογικά σας επιχειρήματα, με τα οποία αποδεικνύετε, ότι ο λόγος του άγιου Πειραιώς δεν είναι Ορθόδοξος, αλλά «σταυροφορικός»; Ποιους αγίους πατέρες έχετε να παρουσιάσετε, που να ανατρέπουν τα θεολογικά επιχειρήματα της επιστολής; Όντως ο αγαπητός αρχισυντάκτης του θεολογικού περιοδικού «Σύναξη», που θέλει να εμφανίζεται και βαθύς ερμηνευτής του μυστηρίου του Σταυρού του Χριστού, δεν έχει να παρουσιάσει ούτε ένα θεολογικό επιχείρημα, ούτε μία πατερική γνώμη. Η μόνη πατερική γνώμη που παρουσιάζει, ξέρετε ποια είναι; Κρατηθείτε, η μάλλον προσδεθείτε! Ο πρώην Μητροπολίτης Πρεβέζης κυρός Μελέτιος!  Και τι είπε ο άγιος Πρεβέζης; «Ήταν από εκείνους που είχαν καταδείξει ότι οι Χριστιανοί Κόπτες δεν είναι αιρετικοί»! Για τον συντάκτη της «Συνάξεως» δεν «μετρούν», δεν έχουν καμία σημασία οι θεοφώτιστοι θεολογικοί λόγοι των μεγάλων αγίων Πατέρων και θεολόγων της Εκκλησίας μας, που κατέδειξαν την πλάνη του Μονοφυσιτισμού, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, ο μέγας Φώτιος, οι άγιοι Πατέρες οι συγκροτήσαντες την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο κ.α., αλλά ο Πρεβέζης κυρός Μελέτιος! Όπως με έμφαση τονίζει παρά κάτω, ο Πρεβέζης είναι «ένα από τα ευάριθμα διαμάντια της σύγχρονης Εκκλησίας» και όχι οι παρά πάνω μνημονευθέντες άγιοι Πατέρες!  Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Μέχρις εκεί έφθασε ο αγαπητός κ. Α. Παπαθανασίου, να τοποθετείται ο κυρός Μελέτιος υπεράνω των αγίων Πατέρων! Φρίττει κανείς και μόνο στη σκέψη αυτή. Θα ρωτούσαμε τον κ. Α. Παπαθανσίου: συμφωνεί με την κακόδοξη θέση, η οποία υπεγράφη στην κοινή δήλωση του Σαμπεζύ με τους Μονοφυσίτες, ότι ένωση των δύων φύσεων γίνεται «δεκτή τη θεωρία μόνη»;

     Αλλά δεν σταματάει μέχρις εδώ το παραλήρημά του. Παρά κάτω προχωρεί ακόμη περισσότερο. Με δεδομένο ότι ο μακαριστός Μελέτιος είναι εκείνος, που εκφράζει την αλήθεια της Ορθοδοξίας και όχι οι άγιοι Πατέρες, θεωρεί ότι οι «Κόπτες που σφαγιάστηκαν στην Αίγυπτο την Κυριακή των Βαΐων» είναι, ως Ορθόδοξοι, αληθινοί μάρτυρες του Χριστού. Τους οποίους όμως «ο μαυροψυχισμός των ελλαδιτών ‘Ορθοδόξων’ ζηλωτών δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει ως μάρτυρες του Χριστού και ως αδελφούς». Ποιος του είπε ότι δεν πονούμε, δε θλιβόμαστε και δεν θρηνούμε για τον άδικο χαμό αυτών των κατά τα άλλα συμπαθών και αθώων ανθρώπων; Όμως η έννοια του μαρτυρίου και του μάρτυρος νοείται μόνον εντός της Εκκλησίας και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως. Ας ρίξει μια ματιά στην εκκλησιαστική μας ιστορία, όταν στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους και οι αιρετικοί (π.χ. Μοντανιστές), είχαν δώσει πλήθος μαρτύρων, αλλά ουδέποτε η Εκκλησία τους θεώρησε ως «Μάρτυρες Χριστού»! Επί πλέον ο ΛΔ΄ Κανόνας της εν Λαοδικεία Συνόδου αποκαλεί τους μάρτυρες των αιρετικών: «ψευδομάρτυρες», ότι «αλλότριοι του Θεού γεγόνασι»! 

  Ας έρθουμε τώρα και στην επιστολή προς τον κ. Ερντογάν. Και η επιστολή αυτή, όπως και η προηγούμενη, είναι κατά τον κ. Παπαθανασίου απαράδεκτη, επειδή διατυπώνει «σταυροφορικό λόγο», αφού στέλνει στην αιώνια κόλαση όχι απλώς τον κ. Ερντογάν, αλλά ολόκληρο τον τουρκικό λαό: «Είναι, εν τέλει, επιστολή προς ποιόν; Και με τη μόνιμη επωδό: λόγο περί της αιώνιας καταδίκης και αιωνίου κολασμού των αντιφρονούντων, (όπως και στην επιστολή του προς τον Κόπτη Πατριάρχη τον Ιανουάριο). Κι αυτή τη φορά, με λόγο περί αιώνιας καταδίκης όχι απλώς του Ερντογάν, αλλά ολόκληρου του τουρκικού λαού! Πως λέγεται η ενοχοποίηση συλλήβδην ενός λαού; Και πως λέγεται η υφαρπαγή της τελικής κρίσης του μόνου Κριτή, του Χριστού;».

    Αν διαβάσει κανείς την επιστολή αυτή, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό κείμενο, και αυτό ομολογιακού χαρακτήρα, με το οποίο, αφ’ ενός μεν καταδεικνύει την πλάνη του Ισλάμ και αφ’ ετέρου καλεί σε μετάνοια και ένταξη στην Εκκλησία του Χριστού τον κ. Ερντογάν και κατ’ επέκταση κάθε οπαδό του Ισλάμ. Ο Σεβασμιώτατος δεν έπραξε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από το αυτονόητο καθήκον του, από αυτό δηλαδή που θα έπραττε κάθε Ορθόδοξος επίσκοπος, που ενδιαφέρεται για την σωτηρία όλων των ανθρώπων, όλων εκείνων, που βρίσκονται εκτός της Εκκλησίας και εν προκειμένω των αλλοθρήσκων ισλαμιστών, οι οποίοι, εν όσω παραμένουν στην πλάνη του Ισλάμ, χάνουν την σωτηρία τους. Μήπως αυτό δεν ήταν ανέκαθεν το ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια; Να καλεί τους αλλοθρήσκους και αιρετικούς σε μετάνοια και να κάνει το παν, για να έλθουν εις επίγνωση της εν Χριστώ αληθείας;

   Γιατί λοιπόν ενοχλήθηκε ο κ. Α. Παπαθανασίου, για όσα περί κολάσεως αναφέρονται στην επιστολή; Μήπως επειδή κατά βάθος πιστεύει, ότι και στο Ισλάμ υπάρχει σωτηρία; Το λέμε αυτό, διότι, σήμερα ευρύτατα κυκλοφορεί στους κόλπους του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού η πεποίθηση, ότι και στις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες υπάρχει σωτηρία. Ότι το Κοράνιο (και οι Γραφές των άλλων θρησκειών) είναι «ίσο με την Αγία Γραφή και ιερό όπως αυτή». Και ότι οι Μουσουλμάνοι μπορούν να πάνε στον παράδεισο χωρίς να πιστεύουν στον Χριστό!

     Ας μας απαντήσει ο κ. Α. Παπαθανασίου: Υπάρχει στο Ισλάμ σωτηρία; Ας μας εξηγήσει, τι σημαίνει ο θεόπνευστος λόγος του αποστόλου Πέτρου: «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία• ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ.4,12); Με τους παρά πάνω θεόπνευστους λόγους αφήνει ο απόστολος κανένα περιθώριο σωτηρίας μέσα στο Ισλάμ και εκτός της Εκκλησίας; Ο Σεβασμιώτατος  δεν απέκλεισε της σωτηρίας τον μουσουλμάνο Τούρκο Πρόεδρο και τον μουσουλμανικό τουρκικό λαό. Γι’ αυτό άλλωστε τους κάλεσε σε μετάνοια και ένταξη στην Εκκλησία του Χριστού! Που είδε γραμμένο στην επιστολή, ότι εκείνος αποφάνθηκε για την αιώνια καταδίκη του «του Ερντογάν, αλλά και ολόκληρου του τουρκικού λαού», η την «υφαρπαγή της τελικής κρίσης του μόνου Κριτή, του Χριστού»; Κατά ποίαν έννοια ο προειδοποιητικός λόγος που απευθύνει ένας Επίσκοπος σε μια, η περισσότερες ψυχές, για το ενδεχόμενο να χαθούν και να μην επιτύχουν την σωτηρία τους, εάν παραμείνουν πεισματικά στην πλάνη του Ισλάμ, είναι «υφαρπαγή της τελικής κρίσης του μόνου Κριτή, του Χριστού»; Αν στις τραγικές μας ημέρες αποτελεί εξαίρεση ο ομολογιακός του λόγος, φταίει εκείνος, ή η συντριπτική πλειοψηφία του επισκοπικού σώματος, οι οποίοι έπαψαν να είναι αληθινοί Επίσκοποι, με την ακριβή σημασία του όρου και δεν καλούν τους πάντες σε μετάνοια και ένταξη στην Εκκλησία του Χριστού;   

  Κλείνοντας εκφράζουμε την λύπη μας και τον πόνο μας για όσα υβριστικά και συκοφαντικά τόλμησε να δημοσιεύσει στο εν λόγω άρθρο του, ο κατά τα άλλα αγαπητός κ. Α. Παπαθανασίου, κατά την ημέρα μάλιστα της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής, ημέρα πένθους, αυτοκριτικής και μετανοίας. Ο πόνος μας δεν έγκειται τόσο στο γεγονός, ότι κατασπιλώθηκε και διασύρθηκε βάναυσα και άδικα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, (ο οποίος στο κάτω - κάτω θα έχει μισθό από τον Θεό, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου: «χαίρετε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς», (Ματθ.5,12), αλλά επειδή ο ίδιος εζημίωσε την ψυχή του. Προσέθεσε μία ακόμη αμαρτία, την αγία αυτή ημέρα, για την οποία, (αμαρτία), θα κληθεί να δώσει λόγο στον Θεό εν ημέρα κρίσεως. Περιττό να λεχθεί, ότι τα όσα γράψαμε δεν είναι καρπός μίσους, η εμπάθειας, απέναντι στο πρόσωπό του, το οποίο, κατά τα άλλα αγαπούμε και τιμούμε, αλλά είναι καρπός αγωνίας και ευθύνης για την αποκατάσταση της αληθείας. Το να παρουσιάζεται ο ομολογιακός λόγος ενός Ιεράρχου ως λόγος σταυροφορικός, μισαλλόδοξος, τραμπουκιστικός, δεν είναι τίποτε άλλο παρά στρέβλωση και παραποίηση της αληθείας. Και τούτο διότι το στοιχείο της ομολογίας είναι βασικό και ουσιώδες γνώρισμα της χριστιανικής πίστεως: «Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς», (Ματθ.10,32). Γενικότερα μπορούμε να πούμε, ότι μια από τις βασικότερες επιδιώξεις του Οικουμενισμού σήμερα, που καλλιεργείται επιμελώς μέσα στους κόλπους της παναιρέσεως, είναι η προσπάθεια να αποδυναμώνεται και να εκμηδενίζεται κάθε διάθεση ομολογίας. Να διαστρέφεται, να διασύρεται και να συκοφαντείται ο ομολογιακός λόγος ως λόγος τζιχαντιστικός, «ναρκισιστικός» και «μισαλλόδοξος ηρωϊσμός». Το οικουμενιστικό πνεύμα της εποχής μας δεν θέλει την ομολογία, διότι η ομολογία έρχεται σε αντίθεση, εναντιώνεται στην ισοπέδωση όλων των πίστεων και θρησκειών και στην πορεία προς την πανθρησκεία.

    Και εδώ ακριβώς είναι το μεγάλο σκάνδαλο αγαπητέ κ. Α. Παπαθανασίου. Ο λόγος που απευθύνει η Εκκλησία μας την Μεγάλη Παρασκευή προς την Παναγία «παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα!», πιστεύουμε, ότι εσάς θα έπρεπε πρώτα να προβληματίσει, διότι εσείς και όσοι σας ακολουθούν, είστε εκείνοι, που, χωρίς ίσως να το καταλαβαίνετε, προκαλείτε το μεγάλο σκάνδαλο, να διαστρέφετε τον ορθόδοξο πατερικό και ομολογιακό λόγο και να τον παρουσιάζετε ως τζιχαντιστικό! Ελπίζουμε και προσευχόμαστε για την μετάνοιά σας.    

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

 

 

 

 

 

 

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΣΧΑ: «ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΕΤΥΘΗ ΧΡΙΣΤΟΣ»!


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η  Μαΐου 2017

 

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΣΧΑ: «ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΕΤΥΘΗ ΧΡΙΣΤΟΣ»!

 

    Η μεγάλη εορτή του Πάσχα, η Λαμπρή, όπως την ονομάζει ο λαός μας, δεν είναι μια συνηθισμένη εορτή, αλλά η «εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων», κατά την οποία «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν», κατά τον ιερό υμνογράφο. Δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη, αλλά και η αρχαιότερη εορτή της Εκκλησίας μας, αφού σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες άρχισε να εορτάζεται, κάθε χρόνο από την ημέρα που αναστήθηκε ο Χριστός. Αλλά και κάθε Κυριακή του έτους η Εκκλησία μας εορτάζει Πάσχα, αφού η Κυριακή είναι αφιερωμένη στην Ανάσταση του Κυρίου, κατά την οποία ψάλλονται αναστάσιμα τροπάρια. Ωστόσο υπάρχουν δυστυχώς και εκείνοι οι οποίοι, όχι απλά δεν χαίρονται την ημέρα αυτή, αλλά προσπαθούν με χίλιους δυο τρόπους να διαστρέψουν το νόημά της. Επιχειρούν να σπιλώσουν το άγιο περιεχόμενό της, προκειμένου να συμπαρασύρουν και άλλους στην απιστία και στην απώλεια.

   Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από άρθρο στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (Μ. Σάββατο 15-4-2017) του κ. Παντελή Μπουκάλα, με τίτλο: «ΤΟ ΠΕΣΑΧ, ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ Η ΛΑΜΠΡΗ».

   Σ’ αυτό ο αρθρογράφος κάνει κατ’ αρχήν μια ιστορική αναδρομή στο Πάσχα των Εβραίων της Παλαιάς Διαθήκης, τύπος του οποίου υπήρξε το Πάσχα της Καινής. Στη συνέχεια όμως μνημονεύει ένα γεγονός που συνδέεται άμεσα με το εβραϊκό Πάσχα, που τον συγκλονίζει κυριολεκτικά, ένα γεγονός που αδυνατεί να το ερμηνεύσει, το θεωρεί ασυμβίβαστο με την αγάπη και την δικαιοσύνη του Θεού. Αποτελεί γι’ αυτόν πέτρα σκανδάλου, πάνω στην οποία σκοντάφτει. Γράφει: «Σε οποιαδήποτε εκδοχή κι αν έχει τύχει να δω, μεγαλοβδομαδιάτικα, κινηματογραφημένη τη σκηνή του θανάτου των πρωτοτόκων, σκέφτομαι ότι ο Χριστός δεν μπορεί να είναι υιός αυτού του μακελάρη Θεού, που σκότωσε ακόμα και τα πρωτογέννητα των ζώων». Και παρά κάτω: «Σε τι είχαν προλάβει άραγε να φταίξουν τα παιδιά των Αιγυπτίων ώστε να πρέπει να θανατωθούν; Ποιος νέος Θεός, Θεός της αγάπης, θα αναλάμβανε αυτό το φορτίο, και πάμπολλα άλλα αιματηρά, χωρίς να δει την αίγλη του να αμβλύνεται εξαρχής;».

    Εδώ αναφέρεται στην τελευταία, (από τις δέκα), και σκληρότερη «πληγή», που έδωσε ο Θεός στους σκληρόκαρδους Αιγυπτίους, οι οποίοι αρνούνταν να αφήσουν τους υπόδουλους Εβραίους, να έρθουν στη γη της επαγγελίας, σύμφωνα με την υπόσχεση που έδωσε σ’ αυτούς ο Θεός, για να ζήσουν ελεύθεροι, αλλά ήθελαν να τους κρατούν με τη βία, για να τους χρησιμοποιούν ως δούλους. Κατά τον αρθρογράφο ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τον Χριστό της Καινής, αφού ο Χριστός αποκάλυψε όλη την αγάπη του Θεού στον άνθρωπο, ενώ ο Θεός της Παλαιάς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας «μακελάρης», ένας Θεός άδικος και σκληρός τιμωρός, ένας φονιάς, σαν αυτούς τους φονιάδες, που κάθε τόσο βλέπουμε στα κανάλια να σκοτώνουν εν ψυχρώ αθώους ανθρώπους σε τρομοκρατικά χτυπήματα.

    Η  θεωρία, περί του ότι δήθεν ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι Θεός άδικος και σκληρός και ότι άλλος είναι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης και άλλος ο Θεός της Καινής, είναι πολύ παλαιά, ανάγεται στον 2ον μ. Χ. αιώνα. Οι πρώτοι που την δίδαξαν, ήταν οι οπαδοί του Μαρκίωνος και οι Μανιχαίοι. Στη συνέχεια στα νεώτερα χρόνια, πήραν τη σκυτάλη κάποιοι Γερμανοί θεολόγοι Προτεστάντες ορθολογιστές, όπως ο Αδόλφος Χάρνακ και ο Φράντς Ντέλιτς, και αυτούς κατόπιν τους διαδέχθηκαν οι νεώτεροι «νεοπαγανιστές». Οι άγιοι Πατέρες είχαν επισημάνει την διεστραμμένη αυτή θεωρία και μας έδωσαν στους λόγους και στις ομιλίες τους θεοφώτιστες απαντήσεις. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σε ομιλία του στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο παρατηρεί ότι ο νομοθέτης και των δύο Διαθηκών είναι ένας και ο αυτός και ότι ο Θεός έχει προσαρμόσει το περιεχόμενο εκάστης Διαθήκης, ανάλογα με την διαφορά της κάθε εποχής: «Ημείς γαρ ένα και τον αυτόν φαμέν εκατέρων των Διαθηκών νομοθέτην προς το δέον πάντα οικονομήσαντα και τη των καιρών διαφορά, την διαφοράν εκατέρας νομοθεσίας αρμόσαντα», (Ομ.16,6-7. PG. 57,247). Ο ίδιος ιερός πατήρ αναφερόμενος στο χωρίο του αποστόλου Παύλου «Ου θέλω δε υμάς αγνοείν, αδελφοί, ότι οι πατέρες ημών πάντες υπό την νεφέλην ήσαν, και πάντες δια της θαλάσσης διήλθον,…», (Α΄ Κορ.10,1- 5), υπογραμμίζει ότι «ο Θεός που τιμώρησε τους Εβραίους για την απείθεια και σκληροκαρδία τους, θα τιμωρήσει με την ίδια αυστηρότητα και εμάς τους πιστούς της Καινής Διαθήκης, εάν αθετήσουμε τον άγιο νόμο του. Ο απόστολος ήθελε μεταξύ άλλων να δείξει ότι είναι μεγάλη η συγγένεια της Παλαιάς Διαθήκης προς την Καινήν… Είναι λοιπόν φανερό ότι ο Θεός είναι ένας και ο αυτός. Αυτός ο οποίος έστρωσε κάτω νεκρούς τους ιουδαίους στην έρημο, ο ίδιος θα τιμωρήσει από εμάς όσους αμαρτάνουν», (PG. 51,244-245). Ο Μέγας Βασίλειος, σε ομιλία του στον προφήτη Ησαΐα, αναφέρει ότι ο Θεός και όταν ακόμη τιμωρεί, δεν παύει από του να ευεργετεί ως Θεός ελεήμων και φιλάνθρωπος. Σχολιάζοντας τον λόγο του προφήτου: «και επάξω την χείρά μου επί σε και πυρώσω σε εις καθαρόν, τους δε απειθούντας απολέσω και αφελώ πάντας ανόμους από σου και πάντας υπερηφάνους ταπεινώσω», (1,25), παρατηρεί: «Κοίταξε το αγαθόν τέλος της δικαίας κρίσεως του Θεού και των τιμωριών που επιβάλλονται κατά την κρίση… Μ’ αυτόν τον τρόπο παροξύνεται ο Θεός, προκειμένου να ευεργετήσει τους αμαρτωλούς. Διότι δεν τιμωρεί για να αφανίσει, αλλά παιδαγωγεί για να επανορθώσει», (Ερμ. εις τον προφήτην Ησαΐαν, 1,55-59. ΒΕΠΕΣ 56,92,95). Ο δήθεν σκληρός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης αποδεικνύεται Θεός γεμάτος από αγάπη και πατρική ευσπλαχνία, όταν λέγει δια του προφήτου Ησαΐου: «Εμφανής εγενήθην τοις εμέ μη επερωτώσιν, ευρέθην τοις εμέ μη ζητούσιν. είπα· ιδού ειμί τω έθνει, οίουκ εκάλεσάν μου το όνομα, εξεπέτασα τας χείράς μου όλην την ημέραν προς λαόν απειθούντα και αντιλέγοντα», (65,1-2), δηλαδή «φανέρωσα τον εαυτό μου σ’ εκείνους οι οποίοι δεν με ρώτησαν, διότι με αγνοούσαν. Ευρέθηκα από εκείνους, οι οποίοι δεν ζητούσαν να με βρουν. Διαρκώς σαν πατέρας στοργικός άπλωσα τα χέρια μου για να αγκαλιάσω λαόν, ο οποίος απειθεί και αντιλέγει».

   Ως προς το ερώτημα «Σε τι είχαν προλάβει άραγε να φταίξουν τα παιδιά των Αιγυπτίων, ώστε να πρέπει να θανατωθούν;», θα μπορούσαμε να απαντήσουμε μεταξύ άλλων τα εξής: Ο Θεός ως δημιουργός των πάντων, που έφερε τα πάντα στην ύπαρξη «εκ του μη όντος», είναι ο απόλυτος κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου. Επειδή Αυτός μόνος παρέχει το δώρο της ζωής και της υπάρξεως, Αυτός μόνος μπορεί και να το αφαιρέσει, όταν εκείνος το κρίνει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μια τέτοια ενέργεια είναι αυθαίρετη, άδικη, ή χωρίς αγάπη. Ούτε πάλι σημαίνει, ότι κάθε φορά που αφαιρεί το  δώρο της ζωής, πρέπει οπωσδήποτε να έχει προηγηθεί κάποια αμαρτία από την πλευρά του ανθρώπου, που να αποτελεί την αιτία για την αφαίρεση της ζωής του. Αυτό συμβαίνει σε πάμπολλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στα βρέφη και τα νήπια που αποθνήσκουν στη νηπιακή ηλικία, χωρίς να έχουν διαπράξει  κάποια προσωπική αμαρτία. Ας θυμηθούμε εδώ το ερώτημα που έθεσαν οι μαθητές στον Κύριο: «ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος η οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; απεκρίθη Ιησούς· ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλ’ ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ», (Ιω.9,2-3).

   Στο σημείο αυτό θα ρωτούσε κανείς: Μα πως είναι δυνατόν ο Θεός να είναι δίκαιος και να είναι Θεός αγάπης, όταν αφαιρεί τη ζωή αθώων νηπίων, που δεν αμάρτησαν σε τίποτε; Η Θεία αγάπη και η Θεία δικαιοσύνη υπερβαίνει τόσο πολύ την ανθρώπινη αγάπη και δικαιοσύνη, ώστε πολλές φορές αδυνατούμε να την εννοήσουμε, επειδή κρίνουμε τις ενέργειες του Θεού σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια και σύμφωνα με την αντίληψη που έχουμε περί αγάπης και δικαιοσύνης, ή με το νοηματικό περιεχόμενο που έχει δώσει στον όρο «δικαιοσύνη» η επιστήμη της νομικής, (βλέπε π.χ. την παραβολή των εργατών του αμπελώνος, όπου οι εργάτες της ενδεκάτης ώρας αμείβονται όπως και εκείνοι της πρώτης. Ή την παραβολή του ασώτου, όπου ο άσωτος αποκαθίσταται στα πρώτα δικαιώματά του, ενώ είχε κατασπαταλήσει την περιουσία του πατέρα του). Τα κρίματα του Θεού είναι ακατανόητα.Το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο αγαθό, επί τη βάσει του οποίου εμείς οι άνθρωποι, συνήθως κρίνουμε και αξιολογούμε τις πράξεις των ανθρώπων, αλλά και αυτού του Θεού, είναι το αγαθό της παρούσης πρόσκαιρης ζωής. Για τον Θεό όμως δεν έχουν έτσι τα πράγματα.  Το ύψιστο αγαθό, η υψίστη δωρεά του Θεού δεν είναι η παρούσα πρόσκαιρη ζωή, αλλά η αιώνια. Αν δεν υπήρχε η πέραν του τάφου πραγματικότητα, η αιώνιος ζωή και η αιώνιος κόλασις, τότε πράγματι ο Θεός θα ήταν άδικος και χωρίς αγάπη στις ενέργειές του. Τώρα όμως όχι. Πως μπορούμε να πούμε, ότι αδικήθηκαν τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων, εάν ο Θεός, αφαιρώντας από αυτά την πρόσκαιρη ζωή, χάρισε σ’ αυτά την αιώνια; Ο πεπερασμένος ανθρώπινος νους αδυνατεί να συλλάβει την αγάπη και την δικαιοσύνη του Θεού, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν αυτά τα δύο γνωρίσματα - ιδιώματα του Θεού μεταξύ τους. Η αγάπη του Θεού συμπλέκεται και συνυφαίνεται τόσο αρμονικά με την δικαιοσύνη του, ώστε ούτε η αγάπη του να καταργεί την δικαιοσύνη του, ούτε η δικαιοσύνη την αγάπη του, αλλά  η μία να είναι έκφραση της άλλης. Ο ιερός Χρυσόστομος στην ερμηνεία του 142ου  Ψαλμού αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά: «Δικαιοσύνην ενταύθα την φιλανθρωπίαν λέγει. Και πολλαχού της Γραφής ίδιοι τις αν επί του σημαινομένου τούτου την δικαιοσύνην λαμβανομένην και μάλα εικότως. Παρά μεν γαρ τοις ανθρώποις το δίκαιον απεστέρηται του ελέους, παρά δε τω Θεώ ουχ’ ούτως, αλλ’ αναμέμικται τω δικαίω και έλεος και τοσούτον ως και αυτήν την δικαιοσύνην φιλανθρωπίαν καλείσθαι», (PG. 55,448).

    Πέραν όμως από τη θεολογική προσέγγιση του θέματος της σφαγής των νηπίων των Αιγυπτίων, υπάρχει και η ιστορική προσέγγιση. Θέλουμε να υπενθυμίσουμε στον συντάκτη πως το γεγονός αυτό είναι ένα επαναστατικό συμβάν, η απελευθέρωση χιλιάδων εβραίων δούλων από τη δουλεία των Αιγυπτίων. Γνωρίζει στ’ αλήθεια ο κ. Π. Μπουκάλας κάποια επανάσταση στην ιστορία που να έγινε αναίμακτη; Στην προκείμενη περίπτωση την κύρια ευθύνη για την σφαγή των νηπίων τη φέρουν οι ίδιοι οι σκληρόκαρδοι Αιγύπτιοι, οι οποίοι, μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσουν τους χιλιάδες άμισθους δούλους αρνούνταν την ελευθερία τους και πληρώθηκαν ανάλογα με τις επιλογές τους. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Αποσιωπάται η γενοκτονία των αρσενικών νηπίων των εβραίων από τους Αιγυπτίους, για τον έλεγχο των γεννήσεων, στην οποία προέβαιναν συστηματικά, με βασιλική διαταγή (Εξοδ.1,16). Η θανάτωση χιλιάδων νηπίων των Εβραίων, δεν θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψη από όσους «σκανδαλίζονται» από τη σφαγή των νηπίων των Αιγυπτίων; Κλείνοντας το θέμα αυτό, τονίζουμε ότι οι πράξεις βίας, τρομοκρατίας, φόνων και γενοκτονιών δεν εκπορεύονται από το Θεό της αγάπης και της δικαιοσύνης, αλλά είναι καρπός της ανθρώπινης αμαρτίας, την οποία ανέχεται ο Θεός, διότι σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου.

   Στη συνέχεια ο συγγραφέας καταπιάνεται με τον απόστολο Παύλο και τον ρόλο που έπαιξε στη διαμόρφωση και εξάπλωση του Χριστιανισμού, αλλά και στο ρόλο που έπαιξε για να αποσυνδεθεί το χριστιανικό Πάσχα από το εβραϊκό, επειδή αυτό είναι συνυφασμένο με αιματοχυσίες και φόνους.  Γράφει: «Ο Παύλος, ο θεμελιωτής και πολιτικός οργανωτής του Χριστιανισμού, αυτοπροσδιοριζόταν ως απόστολος των εθνών…. Είχε συνειδητοποιήσει λοιπόν ότι για να διεθνοποιηθεί η νέα θρησκεία, έπρεπε να μη στραφεί ανοιχτά κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στο περιβάλλον της οποίας θα δρούσε…. Γνώριζε επίσης ο απόστολος των εθνών, ότι για να αναπτυχθεί στις τρεις ηπείρους η νέα θρησκεία, όφειλε να στοιχειοθετήσει τη δική της επαγγελία, απομακρυνόμενη από την Παλαιά Διαθήκη και τις ιστορίες της, [όπως η ιστορία του εβραϊκού Πάσχα με τις δέκα πληγές του Φαραώ]…. Στο νου των μη Ιουδαίων χριστιανών, των Ελλήνων λ.χ. και των Ρωμαίων, δεν ήταν εύκολο να συνεχιστεί εσαεί η ταύτιση της μεγάλης πασχαλινής γιορτής με το ποτάμι του αίματος που έπνιξε την Αίγυπτο. Δεν ήταν εύκολο να συνεχίσουν να γιορτάζουν την Ανάσταση, σαν νίκη επί του θανάτου, δοξάζοντας τον μαζικό και άδικο θάνατο…».

    Η αντίληψη ότι ο Παύλος ήταν δήθεν «ο θεμελιωτής και πολιτικός οργανωτής του Χριστιανισμού», δεν ευσταθεί. Ο Παύλος υπήρξε ένα πλήρες και τέλειο όργανο του Αγίου Πνεύματος. Δεν είχε δικά του σχέδια και οραματισμούς, αλλά υποτασσόταν πάντοτε στο θέλημα του Θεού. Η «διεθνοποίηση της νέας θρησκείας», η εξάπλωσή της σ’ όλο τον κόσμο, δεν ήταν μια δική του υπόθεση και επινόηση, αλλά ήταν μέσα στο προαιώνιο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία όλης της ανθρωπότητος. Γνώριζε επίσης πολύ καλά ο Παύλος ως άριστος ραβίνος της εποχής εκείνης, ποια σχέση υπήρχε μεταξύ του εβραϊκού και του χριστιανικού Πάσχα και ότι το εβραϊκό ήταν τύπος του Χριστιανικού.  Όταν ο Παύλος προβάλλει το χριστιανικό Πάσχα, αυτό δεν σημαίνει ότι καταδικάζει τις ενέργειες του Θεού που συνδέονται με το εβραϊκό Πάσχα, όπως η θανάτωση των πρωτοτόκων των Αιγυπτίων. Πουθενά στις επιστολές του δεν φαίνεται να παρουσιάζει τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης άδικο και σκληρό. Αντίθετα παρουσιάζει τον Θεό σ’ όλες τις ενέργειές του τόσο στην Παλαιά Διαθήκη, όσο και στη Καινή κατά πάντα δίκαιες και γεμάτες από φιλανθρωπία.

  Το συμπέρασμα λοιπόν από όλα όσα παραθέσαμε είναι, ότι ο Θεός της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης είναι ένας και ο αυτός. Οι ενέργειές του τόσο στην εποχή της Παλαιάς, όσο και στην εποχή της Καινής Διαθήκης είναι κατά πάντα θεοπρεπείς, γεμάτες από αγάπη και δικαιοσύνη. Η βία και ο φόνος δεν είναι επινόηση του Θεού, αλλά  το τραγικό αποτέλεσμα της πτώσεως και της αλλοτριώσεως του ανθρώπου από τον Θεό, τον εαυτό του και τον πλησίον. Είναι το τραγικό αποτέλεσμα της υποδουλώσεώς του στον προαιώνιο εχθρό του τον διάβολο, ο οποίος τον εξωθεί στη βία και στην αιματοχυσία σύμφωνα με τον λόγο της Γραφής: «εκείνος ανθρωποκτόνος εστίν απ’ αρχής» (Ιω.8,44). Ωστόσο ο Θεός εν τη πανσοφία, τη αγάπη και τη δικαιοσύνη του την χρησιμοποιεί κατά την κρίση του, όπου και όταν χρειάζεται, με μοναδικό σκοπό την ευεργεσία και την σωτηρία του ανθρώπου. Ο αγαπητός μας κ. Π. Μπουκάλας, μη διαθέτοντας προφανώς ανάλογη θεολογική παιδεία και επιζητώντας να εισχωρήσει με την λογική του σ’ αυτά, που υπερβαίνουν την λογική, καταλήγει σε λανθασμένα συμπεράσματα. Τον παρακαλούμε λοιπόν να μαθητεύσει στον απόστολο των εθνών Παύλο, τον οποίο έχει σε τόσο μεγάλη εκτίμηση και να μελετήσει τον θεόπνευστο λόγο του: «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! ως ανεξερεύνητα τα κρίματα αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού!  τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; η τις σύμβουλος αυτού εγένετο;» (Ρωμ.11,33-14).

 

Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

 

 

 

 

ΝΕΟ «ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ» ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΧΟΥΣ: ΨΑΧΝΟΥΝ ΤΟ DNA ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 23η  Μαΐου 2017

 

ΝΕΟ «ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ» ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΧΟΥΣ: ΨΑΧΝΟΥΝ ΤΟ DNA ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

         

    Είναι παρατηρημένο, πως κατά τις μεγάλες εορτές της Εκκλησίας μας τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα σε όλο τον κόσμο μεταδίδουν ανίερες, βλάσφημες, ανιστόρητες, αντιεπιστημονικές και συχνά παιδαριώδεις εκπομπές, με σκοπό να σπιλώσουν το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πασχίζουν να Τον απογυμνώσουν από τη θεία Του φύση και να τον υποβιβάσουν ως μια «σημαντική προσωπικότητα», που έζησε στον κόσμο, έδρασε ως ένας θαυματοποιός, δίδαξε μια πρωτοποριακή για την εποχή του διδασκαλία, αλλά στο τέλος πέθανε άδοξα πάνω στο σταυρό, χωρίς να αναστηθεί, όπως γίνεται με όλους τους θνητούς. Έτσι σφράγισε με το έργο του και τη δράση του την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας. Είναι παρατηρημένο, ότι οι σύγχρονοι χριστιανομάχοι, δεν τολμούν τώρα, όπως οι παλαιότεροι, να αρνηθούν την  ιστορική Του ύπαρξη, ούτε την σημαντικότητά Του, την οποία και αυτή ηρνούντο παλαιότερα, διότι «έσπασαν τα μούτρα» τους και διαψεύστηκαν οικτρώς από την αληθινή ιστορική επιστημονική έρευνα. Αφού λοιπόν διαπίστωσαν την αναποτελεσματικότητα αυτών των μεθόδων τους να Τον γκρεμίσουν από τις ψυχές δισεκατομμυρίων πιστών, άλλαξαν μέθοδο και αντί να Τον πολεμούν, Τον «θωπεύουν» και ταυτόχρονα Τον υποβιβάζουν στην ανθρώπινη μόνο φύση Του!

     Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από σχετικά δημοσιεύματα του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, σχετικά με ένα άκρως βλάσφημο και προκλητικό ντοκιμαντέρ του γνωστού παγκόσμιου οργανισμού History Channel, το οποίο προβλήθηκε την Αγία και Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα, κατά την οποία σύμπας ο χριστιανικός κόσμος εόρταζε την λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία (ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα»): «Βλασφημία και ανίερη πρόκληση εκ νέου με αντικείμενο το πρόσωπο του Θεανθρώπου! Επιστήμονες υποστηρίζουν πως μπορεί να βρίσκονται στα πρόθυρα να ανακαλύψουν το DNA του Ιησού Χριστού. Αυτή είναι η “αποκάλυψη” που διερευνήθηκε σε ένα νέο ντοκιμαντέρ του History Channel με τίτλο «The Jesus Strand» (σ.σ. Αναζητώντας το νήμα της ιστορίας του Ιησού), στο οποίο ένας πάστορας συνεργάζεται με έναν επιστήμονα, εξερευνώντας ιστορικά αντικείμενα για το κυνήγι του DNA του Χριστού»!

    Και συνεχίζει το αποκαλυπτικό δημοσίευμα: «Το νέο αυτό ντοκιμαντέρ ακολούθησε τον γενετιστή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης George Busby και τον μελετητή της Βίβλου πάστορα Joe Basile καθώς ταξίδεψαν στο Ισραήλ και τη Μαύρη Θάλασσα ελπίζοντας να βρουν τα ιερά δομικά στοιχεία της ζωής. Ένα από τα αντικείμενα που επιθεωρήθηκαν από το δίδυμο είναι τα «οστά του Ιωάννη του Βαπτιστή» (ξαδέρφου του Ιησού) που υποστηρίζεται πως αποκαλύφθηκαν στη Βουλγαρία το 2010. Σε ένα άρθρο που εκτυπώθηκε στο The Conversation, ο Busby εξήγησε γιατί τα αρχαία κατάλοιπα είναι «εξαιρετικά σημαντικά». Είπε συγκεκριμένα πως «Μπορούμε να συγκρίνουμε το DNA από ένα λείψανο με το DNA από άλλα λείψανα. Αν βρούμε άλλα λείψανα που φέρονται να είναι από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ή από έναν στενό συγγενή του Ιησού, τότε θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη γενετική για να συγκρίνουμε τα δύο για να δούμε αν είναι πιθανό να προέρχονται από τον ίδιο ή τους συγγενείς”. Εάν το DNA του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή μπορούσε να ανακτηθεί, θα μπορούσε να επισημανθεί και το DNA του Ιησού, καθώς οι δύο ήταν συγγενείς, και θα μοιράζονταν κάποιο γενετικό κώδικα, όπως εξηγεί ο Γενετιστής».

   Σε άλλο δημοσίευμα αναφέρεται πως οι περίεργοι αυτοί «επιστήμονες» έβαλαν στο μάτι και την λεγομένη «Ιερά Σινδόνα» του Τορίνου, και το Sudarium του Οβιέδο, ένα κομμάτι υφάσματος με αίμα,  προκειμένου να πάρουν γενετικό υλικό και να το συγκρίνουν με τα οστά του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστή (Ιστ. Κόντρα Νιουζ). Και όλα αυτά με απώτερο στόχο, «πως αν βρουν ένα δείγμα του DNA του Ιησού, μπορούν στη συνέχεια να εντοπίσουν τυχόν απογόνους του αλλά και να μάθουν περισσότερα πράγματα για τον ίδιο τον Ιησού»!

    Αποδεικνύεται λοιπόν ξεκάθαρα ο στόχος των δύο «ερευνητών», είναι να «αποδείξουν» ότι ο Χριστός είχε απογόνους! Ότι δεν πέθανε και ανέστη από τον τάφο, αλλά συνήρθε και παρουσιάστηκε ως αναστάς! Ότι κατόπιν έζησε κρυφά μια φυσιολογική ζωή, όπου παντρεύτηκε, δημιούργησε απογόνους και πέθανε φυσιολογικά! Ότι δεν είναι ο ίδιος ο Ιησούς της Εκκλησίας, με τον  Ιησού της ιστορίας! Ότι δεν ήταν Θεός, αλλά σημαίνων άνθρωπος! Και όλα αυτά βέβαια με απώτερο στόχο, να κλονίσουν την πίστη των απλών ανθρώπων στο Θεάνθρωπο Λυτρωτή!

  Αλλά, ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει ότι οι έρευνές των θα είναι αντικειμενικές και αξιόπιστες, απαλλαγμένες από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις; Πως μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, ότι τα «αποτελέσματα των ερευνών» τους δεν θα περιέχουν το στοιχείο της απάτης; Το λέμε αυτό διότι μέχρι σήμερα έχει αποκαλυφθεί ένα πλήθος παρόμοιων «ερευνών», οι οποίες τελικά αποδείχθηκαν, ότι είναι απάτες. Και κάτι άλλο σημαντικό. Σύμφωνα με το δημοσίευμα οι «έρευνες» θα στηριχτούν και στη «Ιερά Σινδόνα του Τορίνου» και στο «Ματωμένο σουδάριο». Αλλά αυτά έχουν ήδη αποδειχθεί απατηλά μεσαιωνικά κατασκευάσματα του Παπισμού. Πως λοιπόν οι εν λόγω «επιστήμονες» θα τα ερευνήσουν και θα στηριχτούν σ’ αυτά για να «επαληθεύσουν» τους ισχυρισμούς τους σε καταφανή και αποδεδειγμένα σύνεργα απάτης;

   Δεν έχουμε να γράψουμε περισσότερα για το φαιδρό αυτό περιστατικό, το οποίο ακούστηκε περισσότερο ως κακόγουστο ανέκδοτο στ’ αυτιά των πιστών! Η είδηση αυτή, μοιάζει με τα πασχαλινά πυροτεχνήματα, που συνηθίζουν οι πιστοί να κροτούν την Αγία Νύχτα της Αναστάσεως, τα οποία έχουν λάμψη και κρότο προσωρινό και σε ελάχιστο χρόνο σβήνουν, σιγούν και εξαφανίζονται! Αυτή την «τύχη» θα έχει και η «έρευνα» των «επιστημόνων» αυτών.

  Κλείνοντας καλούμε τους πιστούς της Ιεράς Μητροπόλεώς μας και όχι μόνο, να συνειδητοποιήσουν ότι βρισκόμαστε σε χαλεπούς καιρούς απόλυτης πνευματικής σύγχυσης και αποστασίας, οπότε τέτοιου είδους φαινόμενα και περιστατικά θα είναι συνηθισμένα και θα ενταθούν στο άμεσο μέλλον. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι  ο Κύριός μας και Λυτρωτής μας Χριστός είναι το αιώνιο «αντιλεγόμενο σημείο» της ιστορίας (Λουκ.2,34), αλλά και ο μέγας και ακλόνητος κυματοθραύστης, πάνω στον Οποίο, δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, σπάζουν και διαλύονται οι τρικυμιώδεις επιθέσεις εναντίον Του. Μυριάδες πολέμιοί Του όρθωσαν το σπιθαμιαίο ανάστημά τους για να Τον νικήσουν. Φάνηκαν προσωρινά πως Τον νικούν, αλλά στο τέλος «ως εκλείπει καπνός», εξέλειπαν και «ως τίκεται κηρός από προσώπου πυρός» εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της ιστορίας, σε αντίθεση με Εκείνον, ο Οποίος «διαμένει εις τον αιώνα»! Και μόνο αυτή την αυταπόδεικτη πραγματικότητα να δει κανείς, μπορεί να γεμίσει με πεποίθηση την ψυχή του, ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, Θεός αληθινός, ο Οποίος έγινε αληθινός άνθρωπος για να σώσει τον πεσόντα άνθρωπο!

      

 

Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

 

 

 

 

ΤΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ Η ΑΦΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 18η  Μαΐου 2017

Η πλειονότητα των πνευματικών ταγών μας βρίσκεται δυστυχώς, τα τελευταία, δύσκολα για την πατρίδα μας χρόνια, σε πνευματική αδράνεια. Σε πάμπολλες περιπτώσεις αδυνατεί να αντιμετωπίσει, ή τουλάχιστον να δώσει μια δυναμική παρουσία, σε ενέργειες και πράξεις της πολιτείας που έρχονται σε ευθεία αντίθεση προς το ευαγγέλιο και την ελληνοχριστιανική μας Παράδοση. Βέβαια υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, και οι ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, που αντιστέκονται στο κακό και αγωνίζονται κατά δύναμιν ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις, που εργάζονται πυρετωδώς για την πνευματική αλλοτρίωση της πατρίδος μας. Αν σήμερα η πατρίδα μας έφθασε στο ηθικό και πνευματικό κατάντημα, που βιώνουμε όλοι μας, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι πνευματικοί μας ταγοί, οι οποίοι εν πολλοίς συμβιβάστηκαν και συμπορεύθηκαν με το φαύλο πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο και σε ορισμένες περιπτώσεις το υπηρέτησαν πιστά, (βλέπε νομιμοποίηση των αμβλώσεων, θρησκειοποίηση του μαθήματος των θρησκευτικών, αποδέσμευση της παιδείας από αρχές και αξίες, κατάργηση της αργίας της Κυριακής, αντιρατσιστικός νόμος, σύμφωνο ελευθέρας συμβιώσεως για ομοφυλοφίλους, παρελάσεις ομοφυλοφίλων, βλάσφημες θεατρικές παραστάσεις τύπου Corpus Christi, έμφυλες ταυτότητες και πολλά άλλα). Ωστόσο η αμαρτωλή συμπόρευση δεν φθάνει μέχρις εδώ. Προχωρεί ακόμη περισσότερο και επεκτείνεται και σε θέματα πίστεως, οπότε τα πράγματα γίνονται εξόχως τραγικά. Και τούτο, διότι όταν νοθεύεται η πίστη, τότε χάνεται η ίδια η σωτηρία μας.

   Αφορμή για τον παρόντα σύντομο σχολιασμό μας πήραμε από άρθρο του γνωστού διακεκριμένου καθηγητού, φιλοσοφούντος θεολόγου και διανοούμενου, κ. Χρήστου Γιανναρά στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (1-5-2017), με τίτλο: «Η ΣΥΓΧΥΣΗ ΓΕΝΝΑΕΙ ΤΕΡΑΤΩΔΙΕΣ». Σ’ αυτό ο αρθρογράφος ασκεί σκληρή κριτική σε παράδοξα πασχαλινά έθιμα, τα οποία καλλιεργεί και προβάλλει η τηλεοπτική σκοπιμότητα για την αύξηση της τηλεθέασης και τα οποία προσβάλλουν αυτή την ίδια την ιερότητα του Πάσχα. Γράφει: «Με ανάλογη έλλειψη αιδούς και λύπης δαπανήθηκε αφειδώλευτα τηλεοπτικός χρόνος και φέτος το Πάσχα, για να πληροφορηθούμε, αν θα διασωθεί ακέραιος σε διάρκεια ή θα συντομευθεί ο κρετινικός πρωτογονισμός (που λανσάρεται σαν δήθεν «έθιμο»): O «ρουκετοπόλεμος», στον Bροντάδο της Χίου, τα «χαλκούνια» στο Αγρίνιο, οι «σαΐτες» στην Καλαμάτα. Επινοήματα μανιώδους επιθετικής φρενίτιδας και κρετινισμού αδίστακτων εμπόρων του τουρισμού. Κατασκευάζουν «υπερθέαμα» για να γοητεύσουν τη διεθνή πλεμπάγια με τον πρωτογονισμό των Γραικών, όπως αλλού «απολαμβάνουν» οι τουρίστες τον πρωτογονισμό της φυλής των Πιντούπι ή των Kοροβάι». Και συνεχίζει: «Aφειδώλευτος τηλεοπτικός χρόνος δαπανάται το Mέγα Σάββατο και για την εμφατική προβολή ενός άλλου «ευπώλητου», εξευτελιστικού των ιερών και των οσίων, ευρήματος: Tου εκκωφαντικού σαματά που μεθοδεύουν κάποιοι επιδέξιοι στην αυτοπροβολή τους κληρικοί κατά τη λεγόμενη «πρώτη ανάσταση». Θέαμα και ακρόαμα για κάφρους, στην κυριολεξία: χτυπάνε το ερεισίνωτο πάνω στο κυρίως στασίδι, τα πόδια τους πάνω στο βάθρο, ακόμα και καπάκια πάνω σε τζεντζερέδια που φέρνουν από τα σπίτια τους – μόνο για την ηλίθια «απόλαυση» του σαματά. Tην ευθύνη γι’ αυτόν τον ανίερο εξευτελισμό των ιερών και των οσίων, είναι περισσότερο από φανερό, την έχουν οι επίσκοποι που τον ανέχονται. Τουλάχιστον ο κληρικός, που κάθε χρόνο προβάλλεται από τα κανάλια, σε άλμα έξαλλου πανηγυριώτη να σκορπίζει δαφνόφυλλα, θα έπρεπε λογικά να έχει αποσχηματιστεί».

  Νομίζουμε ότι δεν έχει άδικο ο κ. Καθηγητής στα παρά πάνω γραφόμενά του. Ωστόσο πιστεύουμε ότι τα κατά τόπους θρησκευτικά έθιμα, και η εθιμοτυπική προσήλωση του λαού σ’ αυτά δεν αποτελούν σήμερα σοβαρό πρόβλημα για την Εκκλησία. Άλλα είναι τα μεγάλα και καυτά προβλήματα, στα οποία, θα έπρεπε κατά την γνώμη μας, να στρέψει την προσοχή του ο θεολογικός κόσμος της χώρας μας. Ήδη ακροθιγώς αναφερθήκαμε σ’ αυτά πιο πάνω στην εισαγωγή μας. Όταν  το σκάφος της Εκκλησίας κλυδωνίζεται επικίνδυνα από την παναίρεση του Οικουμενισμού, όταν οι άθεες κυβερνήσεις όλων των κομματικών αποχρώσεων που μας κυβέρνησαν στην τελευταία 45ετία προωθούν άθεα νομοθετήματα και την κάθε είδους διαστροφή στην κοινωνία μας, δεν είναι βλακεία στο τετράγωνο να απορροφούμε την σκέψη μας και τον προβληματισμό μας στα πασχαλινά θρησκευτικά έθιμα; Δεν θα επαναλάμβανε και σε μας ο Κύριος, αυτό που είπε στους γραμματείς και φαρισαίους; «οδηγοί τυφλοί, οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες»;(Ματθ.23,24). Εν πάσει περιπτώσει, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, πιστεύουμε ότι οι ποιμένες της Εκκλησίας στην κηρυκτική διακονία τους καλό θα είναι, να τονίζουν, ότι ο εορτασμός των μεγάλων γεγονότων της πίστεώς μας, θα πρέπει να έχει πνευματικό χαρακτήρα, να αποσκοπεί στην μέθεξη της σωζούσης Θείας Χάριτος και να μην εξαντλείται στην τήρηση των θρησκευτικών εθίμων, τα οποία αυτά καθ’ εαυτά, ως αυθόρμητες εκδηλώσεις χαράς, δεν είναι κακό να τηρούνται, αρκεί να μην φθάνουν σε υπερβολές.

     Συνεχίζοντας ο κ. Καθηγητής, στηλιτεύει και τον «παροξυσμό» της Αφής του Αγίου Φωτός, στον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα. Γράφει: «Κορύφωμα της συλλογικής μας πολιτισμικής αφασίας και παντοδαπής παρακμής είναι η προκλητική (αντιστάσεως μη ούσης) θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος, ο ευτελισμός του σε ειδωλοποιητική μαγεία. Οργιάζουν τα κανάλια, κάθε Μέγα Σάββατο, με ανεύθυνες παιδαριώδεις φλυαρίες για τη «θαυματουργική» κάθε χρόνο αφή της λαμπάδας του πατριάρχη στα Ιεροσόλυμα. Και δεν βγαίνει δημόσια ένας επίσκοπος, να αντιτάξει τα στοιχειώδη της εκκλησιαστικής εμπειρίας και μαρτυρίας».

       Πράγματι κατά τη μεγάλη ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου, όπου γίνεται η τελετή της αφής του Αγίου Φωτός, οργιάζουν οι διαμάχες μεταξύ αθέων, αιρετικών και πιστών για τον τρόπο της αφής, αλλά και της μεταφοράς του αεροπορικώς στην πατρίδα μας. Πιστεύουμε ότι απέναντι στο θαυμαστό αυτό γεγονός, θα έπρεπε να πάρει επίσημη θέση η Διοικούσα Εκκλησία και να καταθέσει την ιδική της πνευματική εμπειρία, ώστε να μην αφήνει να οργιάζουν στα κανάλια οι κάθε λογίς «ανεύθυνες παιδαριώδεις φλυαρίες». Ιδιαίτερα το παλαίφατο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, το οποίο στις ομηρικές διαμάχες υποστηρικτών και αρνητών της θαυματουργικής, ή μη, αφής του Αγίου Φωτός από τον Πανάγιο Τάφο, θα έπρεπε να επαναλαμβάνει τις δηλώσεις του Μακαριωτάτου Πατριάρχου κ. Θεοφίλου, ο οποίος έχει δημοσία διακηρύξει το θαύμα του Αγίου Φωτός.

        Παρά κάτω με όσα προσθέτει ο κ. Καθηγητής, αφήνει να εννοηθεί ότι η αφή δεν γίνεται θαυματουργικά. Κατά την άποψή του: «Από αυτή την κανδήλα, [την ακοίμητη], ο λειτουργός, τη νύχτα του Πάσχα, ανάβει τη λαμπάδα του και μεταδίνει τη φλόγα στις λαμπάδες των πιστών. Το ίδιο συμβαίνει και στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα». Και δικαιολογεί «θεολογικά» τον ισχυρισμό του ότι: «στην Εκκλησία η σχέση με τον Θεό δεν βιάζει ποτέ την ελευθερία του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος εξαναγκαστεί να «πιστέψει» στον Θεό, επειδή η λαμπάδα του πατριάρχη ανάβει από μόνη της στα Ιεροσόλυμα, τότε η «πίστη» του είναι προϊόν εκβιασμού, όχι αγάπης, δηλαδή ελευθερίας».

       Κατ’ αρχήν θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον κ. Καθηγητή: Πως είναι τόσο σίγουρος ότι ο Πατριάρχης ανάβει την λαμπάδα του από την ακοίμητη κανδήλα του Ιερού Κουβουκλίου; Παρέστη κάποια στιγμή και είδε ως αυτόπτης μάρτυς τον τρόπο αφής; Ασφαλώς όχι, διότι ο Πατριάρχης εισέρχεται στο Ιερό Κουβούκλιο μόνος, αφού τον ψάχνουν οι ισραηλινές αστυνομικές αρχές, ότι δεν έχει επάνω του κάποιο σύνεργο αφής, (σπίρτα, αναπτήρας κλπ.). Σύμφωνα με μαρτυρίες, την Μεγάλη Παρασκευή, οι ισραηλινές αρχές ψάχνουν τον Πανάγιο Τάφο και σβήνουν και αφαιρούν κάθε πηγή φωτιάς και αφού σφραγίσουν με κερί και με τις σφραγίδες του Πατριαρχείου το Ιερό Κουβούκλιο, το φρουρούν, μέχρι το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου, την ώρα τη τελετής. Αυτό είναι μια σοβαρή ένδειξη ότι η αφή δεν μπορεί να είναι προϊόν απάτης, διότι αν υπήρχε έστω και η παραμικρά ένδειξη απάτης, οι αλλόθρησκες ισραηλινές αρχές ασφαλείας θα την κατήγγειλαν. Μέχρι σήμερα όμως ποτέ δεν είχαμε κάποια καταγγελία. Επίσης κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Πάμπολλες μαρτυρίες αυτοπτών προσκυνητών βεβαιώνουν ότι το Άγιο Φως την ώρα της τελετής πλανάται στον πανίερο ναό της Αναστάσεως σαν «πύρινες μπάλες φωτός». Έχουμε μάλιστα υπ’ όψη μας και σχετικό βίντεο, που το είδαμε ιδίοις όμασι και μπορούμε να το βεβαιώσουμε. Άλλη θαυμαστή μαρτυρία είναι ότι τα σβησμένα καντήλια ανάβουν μόνα τους και το σπουδαιότερο: το Άγιο Φως τα πρώτα λεπτά της ώρας δεν έχει τις ιδιότητες του φυσικού φωτός, διότι δεν καίει!

     Υπάρχει και ένα ακόμη ισχυρό τεκμήριο ιστορικό. Στην είσοδο του ναού της Αναστάσεως υπάρχει μια κολώνα ανεξήγητα σχισμένη. Σύμφωνα με ιστορική μαρτυρία, τον 16ο αιώνα, και συγκεκριμένα το 1580,  οι αιρετικοί Αρμένιοι δωροδόκησαν τις οθωμανικές αρχές για να δοθεί η άδεια να μπει στο κουβούκλιο αντί του Ορθοδόξου Πατριάρχου ο Αρμένιος, για να τελέσει αυτός, αντί εκείνου, την τελετή αφής του Αγίου Φωτός. Πράγματι οι Οθωμανοί έδωσαν την άδεια, οπότε ο Ορθόδοξος Πατριάρχης στεκόταν απ’ έξω ακουμπισμένος στη συγκεκριμένη κολώνα προσευχόμενος. Τότε έγινε ένα συγκλονιστικό θαύμα. Η κολώνα ξαφνικά  σχίστηκε και από την σχισμή βγήκε φωτιά, που άναψε τη λαμπάδα του Ορθοδόξου Πατριάρχου, ενώ ο Αρμένιος ματαίως προσπαθούσε να ανάψει την λαμπάδα του. Το γεγονός αυτό βεβαίωσε τούρκος Εμίρης, ονόματι Τούνουμ, ο οποίος είδε το θαύμα και πίστεψε στο Χριστό και επισφράγισε την πίστη του με το μαρτύριό του, τον σκότωσαν οι ομόπιστοί του για την ομολογία του!

       Το καταλυτικό όμως γεγονός και ερώτημα, που δυστυχώς ο κ. καθηγητής δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του, είναι γιατί, εφ’ όσον η αφή του Αγίου Φωτός είναι ένα ανθρώπινο γεγονός, δεν το «μιμούνται» οι ετερόδοξες χριστιανικές κοινότητες των Ιεροσολύμων, Ρωμαιοκαθολικοί, Μονοφυσίτες, Προτεστάντες, αλλά «ανέχονται» να το «οργανώνει», με ό, τι αυτό σημαίνει, ο ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων και ακόμη ιδίως οι μη διακρινόμενοι διά την φιλοορθοδοξία τους, Αρμένιοι και Κόπτες, το λαμβάνουν εκ του ελληνορθοδόξου Πατριάρχου; Και επιπροσθέτως, γιατί οι Ισραηλινές Αρχές, που δεν φημίζονται διά τον φιλοχριστιανισμό τους, ανέχονται μια «απάτη», που επιβεβαιώνει την Ανάσταση Εκείνου;

       Πολλοί προβληματίζονται και θέτουν ένα θεολογικό ερώτημα, που αφορά την φύση του Αγίου Φωτός: Το Φως αυτό είναι άραγε άκτιστο, ή κτιστό; Μια εύστοχη απάντηση στο παρά πάνω ερώτημα έδωσε πριν από μερικά χρόνια, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Πέτρας κ. Κορνήλιος, ο οποίος ως τοποτηρητής του πατριαρχικού θρόνου εκλήθη το 2005, να βγάλει το άγιο Φως από τον Πανάγιο Τάφο και επομένως είχε άμεση προσωπική εμπειρία του θαυμαστού γεγονότος. Δήλωσε λοιπόν σε τηλεοπτική συνέντευξη, ότι  η αφή του Αγίου Φωτός «είναι συνάρτηση ακτίστου και κτιστού». Πράγματι, στην προκειμένη περίπτωση επενεργεί η άκτιστη δημιουργική ενέργεια του Θεού, για να παράγει ένα κτιστό αποτέλεσμα, την αφή του Αγίου Φωτός. Επομένως το Άγιο Φως, αν και προέρχεται από άκτιστη αιτία, δεν είναι άκτιστο, αλλά κτιστό. Απόδειξη, ότι μπορεί κανείς να το σβήσει, φυσώντας. Αντίθετα το άκτιστο Φως είναι αιώνιο και ανέσπερο, πηγάζει αϊδίως από την άκτιστη Θεία ουσία και φυσικά κανείς δεν μπορεί να το σβήσει.

       Το γεγονός ότι ο Θεός συγκαταβαίνει κάθε χρόνο το Μέγα Σάββατο να κάνει ένα θαύμα, για να δίδει  έτσι μία ακόμη θαυμαστή μαρτυρία του γεγονότος της Αναστάσεως, (πέρα από τις υπάρχουσες ιστορικές μαρτυρίες), αυτό με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι ο Θεός θέλει να εξαναγκάσει τους ανθρώπους να πιστεύσουν στον Χριστό και την Ανάστασή Του και ότι τότε η πίστη γίνεται δήθεν «προϊόν Εκβιασμού». Τα πάμπολλα θαύματα που έκανε ο Κύριος κατά την επί γης ζωή και δράση του, τα έκαμε για να εξαναγκάσει τους ανθρώπους να πιστεύσουν σ’ Αυτόν; Όχι βέβαια. Όλοι έβλεπαν τα θαύματα, αλλά δεν πίστευαν όλοι. Πίστευαν μόνο εκείνοι, που είχαν καλή διάθεση και αγαπούσαν την αλήθεια, ενώ οι άλλοι τον συκοφαντούσαν ότι με την δύναμη των δαιμόνων θαυματουργεί. Το θαύμα λοιπόν δεν παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου.

       Περαίνοντας, θα θέλαμε να βεβαιώσουμε τον κ. Καθηγητή ότι σεβόμαστε το πρόσωπό του και την προσφορά του στην πνευματική πορεία του τόπου μας. Παρακολουθούμε την κριτική του στα πνευματικά, κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα και σε πολλά σημεία συμφωνούμε μαζί του. Όμως στην προκείμενη περίπτωση δεν νομίζουμε ότι ευσταθεί ο ισχυρισμός του, ότι ο Πατριάρχης ανάβει την λαμπάδα του με ένα φυσικό τρόπο από την ακοίμητη κανδήλα του Παναγίου Τάφου. Ούτε επίσης ότι το θαύμα σημαίνει εξαναγκασμό και παραβίαση της ελευθερίας του ανθρώπου.

 

Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών