Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν. - Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ: ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΟΣΟΙ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ !


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 23η Νοεμβρίου 2017

 

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ: ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΟΣΟΙ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ !

 

     Είναι πλέον γεγονός ότι ζούμε σε μια εποχή, την οποία χαρακτηρίζει κατ’ εξοχήν η πνευματική σύγχυση και η διαστροφή των εννοιών. Η λεγόμενη «Νέα Υδροχοϊκή Εποχή» και το γνήσιο πνευματικό τέκνο του η παναίρεση του Οικουμενισμού,» εισάγει και επαγγέλλεται στην ανθρωπότητα, ένα νέο τρόπο σκέψεως του ανθρώπου, ο οποίος καλείται να βγει από τα στεγανά της «παλιάς εποχής». Καλείται να αποβάλλει τα δόγματα και τις δοξασίες της, τα οποία «κρατούσαν την ανθρωπότητα δέσμια» σε «κλειστά συστήματα» και «δημιουργούσαν στεγανά ανάμεσα σε πρόσωπα και ομάδες». Να αποδεχτεί τον «άλλον», μαζί με τις δοξασίες του, τις οποίες η παλιά εποχή χαρακτήριζε ως πλάνες και αιρέσεις. Τώρα πια δεν υπάρχουν αιρέσεις, αλλά διαφορετικές «οπτικές της αλήθειας»! Οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες, ακόμη και οι άλλες θρησκείες εκφράζουν, σύμφωνα με την νέα κυρίαρχη ιδεολογία της «Νέας Εποχής», διαφορετικές πλευρές και οπτικές της απόλυτης αλήθειας. Η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει σε καμιά θρησκεία, αλλά προκύπτει μόνο με τον συγκερασμό όλων των θρησκειών σε ένα νέο θρησκευτικό μόρφωμα, την πανθρησκεία.

  Όμως η εμφάνιση και ανάπτυξη του οικουμενιστικού τέρατος καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνος και μέχρι σήμερα, προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί δυναμικές αντιδράσεις στο υγιές εκκλησιαστικό σώμα, αφού η νέα αυτή αίρεση ακυρώνει την εν Χριστώ σωτηρία, η οποία επιτυγχάνεται μόνον δια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτές οι αντιδράσεις, που βαθμηδόν έχουν πάρει την μορφή αντιαιρετικού αγώνος, ενοχλούν τους θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, επιτίθενται με σφοδρότητα εναντίων όσων αγωνίζονται με την Χάρη του Θεού στον άνισο, (κατ’ άνθρωπον), αυτόν αγώνα με το θηρίο της αιρέσεως. Επειδή δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν με θεολογικά επιχειρήματα, επιτίθενται συχνά με βαρείς και υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Τους κατηγορούν ότι κυριαρχούνται από πνεύμα αναχρονισμού, ελλείψεως αγάπης, μίσους και φονταμενταλισμού.

   Με έκπληξη αλλά και οδύνη ψυχής διαπιστώσαμε στο γνωστό περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ» (τ. 143), που δημιούργησε ο μακαριστός Παναγιώτης Νέλλας, ένα νέο είδος ύβρεως εναντίον εκείνων, που αγωνίζονται στον καλόν αγώνα της ομολογίας της πίστεως, ένα νέο βαρύ χαρακτηρισμό, αυτόν του ψυχασθενούς, που έρχεται να προστεθεί στους προηγουμένους. Πρωταγωνιστής στο νέο αυτόν υβριστικό χαρακτηρισμό ο γνωστός κληρικός και ψυχίατρος της Ι. Μητροπόλεως Θηβών π. Βασίλειος Θερμός. Ο εν λόγω κληρικός σε άρθρο του στο εν λόγω περιοδικό, με τίτλο: «Ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία: Αγχολυτικό ευρέως φάσματος και παντός καιρού», κάνει λόγο γι’ αυτούς που μάχονται εναντίον των αιρέσεων, τους οποίους θεωρεί ως ψυχοπαθείς, ως πάσχοντες από ένα είδος ψυχαναγκαστικής νεύρωσης, την οποία μάλιστα ονομάζει «ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία», όπως φαίνεται και από τον τίτλο του άρθρου.  Προσπαθεί δε να αποδείξει τον ισχυρισμό του αυτόν, επικαλούμενος την ιδιότητά του ως ψυχιάτρου και χρησιμοποιώντας ψυχιατρική ορολογία. Προκειμένου να προσδώσει επιστημονικό κύρος στα γραφόμενά του, γράφει: «Σε προ εικοσαετίας κείμενό μου ασχολήθηκα με τα ψυχολογικά αίτια της παθολογικής συμπεριφοράς εκείνων των πιστών, οι οποίοι αναζητούν παντού κακοδοξίες και αιρέσεις και, όταν  νομίζουν ότι τις ανακαλύπτουν, γίνονται επιθετικοί με τους φορείς τους». Οι αιρέσεις για τον συγγραφέα είναι κάτι το δυσεύρετο, αφού για να τις ανακαλύψει κανείς, χρειάζεται να ψάξει. Είναι τραγικό για έναν ερευνητή επιστήμονα, να αγνοεί αυτή την φρικτή όντως πραγματικότητα, που βιώνει ο πιστός λαός του Θεού, το γεγονός δηλαδή, ότι σήμερα η Εκκλησία μας πολεμείται από ένα πλήθος αιρέσεων, σεκτών και παραθρησκευτικών ομάδων, των οποίων ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Μάλιστα η Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος πριν από αρκετά χρόνια είχε ασχοληθεί με την ταξινόμηση και δημιουργία καταλόγου όλων των γνωστών αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, οι οποίες δρουν στον ελληνικό χώρο και διαπιστώθηκε ότι είναι πολλές εκατοντάδες. Ενώ λοιπόν η κοινωνία μας έχει πλημυρίσει κυριολεκτικά από αιρέσεις και ο κίνδυνος να παρασυρθεί κανείς και να πέσει στα δίχτυα αυτών είναι ορατός και διά γυμνού οφθαλμού και ενώ η Εκκλησία κάθε χρόνο διοργανώνει Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για την αντιμετώπιση των αιρέσεων, ο αγαπητός π. Βασίλειος δεν βλέπει πουθενά αιρέσεις. Βέβαια δεν μας εκπλήσσει η αδυναμία του να διακρίνει τις αιρέσεις, αφού και η ψευδοσύνοδος της Κρήτης δεν «είδε» πουθενά αιρέσεις, γι’ αυτό και δεν θεώρησε χρέος της να καταδικάσει καμία αίρεση.

   Θεωρεί επίσης, ότι παρουσιάζουν ψυχοπαθολογική συμπεριφορά, όσοι αναζητούν παντού αιρέσεις και αιρετικούς και στη συνέχεια γίνονται «επιθετικοί» απέναντί τους. Κανείς δεν αμφιβάλλει, ότι υπάρχουν σπάνιες εξαιρέσεις ανθρώπων, που είναι ψυχικά άρρωστοι. Πάσχουν δηλαδή από ένα είδος νευρώσεως, που χαρακτηρίζεται από μια παθολογική φοβία και προκατάληψη απέναντι στους αιρετικούς, τους οποίους θεωρούν ως τους πιο επικίνδυνους εχθρούς των. Η θέα του αιρετικού προκαλεί μέσα τους άγχος, το οποίο δεν φεύγει, δεν εκτονώνεται με άλλο τρόπο, παρά μόνο με κατά μέτωπο επίθεση, με επιθετική συμπεριφορά εναντίον του αιρετικού. Ωστόσο μεταξύ των σπανίων αυτών εξαιρέσεων και εκείνων, οι οποίοι, με υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, αγωνίζονται εναντίον των αιρέσεων και όχι των αιρετικών, υπάρχει χαώδης απόσταση. Είναι τραγικό λάθος, με έναν τρόπο ισοπεδωτικό, να θεωρούνται όλοι συλήβδην οι αγωνιζόμενοι κατά των αιρέσεων, ως ψυχασθενείς. Τουλάχιστον ο τρόπος με τον οποίον εκφράζεται ο αγαπητός π. Βασίλειος, αυτό ακριβώς αφήνει να εννοηθεί. Θα έπρεπε λοιπόν να κάνει μια στοιχειώδη διάκριση των μεν από τους δε. Αν όλοι, όσοι αγωνίζονται με αγνό ζήλο, με ταπείνωση, αγάπη, αλλά και πόνο ψυχής για τους αιρετικούς, θεωρούνται ως ψυχασθενείς, τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε και όλους τους αγίους, που αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων ως ψυχασθενείς! Και μάλιστα πολύ περισσότερο από μας θα πρέπει να θεωρηθούν ως ψυχασθενείς, αφού αυτοί είχαν πολύ περισσότερο ζήλο από μας στην καταπολέμηση των αιρέσεων.

   Ο αντιαιρετικός αγώνας της Εκκλησίας μας είναι σύμφυτος με τη ζωή της ήδη από τα πρώτα βήματα της ιστορικής πορείας της. Όλοι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, από τον απόστολο Παύλο μέχρι τον ιερό συγγραφέα της Αποκαλύψεως, στηλιτεύουν τις αιρέσεις και τους αιρετικούς με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Οι Αποστολικοί Πατέρες και όλοι σχεδόν οι μετέπειτα άγιοι Πατέρες μέχρι των ημερών μας, έχουν να παρουσιάσουν μια καταπληκτική αντιαιρετική δράση. Πολλοί από αυτούς έλαβαν μέρος σε άγιες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, στις οποίες καταδικάστηκαν με σφοδρότητα οι αιρέσεις και αναθεματίστηκαν οι αιρετικοί. Όλοι λοιπόν αυτοί θα πρέπει να θεωρηθούν ως ψυχασθενείς με «παθολογική συμπεριφορά», η οποία εκδηλώνονταν στην «παθολογική αναζήτηση αιρετικών»; Πέραν αυτών ρωτάμε τον αγαπητό π. Βασίλειο: Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει συστήσει Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων και οι Ιερές Μητροπόλεις Αντιαιρετικά Γραφεία, για την αντιμετώπιση των συγχρόνων αιρέσεων και κακοδοξιών.  Άραγε, τα μέλη της Συνοδικής Επιτροπής, οι εργαζόμενοι στα Αντιαιρετικά Γραφεία, καθώς και εκατοντάδες κληρικοί και λαϊκοί συνεργάτες τους, είναι ψυχασθενείς, επειδή καταπολεμούν τις αιρέσεις;

   Στη συνέχεια ο αρθρογράφος προσπαθεί να κάνει «ψυχανάλυση», να προσδιορίσει δηλαδή τα αίτια της «παθολογικής συμπεριφοράς» των  «αιρεσιομάχων». Γράφει: «Ο αιρεσιομάχος είναι αβέβαιος για την πίστη του και διχασμένος στην επιθυμία του. Κατά κανόνα, (υπάρχουν και εξαιρέσεις), έχει θεμελιώσει την θρησκευτικότητά του πάνω στον φόβο και όχι στην αγάπη. Έτσι τα ευγενέστερα στοιχεία της πίστης του δεν έχουν εσωτερικευθεί επαρκώς και δεν έχουν επηρεάσει τη βαθιά ακατέργαστη επιθετικότητα του ψυχισμού. Αυτή θα βρει ισχυρό άλλοθι στην προάσπιση της «παράδοσης», η οποία δεν πηγάζει από αυτοπεποίθηση, αλλά από αληθινό φόβο για την επιβίωση. Έναν φόβο που μπορεί να φθάσει μέχρι αληθινή παράνοια, μια νοσηρή καχυποψία απέναντι σε ανύπαρκτους εχθρούς»! Και εδώ ο αγαπητός π. Βασίλειος επαναλαμβάνει το ίδιο σφάλμα. Αδυνατεί, δηλαδή, να κάνει μια άλλη στοιχειώδη διάκριση μεταξύ των όσων αγωνίζονται κατά των αιρέσεων, με αγνό ζήλο, από εκείνους που συμπεριφέρονται με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν». Πολέμιοι των αιρέσεων, με αγνό ζήλο, ήταν όλοι οι άγιοι, όπως εξηγήσαμε προηγουμένως. Αντίθετα αιρεσιομάχοι με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν», δηλαδή με τυφλό φανατισμό, είναι πρόσωπα τα οποία, δεν είναι μεν ψυχασθενείς με την ψυχιατρική έννοια του όρου, δεν  πάσχουν δηλαδή από ψυχαναγκαστική νεύρωση, αλλά δεν έχουν υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα. Γι’ αυτούς κάνει λόγο ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του: «μαρτυρώ γαρ αυτοίς ότι ζήλον Θεού έχουσιν, αλλ  ου κατ’  επίγνωσιν. αγνοούντες γαρ την του Θεού δικαιοσύνην, και την ιδίαν δικαιοσύνην ζητούντες στήσαι, τη δικαιοσύνη του Θεού ουχυπετάγησαν», (Ρωμ.10,2). Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος, προτού να επιστρέψει στο Χριστό, ήταν φανατικός διώκτης των χριστιανών, είχε ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν», χωρίς βέβαια να πάσχει από ψυχαναγκαστική νεύρωση. Απλώς δεν είχε καταυγάσει ακόμη την ψυχή του το αληθινό φως του Χριστού, πράγμα το οποίο έγινε στο όραμα της Δαμασκού.

  Μπορούμε τώρα να δεχθούμε, ότι ο απόστολος Παύλος και όλοι οι άγιοι που αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων ήταν «αβέβαιοι για την πίστη τους», ότι «έχουν θεμελιώσει την θρησκευτικότητά τους πάνω στον φόβο και όχι στην αγάπη», ότι έχουν «φόβο που μπορεί να φθάσει μέχρι αληθινή παράνοια,  μια νοσηρή καχυποψία απέναντι σε ανύπαρκτους εχθρούς»; Δυστυχώς σε τέτοια συμπεράσματα καταλήγουμε, όταν ομιλούμε και γράφουμε με ανεπίτρεπτες γενικεύσεις και απλουστεύσεις, χωρίς να κάνουμε στοιχειώδεις διακρίσεις και διασαφήσεις.

    Παρά κάτω το υβρεολόγιο εναντίον όσων αγωνίζονται κατά των αιρέσεων συνεχίζεται. Γράφει: «Δυστυχώς οι επαγγελματίες αιρεσιομάχοι δεν αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν (εκκλησιαστικό) αντίγραφο του (κοσμικού) πρωτοτύπου, είτε στραφούμε προς τους διώκτες των μαγισσών του απώτερου παρελθόντος είτε προς τους κομμουνιστοφάγους των τελευταίων δεκαετιών»! Πιο κάτω ισχυρίζεται ότι οι «αιρεσιομάχοι» είναι πρόσωπα, τα οποία η «θεολογική τους υποδομή είναι σαθρή». Εδώ το αντιαιρετικό έργο της Εκκλησίας κυριολεκτικά ισοπεδώνεται και εξισώνεται με τους διώκτες των μαγισσών και των κομμουνιστών! Προφανώς, με την απλούστευση αυτή και τον χαρακτηρισμό «διώκτες των μαγισσών», δεν εξαιρούνται και οι άγιοι ομολογητές της Εκκλησίας μας, οι οποίοι είχαν προφανώς και αυτοί «σαθρή θεολογική υποδομή», αφού ήταν «αιρεσιομάχοι»!

  Κλείνοντας ο π. Βασίλειος μας δίνει και τη συνταγή για την θεραπεία του φαινομένου «των επαγγελματιών αιρεσιομάχων», όπως χαρακτηρίζει όσους αγωνίζονται εναντίον των κακοδοξιών, το οποίο μαστίζει, κατ’ αυτόν, την Εκκλησία. Προτείνει να εκπαιδευτεί το ποίμνιο κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η Εκκλησία να γίνει «πιο ανοιχτή στις αλλαγές» και «περισσότερο ευέλικτη». Αλλά, αυτό ακριβώς επιδιώκουν οι θιασώτες της Οικουμενικής Κινήσεως: Να γίνουμε πιο  «ανοιχτοί» και «ευέλικτοι» απέναντι στους αιρετικούς. Να γίνουμε, δηλαδή, πιο συγκαταβατικοί στις αιρετικές τους διδασκαλίες, να πάψουμε να τους χαρακτηρίζουμε αιρετικούς, αλλά ετερόδοξους, έτοιμοι να δεχθούμε τις πλάνες τους, ως διαφορετικές διατυπώσεις της ιδικής μας πίστεως. Έτοιμοι να συνεργασθούμε μαζί τους πάνω σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος. Και όλα αυτά πάντοτε με βάση «την αγάπη και την ευρύτητα του Χριστού», όπως τονίζει παρά κάτω.

  Κλείνοντας, λυπούμαστε ειλικρινά για όσους βαρείς χαρακτηρισμούς έγραψε ο αγαπητός π. Βασίλειος εναντίον όσων αγωνίζονται, με την Χάρη του Θεού, να διαφυλάξουν ανόθευτο τον θησαυρό της πίστεως και κατ’ επέκταση εναντίον των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Είναι τιμή και  χαρά για μας, να αξιωθούμε να υβρισθούμε και να χαρακτηρισθούμε ως ψυχασθενείς και παρανοϊκοί για την αγάπη του Χριστού, και για την ομολογία της πίστεώς μας, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας: «μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ  υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς», (Ματθ.5,11-12). Θα παρακαλούσαμε μόνον τον αγαπητό π. Βασίλειο, να μας γνωρίσει, με βάση τις ψυχιατρικές του γνώσεις, (πιθανόν σε ένα επόμενο άρθρο του), από πια ψυχοπαθολογικά σύνδρομα διακατέχονται, όσοι επιτίθενται με βαρείς χαρακτηρισμούς εναντίον εκείνων, που με αγνό ζήλο και υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, αγωνίζονται εναντίον των αιρέσεων. Να μας εξηγήσει δηλαδή, ποιοι νοσηροί ψυχοπαθολογικοί μηχανισμοί κρύβονται πίσω από την μανία, με την οποία καταδιώκουν οι θιασώτες της Οικουμενικής Κινήσεως, όλους αυτούς τους αγωνιστές, έτσι ώστε άλλοι από αυτούς να διώκονται από τις Ιερές Μονές της μετανοίας των, άλλοι να απειλούνται με καθαιρέσεις και άλλοι να στερούνται την μισθοδοσία τους. Θα θέλαμε ακόμη να μας προτείνει, ποιο αγχολυτικό, ή άλλο φάρμακο, (ευρέως, ή στενού φάσματος, αναλόγως της περιπτώσεως), θεωρεί αναγκαίο, ότι πρέπει να πάρουν, για να παύσει η καταδιωκτική μανία τους.  Περιμένουμε με ενδιαφέρον!

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

 

 

Οι πρώτες αντιδράσεις γονέων και στο βάθος σεξουαλική αγωγή από το νηπιαγωγείο


Σταματημό δεν έχουν τα χτυπήματα κατά της ελληνικής νεολαίας από το μηδενιστικό ασκέρι που με πολιτική εξαπάτηση του λαού αναρριχήθηκε στην εξουσία. Μετά τα παν-θρησκευτικά και τη θεματική εβδομάδα για την καταπολέμηση της «ομοφοβίας και τρανσφοβίας», έρχεται υποχρεωτικό μάθημα σεξουαλικής αγωγής, με το οποίο θα μαθαίνουν τα νήπια ότι είναι φυσιολογική η ομοφυλοφιλία ή το μασκάρεμα στο αντίθετο φύλο, ενώ παράλληλα θα καλούνται να αναζητούν το φύλο τους στο οποίο θα είναι έτοιμα να κατασταλάξουν στα 15 τους.

Ο πρώην υπουργός παιδείας Φίλης είχε δηλώσει στη βουλή κατά τη συζήτηση για την ψήφιση της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια: «Είναι υποχρέωση της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τρόπο υπεύθυνο, με τρόπο που να αξιοποιεί τους επιστήμονες και όχι άσχετα πρόσωπα, με τρόπο που να συγκροτεί ένα εκπαιδευτικό πλαίσιο, να φέρει στα σχολειά τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, για να μην επαναληφθούν κάποια άλλη στιγμή στη Βουλή κραυγές και απόψεις σαν και αυτές που ακούσαμε εδώ μέσα και οι οποίες δεν τιμούν τη Βουλή»[1].

Η γενική γραμματέας ισότητας δήλωσε ενώπιον της επιτροπής της βουλής για το δημογραφικό ότι «χρειάζεται πολύ δουλειά και γι’ αυτό έχουμε ρίξει πολύ δουλειά και στα σχολεία, δηλαδή τα θέματα της έμφυλης ισότητας, της σεξουαλικής αγωγής κ.λπ». Επιπλέον είπε ότι «η συγκεκριμένη κυβέρνηση δέχεται επιτέλους να μπει από τα νηπιαγωγεία μέχρι τα πανεπιστήμια η σεξουαλική αγωγή» και ότι «από μικρό το παιδί θα μπαίνει σ’ αυτά τα θέματα για να γίνει πιο υγιής πολίτης για να αντιμετωπίζει τη ζωή του ακόμα και την οικογένεια με μία άλλη οπτική»[2]!

Και για να επενδύσουν το τόλμημα αυτό με λίγο «λαϊκό αίτημα», έρχεται το «χαμόγελο του παιδιού» με εκστρατεία συλλογής υπογραφών να ζητήσει τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση για την «προστασία των παιδιών» από τη σεξουαλική κακοποίηση[3]. Ωστόσο, ο ίδιος φορέας ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε για την εκπόρνευση των παιδιών που στα 15 χρόνια τους θα υποκινούνται από παιδεραστές και ψευδοπροοδευτικούς να «διορθώσουν» το φύλο που τους έδωσε ο Θεός.

Βεβαίως, για κάποιο λόγο τα επιτρέπει αυτά ο Θεός. Είναι η περίοδος που καλούμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας, θυσιάζοντας λίγο από την ησυχία μας και ίσως τσαλακώνοντας τη δημόσια εικόνα μας. Ο δρόμος προς τον Παράδεισο δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ανέσεις και βολέματα. Ο Άγιος Παΐσιος μας διαβεβαιώνει ότι «μ λα ατ τ βλάσφημα γίνεται κα να καλό, χωρίζει ρα π τ σιτάρι, κοσκινίζεται κόσμος» και ότι «ν δν ρχίσουν μερικο ν χτυπον τ κακό, ν λέγχουν δηλαδ ατος πο σκανδαλίζουν τος πιστούς, θ γίνη μεγαλύτερο κακό»[4].

Φρονώ ότι δεν έχει τόσο σημασία το αποτέλεσμα, όσο η αντίδρασή μας. Να μη δεχτούμε αμαχητί αυτό το νεοταξικό παιδομάζωμα. Το αποτέλεσμα το αφήνουμε στο Θεό, ο Οποίος είναι και Εκείνος που τελικά επιτρέπει ή ανατρέπει τα εναντίον μας σχέδια. Αλλά δεν μας βοηθάει με το ζόρι όταν εμείς δεν θέλουμε ή απλώς αδιαφορούμε. Το «έχει ο Θεός» να το λέμε για να εκφράσουμε την πίστη μας και όχι για να επαναπαυθούμε στην απραξία μας.

Το ενθαρρυντικό είναι ότι πολλοί γονείς αντιστέκονται έμπρακτα με την επιστροφή των βιβλίων των θρησκευτικών. Αυτό ήταν μία πολύ καλή αρχή και όλοι ελπίζουμε να έχει και συνέχεια. Νομίζω ότι αυτή η ομολογιακή αντίδραση είναι το «κάτι λίγο» που ζητάει από εμάς ο Θεός για να επέμβει και να βοηθήσει τα παιδιά μας να περάσουν αλώβητα τις νάρκες της νέας εποχής.

Όσο για εκείνους τους γονείς και τα παιδιά που δέχονται πόλεμο και στοχοποίηση από καθηγητές και διευθυντές για αυτή τους κίνηση, την απάντηση την δίνει ο Χριστός: «χαίρετε κα γαλλισθε, τι μισθς μν πολς ν τος ορανος[5]». Τα παιδιά σας πήραν το σπουδαιότερο εφόδιο για την εποχή που ζούμε, το μαρτυρικό φρόνημα. Μην κάνετε πίσω. Αν επιμένουν οι καθηγητές σε ποινικά κολάσιμες πράξεις μπορείτε να προβείτε σε μηνύσεις, αγωγές και καταγγελίες για πειθαρχικές ευθύνες, διότι με τις ανάρμοστες συμπεριφορές καθηγητών και διευθυντών που μας καταγγέλλουν διάφοροι γονείς, συντελείται η βάναυση προσβολή της προσωπικότητας, τόσο υμών των ιδίων όσο και των παιδιών σας, ενώ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί να κινηθεί ποινική δίωξη με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο.

Κι εσείς που δεν επιστρέψατε τα βιβλία ακόμα για να μη στοχοποιηθεί το παιδί σας, μη φοβηθείτε να το πράξετε. Είναι λογικοί οι ενδοιασμοί σας και απόλυτα σεβαστοί. Όμως, μην αφήσετε τα παιδιά αφύλακτα στο στόμα της θεοσοφικής πανθρησκείας στην οποία κατηχούν αυτά τα βιβλία-φάκελλοι. Η αντίδρασή μας πρέπει να φθάσει μαζική πρώτα στον Ουρανό και μετά στα αυτιά του νέου Ηρώδη, που δεν θέλει να σκοτώσει το σώμα τους, αλλά τις αθάνατες ψυχές τους. Και έτσι ίσως ξυπνήσουν και οι - ευτυχώς ελάχιστοι - «συγκλονιστικοί καπετάνιοι» που συμπλέουν με το αντίχριστο σύστημα, μάλλον από αφέλεια και όχι ενσυνείδητα, αφού οι νεομπολσεβίκοι πάντοτε αθετούν τις συμφωνίες με τους εκκλησιαστικούς φορείς.

Το θέμα των θρησκευτικών, άλλωστε, δεν έχει κλείσει καθώς εκκρεμεί η απόφαση της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας, την οποία το υπουργείο θα βρει τρόπο να παρακάμψει αν δεν υπάρξει μαζική αντίδραση από γονείς, δασκάλους και θεολόγους.

 

ΥΓ: Για όλους αυτούς που εκστρατεύουν κατά των αθώων ψυχών με σκοπό να τις οδηγήσουν στα ψυχικά αδιέξοδα μίας χωρίς Θεό ζωής, ο Χριστός διαβεβαίωσε ότι θα είναι καλύτερο να δέσουν μία πέτρα στο λαιμό τους και να πέσουν στη θάλασσα[6]!

 

Χαράλαμπος Άνδραλης



[1] http://www.minedu.gov.gr/news/16885-23-12-15, Η ομιλία του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Νίκου Φίλη στη Βουλή για το Σύμφωνο Συμβίωσης.
[2] https://www.youtube.com/watch?v=oJ0f1nFBa50 Από το 2:41:00 έως 2:43:00
[3] https://meneimystiko.gr/petition/ (Υπογράφω για τα παρακάτω: 1. Να θεσμοθετηθεί η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία από την α΄βάθμια εκπαίδευση με στόχο αφενός να ενημερώνονται τα παιδιά με έγκυρο τρόπο για τα σχετικά ζητήματα και αφετέρου θα εμπεριέχει την ευαισθητοποίησή των παιδιών στο τι να αρνούνται, τι να υποψιάζονται και για τι να αναζητούν βοήθεια σε περίπτωση που νιώσουν απειλούμενα.)
[4] παρουσία τν Χριστιανν εναι πλέον μολογία πίστεως. Mπορε κανες μ τν προσευχ ν βοηθήση περισσότερο λλ τν σιωπή του θ τν κμεταλλευτον ο λλοι κα θ πον: " τάδε κα τάδε δν διαμαρτυρήθηκαν, πομένως εναι μ τ μέρος μας, συμφωνον μαζί μας".. τσι θ τονωθον λίγο ο πιστοί, λλ κα θ μποδισθον λίγο σοι πολεμον τν κκλησία. κκλησία δν εναι δικό τους καΐκι, ν κάνουν βόλτες. Εναι σκάφος το Χριστο. υτο εναι  κατακριτέοι. Τ μόνο πο τος νδιαφέρει εναι ν χουμε μεγάλο μισθ, πολυτελς ατοκίνητο, ν τρέχουν στς διασκεδάσεις.... Τί θ κάνη Θεός, λλο θέμα.
Λόγοι Γέροντος Παϊσίου, Πνευματική Αφύπνιση, Τόμος Β
[5] Ματθ. 5, 12
[6] ὃς δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. (Ματθ. 18,6)

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Η ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΗ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 16η Νοεμβρίου 2017

 

Η ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΗ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ

 

Προφανώς το σύγχρονο κακόδοξο θεολογικό ρεύμα, της λεγόμενης «Μεταπατερικής Θεολογίας», προξένησε ανυπολόγιστη ζημία στο εκκλησιαστικό σώμα και τώρα άρχισαν να φαίνονται οι πικροί καρποί του και οι ολέθριες επιπτώσεις του. Γύρω από το νεοφανές αυτό θεολογικό ρεύμα έχει ασχοληθεί η Ιερά Μητρόπολή μας πριν από πεντέμισι περίπου χρόνια με την διοργάνωση Θεολογικής Ημερίδας, τον Φεβρουάριο του 2012 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, με θέμα: «Πατερική Θεολογία και μεταπατερική αίρεση», στην οποία ειδικοί ερευνητές και καταξιωμένοι ομιλητές ανέπτυξαν και ανέδειξαν το μέγεθος της πνευματικής αυτής κακοήθειας, που άρχισε να αναπτύσσεται στο σώμα της ελλαδικής Εκκλησίας εδώ και μερικές δεκαετίες. Μετά το γνωστό Συνέδριο της «Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών» του Βόλου, το ζήτημα επεκτάθηκε και στις Θεολογικές Σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης, σε άλλες Θεολογικές Ακαδημίες της πατρίδος μας, σε καθηγητές Θεολογικών Σχολών, σε σωματεία και συλλόγους, και αλλού.

Όπως επεσήμαναν στις εισηγήσεις τους οι κορυφαίοι ομιλητές της εν λόγω Ημερίδας, πρόκειται για μια «θεολογία» μεταλλαγμένη, κατασκευασμένη και προσαρμοσμένη στα θεολογικά σπουδαστήρια των Θεολογικών Σχολών και των κλειστών Συνεδρίων. Μια «θεολογία» που λειτουργεί διαβρωτικά στην Πατερική και Κανονική μας Παράδοση. Μια «θεολογία» που ουσιαστικά ανατρέπει και κατεδαφίζει το κύρος και την αυθεντία των αγίων Πατέρων μας. Μια «θεολογία» επιδοτούμενη και χρηματοδοτούμενη από οικουμενιστικά κέντρα και ετερόδοξα ιδρύματα και πανεπιστήμια. Όπως πολύ εύστοχα διεκήρυξε στην ως άνω Ημερίδα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. κ. Σεραφείμ: «Οι συγκεκριμένοι κύκλοι που ευαγγελίζονται την υπέρβαση της Πατερικής Θεολογίας, ή την επαναδιατύπωσή της για χάρη δήθεν της συμπόρευσης με τον σύγχρονο κόσμο, αντιστρατεύονται την μετοχή, με εξαιρετικά επιτηδευμένο και απολύτως κενό περιεχομένου τρόπο, στην διαχρονική ενότητα της εκκλησιαστικής εμπειρίας. Η πατερική διδασκαλία και η Ορθόδοξη μελέτη και εφαρμογή στην πράξη της πείρας των αγίων Πατέρων κηρύσσονται εν διωγμώ, γιατί εκκολάπτεται μια ‘μεταπατερική αίρεσις’, που καθυβρίζει το πανάγιον Πνεύμα, το θεώσαν τους αγίους Πατέρας, ως μη γνωρίζον τα μέλλοντα και ιδία ότι ο αιώνιος λόγος του δείται συναφειακής επικαιροποιήσεως από ανθρώπους καταστίκτους από γαιώδη πάθη».Ο καθηγητής της Δογματικής κ. Δημ. Τσελλεγγίδης συμπληρώνει: «Οι μεταπατερικοί θεολόγοι εμφανίζονται πρακτικώς να αγνοούν πλήρως, τι είναι η αγιότητα καθ’ εαυτήν και κατ’ επέκταση τι είναι καθ’ εαυτήν η αγιοπνευματική ζωή των αγίων, η οποία αποτελεί κατά την εμπειρία της Εκκλησίας τη θεμελιώδη προϋπόθεση του ορθοδόξως και απλανώς θεολογείν… Αλλά όταν αγνοείται και παραμερίζεται η αγιότητα, ή έστω η Ορθόδοξη θεολογική μεθοδολογία του «επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν», είναι αναπόφευκτη η υιοθέτηση του ελεύθερου θεολογικού στοχασμού και της θεολογικής πιθανολογίας. Τούτο όμως οδηγεί ουσιαστικά σε μια νεοβαρλααμική θεολογία που είναι ανθρωποκεντρική και ως κριτήριό της έχει την αυτονομημένη λογική».

   Με πολλή λύπη διαπιστώσαμε ότι το γνωστό στους θεολογικούς κύκλους περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ» στο τελευταίο τεύχος του (τευχ.143, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2017), με τίτλο «Ετεροδοξία και αίρεση», φιλοξένησε δυστυχώς άρθρα ακαδημαϊκών θεολόγων, στα οποία διατυπώνονται θέσεις και απόψεις, που απηχούν και εκφράζουν το νεοφανές και κακόδοξο αυτό θεολογικό ρεύμα. Από τους οκτώ αρθρογράφους του περιοδικού θα περιοριστούμε, να σχολιάσουμε στην παρούσα ανακοίνωσή μας τον πρώτο και επιφυλασσόμαστε να ασχοληθούμε, εν καιρώ και Θεού θέλοντος, και με άλλους.

   Πρόκειται για  τον καθηγητή κ. Γ. Λαρεντζάκη, ο οποίος αναπτύσσει το θέμα με τίτλο «Αίρεση και σχίσμα σήμερα».Κατ’ αρχήν κάνει λόγο για τους όρους «αίρεση και σχίσμα», οι οποίοι κατά τον αρθρογράφο έχουν σήμερα ανάγκη επανεξετάσεως και καθάρσεως. Γράφει: «Σήμερα είναι ακαγκαίον, να επαναξετασθούν πολλοί όροι και χαρακτηρισμοί, οι οποίοι χρησιμοποιούνται και κατά το παρόν και οι οποίοι δημιουργήθηκαν και άρχισαν να χρησιμοποιούνται από εποχές παλιότερες … Ένα από τα προβλήματα είναι η επανεξέταση και η κάθαρση των χρησιμοποιούμενων πολεμικών όρων. Ακριβώς στο πλαίσιο αυτό πρέπει να επανεξεταστούν και οι όροι «αίρεσις και σχίσμα» και να ερευνηθεί, εάν είναι δυνατόν οι όροι αυτοί να χρησιμοποιηθούν και να εφαρμοσθούν στη σύγχρονη σχέση των χριστιανικών Εκκλησιών». Η επανεξέταση είναι αναγκαία διότι, όπως γράφει, «σήμερα οι σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών, δόξα τω Θεώ,ευρίσκονται σε κατάσταση μετανοίας και πορείας προς την καταλλαγή και ενότητα». Αφού λοιπόν οι σχέσεις είναι άριστες, κατ’ αυτόν, δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζει η μία Εκκλησία την άλλη ως αιρετική. Θεωρεί ακόμη τον όρο «αίρεση» «πολεμικό όρο», που χρησιμοποιήθηκε σε παλαιότερες εποχές, στις οποίες Ορθοδοξία και Παπισμός βρισκόταν σε κατάσταση διαμάχης και έχθρας, αλλά σήμερα στην εποχή της καταλλαγής και της αγάπης, της μετανοίας και της συμφιλιώσεως, δεν μπορεί να έχει θέση.

   Εδώ ο αρθρογράφος παίρνει ως δεδομένο ότι ο Παπισμός είναι αληθινή Εκκλησία με έγκυρα μυστήρια κλπ., ενώ όπως είναι γνωστό έχει καταδικαστεί συνοδικά από πλήθος συνόδων κατά την διάρκεια της πρώτης και δευτέρας χιλιετίας.

Οι άγιοι Πατέρες, όμως, που αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων δεν χρησιμοποίησαν τον όρο «αίρεση» για να εκφράσουν την εχθρότητα και το μίσοςτους, είτε προς τον Παπισμό, είτε προς οποιαδήποτε άλλη αίρεση, που εμφανίστηκε στη ζωή της Εκκλησίας. Ούτε αναθεμάτιζαν συνοδικά τους αμετανόητους Παπικούς, επειδή τους μισούσαν. Τους αναθεμάτιζαν από αληθινή αγάπη προς αυτούς, με σκοπό να τους βοηθήσουν να συναισθανθούν την πλάνη τους και να μετανοήσουν, αλλά και από ποιμαντική μέριμνα, για να μην μεταδώσουν και σε άλλους την αρρώστια της αιρέσεως, επειδή γνώριζαν ότι η αίρεση οδηγεί στην απώλεια. 

   Οι άγιοι Πατέρες, βαδίζοντες πάνω στα χνάρια της αποστολικής Παραδόσεως, παρέλαβαν τον όρο «αίρεση» από την ίδια την αγία Γραφή:  «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος», (Τιτ.3,10-11), «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας», (Β΄Πετρ.2,1) κλπ. Έδωσαν δε στον όρο αυτόν το ίδιο νοηματικό περιεχόμενο, που δίδουν σ’ αυτόν και οι θεόπνευστοι συγγραφείς της, για να χαρακτηρίσουν δηλαδή κάθε ετεροδιδασκαλία και κάθε διαστρέβλωση της υγιαινούσης και σωζούσης ευαγγελικής διδασκαλίας. Αν λοιπόν πρέπει να παύσουμε, να χαρακτηρίζουμε ως αιρετικούς τους καταδικασμένους συνοδικά και μέχρι σήμερα αμετανόητους Παπικούς, γιατί να μην κάνουμε το ίδιο και για κάθε άλλη αίρεση; Και κατ’ επέκταση γιατί να μη  καταργήσουμε τον όρο «αίρεση» από τα ευαγγελικά κείμενα;

Παρά κάτω γράφει: «Οι ετερόδοξες Εκκλησίες δεν πρέπει να χαρακτηριστούν ως αιρετικές, διότι δεν έχουν καταδικαστεί επισήμως ως αιρετικές όπως αναφέρει ο Βλάσιος Φειδάς: ‘Οι ρωμαιοκαθολικοί, οι παλαιοκαθολικοί, οι αγγλικανοί και οι προτεστάντες δεν έχουν καταδικαστεί υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας δι’ επισήμου εκκλησιαστικής πράξεως ως αιρετικοί, κατά προφανή εφαρμογήν της αρχής της εκκλησιαστικής οικονομίας…’». Ο παρά πάνω ισχυρισμός δεν ευσταθεί, διότι οι ετερόδοξοι έχουν καταδικαστεί από πλήθος συνόδων, αρχής γενομένης από την εν Εφέσω τρίτη Οικουμενική, (431μ.Χ.). Πράγματι, όπως μαρτυρεί στη Δογματική του ο αείμνηστος καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης,  η εν λόγω Σύνοδος «εξέδωκε τον κατωτέρω δημοσιευόμενον υπ’ αριθ. 3 ‘όρον της Συνόδου περί της πίστεως’, απαγορεύοντα πάσαν αντικατάστασιν του Συμβόλου της Νικαίας, [το γνωστό σε όλους μας Σύμβολον της πίστεως, το οποίο απαγγέλουμε την ώρα της Θείας Λειτουργίας], ή μεταβολήν εις το κείμενον αυτού διά προσθαφαιρέσεως, ή παραχαράξεως αυτού».[1] Παρακάτω στην ίδια σελίδα στην υποσημείωση 1 αναφέρει: «Σημειωτέον ενταύθα ότι την ακριβή έννοιαν του όρου τούτου της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, προδικάζοντος αναμφιβόλως και την καταδίκην της προσθήκης του Filioque, παρέχει ημίν αυτός ο πρόεδρος της Συνόδου Κύριλλος Αλεξανδρείας, γράφων, προς μεν τον Ιωάννην Αντιοχείας: ‘κατ’ ουδένα δε τρόπον σαλεύεσθαι παρά τινων ανεχόμεθα την ορισθείσανπίστιν, ήτοι το της πίστεως Σύμβολον, παρά των αγίων ημών Πατέρωντων εν Νικαία συνελθόντων κατά καιρούς ούτε μην επιτρέπομεν εαυτοίς, ή ετέροις, [άρα ούτε και στους παπικούς], ή λέξιν αμείψαι των εγκειμένων εκείσε, ή μίαν γουν παραβήναι συλλαβήν, μεμνημένοι του λέγοντος, ‘μη μέταιρε όρια αιώνια, ά έθεντο οι πατέρες σου’, (Παροιμ.22,28)».Επί πλέον η αιρετική διδασκαλία του Filioque που αποτελεί μέχρι σήμερα επίσημη δογματική διδασκαλία του Παπισμού καταδικάστηκε από την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο του 879/80, επί μεγάλου Φωτίου, τα δε πρακτικά της Συνόδου υπέγραψαν και αυτοί ακόμη οι εκπρόσωποι του Πάπα. Με την υπογραφή τους αυτή οι παπικοί ουσιαστικά καταδίκασαν τον ίδιο τον εαυτό τους και ως εκ τούτου είναι αυτοκατάκριτοι, για την εκ των υστέρων επίσημη προσθήκη στη διδασκαλία τους της κακοδοξίας του Filioque. Πέραν αυτών όλες οι μεταγενέστερες Ενδημούσες Ορθόδοξες Σύνοδοι κατά την δευτέρα χιλιετία, καταδίκασαν ως αιρετικές τις διδασκαλίες του Παπισμού, (Σύνοδοι του 1089, 1170, 1341,1347, 1351, 14800, 1484, 1722, 1838, 1848, 1895 κ.α.).

    Ό, τι ισχύει για τον Παπισμό πολύ περισσότερο ισχύει και για τον  Προτεσταντισμό, ο οποίος και αυτός αποδέχεται την κακοδοξία του Filioque και επί πλέον, επειδή απορρίπτει την προσκύνηση των αγίων εικόνων, την αειπαρθενία της Θεοτόκου και τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, η οποία «σημαίνεται εν τοις Μυστηρίοις», είναι καταδικασμένος από τους αγίους Πατέρες της Γ΄ και της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

 Παρά κάτω γράφει: «Οι Εκκλησίες αυτές [οι ετερόδοξοι] αποδέχονται το βασικό τριαδολογικό δόγμα και οι πιστοί των βαπτίζονται εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος. Άρα αναγνωρίζεται το βάπτισμα αυτών και άλλα μυστήρια».Οι ετερόδοξοι αποδέχονται μεν το βασικό τριαδολογικό δόγμα, αλλά αλλοιωμένο και παραμορφωμένο, πράγμα που τους καθιστά αυτόχρημα αιρετικούς και παραβάτες του όρου της τρίτης ΟικουμενικήςΣυνόδου και των αποφάσεων της Η΄ Οικουμενικής, όπως εξηγήσαμε προηγουμένως. Πέραν τούτου ποτέ καμία ΟρθόδοξηΣύνοδος δεν νομοθέτησε κάτι τέτοιο, ότι δηλαδή αιρετικές ομάδες που αποδέχονται το βασικό τριαδολογικό δόγμα, έστω και αλλοιωμένο και βαπτίζονται στο όνομα της Αγίας Τριάδος, έχουν έγκυρο βάπτισμα και έγκυρα μυστήρια.Επίσης κανένας από τους αγίους Πατέρες δεν φαίνεται να δέχεται τον παρά πάνω ισχυρισμό. Αντίθετα μάλιστα ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην ερμηνεία της προς Γαλάτας επιστολής διακηρύσσει: «Καθάπερ εν τοις βασιλικοίς νομίσμασιν ο μικρόν τον χαρακτήρα περικόψας, όλον το νόμισμα κίβδηλον ειργάσατο, ούτω και ο της υγιούς πίστεως και το βραχύτατον ανατρέψας, τω παντί λυμαίνεται επί τα χείρονα προϊόν από της αρχής».[2]  Όπως ακριβώς στα βασιλικά νομίσματα, όποιος κόψει έστω και λίγο από ό, τι έχει χαραχθεί επάνω σ’ αυτά, καθιστά κίβδηλο όλο το νόμισμα, έτσι και εκείνος που διαστρέφει έστω και το ελάχιστο από την υγιή πίστη, καταστρέφει τα πάντα. Η αδυναμία του αρθρογράφου να στηρίξει τον παρά πάνω ισχυρισμό του πάνω στην αγία Γραφή και τους Πατέρες φαίνεται και από το γεγονός, ότι αντί να επικαλεστεί κάποιο βιβλικό, ή πατερικό χωρίο, επικαλείται την απάντηση που έστειλε η Εκκλησία της Ρωσίας το 1903 στην Εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1902, καθώς και την απάντηση της Εκκλησίας του Μαυροβουνίου στην ίδια Εγκύκλιο. Μπορούν όμως αποφάσεις δύο τοπικών Εκκλησιών να έχουν την βαρύτητα και το κύρος μιας Πανορθοδόξου Συνόδου και να ισχύσουν σ’ όλες τις Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες; Ασφαλώς όχι!

  Κλείνοντας εκφράζουμε για μια ακόμη φορά την δυσφορία και την αγωνία μας για την πορεία της σύγχρονης θεολογικής σκέψης, η οποία ξεστρατίζει επικίνδυνα από την δισχιλιόχρονη  παράδοση της Εκκλησίας μας, την οποία οριοθέτησαν οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες. Η καινοφανής και βλάσφημη «μεταπατερική θεολογία» θα αποτελέσει το ολέθριο χωνευτήρι της αλήθειας με την πλάνη, αυτό που επιθυμεί και επιδιώκει το σύγχρονο «πνεύμα» του συγκρητιστικού Οικουμενισμού. Οι άγιοι Πατέρες αποτελούν το μεγάλο εμπόδιο για την πραγμάτωση των οικουμενιστικών σχεδίων και γι’ αυτό τίθενται στο περιθώριο!

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

 

 

 

 

 

 

 

 



[1] Ιωάννου Καρμίρη, Τακτικού καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Αθήνα 1960, Τομ. 1, σελ. 153.
[2]Εις Γαλάτας, κεφ. Α΄ ΕΠΕ 20,194, PG 61,622.

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Νικόλαος Γεωργαντώνης - "Το Θαύμα του Αγ. Σπυρίδωνα κατά των Παπιστών (Κέρκυρα 1718)"


Η πρώτη, στη σειρά εκπομπή, που θα γίνονται για θέματα της πίστεως μας (πρώτα ο Θεός) με γενικό θέμα "Πρόσωπα και Γεγονότα στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία".

Αυτή η εκπομπή είναι αφιερωμένη για το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα που έγινε κατά τους Παπικούς (1718) στην Κέρκυρα. 

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

ΜΕΤΑΝΟΙΑ: Η ΜΟΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ!


 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 6η  Νοεμβρίου 2017

 

ΜΕΤΑΝΟΙΑ: Η ΜΟΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ!

 

    Όπως έχει κατά κόρον επισημανθεί, κυρίαρχη θέση μεταξύ των αιρέσεων της εποχής μας έχει η «παναίρεση» του Οικουμενισμού, η οποία συνιστά σήμερα την μεγαλύτερη απειλή στο σώμα της Εκκλησίας. Και τούτο  διότι τώρα πλέον, μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης (τον Ιούνιο του 2016), έχει νομιμοποιηθεί, αντί να καταδικαστεί, και συνοδικά. Με πολλή λύπη διαπιστώνουμε δυστυχώς ότι η πλειονότητα των κληρικών μας, των οποίων βασική αποστολή είναι να επισημαίνουν και να καταδιώκουν τους λύκους των αιρέσεων και των πλανών, όχι μόνον δεν βλέπουν να υπάρχουν λύκοι, για να τους καταδιώξουν, (αφού δεν θεωρούν πλέον τους ετεροδόξους ως αιρετικούς, αλλ’ ως γνησίους και αληθινούς χριστιανούς), αλλά μεταβάλλονται και οι ίδιοι σε λύκους. Διαποτισμένοι με το δηλητήριο του Οικουμενισμού, και επικαλούμενοι τις αποφάσεις της εν λόγω ψευδοσυνόδου, διαστρέφουν τα υγιή δόγματα της πίστεως, κατασπαράζουν τα ανύποπτα ποίμνια, τα οποία μη έχοντα επαρκή πληροφόρηση, αδυνατούν να αντιληφθούν, ότι οι ποιμένες έχουν μεταβληθεί σε λύκους. Έτσι τα οδηγούν στο βάραθρο της απώλειας.

   Η οικουμενιστική ιδεολογία έχει διαβρώσει σχεδόν όλα τα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, τις Θεολογικές Σχολές, τα περισσότερα μοναστήρια, την πλειονότητα των κληρικών και λαϊκών, ακόμη και αυτό το Άγιον Όρος, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Η μόνη σώζουσα αλήθεια της Ορθοδοξίας σχετικοποιείται, υποβαθμίζεται και εξομοιώνεται με πλήθος αιρετικές δοξασίες. Η είσοδος των Ορθοδόξων Εκκλησιών  στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», ή καλύτερα αιρέσεων και η συμπερίληψις αυτών ως ισοτίμων μελών με ένα πλήθος άλλων προτεσταντικών ομάδων και κοινοτήτων υπήρξε ο μεγαλύτερος πειρασμός της Ορθοδοξίας, η μεγαλύτερη παγίδα του αντικειμένου. Μέσω του διεθνούς αυτού οργανισμού και μέσω των διαλόγων με τους παπικούς, προωθείται πυρετωδώς μια επίπλαστη και ψευδής, οικουμενιστικού τύπου, ενότητα με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες χωρίς την προϋπόθεση της απόρριψης των κακοδοξιών τους. Απόδειξη οι δημόσιες τοποθετήσεις ηγετικών προσώπων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ομιλούν, γράφουν και συμπεριφέρονται ωσάν οι αιρετικοί να είναι Ορθόδοξοι. 

  Μέσα στα πλαίσια της παρά πάνω οικουμενιστικής ατμόσφαιρας και ιδεολογίας θα πρέπει να εντάξουμε και την πρόσφατη επίσκεψη του Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου στο Βατικανό, για συνομιλίες με τον «Πάπα» και την ηγεσία του «κράτους του Θεού». Κύριο θέμα των συζητήσεων, όπως δημοσιοποιήθηκε, ήταν η «ενότητα των εκκλησιών». Η εν λόγω επίσκεψη σύμφωνα με την ειδησεογραφία, θα «έχει σκοπό να προάγει την ενότητα των Χριστιανών» και την προαγωγή των διαθρησκειακών διαλόγων, αφού συναντήθηκε και με τον «Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για τον διαθρησκειακό διαλογο Καρδιναλιο Ζαν-Λουί Τοράν» (Ιστ. Κατάνυξις).

   Όπως αναφέρει ο εκκλησιαστικός δημοσιογράφος κ. Μανόλης Κείος: «Με τον Πάπα Φραγκίσκο συναντήθηκε τις προηγούμενες μέρες στο Βατικανό ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος στο πλαίσιο του ταξιδιού του που ολοκληρώνεται αύριο. Και η… αγαπολογία και οι οικουμενιστικές αναφορές περίσσευαν! Κατά τη διάρκεια της συνάντησης ο Πάπας Φραγκίσκος θυμήθηκε το δικό του ταξίδι στην Ιερουσαλήμ το 2014 και εξέφρασε την ευχαρίστησή του για την πρόσφατη αποκατάσταση του τάφου του Ιησού στη Βασιλική του Παναγίου Τάφου, έργο που έγινε σε στενή συνεργασία μεταξύ των Ορθοδόξων, των Αρμενίων και των Φραγκισκανών των Αγίων Τόπων» (Ιστ. Κατάνυξις). Πράγματι, οι «αγαπολογίες» και τα «κούφια λόγια» φιλοφρονήσεων κυριαρχούν σ’ αυτές τις οικουμενιστικές συναντήσεις, καθώς οι διαλεγόμενοι νομίζουν, ότι με τη βοήθεια μιας κίβδηλης και ψεύτικης, κοσμικού τύπου, αγάπης θα γεφυρώσουν τις χαώδεις δογματικές διαφορές που χωρίζουν την Ορθοδοξία από την αίρεση. Λησμονούν ότι η αγάπη ποτέ δεν χωρίζεται από την αλήθεια της πίστεως και ότι η πιο γνήσια έκφραση της αγάπης μας προς τους πεπλανημένους αδελφούς μας είναι η επισήμανση των αιρετικών τους διδασκαλιών, που οδηγούν στην απώλεια και η πρόσκλησή τους προς την αλήθεια της Ορθοδοξίας.

 Επίσης όπως αναφέρει ο κ. Κείος: «Ο Πάπας εξέφρασε εκ νέου την προσέγγισή του για όλους εκείνους που υποφέρουν από τη συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, σημειώνοντας ότι η έλλειψη κατανόησης συνεχίζει «να δημιουργήσει ανασφάλεια, περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων και έξοδο πολλών ανθρώπων από τη γη τους». Ζήτησε αυξημένες προσπάθειες για την επίτευξη ειρήνης με βάση τη δικαιοσύνη και την αναγνώριση των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων. Το status quo της Ιερουσαλήμ πρέπει να υπερασπιστεί και να διατηρηθεί, τόνισε ο Πάπας, ενώ η βία, οι διακρίσεις και η μισαλλοδοξία εναντίον εβραϊκών, χριστιανικών ή μουσουλμανικών τόπων λατρείας πρέπει να απορριφθούν» (όπου ανωτέρω)!

  Κανείς δεν έχει αντίρρηση ότι θα πρέπει να διατηρηθεί το status quo, το νομικό δηλαδή καθεστώς, που διέπει την διοίκηση των προσκυνημάτων των Αγίων Τόπων και ότι όλες οι εμπλεκόμενες χριστιανικές ομολογίες θα πρέπει να το σεβαστούν, για να υπάρξει αρμονία και ειρήνη μεταξύ αυτών. Η τραγική όμως πραγματικότητα αποδεικνύει, ότι εκείνοι που ως επί το πλείστον παραβιάζουν το status quo δεν είναι οι Ορθόδοξοι, αλλά οι Παπικοί και οι Μονοφυσίτες. Γι’ αυτό άλλωστε οι αγιοταφίτες πατέρες πάντοτε αγρυπνούν και αγωνίζονται, να προφυλάξουν τα προσκυνήματα από τις αρπακτικές διαθέσεις των ετεροδόξων.  Όλοι συμφωνούν επίσης, ότι πρέπει να απορριφθούν «η βία, οι διακρίσεις και η μισαλλοδοξία εναντίον εβραϊκών, χριστιανικών ή μουσουλμανικών τόπων λατρείας». Ωστόσο και  εδώ φαίνεται να αγνοεί ο ρωμαίος Ποντίφηκας, ότι οι αγιοταφίτες πατέρες ουδέποτε παρασύρθηκαν σε πράξεις βίας, κινούμενοι από μισαλλοδοξία και φανατισμό, εναντίον μουσουλμανικών, ή των εβραϊκών κοινοτήτων. Εκείνοι που παρασύρονται σε τέτοιου είδους πράξεις είναι οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι, αφού όπως γνωρίζουμε στην Παλαιστίνη οι μεν Ορθόδοξοι αποτελούν μια θρησκευτική μειονότητα, ενώ κυριαρχεί ο Εβραϊσμός και το Ισλάμ, και ως εκ τούτου ο εβραϊκός και ο ισλαμικός φανατισμός βρίσκονται σε έξαρση.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η συνεργασία, σε καθαρά υπηρεσιακό επίπεδο, του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες και χριστιανικές ομολογίες, όπως και με το κράτος του Ισραήλ, για την εξασφάλιση και διατήρηση των προνομίων και δικαιωμάτων των αγιοταφιτών πατέρων στα προσκυνήματα είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Από αυτής της απόψεως η επίσκεψη του Πατριάρχου στον Πάπα δεν θα ήταν ίσως αξιοκατάκριτη, αν θα είχε σαν μοναδικό σκοπό την συμβολή του ρωμαίου Ποντίφηκος στην εξασφάλιση των ως άνω προνομίων. Δεν φαίνεται όμως, τουλάχιστον από την ειδησεογραφία, ότι ο σκοπός ήταν αυτός. Διότι σαφώς αναφέρεται ότι ο σκοπός ήταν η «ενότητα των εκκλησιών» και η «προαγωγή των διαθρησκειακών διαλόγων, αφού συναντήθηκε και με τον Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για τον διαθρησκειακό διάλογο Καρδινάλιο Ζαν-Λουί Τοράν». Το να αγωνίζεται ο Πατριάρχης για τα προνόμια των Αγίων Τόπων είναι εύλογο και επιβεβλημένο. Από του σημείου όμως αυτού μέχρι του σημείουνα επισκέπτεται τον Πάπα για να προωθήσει μια οικουμενιστικού τύπου ενότητα σε διαθρησκειακό και διαχριστιανικό επίπεδο, υπάρχει χαώδης απόσταση. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.

 Περαίνοντας, εκφράζουμε για μια ακόμη φορά την απογοήτευσή μας, διότι η επίσκεψη του Πατριάρχου κ. Θεοφίλου στον Πάπα δεν είχε ομολογιακό χαρακτήρα. Πιστεύουμε ότι εν προκειμένω ο Μακαριώτατος όφειλε, ως Ορθόδοξος Επίσκοπος και Πατριάρχης, να επισημάνει στον αιρεσιάρχη κ. Φραγκίσκο τις πλάνες του και να του ζητήσει ευθέως και ευθαρσώς, να επιστρέψει στην πίστη της Εκκλησίας. Να του τονίσει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας παραμένει η ίδια και απαράλλαχτη, όπως ήταν, όταν η δική του «εκκλησία» αποσχίστηκε, με τον τρόπο που αποσχίσθηκε και ότι οι δεκάδες πλάνες, που συσσωρεύτηκαν σ’ αυτήν αποτελούν ανυπέρβλητο εμπόδιο για την ένωση.

Με πόνο ψυχής βλέπουμε καθημερινά ορθοδόξους εκκλησιαστικούς ηγέτες να προχωρούν με βήματα επικίνδυνα προς τους αιρετικούς και εκείνοι να παραμένουν απόλυτα αμετακίνητοι στις πλάνες τους.  Οι μόνοι χαμένοι από αυτά τα διαχριστιανικά και διαθρησκειακά «ανοίγματα» είμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι, διότι έχουμε προφανώς αποτύχει στην προσπάθειά μας να μαρτυρήσουμε την σώζουσα πίστη μας στους αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους, αφού ούτε ένας αιρετικός, ή αλλόθρησκος δεν προσήλθε στην Ορθοδοξία, μέσα από τους ατέρμονες Διαλόγους και τις ατελείωτες Συναντήσεις. Τι έχει μείνει ως έργο τους μέχρι τώρα; Τίποτε περισσότερο από καπνός και αποκαΐδια, που αφήνουν πίσω τους οι πυρκαγιές! Δε θα πάψουμε να τονίζουμε πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιστροφής από τη μετάνοια. Το έργο μας για την ενότητα του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου δεν θα πρέπει να είναι άλλο από το κήρυγμα της μετάνοιας και όποιος το ακούσει. Όποιος δεν το ακούσει θα είναι αξιοκατάκριτος!  

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών