Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν. - Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

ΕΥΧΕΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΣΑΡΑΝΤΙΣΜΟΥ

Πότε διαβάζονται; Υπάρχει μισή ευχή;
Πως και γιατί γίνεται ο Σαραντισμός;

Πότε διαβάζονται οι ευχές. Υπάρχει μισή ευχή;

Με τη γέννηση του παιδιού πρέπει να κληθεί ο ιερέας (επειδή είναι δύσκολο στο Μαιευτήριο), όταν η μητέρα επιστρέψει στο σπίτι, ώστε με τις ευχές γέννησης που θα διαβάσει, να αγιασθεί και η μητέρα και το παιδί.
Διαβάζονται αι «ευχαί εις γυναίκα λεχώ τη πρώτη ημέρα της γεννήσεως του παιδιού αυτής». Εύχεται ο ιερέας να βάλει ο Κύριος και Θεός μας την χείρα Του την κραταιά στη μητέρα και να της χαρίσει γρήγορη ανάρρωση από τον τοκετό, να της καθαρίσει κάθε ρύπο που άφησε η γέννα και να της ανακουφίσει τους πόνους που προκάλεσε ο επώδυνος τοκετός. Ζητάει επίσης την ευρωστία της ψυχής και του σώματος αυτής, όπως και την περιφρούρησή της από ζήλεια, φθόνο και βασκανία.
Δυστυχώς, από άγνοια, από κακή πληροφόρηση ή για να εξέλθουν πιο γρήγορα από το σπίτι, ζητούν από τον ιερέα να τους διαβάσει τη «μισή» ευχή στις είκοσι ημέρες, δηλαδή να γίνει μισοσαραντισμός. Μισή ευχή και μισοσαραντισμός δεν υπάρχει. Στο ευχολόγιο υπάρχει μόνο η ευχή της πρώτης ημέρας και του σαραντισμού, την 40η η μέρααπό την γέννηση του παιδιού στον ιερό Ναό.

Πως και γιατί γίνεται ο Σαραντισμός:

Όταν το νήπιο συμπληρώσει σαράντα ημέρες από τη γέννησή του, (όχι 39 ή 38), τότε οδηγείται από την μητέρα του να εκκλησιασθεί στο ναό του Κυρίου μας, δηλαδή να  σαραντήσει όπως έγινε και με τον Κύριό μας υπό της μητρός Του.
Αποτελεί μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης του ανθρώπου προς τον Θεό Δημιουργό του, που τον αξίωσε να γίνει συνδημιουργός Του.
Ο ιερέας λαμβάνει μετά τις ευχές το βρέφος στην αγκαλιά του, το οδηγεί έμπροσθεν του Ιερού Βήματος λέγοντας μερικές ευχές. Τα βρέφη ως «άγια» δύνανται να εισαχθούν στα «Άγια των Αγίων». Όμως η Εκκλησία μας εισάγει μόνο τα άρρενα τέκνα επειδή μόνο αυτά μπορούν να γίνουν κληρικοί.


Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου Καλπούζου «ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ- Αυτονόητα αλλά τόσο άγνωστα θέματα», Εκδόσεις ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ σελ. 102-103


Ο Γέροντας Παίσιος για τις προγαμιαίες σχέσεις

Ήρθαν δύο-τρεις φοιτήτριες σήμερα και μου είπαν:
«Γέροντα, κάντε προσευχή να περάσουμε στις εξετάσεις».
Και εγώ τις είπα: «Θα προσευχηθώ να περάσετε τις εξετάσεις της αγνότητας. Αυτό είναι το πιο βασικό. Όλα τα άλλα βολεύονται μετά». Καλά δεν τις είπα; Ναι, είναι μεγάλο πράγμα να βλέπεις στα πρόσωπα των νέων σήμερα τη σεμνότητα, την αγνότητα! Πολύ μεγάλο πράγμα!
Έρχονται μερικές κοπέλες οι καημένες τραυματισμένες. Ζουν άτακτα με νέους, δεν καταλαβαίνουν πως ο σκοπός τους δεν είναι καθαρός και σακατεύονται. «Τι να κάνω, πάτερ;» με ρωτούν. «Ο ταβερνιάρης, τις λέω, έχει φίλο τον μπεκρή, αλλά γαμπρό δεν τον κάνει στην κόρη του». Να σταματήσετε τις σχέσεις. Αν σας αγαπούν πραγματικά, θα το εκτιμήσουν. Αν σας αφήσουν, σημαίνει ότι δεν σας αγαπούν και θα κερδίσετε χρόνο».
Ο πονηρός εκμεταλλεύεται τη νεανική ηλικία, που έχει επιπλέον και τη σαρκική επανάσταση και προσπαθεί να καταστρέψει τα παιδιά στη δύσκολη αυτή περίοδο που περνούν. Το μυαλό είναι ανώριμο ακόμα, υπάρχει απειρία μεγάλη και απόθεμα πνευματικό καθόλου. Γι’ αυτό ο νέος πρέπει πάντα να αισθάνεται ως ανάγκη τις συμβουλές των μεγαλυτέρων σ’ αυτή την κρίσιμη ηλικία, για να μη γλιστρήσει στο γλυκό κατήφορο της κοσμικής λεωφόρου, που στη συνέχεια γεμίζει την ψυχή από άγχος και την απομακρύνει αιώνια από τον Θεό.
Καταλαβαίνω ότι ένα φυσιολογικό παιδί, στη νεανική ηλικία, δεν είναι εύκολο να βρίσκεται σε τέτοια πνευματική κατάσταση, ώστε να κάνει διάκριση· «ουκ ένι άρσεν και θήλυ». Γι’ αυτό και οι πνευματικοί πατέρες συνιστούν να μην κάνουν συντροφιά τα αγόρια με τα κορίτσια, όσο και πνευματικά κι αν είναι, γιατί η ηλικία είναι τέτοια που δε βοηθάει και ο πειρασμός εκμεταλλεύεται τη νεότητα. Γι’ αυτό συμφερότερο είναι ο νέος θα θεωρηθεί ακόμα και κουτός από τα κορίτσια (ή η νέα από τα αγόρια) για την πνευματική του φρονιμάδα και αγνότητα και να σηκώνει και αυτόν το βαρύ σταυρό. Γιατί αυτός ο βαρύς σταυρός κρύβει όλη τη δύναμη και τη σοφία του Θεού και τότε ο νέος θα είναι πιο δυνατός από τον Σαμψών και πιο σοφός από το σοφό Σολομώντα.
Καλύτερα είναι, όταν βαδίζει, να προσεύχεται και να μην κοιτά δεξιά και αριστερά, ακόμα και αν πρόκειται να παρεξηγηθεί από συγγενικά πρόσωπα, γιατί δήθεν τους περιφρόνησε και δεν τους μίλησε, παρά να περιεργάζεται και να βλάπτεται και να παρεξηγηθεί ακόμα από τους κοσμικούς ανθρώπους που σκέφτονται πονηρά. Χίλιες φορές καλύτερα να φεύγει σαν το αγρίμι από τους ανθρώπους μετά τον εκκλησιασμό για να διατηρήσει την πνευματική του φροντίδα και ό,τι απεκόμισε από τον εκκλησιασμό, παρά να κάθεται και να χαζεύει στις γούνες (ή στις γραβάτες η νέα) και να αγριέψει πνευματικά από το γρατσούνισμα που θα του κάνει ο εχθρός στην καρδιά.
Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος δυστυχώς έχει σαπίσει και, απ’ όπου κι αν περάσει μια ψυχή που θέλει να διατηρηθεί αγνή, θα λερωθεί. Με τη διαφορά όμως ότι ο Θεός δεν θα ζητήσει τα ίδια με αυτά που θα ζητούσε την παλιά εποχή από ένα Χριστιανό που ήθελε να διατηρηθεί αγνός. Χρειάζεται ψυχραιμία, και ο νέος να κάνει ό,τι μπορεί. Να αγωνισθεί, για να αποφεύγει τα αίτια, και ο Χριστός μας θα βοηθήσει από εκεί και πέρα. Ο θείος έρωτας, αν φουντώσει στην ψυχή του, είναι τόσο πολύ θερμός που έχει τη δύναμη να καίει κάθε άλλη επιθυμία και κάθε άσχημη εικόνα. Όταν ανάψει αυτή η φωτιά, τότε αισθάνεται και τις θείες εκείνες ηδονές, που δεν μπορεί κανείς να τις συγκρίνει με καμιά άλλη ηδονή.
Όταν γευτεί το ουράνιο εκείνο μάννα, δεν θα του κάνουν καμιά εντύπωση πλέον τα άγρια ξυλοκέρατα. Γι’ αυτό πρέπει να πιάσει γερά το τιμόνι και να κάνει το σταυρό του και να μη φοβάται. Μετά από τον μικρό του αγώνα θα λάβει και την ουράνια τροφή. Την ώρα του πειρασμού θέλει παλληκαριά, και ο Θεός θαυματουργικά θα βοηθήσει.
Μου είχε διηγηθεί ο Γέρο-Αυγουστίνος: Είχε πάει σαν αρχάριος σε ένα Μοναστήρι στην Ρωσία, στην πατρίδα του. Εκεί ήταν όλοι σχεδόν γεροντάκια και έστειλαν αυτόν ως διακονητή, για να βοηθάει έναν υπάλληλο της Μονής στο ψάρεμα, γιατί η Μονή συντηρείτο από την αλιεία. Μια μέρα λοιπόν ήρθε η κόρη του υπαλλήλου και είπε στον πατέρα της να πάει γρήγορα στο σπίτι για μια επείγουσα δουλειά και κάθησε εκείνη να βοηθήσει. Ο πειρασμός όμως την είχε κυριεύσει την ταλαίπωρη και, χωρίς να σκεφθεί, όρμισε επάνω στον δόκιμο με αμαρτωλές διαθέσεις. Εκείνη την στιγμή τα έχασε ο Αντώνιος –αυτό ήταν το κατά κόσμον όνομά του-, γιατί ήταν ξαφνικό. Έκανε τον σταυρό του και είπε: «Χριστέ μου, καλύτερα να πνιγώ παρά να αμαρτήσω» και πετάχτηκε από την όχθη μέσα στο βαθύ ποτάμι! Αλλά ο Καλός Θεός βλέποντας τον μεγάλο ηρωισμό του αγνού νέου, που ενήργησε σαν νέος Άγιος Μαρτινιανός, για να διατηρηθεί αγνός, τον κράτησε επάνω στο νερό, χωρίς καν να βραχεί! «Ενώ πετάχθηκα, μου έλεγε, με το κεφάλι κάτω, δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα όρθιος επάνω στο νερό, χωρίς να βραχούν ούτε τα ρούχα μου!» Εκείνη την στιγμή ένιωσε και μια εσωτερική γαλήνη με μια ανέκφραστη γλυκύτητα, που εξαφάνισε τελείως κάθε λογισμό αμαρτωλό και κάθε ερεθισμό σαρκικό, που του είχε δημιουργήσει προηγουμένως με τις άσεμνες χειρονομίες της η κοπέλα. Όταν είδε μετά η κοπέλα επάνω στο νερό όρθιο τον Αντώνιο, άρχισε να κλαίει μετανοιωμένη για το σφάλμα της και συγκινημένη για το μεγάλο αυτό θαύμα.

Παλιά με τι θυσίες κρατούσαν την αγνότητά τους οι κοπέλες! Θυμάμαι, στον πόλεμο είχαν αγγαρέψει μερικούς χωρικούς με τα ζώα τους και είχαν αποκλεισθεί σε ένα ύψωμα από τα χιόνια. Οι κάτω από τα χιονισμένα έλατα έκαναν κάτι υπόστεγα με κλωνάρια από έλατα, για να προφυλαχθούν από το κρύο. Οι γυναίκες πάλι αναγκάσθηκαν να προστατευθούν από συγχωριανούς, γνωστούς ανθρώπους. Μια κοπέλα και μια γριά ήταν από κάποιο μακρινό χωριό και αναγκάσθηκαν και αυτές να μπουν σε ένα από αυτά τα ελάτινα υπόστεγα. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν μερικοί άπιστοι και δειλοί. Οι οποίοι δεν συγκλονίζονται ακόμη και εν καιρώ πολέμου. Δεν πονάνε για τους διπλανούς τους που τραυματίζονται ή σκοτώνονται, αλλά, εάν βρουν ευκαιρία, επιδιώκουν ακόμη και να αμαρτήσουν, γιατί φοβούνται μήπως σκοτωθούν και δεν προλάβουν να γλεντήσουν, ενώ έπρεπε, τουλάχιστον εν ώρα κινδύνου, να μετανοήσουν. Ένας σαν και αυτούς που εν καιρώ πολέμου, όπως ανέφερα, δεν σκέφτονται να μετανοήσουν, αλλά να αμαρτήσουν, ενοχλούσε την κοπέλα τόσο άσχημα που αναγκάσθηκε να φύγει. Προτίμησε να ξυλιάσει, ακόμη και να πεθάνει έξω στα χιόνια, παρά να χάση την τιμή της. Βλέποντας η καημένη η γριά ότι έφυγε η κοπέλα, ακολούθησε και αυτή τα ίχνη της και την βρήκε τριάντα λεπτά μακριά, κάτω από ένα μικρό υπόστεγο ενός εξωκκλησιού του Τιμίου Προδρόμου. Ο Τίμιος Πρόδρομος ενδιαφέρθηκε για την τίμια κοπέλα και την οδήγησε στο εξωκκλησάκι του που η κοπέλα ούτε καν το ήξερε. Και στην συνέχεια τι έκανε ο Τίμιος Πρόδρομος! Παρουσιάσθηκε σ΄ έναν στρατιώτη (9), στον ύπνο του, και του είπε να πάει στο εξωκκλήσι του το συντομώτερο. Σηκώνεται λοιπόν ο στρατιώτης και ξεκινάει μέσα στην φωτισμένη νύχτα από τα χιόνια και πάει στο εξωκκλήσι, ήξερε περίπου που είναι. Τι να δη όμως! Μια γριά και μια κοπέλα καρφωμένες μέσα στο χιόνι μέχρι τα γόνατα, μελανιασμένες και ξυλιασμένες από το κρύο. Άνοιξε αμέσως το εκκλησάκι, μπήκαν μέσα και συνήλθαν κάπως. Δεν είχε τίποτε άλλο να τους προσφέρει ο στρατιώτης παρά το κασκόλ του στην γριά και από ένα γάντι στην καθεμία και τις είπε να το αλλάζουν τα χέρια. Του διηγήθηκαν μετά τον πειρασμό που συνάντησαν. «Καλά, λέει στην κοπέλα ο στρατιώτης, πώς αποφάσισες να φύγεις νύχτα, μέσα στα χιόνια και σε άγνωστο μέρος;» Και εκείνη απάντησε: «Εγώ μόνον αυτό μπορούσα να κάνω και πίστευα ότι ο Χριστός θα με βοηθούσε από εκεί και πέρα». Τότε ο στρατιώτης τελείως αυθόρμητα, από πόνο και όχι απλώς για να τις παρηγορήσει, λέει: «Τελείωσαν πια τα βάσανά σας. Αύριο θα είσθε στα σπίτια σας». Με τα λόγια αυτά χάρηκαν πολύ και ζεστάθηκαν περισσότερο. Και πράγματι, ξεκίνησαν τα Λ.Ο.Μ., άνοιξαν τον δρόμο και την άλλη μέρα το πρωί τα στρατιωτικά μεταγωγικά ήταν εκεί, και οι καημένες πήγαν στα σπίτια τους. Τέτοιες Ελληνοπούλες που είναι ντυμένες και με θεία Χάρη –και όχι οι απογυμνωμένες και από θεία Χάρη- πρέπει να θαυμάζονται και να επαινούνται.

Τα καημένα τα παιδιά τα καταστρέφουν σήμερα με θεωρίες διάφορες.
Γι’ αυτό είναι αναστατωμένα, ζαλισμένα. Άλλο θέλει να κάνη το παιδί, άλλο κάνει. Αλλού θέλει να πάει, αλλού το πάει το ρεύμα της εποχής. Μεγάλη προπαγάνδα γίνεται από σκοτεινές δυνάμεις που κατευθύνουν όσα παιδιά δεν τους κόβει πολύ το μυαλό.
Στα σχολεία μερικοί δάσκαλοι λένε: «Για να έχετε πρωτοβουλία, να μη σέβεστε, να μην υποτάσσεστε στους γονείς», και τα αχρηστεύουν.
Μετά τα παιδιά δεν ακούνε ούτε γονείς ούτε δασκάλους. Και είναι δικαιολογημένα, γιατί νομίζουν πως έτσι πρέπει να κάνουν. Τα υποστηρίζει και το κράτος, τα κανοναρχούν, τα εκμεταλλεύονται και οι άλλοι που δεν νοιάζονται ούτε για Πατρίδα ούτε για οικογένεια ούτε για τίποτε, για να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους.
Ε, αυτό λίγο-πολύ έχει κάνει πολύ κακό στην νεολαία σήμερα, πάρα πολύ κακό, μέχρι που καταλήγουν τα παιδιά να έχουν αρχηγό τον διάβολο. Φοβερό! Τι σας δίνει και τι σας παίρνει, κακόμοιρα παιδιά!
Μικρά παιδιά αγριεμένα, με τους καφέδες, με τα τσιγάρα… Πού να δεις βλέμμα λαμπερό, Χάρη Θεού στο πρόσωπό τους!

Δεν είναι ελευθερία όταν πούμε στους νέους ότι όλα επιτρέπονται έλεγε ο π. Παίσιος. Για να προκόψει κανείς πρέπει να δυσκολευθεί. Έχουμε ένα δενδράκι. Το περιποιούμαστε, του βάζουμε  πάσσαλο και το δένουμε με σχοινί. Δεν το δένουμε όμως με σύρμα, γιατί θα του κάνουμε κακό. Με τους τρόπους αυτούς δεν περιορίζουμε το δενδράκι; Και όμως δεν γίνεται αλλιώς. Για κοιτάξτε και το παιδάκι. Του περιορίζουμε την ελευθερία από την αρχή. Μόλις συλλαμβάνεται είναι περιορισμένο το κακόμοιρο στην κοιλιά της μητέρας· μένει εκεί εννιά μήνες. Μόλις αρχίζει να μεγαλώνει του βάζουν κάγκελα. Όλα αυτά φαίνονται ότι του στερούν την ελευθερία, αλλά δίχως αυτά τα προστατευτικά μέτρα το παιδί θα πέθαινε από την πρώτη στιγμή.

Μια φορά είχε έρθει στο καλύβι ένα νέο παιδί απελπισμένο, γιατί έπεφτε σε σαρκική αμαρτία και δεν μπορούσε να απαλλαγεί από αυτό το πάθος. Είχε πάει σε δύο πνευματικούς που προσπάθησαν με αυστηρό τρόπο να το βοηθήσουν να καταλάβει ότι είναι βαρύ αυτό που κάνει. Το παιδί απελπίστηκε. «Αφού ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι αμαρτία, είπε, και δεν μπορώ να σταματήσω να το κάνω και να διορθωθώ, θα κόψω κάθε σχέση μου με τον Θεό». Όταν άκουσα το πρόβλημά του, το πόνεσα το καημένο και του είπα: «Κοίταξε, ευλογημένο, ποτέ να μην ξεκινάς τον αγώνα σου απ’ αυτά που δεν μπορείς να κάνεις, αλλά από αυτά που μπορείς να κάνεις. Για να δούμε τι μπορείς να κάνεις και να αρχίσεις από αυτά. Μπορείς να εκκλησιάζεσαι κάθε Κυριακή;». «Μπορώ», μου λέει. «Μπορείς να νηστεύεις κάθε Τετάρτη και Παρασκευή;». «Μπορώ». «Μπορείς να δίνεις ελεημοσύνη το ένα δέκατο απ’ το μισθό σου ή να επισκέπτεσαι αρρώστους και να τους βοηθάς;». «Μπορώ». «Μπορείς να προσεύχεσαι κάθε βράδυ, έστω και αν αμάρτησες και να λες: «Θεέ μου, σώσε την ψυχή μου;». «Θα το κάνω γέροντα» μου λέει. «Άρχισε, λοιπόν, του λέω, από σήμερα να κάνεις όλα αυτά που μπορείς και ο Παντοδύναμος Θεός θα κάνει το ένα που δεν μπορείς». Το καημένο ηρέμησε και συνέχεια έλεγε: «Σ’ ευχαριστώ, πάτερ». Είχε, βλέπεις, φιλότιμο και ο Καλός Θεός το βοήθησε.


(Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου Καλπούζου «Έφηβοι και προγαμιαίες σχέσεις», σελ. 60-67)



Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ – ΠΑΠΙΚΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ

Επειδή πολύς λόγος γίνεται από τους οικουμενιστές ότι η διαφορά μας βρίσκεται σχεδόν μόνο στο "filioque" και ο κόσμος συχνά αγνοεί σημαντικά ιστορικά γεγονότα σας παραθέτω εν συντομία τις διαφορές μεταξύ Παπικών και Ορθοδόξων. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΣ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ! ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΧΕΙΡΑΨΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ;;;;
 Γενικές πληροφορίες
Έως και τον 8ο αιώνα η Εκκλησία ομολογεί παντού την ίδια πίστη και είναι οργανωμένη σε 5 πατριαρχεία: Ιερουσαλήμ, Αντιόχεια, Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη, Ρώμη. Υπάρχει ένα μόνο Κράτος με έναν μόνο αυτοκράτορα ο οποίος εδρεύει στην πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, ονομαζόμενη «Νέα Ρώμη» που ίδρυσε ο Μέγας Κωνσταντίνος.
Προκειμένου να διαφύγει από τον έλεγχο των βάρβαρων Λογκοβάρδων, όπου από την Pavia έως το Benevento είχαν πολιορκήσει την Ιταλική χερσόνησο, ο Πάπας της παλαιάς Ρώμης απευθύνεται στους βάρβαρους Φράγκους και έτσι στις 25/12 του 800 στέφει ως «αυτοκράτορα της Ρώμης» τον Φράγκο βασιλιά Καρλομάγνο.
Είναι η απόσχιση, ένα σχίσμα πολιτικό: οι βάρβαρες φυλές των Λογκοβάρδων έρχονται σε ανταγωνισμό με την Ρωμαïκή Αυτοκρατορία την οποία όμως προτιμούν να την ονομάζουν «Ελληνική» ή «Βυζαντινή».
Ο Πάπας λοιπόν ασκεί επιρροή σε Γαλλία, Γερμανία και σε ένα μέρος της Κεντρικής-Βόρειας Ιταλίας. Ετσι, γίνεται αναπόφευκτα η «Φραγκοποίηση» των Εκκλησιών της Δύσης.
Για σχεδόν μία χιλιετία όλοι οι Πάπες πρέρχονταν από την Ρώμη ή από την Ελλάδα, Συρία, Σικελία και Μεγάλη Ελλάδα. Όμως το 996 ο Γερμανός βασιλιάς Όθωνας καταφέρνει να εκλέξει τον 20 χρονο τότε αυστριακό ανηψιό του (Γρηγόριο 5ο).
Με συνεχόμενες αλλαγές απομακρύνεται με γρήγορους ρυθμούς από τις άλλες Εκκλησίες καθιστώντας την έτσι σε μία «Εθνική Εκκλησία» (δηλ. του έθνους των Φράγκων). Η Ρωμαïκή ψαλμωδία, για παράδειγμα, αντικαθιστάται με μουσικούς ρυθμούς του Aachen – γερμανική πόλη όπου εγκαθίσταται ο Καρλομάγνος – οι οποίοι «περνάνε» στην συνείδηση του λαού ως αρχαίοι και αποδίδονται λανθασμένα στον Άγιο Γρηγόριο τον Μέγα (γρηγοριανοί ύμνοι). Με τον ίδιο τρόπο καταργούνται και θάβονται όλοι οι εθιμικοί κανόνες της Λατινικής Ρωμαïκής Εκκλησίας και επιβάλλεται η χρήση Γερμανο-Φραγκικών λειτουργικών πρακτικών.
Εν τέλει στη Δύση, η οποία δεν καταλαβαίνει πια την ελληνική γλώσσα , την γλώσσα της Αγίας Γραφής και των Πρώτων Θεολόγων των Πατέρων της Εκκλησίας, επιχειρείται η βαρβαροποίηση και στον Θεολογικό τομέα και έτσι το 1245 (Lyon, Γαλλία) ο Πάπας της παλαιάς Ρώμης - την οποία έχει ήδη προηγουμένως αναθεματίσει ο Πατριάρχης της Νέας Ρώμης Μιχαήλ Κηρουλάριος (1043/59) - φέρνει το οριστικό σχίσμα των φραγκοκαθολικών από τις υπόλοιπες Εκκλησίες του κόσμου αφού με τις συνεχείς και επαναλαμβανόμενες αλλαγές επιφέρει ολοένα και περισσότερο την απομάκρυνσή της από την «Ορθόδοξη Εκκλησία» (από τα ελληνικά Ορθός και Δόξα = Ακριβής/Σωστή Πίστη).
Για να εξαπλωθούν, οι Φραγκοκαθολικοί καταλαμβάνουν την Νότιο Ιταλία και με τις σταυροφορίες ιδρύουν Πριγκηπάτα σε όλη την επικράτεια. Βασιζόμενοι στις εμπορικές και ναυτικές δυνάμεις (Βενετία κ.α) αλλά και στις στρατιωτικές (Γαλλία, Ισπανία) καταφέρνουν να μεγαλώσουν αριθμητικά χάριν και των γεωγραφικών ανακαλύψεων του Νέου Κόσμου και των αποικιών που δημιουργούνται μετέπειτα σε Αμερική, Φιλιππίνες, Ινδίες κτλ. Η ισχυρή Αυστρο-Ουγγαρική αυτοκρατορία μαζί με την  φονταμενταλιστικη Ισπανία υποχρεώνουν εν τέλει μερικούς Ορθόδοξους να ενωθούν με το Βατικανό κρατώντας παράλληλα τα λειτουργικά Ορθόδοξα έθιμα ιδρύοντας έτσι την λεγόμενη Ουνία.
Οι καθολικοί από μία μικρή μειοψηφία κατάφεραν να γίνουν πλειοψηφία ακόμα και για τους εξής λόγους : Η Ορθόδοξη Εκκλησία υπέστη συνεχείς διωγμούς και λεηλασίες από τους μουσουλμάνους οι οποίοι σε πολλές περιοχές κατήργησαν σχεδόν ολοκληρωτικά τον Χριστιανισμό, μετέπειτα από τα Κομμουνιστικά αθεïστικά μαρξιστικά καθεστώτα και τέλος κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου με την Γερμανο/Ιταλική κατοχή.
Παρ’όλα αυτά η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αναγνωρισμένη ως η «Εκκλησία των 7 Οικουμενικών Συνόδων» και η μόνη Αυθεντική (στην Ορθή πίστη από τα αρχαία χρόνια) αφού μετά από τρομερές δοκιμασίες κατάφερε να κρατήσει ανόθευτη την πίστη και την παράδοση των  Αποστόλων, των Μαρτύρων και των Πατέρων χωρίς διαφοροποιήσεις και μεταβολές.
Παλαιά Διαθήκη
                Στην μεσαιωνική Δύση – που δεν καταλάβαινε πια τα ελληνικά – διαδίδεται ένα καινούργιo κείμενο της Αγίας Γραφής. Δεν ήταν τα Ιερά κείμενα που χρησιμοποιούνταν από την Εποχή του Χριστού (δηλ από τον ίδιο τον Χριστό και τους Αποστόλους) αλλά μία μετάφραση από τον Τζιρόλαμο (347/419). Ο Τζιρόλαμο χρησιμοποίησε κείμενα που διαδίδονταν στην εποχή του χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν παραποιημένα κείμενα του 2-3ου αιώνα μ.Χ από Εβραίους που ήθελαν να εξαλείψουν ή να κρύψουν αναφορές στον Χριστό τις οποίες εντοπίζει κανείς από τις πρώτες κιόλας σελίδες της Α.Γ.. Οι Φράγκοι διέδοσαν αυτήν την έκδοση με μοναδικό σκοπό να έχουν μία διαφορετική εκδοχή από τους υπόλοιπους Χριστιανούς.
Τα κείμενα που χρησιμοποιούν σήμερα οι καθολικοί δεν είναι ούτε καν η Vulgata (η έκδοση του Τζιρόλαμο) αλλά το Μασοριτικό κείμενο (εβραïκή έκδοση του 1008 μ.Χ ! )
Ημερολόγιο
Για να διαφοροποιηθούν από τους υπόλοιπους Χριστιανούς οι Φράγκοι αποφασίζουν να εορτάσουν το Πάσχα σε διαφορετική ημερομηνία από την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Το 783 για παράδειγμα όλοι γιορτάζουν το Πάσχα στις 11/4 και ο Καρλομάγνος στις 18. Το 786 το Πάσχα πέφτει στις 23/4 και οι Φράγκοι το εορτάζουν ένα μήνα πριν, στις 26/3 και ούτω καθεξής. Τους γίνεται εμμονή ώστε να καταφέρουν να διαχωριστούν από τους υπόλοιπους Χριστιανούς. Τελικά, το 1581, ο Ugo Buoncompagni (Πάπας Γρηγόριος XIII) αλλάζει το ημερολόγιο το οποίο διαδίδεται ταχύτατα στα καθολικά κράτη και τις αποικίες τους. Αποτέλεσμα : Ο Δυτικός κόσμος συχνά εορτάζει το Πάσχα μία ή 5 Κυριακές πριν από το Πάσχα των υπόλοιπων Χριστιανών.
Το σημείο του σταυρού
Ο κόμης Lotario di Segni (Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ 1209/16) στην εγκύκλιό του «Μυστήρια του Ιερού Βήματος» νούμερο ΙΙ σελίδα 45 υπενθυμίζει τον ορθό τρόπο που πρέπει να γίνεται το σημείο του σταυρού – δηλ. τρία δάκτυλα ενωμένα και από τα δεξιά προς τα αριστερά. Φαίνεται ότι κατά την εποχή του, οι καθολικοί είχαν αρχίσει να κάνουν το σημείο του σταυρούαντίθετα και με την παλάμη ανοιχτή. Η νέα «μόδα» γίνεται πλέον υποχρεωτική με εντολή του Camillo Borghese (Πάπας Πίος V 1605/21)
Οι Εκκλησίες
Όλες οι παλαιοχριστιανικές εκκλησίες είναι χτισμένες με κατεύθυνση ώστε η προσευχή να γίνεται προς την ανατολή. Ο Χριστός έιναι ο ήλιος που ανατέλλει πάνω στο σκότος του κόσμου. Ακόμα κι αν είχε χαθεί αυτή η συνήθεια στη Δύση τουλάχιστον το Ιερό Βήμα βρισκόταν λίγο πολύ στη σωστή θέση ώσπου γύρω στο 1970 οι καθολικοί τα αναποδογύρισαν (συχνά καταστρέφοντας τα ήδη υπάρχοντα των πρώτων καιρών) και κατήργησαν εντελώς το τέμπλο και τα εικονοστάσια.
Τα αγάλματα
                Μετά την απόσχιση από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι καθολικοί αρχίζουν να διακοσμούν εξωτερικά τους ναούς με ανάγλυφα και αγάλματα (βλ. Γοτθικός ρυθμός). Αργότερα το θεατρικό πνεύμα της αναγεννησιακής και μπαρόκ εποχής επιβάλλει την διακόσμηση με αγάλματα και στο εσωτερικό τους. Η μόδα αυτή κατοχυρώνεται κατα τον 16ο αιώνα. Ο Μιχαήλ Άγγελος για να απεικονίσει τον Χριστό Κριτή στην Cappella Sistina αντιγράφει ένα άγαλμα του θεού Απόλλωνα γνωστού ως L’Apollo del Bel Vedere. Επίσης άλλη μία αιτία για τη διάδοση των αγαλμάτων μεταξύ των καθολικών είναι η εγκατάληψη της «Αγιογραφίας» η οποία μετατρέπεται σε «θρησκευτική τέχνη» (Giotto) έπειτα σε «τέχνη με θρησκευτικά αντικείμενα» και εν τέλει να ακυρωθεί από την αφηρημένη τέχνης της τότε πραγματικότητας.
Τα άζυμα
                Η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί την παράδοση του ίδιου του Χριστού όπου κατά τον Μυστικό Δείπνο «πήρε στα χέρια Του άρτο και αφού ευχαρίστησε το Θεό-Πατέρα, τον έκοψε σε κομμάτια λέγοντας: «Πάρτε και φάτε, γιατί αυτό εδώ είναι το Σώμα μου. Και μετά, πήρε το ποτήρι και αφού πάλι ευχαρίστησε το Θεό-Πατέρα, είπε: Πάρτε και πιέστε, γιατί αυτό εδώ είναι το Αίμα μου...»
Κατά το τέλος του 9ου αιώνα όμως οι Φράγκοι επιβάλλουν στους χριστιανούς της Δύσης την χρήση γαλέτας ή άζυμης βάφλας έναντι του άρτου διότι θέλουν μια διαφορετική εκκλησία χωρίς ζωή, «φουσκωμένη» μόνο από τα δικά τους δόγματα.
                Εγκαταλείποντας έτσι  την παράδοση, διαδίδεται η χρήση της όστιας, απαγορεύεται ο κάλυκας από τον λαό και η Θεία κοινωνία διεξάγεται σπάνια. Προς αντικατάσταση της Θείας κοινωνίας στο Παρίσι μεταξύ 1196 και 1208 παρουσιάζεται η συνήθεια να προβάλλεται η όστια κατά την λειτουργία και εν τέλει γύρω στο 1296 η ανύψωση του κάλυκα με το κοινό από κάτω μόνο  να «κοιτάει».
‘Ενα παράδειγμα για να κατανοήσουμε τα παραπάνω είναι να πούμε ότι ένα σώμα χωρίς αίμα είναι εξαρχής ένα σώμα χωρίς ζωή...
Το βάπτισμα
                Η λέξη βάπτισμα είναι ελληνική και σημαίνει «βυθίζω συχνά ή έντονα, βουτάω, καταδύω». Η Ορθόδοξη πρακτική είναι η κατάδυση του βαπτιζόμενου στο νερό, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βάπτισε τον Ιησού στον ποταμό Ιορδάνη. Γύρω στο 1500 οι καθολικοί αντικαθιστούν την κατάδυση με το ράντισμα στο κεφάλι. Την ίδια εποχή η πνευματική φώτιση του βαπτιζομένου διασπάται σε τρία μέρη : Η Θεία κοινωνία δίδεται για πρώτη φορά στην «ηλικία της διάκρισης» (12-14 ετών) και το Χρίσμα στην ενηλικίωση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί την αρχαία πρακτική να εφαρμόζει στην ίδια τελετή Βάπτισμα, Χρίσμα και Θεία κοινωνία.
Η αγαμία των κληρικών
Η απαγόρευση των κληρικών να έχουν νόμιμη σύζυγο και τέκνα επιβάλλεται βιαίως μετά τον 12ο αι. και προέρχεται από μια παράλογη-εξωφρενική συνήθεια των Φράγκων. Ο Βαρόνος, ο κόμης κτλ θεωρείτο ιδιοκτήτης της Εκκλησίας που υπήρχε στο δικό του φέουδο επομένως εισέπραττε και τα έσοδα και τις προσφορές με μόνο καθήκον την διασφάλιση των πόρων στους κληρικούς. Για την εξοικονόμηση των πόρων το μεσαιωνικό συμβούλιο προσλάμβανε κληρικούς με τον όρο ότι δεν είχαν ΝΟΜΙΜΗ γυναίκα ( ερωμένες και παιδιά εκτός γάμου δεν είχαν δικαίωμα στη διατροφή). Στην ορθόδοξη Εκκλησία από τους αποστολικούς χρόνους προσέρχονται εκτός από τους άγαμους και έγγαμοι ιερείς.
Το ξύρισμα και το κούρεμα στους καθολικούς κληρικούς διαδώθηκε κατά τον Μεσαίωνα.
Το Filioque
Ο Χριστός μιλώντας για το Άγιο Πνεύμα εξήγησε καθαρά ότι προέρχεται από τον Πατέρα (Ιω, 14,26). Οι δύο πρώτες Οικουμενικές  Σύνοδοι (Νίκαια 325, Κωνσταντινούπολη 381) συνέταξαν το «Πιστεύω» χρησιμοποιώντας τα ίδια λόγια του Χριστού «...και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον το Ζωοποιόν, το ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΝ...» .
Συγχωνεύοντας και συγχέοντας την φύση του Αγίου Πνεύματος με τα λόγια του Υιού ότι θα σταλεί το Πνεύμα στο όνομά του, οι κληρικοί του Καρλομάγνου δηλώνουν ότι το Πνεύμα προέρχεται από τον Πατέρα ΚΑΙ από τον Υιό (Filioque). Το Άγιο Πνεύμα δηλαδή θα ήταν ένα είδος κατώτερου Θεού ή εισβολέας.
Η τερατώδης αυτή αίρεση πολεμήθηκε και καταδικάστηκε πρώτα από τους Πάπες της Ρώμης ώσπου άλλαξε τελικά γύρω στο 1014.
Η Εξομολόγηση
Η εξομολόγηση αποτελεί έναν θεραπευτικό διάλογο με τον πνευματικό μας Πατέρα. Μεταξύ των καθολικών όμως είναι μια «διαδικασία». Αρχικά, Ιρλανδέζοι μοναχοί διαδίδουν κατά τα τέλη του μεσαίωνα ότι ο ιερέας έιναι ένα είδος δικαστή στον οποίο είναι επιτακτική ανάγκη η εξομολόγηση των αμαρτιών έτσι ώστε να λάβει κανείς την άφεση αφού προηγουμένως θα έχει εκτίσει την «ποινή» του. Αργότερα κατά τον 14ο αι. διαδίδεται η ιδέα ότι η τελειωτική άφεση των αμαρτιών μπορεί να επιτευχθεί με τα «συγχωροχάρτια» ή αφού θα έχει εκτίσει την ποινή του κάποιος στο «πουργατόριο».
Τα συγχωροχάρτια
Αφού κατάφερε τον στρατιωτικό έλεγχο σε όλη την δυτική χριστιανοσύνη, το Παπάτο θέλει να επεκτείνει την κυριαρχία του στο υπερπέραν υφαρπάζοντας έτσι τους νεκρούς από την Τελική Κρίση του Θεού. Στην αντίληψη της εποχής –των βενετσιάνων εμπόρων και των τραπεζιτών της Φλωρεντίας- αρχίζει να πιστεύεται ότι ο Πάπας έχει υπό την διαχείρησή του έναν αμύθητο θησαυρό : τα προσόντα για να συγχωρεί (που του δώθηκαν από την Παρθένο Μαρία, τους Αγίους και από όλους τους πιστούς!). Ο Πάπας διαχειρίζεται κατά την κρίση του τα συγχωροχάρτια έναντι χρημάτων για να καλύψει το χρέος του καθένα που έχει με τις αμαρτίες του απέναντι στο Θεό ειδάλλως θα πρέπει να εκτίσει την ποινή στο «καθαρτήριο πυρ»(πουργατόριο).
Το 1300 γεννιέται και μία άλλη τακτική, αυτή του «Αγίου Ετους»: παίρνει άφεση αμαρτιών όποιος πηγαίνει για προσκύνημα στη Ρώμη καταθέτοντας μεγάλη χρηματική προσφορά.
Το Πουργατόριο (καθαρτήριο πυρ)
Η υπόθεση με τα συγχωροχάρτια δεν θα είχε επιτύχει εάν δεν υπήρχε το «καθαρτήριο πυρ». Ο κόμης Lavagna Sinibaldo Fieschi (Πάπας Ιννοκέντιος IV, 1253/61) αρχίζει να διδάσκει ότι οι νεκροί – κατά την αναμονή τους για την Τελική κρίση- υπόκεινται σε μία Ειδική Κρίση, δηλαδή μία δίκη 1ου βαθμού έως την ώρα της Τελικής Δίκης. Ο κόμης Lavagna δηλαδή «υποδεικνύει» στον Χριστό τον «Κώδικα Διαδικασίας» : Ο Δικαστής Χριστός, σε δίκη 1ου βαθμού, καταδικάζει σε φυλάκιση και η ποινή εκτίεται στο Πουργατόριο για κάποιο διάστημα, διάστημα το οποίο όμως μπορεί να ελαττωθεί χάρη στα συγχωροχάρτια του Πάπα ώσπου να γίνει η δίκη του 2ου βαθμού.
Το προπατορικό αμάρτημα
Δεν υπάρχει πουθενά αναφορά στις Γραφές για το πουργατόριο οπότε για να ευσταθήσει αυτό το δόγμα έπρεπε να αγκυστρωθεί σε κάτι άλλο.
Τότε λοπόν άρχισε να λέγεται ότι ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν αλλά ελαττωματικός (αν είναι δυνατόν Ο Θεός να δημιουργεί κάτι ατελές!) : Ο Αδάμ δηλαδή φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο από τον Θεό ώστε ήταν αδύνατον να μην αμαρτήσει τελικά. Κι έτσι το αμάρτημά του μεταδίδεται σε όλους τους ανθρώπους (σαν μεταδοτικό νόσημα). Τροποποίησαν τα κείμενα της Κ.Δ. ώστε η έννοια που βγαίνει είναι : ο προπάτορας όλων αμάρτησε άρα και όλοι εμείς αμαρτήσαμε μέσω αυτού, οπότε είμαστε συνένοχοι.
                Η Καινή Διαθήκη όμως είναι ξεκάθαρη:  (Ρωμ. 5,12-14) «Δια τούτο ώσπερ δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθεν και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτως εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν, εφ’ ω πάντες ήμαρτον άχρι γαρ νόμου αμαρτία ην εν κόσμω, αμαρτία δε ουκ ελλογείται μη όντος νόμου, αλλά εβασίλευσεν ο θάνατος από Αδάμ μέχρι Μωϋσέως και επί τους μη αμαρτήσαντας επί τω ομοιώματι της παραβάσεως Αδάμ ος εστιν τύπος του μέλλοντος».
 Η άμωμος σύλληψη
Αφού λοιπόν δημιουργήθηκε το δόγμα για το προπατορικό αμάρτημα έγινε αντιληπτό το εξής τραγελαφικό : Δηλαδή και η Παναγία μητέρα του Κυρίου ήταν «ελαττωματική»;;;
Ο κόμης Giovanni Maria Mastai Ferretti (Πάπας Πίος IX, 1846/78) σκαρφίζεται ένα νέο δόγμα :  το 1854 δηλώνει ότι η Μαρία γεννήθηκε κατ’εξαίρεση χωρίς το προπατορικό αμάρτημα σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Επειδή όμως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, το καινούργιο δόγμα δεν εξηγεί ποια είναι τελικά η σχέση μας με τον Σωτήρα Χριστό εάν Αυτός ετέχθη από ένα εξωγήινο ον διαφορετικό από όλους τους ανθρώπους.
Η ανάληψη της Παναγίας
Το δόγμα του 1854 δημιουργεί κι άλλο ένα πρόβλημα : εάν η Παρθένος Μαρία δεν είναι μία αληθινή γυναίκα αλλά ένα είδος εξωγήινου όντος τότε δεν πέθανε όπως πεθαίνουν όλοι οι άνθρωποι και όπως πέθανε ο Χριστός.  Την λύση «βρίσκει» ο Eugenio Pacelli (Πάπας Πίος XII 1939/58) όπου το 1950 ανακυρρήσει ένα ακόμα δόγμα : Η Παρθένος αναλήφθηκε στους ουρανούς στο τέλος της γήινης ζωής της. Είναι μια υπέρτατη πονηριά : Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει οπως θέλει (στο τέλος της ζωής = μετά το θάνατο , ή = αντί να πεθάνει).
H εξουσία και το αλάθητο του Πάπα
Κατά τον μεσαίωνα η παπική κουρία διαδίδει ένα ψευδές έγγραφο με ημερομηνία 30/3 315, το Donatio Costantini, όπου ο Άγιος Κωνσταντίνος ο 1ος χριστιανός αυτοκράτορας παραδίδει ως δώρο τον επίγειο και ουράνιο θρόνο της Ρώμης στον Πάπα με την υποχρέωση να «βασιλεύσει» επάνω σε όλες τις άλλες Εκκλησίες του κόσμου.
Βάση αυτού του ψεύτικου εγγράφου ιδρύεται το Παπικό κράτος.
Έχοντας την πεποίθηση της κοσμικής εξουσίας ο κόμης Giovanni Maria Mastai Ferretti (Πάπας Πίος IX, 1846/78) ανακυρρήσει ως δόγμα το πρωτείο του πάνω σε όλες τις άλλες Εκκλησίες του κόσμου και το αλάθητο.  Αυτό το δόγμα διδάσκει ότι ο Πάπας δεν κάνει ποτέ λάθος για το γεγονός και μόνο ότι ειναι ο Πάπας ακόμη και αν όλη η υπόλοιπη Εκκλησία δεν είναι σύμφωνη.
Ένα παράδοξο δόγμα: Η Εκκλησία μετατρέπεται σε ένα τέρας με 2 κεφάλια : Τον Χριστό και τον Πάπα.
Μια παράδοξη αυτο-πιστοποίηση: ο ίδιος ο Πάπας δηλώνει αναδρομικά ότι είναι αλάνθαστος.
Ένα δόγμα χωρίς βάσεις και αναφορές στις Γραφές και τις Παραδόσεις που αμφισβητήθηκε και αναιρέθηκε από την ίδια την ιστορία.
  • Ο Πάπας Liberio (352/5) αφόρισε τον Άγιο Μέγα Αθανάσιο αρνούμενος την 1η Οικουμενική Σύνοδο
  • Ο Zosimo (417/8) αναγκάστηκε να συντάξει μία επιστολή «Lettera Tractoria» για να αναιρέσει τον εαυτό του
  • O Vigilio (536) εκλεγμένος από αντιφρονούντα φατρία του νόμιμου πάπα Silverio, για περίπου είκοσι χρόνια συμφωνούσε με τα πάντα και με τα αντίθετα όλων, υπογράφοντας εναλλάξ δηλώσεις ορθοδόξων και αιρετικών, ανάλογα με την πολιτική σκοπιμότητα της στιγμής.
  • Ο Onorio (625/38) αφορίστηκε πανηγυρικά ως ερετικός από την 6η Οικουμενική Σύνοδο (έναν καιρό όλοι οι Πάπες την στιγμή της εκλογής τους ανανέωναν την καταδίκη των προκατόχων τους)
  • Το 896 μία Σύνοδος υπό την προεδρία του Πάπα Stefano VI καταδίκασε ως παράνομο το Παπάτο του Πάπα Formoso (891/6). Το πτώμα του εκταφιάστηκε και πετάχτηκε στον Τίβερη.
Χωρίς να παραβλέπουμε το γεγονός ότι μέχρι το 1451 οι καθολικοί συχνά βρίσκονταν να έχουν 2 ή και 3 Πάπες ταυτόχρονα οι οποίοι αλληλοαφορίζονταν (δι’αυτό χρειάστηκε να εφευρεθεί η διάκριση μεταξύ Πάπα και Αντι-Πάπα) παρασείροντας έτσι την Δυτική Ευρώπη σε τρομερές αιματοχυσίες και πολέμους.
 Τα σχίσματα
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε ποτέ την ανάγκη για μετατροπές και μεταρρυθμίσεις.
Ένας καθολικός δε θα κατάφερνε σήμερα να διεξάγει Λειτουργία με κείμενα παλαιότερα ακόμη και 10 ετών.
Ένας Ορθόδοξος ιερέας μπορεί να λειτουργήσει με χειρόγραφα κείμενα παλαιότητας 1500 ετών.
Αφου σχίσθηκαν από τους Ορθοδόξους, οι καθολικοί υποχρεώθηκαν σε συνεχείς μεταρρυθμίσεις. π.χ εκείνη του Gregorio VII (1073/85) ήδη το 1209 χρήζει μετατροπής με εκείνη των φραντζεσκάνων. Το 1565 γίνεται η μεταρρύθμιση της Συνόδου του Τρέντο και σε λιγότερο από 4 αιώνες μετά υπάρχει ανάγκη για μία νεότερη και ούτω καθεξής.
Παρ’όλες τις συνεχείς ενημερώσεις, οι καθολικοί διαιρέθηκαν μεταξύ τους σε ένα ατελείωτο αριθμό ομάδων : Βαλντέζοι, Αγγλικανοί, Ευαγγελικοί έως να φτάσουν στους Μορμόνους ή ακόμα και στους Μάρτυρες του Ιεχωβά (που δύσκολα κανείς θα τους ονόμαζε «χριστιανούς»). Εκατοντάδες «Δόγματα» διαφορετικά και σε αντίθεση μεταξύ τους.
Η Ορθοδοξία δεν γνωρίζει δογματικούς διαχωρισμούς. Ορθόδοξοι Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, Ρώσοι, Αμερικάνοι, Ιάπωνες, Ιταλοί κτλ. έχουν μητροπόλεις, γλώσσες, παραδόσεις, κουλτούρα, πολιτικά συστήματα διαφορετικά μεταξύ τους αλλα ΟΛΟΙ έχουν την ΙΔΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΙΣΤΗ.

Πηγή: http://katanixis.blogspot.gr

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Η ΜΑΥΡΗ ΚΑΙ Η ΛΕΥΚΗ ΜΑΓΕΙΑ

Του μακαριστού Αρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Βασιλόπουλου

Μα υπάρχει μαγεία; Και βεβαιότατα υπάρχει. Υποφέρουν μάλιστα πολλοί από τη μαγεία και τα μάγια.
Σε τι διαφέρουν η μαύρη από τη λευκή;
Η Μαύρη μαγεία χρησιμοποιεί ανθρώπινο αίμα και προπαντός παιδικό. Θα διαβάσατε στις εφημερίδες για το εμπόριο βρεφών. Μεταπολεμικώς, έχουν φύγει από την Ελλάδα εκατοντάδες, χιλιάδες βρέφη. Πολλά από αυτά αδήλωτα τα διατηρούν σαν τα ινδικά χοιρίδια και τα σφάζουν για να κάνουν με το αίμα τους τις σατανικές «ιερουργίες» τους. Πρό ετών κατετάραξε την ανθρωπότητα η υπόθεσις Μοντέζι και κατόπιν της Σάρον Τέιντ την οποία έσφαξαν στη βίλλα Πολάνσκι σε τελετή μαύρης μαγείας.
Στη λευκή μαγεία τα μάγια γίνονται «διά μελάνης, δι’ ονύχων ανθρώπων, ζώων, πτηνών, ερπετών (ζώντων ή τεθνεώτων), διά χώματος τεθνεώτων, διά πασσάλου, ή καρφιού ή βελόνης κ.λπ.» όπως λέγει ο πρώην μεγάλος μάγος, ο Άγιος Κυπριανός.
Ποιοι τα κάνουν τα μάγια; Κάτι γεροκολασμένα γραίδια και διάφοροι άλλοι, που έχουν παραδώσει την ψυχή τους στο διάβολο. Αυτοί τα κάνουν με τη βοήθεια του Σατανά. Κάνουν δε χρυσές δουλειές. Εισπράττουν δεκάδες χιλιάδες δρχ. την ημέρα. Το ακούς; Την ημέρα! Είναι δε πάρα πολλοί. Φθάνουν, καθώς έγραψαν οι εφημερίδες, τις 12 χιλιάδες στην Αθήνα και τον Πειραιά. Αυξήθηκαν μεταπολεμηκώς κατά 2.000% περίπου.
Και από ποιους τα εισπράττουν; Από κάτι μαυρόψυχους και φθονερούς, που από εκδίκησι, ή φθόνο τρέχουν στα μάγια για να κάνουν κακό σε άλλους. Και τι κάνουν; Τους δένουν το στεφάνι, τους εμποδίζουν, χαλούν συνοικέσια, φέρουν αρρώστιες, χωρίς οι γιατροί να τους βρίσκουν τίποτε, φέρνουν γκρίνιες στην οικογένεια και σε άλλους. Κάμνουν χωρίς καμμιά αιτία να μη μπορεί να δει ο άντρας τη γυναίκα και τα’ ανάπαλιν. Αναπτύσσουν σατανικό έρωτα. Φέρουν ζημιές στις δουλειές και τις επιχειρήσεις και τόσα άλλα κακά.
Κάνουν χρυσές δουλειές, διότι υπάρχουν και άλλοι ανόητοι, που καταφεύγουν σ’ αυτούς για να λύσουν δήθεν τα μάγια. Και που να ξέρουν οι δυστυχείς, ότι εκεί δένονται από τον Σατανά χειρότερα.
Ο Σατανάς δεν κάνει ποτέ καλό. Δεν γίνεται ποτέ άγιος και πονόψυχος. Είναι κακούργος και όλο το κακό κάνει.
Μα θα πεις πιάνουν τα μάγια; Βεβαιότατα πιάνουν, εκείνους όμως, που δεν πάνε με τον Θεό, τους αλειτούργητους, τους μη εκκλησιαζόμενους, τους ακοινώνητους, τους ανεξομολόγητους, τους βλάσφημους, τους άδικους, τους ανήθικους και ακόλαστους αμαρτωλούς, και τους αδιάφορους θρησκευτικώς. Αυτούς τους πιάνουν και τους παραπιάνουν. Τον άνθρωπον όμως του Θεού ποτέ δεν τον πιάνουν.
Ας μαζευτούν, έλεγε ένας Ιεροκήρυξ, όλοι οι μάγοι και οι μάγισσες να μου κάμουν μάγια. Δεν με πιάνουν, γιατί προσπαθώ και πηγαίνω με το δρόμο του Θεού.
Αυτό φαίνεται καθαρά από το εξής θαύμα του Αγίου Ευθυμίου. Ένας, ονόματι Ρωμανός, ζούσε θρησκευτικώς αδιάφορος και κοσμική ζωή. Κάποιος γείτονάς του όμως έβαλε στο μάτι την περιουσία του Ρωμανού. Μεταχειρίσθηκε παν μέσον για να του την πάρει. Τέλος πλήρωσε αδρά ένα μάγο, για να τον εξοντώσει με τις μαγείες του.
Ο Ρωμανός δεν ήξευρε τίποτε! Τον έπιασαν όμως τα μάγια. Κατελήφθη στην εξοχή που έμενε, από ένα είδος νάρκης. Τον μετέφεραν στο σπίτι του.
Το κακό προχωρούσε. Εμάζεψε στην κοιλιά του υγρό. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν και οι δικοί του περίμεναν το θάνατο. Έκαμε νόημα να φύγουν όλοι από το δωμάτιο. Κατόπιν παρεκάλεσε τον Άγιο Ευθύμιο να τον βοηθήσει.
Σε λίγο έπεσε σε έκσταση και βλέπει καλόγηρον ασπρομάλλην, που ήλθε και του είπε: Τι θέλεις να σου κάμω; Είμαι ο Ευθύμιος, που με φώναξες. Να εδώ πονώ του λέγει ο Ρωμανός και του έδειξε την κοιλιά του. Τότε ο Άγιος τέντωσε την παλάμη του και με αυτή, σαν με μαχαίρι άνοιξε την διογκωμένη κοιλιά. Από την τομή έτρεξε υγρό. Έπειτα ο Άγιος ένωσε με τα δάκτυλά του την τομή, έκλεισε την πληγή και θεραπεύτηκε τελείως.
Κατόπιν του εξήγησε ο Άγιος, πως τον φθονούσε ο γείτονάς του, πως πληρώθηκε ο μάγος και ότι κάλεσε τον δαίμονα για την καταστροφή του. Του προσέθεσε δε ο Άγιος και τα εξής: Παρ’ όλα αυτά δεν θα σε έβλαπταν καθόλου τα τεχνάσματα του Σατανά, εάν εσύ ο ίδιος δεν του έδινες λαβή. Διότι έχεις τόσο καιρό να πας στην Εκκλησία και να κοινωνήσεις. Αλλά ζούσες με αμέλεια και αδιαφορία, για την ψυχή σου. τώρα, που σε λυπήθηκε ο Θεός πρόσεχε, να μην αμελείς καθόλου για την ψυχικής σου σωτηρία. Ο Ρωμανός αμέσως σηκώθηκε υγιέστατος. Από τότε έβαλε σειρά και γιόρταζε την ημέρα που έγινε το θαύμα.


Από το βιβλίο «Κατά Αντιχρίστων» Αρχιμ. Χαραλ. Βασιλόπουλου, εκδ. Ορθοδόξου Τύπου (σελ. 19-24)

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Γιατί δεν πρέπει να καταφεύγουμε σε αστρολόγους, μέντιουμ, φλιτζανούδες και χαρτορίχτρες;

Η καταφυγή μας σε «μελλοντολόγους» αποτελεί δείγμα απιστίας στο Θεό. Ο πιστός εμπιστεύεται όλη τη ζωή του στα χέρια του Θεού και καταφεύγει πάντοτε σ’ Αυτόν ζητώντας τη θεία πρόνοια. Αυτή η πίστη του δίνει κουράγιο στις δυσκολίες και τις περισσότερες φορές ελκύει τη βοήθεια του Θεού.
Σε πολλούς ανθρώπους η ενασχόληση με τα αστέρια λειτουργεί ως μετάθεση των λαθών της ζωής τους στα αστέρια. Λένε: «το ότι εγώ έχω νεύρα ή επικίνδυνο αυθορμητισμό ή οτιδήποτε άλλο αρνητικό, αυτό οφείλεται στο ζώδιό μου». Αντί να παλέψουν να διώξουν το πάθος από μέσα τους, το αποδέχονται ως δημιουργία συμπαντικής κοσμικής δύναμης. Αυτή η νοοτροπία οφείλεται στην ψυχολογική ανάγκη να μη ρίχνουμε την ευθύνη των λαθών πάνω μας, αλλά κάπου αλλού. Από δω δημιουργήθηκε το πασχαλιάτικο κάψιμο του Ιούδα, σαν να φταίνε μόνο οι Εβραίοι για το θάνατο του Χριστού, κι όχι και οι δικές μας αμαρτίες.
Στο ίδιο πλαίσιο πολλοί ανώριμοι και άβουλοι αποφασίζουν για το μέλλον τους στηριζόμενοι όχι στη λογική, αλλά στα ζώδια. Αυτοί νομίζουν ότι ο αστρολόγος διαβάζει το μέλλον τους και τους κατευθύνει σωστά. Συνήθως παθαίνουν μεγάλες αποτυχίες. Κι αν δεν αποτύχουν, προσπαθούν (αυθυποβαλλόμενοι) με κάθε τρόπο να στηρίξουν τη λάθος συμβουλή. Αυτοί προσαρμόζουν το χαρακτήρα τους και τη ζωή τους στις αστρολογικές κατευθύνσεις. Ένας «λέων» π.χ., λένε οι αστρολόγοι, έχει επιθετική νοοτροπία. Απ’ αυτό το αυθαίρετο θέσφατο κάθε αφελής «λέων» εκφράζεται με επιθετικότητα.
Πολλοί από τους γνήσιους αστρολόγους και τα γνήσια μέντιουμ ή βρίσκονται στην κατοχή κάποιου πονηρού πνεύματος ή καταφεύγουν σε μαγικά τεχνάσματα, για να προβλέψουν. Κανείς δεν πρέπει να δέχεται να του πουν άγνωστοι ή γνωστοί το μέλλον του με κανέναν τρόπο. Υπάρχει κίνδυνος να μπλέξει. Ειδικά δεν είναι σωστό να επικοινωνεί με γύφτισσες μάντισσες. Κατακλέβουν τους αφελείς και τους μπλέκουν στα πλοκάμια του σατανά με τις επικλήσεις τους, κανείς να μη τους δίνει ρούχα ή άλλα προσωπικά είδη, γιατί κάνουν μαγεία σ’ αυτά. Οι περισσότεροι «μελλοντολόγοι», για να καλυφθούν, εσκεμμένα βάζουν στο χώρο «εργασίας» τους εικόνες. Είναι οι λύκοι, που ντύνονται με προβιά προβάτου, όπως είπε ο Χριστός (Ματθ. 7, 15).
Ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη απαγορεύει να υπάρχει ανάμεσα στο λαό του μάντης, οιωνοσκόπος, μάγος και νεκρομάντης (Δευτ. 18, 10-13 και Λευϊτ. 19, 26). Οι μάντεις πρέπει να θανατώνονται με λιθοβολισμό (Λευϊτ. 20, 27). Ο βασιλιάς Ιωσίας έδιωξε τους ιερείς των ειδώλων, γιατί πρόσφεραν θυσίες στον ήλιο, στη σελήνη, στα ζώδια και στ’ αστέρια (Δ΄ Βασιλ. 23, 5). Οι προφήτες, εξ ονόματος του Κυρίου απαγορεύουν τους ψευδοπροφήτες που είναι οι οιωνοσκόποι και οι αστρολόγοι.
Ο απόστολος Παύλος (Γαλ. 5, 20) απαγορεύει τη μαγεία την οποία ονομάζει φαρμακεία.
Μόνο άνθρωπος άγιος, φωτισμένος από το Θεό, μπορεί αν φωτίζεται και αν αποκαλύπτει το μέλλον. Οι άγιοι του Θεού δεν παίρνουν χρήματα, όταν προφητεύουν. Αυτοί με τις προοράσεις τους βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν το δρόμο της σωτηρίας.
Οι αστρολόγοι, τα μέντιουμ, οι καφεμάντεις, οι χαρτομάντεις και οι χρήστες ταρό, εργάζονται με την έμπνευση πονηρών πνευμάτων. Ο Θεός δεν είναι τόσο μικρός, που στον καφέ ή στα χαρτιά να φανερώνει το θέλημά Του. Ούτε εξαναγκάζεται να φανερώσει το θέλημά Του, όποτε το θέλει ο καθένας.
Στο Δευτερονόμιο (13, 2-6) χαρακτηριστικά ο Θεός απαγορεύει και τον ψευδοπροφήτη και τον ερμηνευτή ονείρων (ονειροκρίτη). Λέει εκεί: «μην τον ακούσετε εκείνον τον προφήτη ή τον ονειροκρίτη, γιατί ο Κύριος ο Θεός σας θέλει να σας δοκιμάσει, για να δει αν τον αγαπάτε με όλη την καρδιά σας και μ’ όλη την ψυχή σας» (Δευτερ. 13, 4). Μήπως και σήμερα ο Θεός ανέχεται τη δράση των σημερινών ψευδοπροφητών-μάντεων, για να δοκιμάσει την αγάπη μας σ’ Αυτόν;


Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 171-173), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου


Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Η Βυζαντινή μουσική θεραπεύει την κατάθλιψη!

Ἡ βυζαντινή μουσική, ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ἀναίμακτα. Ἕνα σπουδαῖο θεραπευτικό μέσο γιά τήν ταλαίπωρη ψυχή τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, τοῦ ἐμπαθοῦς, εἶναι πράγματι ἡ Βυζαντινή μουσική. Διά τοῦτο δίδασκε ὁ σοφός ἰατρός τῆς ψυχῆς-Γέρων: «Ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι πάρα πολύ ὠφέλιμη. Κανένας χριστιανός δέν πρέπει νά ὑπάρχει χωρίς νά ξέρει βυζαντινή μουσική. Πρέπει ὅλοι νά μάθομε. Ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν ψυχή. Ἡ μουσική ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ἀναίμακτα. Χωρίς κόπο, ἀγαλλόμενος, γίνεσαι ἅγιος». Εἰδικά γιά τήν θεραπεία τῆς κατάθλιψης ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι ἕνα πολύ ἀποτελεσματικό μέσο.

Ἡ Βυζαντινή μουσική, δίδασκε, θεραπεύει τήν κατάθλιψη.

«Μιά φορά (διηγεῖται ὁ Γέροντας) εἶχε κάποιος δαιμόνιο, ὁ βασιλιάς Σαούλ, καί πήγαινε ὁ Δαβίδ καί τοῦ ἔψαλλε καί ὁ δαίμονας ἔφευγε. Πήγαινε μέ τό ψαλτήρι-τό ψαλτήρι ἦταν ὄργανο. Ὅταν τόν ἔπιανε τό δαιμόνιο τῆς μελαγχολίας, πήγαινε ὁ Δαβίδ καί τοῦ ‘παιζε τό ψαλτήρι κι ἔτσι ἔφευγε ὁ δαίμονας. Ποῦ ‘ναι αὐτοί πού τρέχουνε νά βροῦνε θεραπεία γιά τήν κατάθλιψη.
Ὅταν μάθουνε βυζαντινή μουσική καί ἰδοῦνε τή μαυρίλα νά ‘ρχεται, πάπ! ἕνα δοξαστικό κι ἡ μαυρίλα πού ἔρχεται νά σέ καταλάβει, ὡς ἕνα εἶδος ψυχικῆς μελαγχολίας, γίνεται ὕμνος πρός τόν Θεό. Ἐγώ τό πιστεύω αὐτό. Ἀπόλυτα τό πιστεύω. Σᾶς τό λέω ὅτι ἕνας μουσικός, πού ἀγαπάει τή μουσική, πού εἶναι εὐσεβής, μπορεῖ μιά δυσκολία του νά τήνε κάνει ἔργο μουσικό ἤ ἕνα ἕτοιμο ἔργο νά τό ψάλει, νά τό ἀποδώσει. Ἔτσι, προκειμένου νά κλαίει καί νά καταπιέζεται, προσφέρει μιά δοξολογία στόν Θεό».
Ὁ ὑγιής ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στήν ἁρμονία. Ἡ ἀρετή εἶναι ἁρμονία. Ἔλεγε ὁ Γέροντας: «Ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι πάρα πολύ εὔκολη, ὅταν τήν ἐρωτευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι τόση ἡ ὠφέλεια τῆς ἁρμονίας στήν ψυχή!. Αὐτός πού ξέρει μουσικά καί ἔχει ταπείνωση, ἔχει τήν χάρι τοῦ Θεοῦ. Πάει νά θυμώσει, νά ἐκραγεῖ, ἀλλά φοβᾶται τή δυσαρμονία, διότι καί ὁ θυμός καί ὅλες αὐτές οἱ ἁμαρτωλές καταστάσεις δέν εἶναι μέσα στήν ἁρμονία. Κι ἔτσι μισεῖ σιγά σιγά τήν κακία καί ἐγκολπώνεται τήν ἀρετή, πού εἶναι ἁρμονία.
Ὅλες οἱ ἀρετές ἔχουν ἁρμονία. Οὔτε στενοχώριες μπορεῖ νά ἔχεις, οὔτε… Μπορεῖς νά ζεῖς μέσα στή χαρά. Ἅμα καταλάβεις πώς ἔρχεται καμιά μαυρίλα στόν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς σου, λέεις ἕνα ὡραῖο τροπάριο καί ἡ μαυρίλα γίνεται ὕμνος στόν Θεό. Τή δύναμη αὐτή πού θά σέ στενοχωροῦσε καί θά σέ καταπίεζε, τήν ἴδια δύναμη τή βουτᾶς καί τήν ἁγιάζεις».
- Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Πηγή: www.agiooros.net

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΕΚΤΑΚΤΟΣ ΣΥΓΚΛΗΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΠΛΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Ἐν ὄψει τῆς συναντήσεως καὶ τῆς συμπροσευχῆς Πάπα Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα
Τόσον ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅσον καὶ ἡ ἀντίστοιχος τῆς Κρήτης ὡς καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος ὀφείλουν νὰ προειδοποιήσουν τὸν Πατριάρχην ὅτι δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν κοινὴν διακήρυξιν μὲ τὸν Πάπαν ὅτι ὁ Παπισμὸς καὶ αἱ ἄλλαι αἱρετικαὶ «ἐκκλησίαι» εἶναι κανονικαὶ καὶ σώζουσαι καὶ ὅτι ἔχουν ἀποστολικὴν διαδοχήν, ἔγκυρα μυστήρια καὶ ἱερωσύνην. Νὰ διακηρύξουν πρὸς τὸ Φανάριον ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἕνας ἐκ τῶν πολλῶν κλάδων τῆς χριστιανοσύνης καὶ ὅτι δὲν ἀποδέχονται τὸ δόγμα τῶν οἰκουμενιστῶν διὰ τὴν ψευδοένωσιν: Ἕνας ὁ Χριστός, πολλαὶ αἱ χριστιανικαὶ πίστεις, πολλὰ τὰ χριστιανικὰ μυστήρια κ.λπ.
Ἤδη οἱ τοῦ Φαναρίου εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους νοθεύουν τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁμιλοῦν διὰ ἀποστολικὴν διαδοχὴν τῶν αἱρετικῶν ἐκκλησιῶν καὶ τὴν ἰδίαν στιγμὴν ἐπικαλοῦνται κατὰ τὰς θείας Λειτουργίας τὸν Κύριον, διὰ νὰ ἐπιβλέψη τὴν ἄμπελον (τὴν Ὀρθοδοξίαν), τὴν ὁποίαν ἐφύτευσεν ἡ δεξιά Του, περιθωριοποιοῦν τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ὁποίους τιμοῦν πανηγυρικῶς, ἀλλὰ δὲν ἐφαρμόζουν τὰς παρακαταθήκας των, ζητοῦν τὴν ἀναθεώρησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὡς ξεπερασμένων, ἀκυρώνουν τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ πλέον ἀναγνωρίζουν πολλὰς ἐκκλησίας καὶ ἀποδέχονται τὴν «θείαν εὐχαριστίαν» τῶν αἱρετικῶν ἐφ᾽ ὅσον αὐτὴ τελεῖται ἁπλῶς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ συνάντησις Πάπα Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου γίνεται εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ἐνῶ ἡμεῖς θὰ ψηφίζωμεν διὰ τὴν ἐκλογὴν Εὐρωβουλευτῶν καὶ θὰ εἴμεθα ἀπησχολημένοι μὲ ἄλλα θέματα. 
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος θὰ συναντηθῆ μετὰ τοῦ Πάπα εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα μεταξὺ 24ης καὶ 26ης Μαΐου, διὰ νὰ τιμήσουν τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων καὶ τὴν περιθωριοποίησιν τῶν δογμάτων τῆς Πίστεώς μας, πρὸ πεντήκοντα ἐτῶν, ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καὶ τοῦ τότε Πάπα. Πάντα ταῦτα συνετελέσθησαν, διὰ νὰ προχωρήση εἰς τὸ ὄνομα τῆς «διπλωματίας τῆς ἀγάπης», —τὴν ὁποίαν ἀνεκάλυψεν ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος καὶ ἐφαρμόζουν ἔκτοτε οἱ Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχαι μας—ὁ θεολογικὸς διάλογος μὲ τελικὸν σκοπὸν τὴν ἕνωσιν Παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων. Ἔκτοτε τὸ Φανάριον αἱ «κεφαλαί του» καὶ οἱ καθοδηγούμενοι ἀπὸ αὐτὸ Ἀρχιερεῖς, δὲν δίνουν ἀξίαν εἰς τὰ Ὀρθόδοξα δόγματα καὶ ἀποκλίνουν ἐκ τῆς γραμμῆς τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διακηρύσσοντες ἄλλοτε εὐθέως καὶ ἄλλοτε πλαγίως ὅτι οἱ κανόνες, ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ αἱ γραμμαὶ τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀνεπίκαιροι καὶ ξεπερασμένοι, διότι ἀφοροῦν ἄλλας ἐποχὰς ἄλλων αἰώνων. Τιμοῦν βεβαίως ὑποκριτικῶς τοὺς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι διεφύλαξαν ἀνόθευτα τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ὡς τὸν Ἅγιον Μᾶρκον τὸν Εὐγενικόν, τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν, καθῶς καὶ ἄλλους ἀντιαιρετικοὺς ἀντιπαπικοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ δὲν ἔμεινε τίποτε εἰς τοὺς συγχρόνους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπὸ τοὺς ἀγῶνας τῶν ἀντιπαπικῶν − ἀντιαιρετικῶν Ἁγίων. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος διὰ παράδειγμα διεκήρυξεν ὅτι οἱ Παπικοὶ δὲν εἶναι μόνον σχισματικοὶ ἀλλὰ καὶ αἱρετικοί. Ἐνῶ τοποθετῶν τὴν ἐλευθερίαν τῆς Ἐκκλησίας ὑπεράνω τῆς ἐλευθερίας τῆς Πατρίδος διεκήρυξε ὅτι: «Εἰς καμίαν περίπτωσιν δὲν πρέπει νὰ ἑνωθῶμεν μὲ τοὺς λατίνους, ἂν αὐτοὶ δὲν ἀποβάλουν ἀπὸ τὸ σύμβολον τῆς Πίστεως τὴν προσθήκην (Σ.Σ.: τῆς αἱρέσεως τοῦ Φιλιόκβε) καὶ δὲν ὁμολογήσουν τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως) ὅπως ἐμεῖς». Αὕτη ἡ διακήρυξις ἔγινεν εἰς μίαν χρονικὴν περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ Βυζάντιον ἦτο ἐξησθενημένον ἀπὸ τὰς ἐπιθέσεις καὶ τὰς λεηλασίας τῆς Φραγκοκρατίας καὶ ὅλοι ἐπεδίωκον τὴν βοήθειαν τῆς Δύσεως διὰ τοῦ Βατικανοῦ, διὰ νὰ ἀποκρούσουν τὴν ἐπίθεσιν τῆς Τουρκίας. Τότε ἔσπευδαν οἱ πάντες εἰς τὸν Πάπαν ὑποσχόμενοι ἀκόμη καὶ τὴν ψευδοένωσιν, ἡ ὁποία θὰ ἐγίνετο, ἂν δὲν τὴν ἐματαίωνεν ὁ Ἐπίσκοπος Ἐφέσου καὶ μετέπειτα Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς μὲ τοὺς ἀγῶνας καὶ τὴν στάσιν του εἰς τὴν Φερράραν καὶ τὴν Φλωρεντίαν καὶ ἐν συνεχείᾳ ἡ συνείδησις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος μὲ τὰς κινητοποιήσεις των ἐναντίον τῶν τότε προδοτῶν τῆς Πίστεως.
Ἀπὸ τὸ Βυζάντιον εἰς τὴν σημερινὴν Ἑλλάδα 
Ἐὰν ἀνατρέξωμεν εἰς τὴν ἱστορίαν καὶ εἰς τὴν πτῶσιν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι ἡ σημερινὴ Ἑλλὰς παρουσιάζει ὅλα τὰ παραλυτικὰ καὶ παρακμιακὰ φαινόμενα εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς τοῦ Κράτους, τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων καὶ τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας, εἰς τὴν πνευματικήν, ἐκκλησιαστικὴν καὶ κοινωνικὴν ζωήν. Τότε ἔτρεχον εἰς τὸν Πάπαν διὰ βοήθειαν. Σήμερον οἱ πολιτικοὶ προσκυνοῦν τὸν προωθημένον Προτεσταντισμὸν τῆς Δύσεως καὶ ἰδιαιτέρως τῆς Γερμανίας. Αὐτὰς τὰς δυσκόλους ὥρας ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Φανάριον ἔπρεπε νὰ καλλιεργοῦν τὴν ἐνίσχυσιν τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος, διότι ὡς παραδέχονται καὶ οἱ πλανεμένοι Χριστιανοί, ἡ Ὀρθοδοξία ἔσωσε τὸ γένος. Δὲν τὸ πράττει ὅμως οὔτε ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία οὔτε τὸ Φανάριον. Ἡ πρώτη ἔχει μεταβάλει τὴν Ἐκκλησίαν εἰς Ἐρυθρὸν Σταυρὸν μὲ τὰ χρήματα τῶν πτωχῶν συνανθρώπων μας, ὀλίγων ὑποδίκων ἐπιχειρηματιῶν, οἱ ὁποῖοι διὰ νὰ ἀποκτήσουν «καλὸν προσωπεῖον» ἐνισχύουν καὶ τὰ συσσίτια τῆς Ἐκκλησίας, τὰ χρήματα ἀπὸ ἐράνους τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς καὶ τὰ Εὐρωπαϊκὰ κονδύλια. Αἱ αἱρέσεις ἁλωνίζουν εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀσχολεῖται μὸνον μὲ τοὺς Ἰεχωβίτας. Τὸ ὑπουργεῖον Παιδείας: 1ον) Ἱδρύει τμῆμα Ἰσλαμικῶν σπουδῶν εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 2ον) Ἀπαγορεύει τὰς χειροτονίας κληρικῶν καὶ ἐξομοιώνει τὸν ἱερέα μὲ τὸν δημόσιον ὑπάλληλον, ὅταν οὗτος εἶναι πνευματικὸς ποιμὴν εἰς τὴν ἐνορίαν του. 3ον) Ἐνομιμοποίησεν ὅλας τὰς ἀνατολικὰς θρησκείας, τὰς παραθρησκείας καὶ τὰς αἱρέσεις μὲ νόμον, ὁ ὁποῖος ἐπιτρέπει μὲ τὴν συγκέντρωσιν τριακοσίων ὑπογραφῶν νὰ συγκροτοῦν «Ἐκκλησίαν», ἡ ὁποία ἐπιτρέπεται νὰ ἔχη κατασκηνώσεις, ραδιοφωνικὸν σταθμὸν διὰ προπαγάνδα προσηλυτισμὸν (ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα ἀπαγορεύεται) κ.λπ. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἄφωνος διὰ ὅλα αὐτά, διὰ νὰ μὴ δυσαρεστήση τοὺς πολιτικοὺς ἐξουσιαστάς, οἱ ὁποῖοι κατεδαφίζουν τὴν Ὀρθόδοξον ταυτότητα τῆς Ἑλλάδος καὶ παραδίδουν τὴν οἰκονομίαν τῆς Χώρας εἰς πλουσίους ἐκπροσώπους τοῦ Ἰσλάμ. Οὐσιαστικῶς ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία συμπλέει μὲ τοὺς πολιτικοὺς ἐξουσιαστὰς διὰ τῆς ἀφωνίας της καὶ τῆς μὴ ἀντιδράσεώς της εἰς τὴν δημιουργίαν τῆς πολυφυλετικῆς Ἑλλάδος, εἰς τὴν ὁποίαν θὰ ἔχουν θέσιν τὰ ἰσχυρὰ μεγάφωνα ἀπὸ τὰ τζαμιά, ἀλλὰ θὰ ἐνοχλῆ ἡ καμπάνα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μεγάφωνον, τὸ ὁποῖον θὰ μεταδίδη ἐκτὸς Ἐκκλησίας τὴν θείαν Λειτουργίαν κ.λπ. Παραλλήλως ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δὲν τολμᾶ νὰ ἐλέγξη τὸ Φανάριον διὰ ὅσα κάμνει ἐναντίον τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ συμμετέχει εἰς τὰς πράξεις αὐτὰς διὰ ἐκείνων τῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι ἀσπάζονται ὅλας τὰς θεωρίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, συμφώνως πρὸς τὰς ὁποίας: Δὲν ὑπάρχουν πλέον αἱρετικαὶ πλανεμέναι χριστιανικαὶ «Ἐκκλησίαι» ἀλλὰ κανονικαὶ καὶ σώζουσαι. 2ον) Ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι αἵρεσις. 3ον) Τὰ μυστήρια ὅλων τῶν πλανεμένων εἶναι κανονικὰ ἀκόμη καὶ τὸ μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας ἐφ ὅσον αὕτη τελεῖται εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ δὲν ἐνδιαφέρει, ἐὰν αὕτη ἔχει τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς Ὀρθοδόξου θείας Εὐχαριστίας ἢ ὄχι κ.λπ. 4ον) Τὸ Βάπτισμα ὅλων τῶν κηρυχθέντων ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς «κανονικῶν καὶ σωζουσῶν ἐκκλησιῶν» εἶναι ἔγκυρον, ἀνεξαρτήτως, ἐὰν αὐτὸ τελῆται μὲ τὸν Ὀρθόδοξον τρόπον ἢ ὄχι, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν χρειάζεται βάπτισις διὰ τὴν προσχώρησιν κάποιου πλανεμένου χριστιανοῦ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. 5ον) Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶναι ὑπὲρ τῆς ἀναθεωρήσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀπὸ τὴν ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ἦτο Ἀρχιμανδρίτης. Τὰς ἰδίας ἀπόψεις ἔχει, προφανῶς καὶ ὁ Σεβ. Δημητριάδος, ἀφοῦ ἡ ἐλεγχομένη ὑπὸ τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς του Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, ὠργάνωσε συνέδριον, εἰς τὸ ὁποῖον ἐρρίφθη τὸ δηλητήριον διὰ τὴν ἀναθεώρησίν των. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν ἐτόλμησε νὰ ἀποδοκιμάση τὸ Φανάριον ἀλλὰ καὶ τὸν Σεβ. Δημητριάδος, ὁ ὁποῖος ἄλλοτε ἀνακαλύπτει τὴν δημοτικὴν γλῶσσαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἄλλοτε τὴν μεταπατερικὴν θεολογίαν, ἄλλοτε ὅτι ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι αἵρεσις ἀλλὰ κανονικὴ ἐκκλησία, ἄλλοτε τὴν θρησκειολογίαν κ.λπ. 6ον) Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἰς ἐπίσημον ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Πάπαν ὁμιλεῖ διὰ διαίρεσιν Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν καὶ ὄχι διὰ σχίσμα καὶ αἵρεσιν, ἐπιβάλλων τὴν γραμμὴν αὐτὴν καὶ εἰς τοὺς Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους προκαλῶν ἀντιδράσεις εἰς τὸν πιστὸν λαόν, τὸν ἔντιμον Κλῆρον, εἰς ἐπισκόπους, θεολόγους, ἱστορικούς, καθηγουμένους Ἱερῶν Μονῶν, Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν. Δυστυχῶς ὁ εὐσεβὴς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος ἀνέμενον ἀπὸ τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν νὰ λάβη θέσιν διὰ αὐτὰ καὶ διὰ πολλὰ ἄλλα. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ὅμως ἀσχολεῖται μὲ τὸ πῶς θὰ ἐπιτύχη ὡς «Ἐρυθρὸς Σταυρός», ἀλλὰ ἀδιαφορεῖ διὰ τὰ πνευματικά, τὴν τήρησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τὴν πιστὴν ἐφαρμογὴν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων κ.λπ.
Δὲν ἐνοχλοῦνται
Διὰ παράδειγμα δὲν ἐνοχλοῦνται οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης ἀλλὰ καὶ οἱ καθηγούμενοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τῶν Ἱερῶν Μονῶν, ὅταν βλέπουν εἰς τὰς φωτογραφίας Ὀρθοδόξους Ἀρχιερεῖς (εἴτε τῆς Ἑλλάδος εἴτε τῆς Ρουμανίας) νὰ συμπροσεύχωνται, φέροντες τὰ ἐγκόλπιά των καὶ τὰ ἐπανωκαλύμμαυχά των μὲ ἑτεροδόξους ἢ ἑτεροθρήσκους ἢ νὰ προσκυνοῦν τὴν χεῖραν τοῦ Πάπα καὶ νὰ τὸν δέχωνται ὡς κανονικὸν μέλος τῆς Ἐκκλησίας; Πῶς μὲ τόσην μεγάλην εὐκολίαν συμπροσεύχονται οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἀληθείας καὶ τοῦ Φωτὸς (Ὀρθόδοξοι) μὲ τὸ σκότος καὶ τὴν πλάνην; «Πᾶνε νὰ ἀνακατέψουνε χρυσὸ καὶ μπακίρι;», ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς γέρων π. Παΐσιος. Οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἔμαθαν ἀπὸ τοὺς γονεῖς καὶ τὴν κατήχησιν τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ Παπικοί, οἱ Προτεστάνται, οἱ Κόπται, οἱ Ἀγγλικανοὶ (μὲ τὰς παπαδίνας κ.λπ.) εἶναι πλανεμένοι Χριστιανοί, προβληματίζονται καὶ φουντώνουν ὅλα τὰ ἀναρχικὰ θρησκευτικὰ ἔνστικτά των, ὅταν βλέπουν τοιαύτας φωτογραφίας. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δὲν ἐξοργίζεται ἢ ἀφήνει νὰ ἐξελιχθῆ ἡ ταύτισις αἱρέσεων καὶ Ὀρθοδοξίας, διὰ νὰ ὑπηρετήση μελλοντικῶς κι αὐτὴ τὴν «νέαν Ἐκκλησίαν» τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ Νέα Ἐποχή; Αὕτη ἡ «νέα ἐκκλησία», θὰ ἔχη στοιχεῖα ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ὅλας τὰς πλανεμένας, δι᾽ ἡμᾶς Χριστιανικὰς «Ἐκκλησίας».
Τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία 
Πιστεύομεν, εἰλικρινῶς, ὅτι ἐν ὄψει τῆς συναντήσεως Πάπα Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα μεταξὺ 24ης καὶ 26ης Μαΐου, (καὶ ἐνῶ ἡ Ἑλλὰς θὰ εὑρίσκεται εἰς τὰς κάλπας διὰ τὴν ἀνάδειξιν Εὐρωβουλευτῶν καὶ ὡς λέγουν οἱ πολιτικοὶ ἐξουσιασταὶ θὰ κριθῆ τὸ μέλλον τῶν πολιτικῶν καὶ ἐθνικῶν ἐξελίξεων εἰς τὴν Χώραν) ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ Διπλῆ Σύναξις τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης ὀφείλουν νὰ συνέλθουν (κεχωρισμένως) καὶ νὰ προειδοποιήσουν τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην καὶ τοὺς περὶ αὐτὸν λαϊκοὺς καὶ ρασοφόρους συμβούλους ὅτι δὲν θὰ γίνη ἀποδεκτὴ οἱανδήποτε ἐπίσημος ἢ ἀνεπίσημος συμφωνία διὰ τὴν νόθευσιν τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Πρὸς μίαν τοιαύτην διακήρυξιν δὲν συνηγοροῦν μόνον οἱ λόγοι τοὺς ὁποίους προανεφέραμεν. Μὲ ἀφορμὴν αὐτὴν τὴν συνάντησιν ὀφείλουν Διοικοῦσα Ἐκκλησία, Ἅγιον Ὄρος καὶ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης νὰ ἐξετάσουν, ἐὰν ἀπὸ τὸ 1965, ὁπότε ἔγινε ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων καὶ ἐτέθησαν τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον τῆς Ἐκκλησίας (δήλωσις τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἀθηναγόρου) ἐκέρδισεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἢ ἀπώλεσε κῦρος καὶ προδίδονται τὰ δόγματα.
Μᾶλλον συμβαίνει τὸ δεύτερον. Διότι ἀντὶ νὰ προσχωροῦν οἱ ἑτερόδοξοι εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, προσχωροῦν αἱ κεφαλαὶ τοῦ Φαναρίου καὶ οἱ περὶ αὐτὸ οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς εἰς τὰς θέσεις τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν. Ὅταν τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἀναγνωρίζει Ἀποστολικὸν χαρακτῆρα εἰς ὅλας τὰς πλανεμένας αἱρετικὰς χριστιανικὰς Ἐκκλησίας καὶ τὰς θεωρεῖ κανονικὰς καὶ σωζούσας «Ἐκκλησίας» δὲν ἀκυρώνει τὸ τελευταῖον ἄρθρον τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖον ὁμιλεῖ διὰ τὴν Μίαν, Ἁγίαν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν; (τὴν Ὀρθόδοξον). Αἴφνης ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μεταβάλλεται εἰς ἰσότιμον καὶ ἰσόκυρον μὲ τὰς «Ἐκκλησίας», τὰς ὁποίας ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος θεωροῦν αἱρετικάς. Καὶ ὡς τοιαύτας ἀντιμετωπίζει (καὶ θὰ ἀντιμετωπίζη) τὸν Παπισμόν, τοὺς Κόπτας (τοὺς καταδικασθέντας ὑπὸ Οἰκουμενικῆς Συνόδου) τοὺς Προτεστάντας κ.λπ., ὅσα καλὰ στοιχεῖα καὶ ἐὰν ἔχουν διατηρήσει ἀπὸ τὴν ἀρχαίαν Ἐκκλησίαν. Ἀντὶ αἱ κεφαλαὶ τοῦ Φαναρίου νὰ ἀγωνίζωνται διὰ τὴν ἐπιστροφὴν τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὴν Ἀλήθειάν της, κάμνουν ὅ,τι ἠμποροῦν, διὰ νὰ ἱκανοποιήσουν αὐτοὺς τοὺς ὁποίους οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κατεδίκασαν ὡς αἱρετικούς. Ἀλλὰ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὑπηρέτουν τὴν ἀγάπην ἐν τῇ ἀληθείᾳ τῆς Πίστεως, διότι ἀγάπη μακρὰν τῆς ἀληθείας τῆς Πίστεως δὲν ὑπάρχει. Οἱ σύγχρονοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπηρετοῦν τὴν ἀγάπην ἐν τῇ ἀληθείᾳ τῆς Πίστεως, ἀλλὰ τὴν διπλωματίαν τῆς ἀγάπης, τὴν ὁποίαν διεκήρυξεν ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος. Ποτὲ εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ἐχρησιμοποιήθησαν εἰς τὰς σχέσεις μὲ τοὺς αἱρετικοὺς αἱ ἀνταλλαγαὶ ἐπισκέψεων καὶ δώρων, αἱ ἑκατέρωθεν φιλοφρονήσεις, οἱ ἐναγκαλισμοί, οἱ ἀσπασμοὶ μὲ πλήρη ἢ μερικὴν παραθεώρησιν τῆς ἀληθείας. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀντιθέτως διελέχθησαν μὲ τοὺς ἑτεροδόξους ἐν ἀνυποκρίτῳ ἀγάπῃ καὶ ἀληθείᾳ». «Οὐ γὰρ νικῆσαι ζητοῦμεν, ἀλλὰ προσλαβεῖν ἀδελφούς, ὧν τῷ χωρισμῷ σπαρασσόμεθα» ἐξομολογεῖται ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ποτὲ ἡ ἀγάπη δὲν κατήργησεν οὔτε ὑπεβίβασε τὸ δόγμα, ὅπως συμβαίνει σήμερον. Ποτὲ δὲν παρεμερίσθη ἡ ἀλήθεια χάριν μιᾶς κατ᾽ ἐπίφασιν εἰρήνης. Αὐτὸ τὸ ὁποῖον ὅμως δὲν συνέβη ποτὲ συμβαίνει σήμερον ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τὸ 1965 οἱ αἱρετικοὶ παπικοὶ καὶ ἄλλοι πλανεμένοι δὲν ἔχουν κάνει ἔστω καὶ μίαν ὑποχώρησιν ἀπὸ τὰς αἱρέσεις καὶ τὰς κακοδοξίας των. Οἱ σύγχρονοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δὲν διακόπτουν τὸν διάλογον. Ἀντιθέτως οἱ Ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες, ὅταν διεπίστωναν ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἐπέμεναν εἰς τὰς κακοδοξίας των ἔπαυον νὰ συζητοῦν μαζί των ἐφαρμόζοντες τὴν παραγγελίαν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος». Ὁ Ἅγιος Χυσόστομος θεωρεῖ αὐτονόητον ὅτι πρὸς τὸ συμφέρον τῆς εἰρήνης εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, πρέπει νὰ ἀποκόπτωνται ὅσοι δὲν συμφωνοῦν μὲ τὰς ἀρχάς της. Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Α´ γράφει ὅτι «Πίστει κραταιούμενοι καὶ κατὰ τῶν αἱρετικῶν ἀγωνιζόμενοι τῶν διαιρούντων ἢ συγχεόντων ἢ οὐχ ὁμολογούντων τὴν ἀλήθειαν». Ἡ καταπάτησις τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως (ὡς συμβαίνει σήμερον) δὲν συνάδει μὲ τὴν ἀγάπην. Εἶναι πρόσχημα, προσωπεῖον, μάσκα ἀγάπης ἡ ὁποία κατὰ τὸν Μέγαν Βασίλειον ἐπιφέρει μεγάλην ζημίαν.
Ἄλλοι λόγοι διὰ νὰ συνέλθουν Ἱεραρχία, Ἅγιον Ὄρος καὶ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης 
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλοι λόγοι, διὰ νὰ συνέλθουν ἡ Ἱεραρχία, τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης. Κατὰ τὴν συνάντησιν τοῦ Πάπα μὲ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀντικανονικὴν συμπροσευχήν, ἡ ὁποία ἐνοχλεῖ τὸν πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον, θὰ ὑπογραφῆ μία διακήρυξις. Ἐὰν ἡ διακήρυξις περιγράφει τὸν τρόπον τῆς ψευδοενώσεως, συμφώνως πρὸς τὰ ὁριζόμενα ὑπὸ τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ ὁποία προωθεῖ τὴν «νέαν Ἐκκλησίαν» ἤτοι: Ἕνωσις εἰς τὴν κορυφὴν ἀλλὰ ἑκάστη πλευρὰ θὰ διατηρήση τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά της, ἕως ὅτου ὡριμάσουν αἱ συνθῆκαι διὰ τὴν πραγματικὴν ἕνωσιν, ἄνευ τῆς παραιτήσεως τῶν ἑτεροδόξων ἀπὸ τὰς αἱρέσεις καὶ τὰς κακοδοξίας των, θὰ τὸ ἀποδεχθοῦν; Τὸ δόγμα αὐτὸ ἔχει ἀναλυθῆ ἀπὸ δεκαπενταετίας ὑπὸ τῶν ἐπιστημόνων τῆς γεωπολιτικῆς τῶν θρησκειῶν καὶ προβλέπει: Ἕνας ὁ Χριστός, πολλαὶ αἱ Ἐκκλησίαι Του, διαφορετικὰ καὶ ἔγκυρα τὰ μυστήρια τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀποδοχὴ ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν εἴτε πιστεύουν εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ φιλιόκβε, εἴτε ἀρνοῦνται τὴν ἀνθρωπίνην τοῦ Χριστοῦ φύσιν, εἴτε δὲν πιστεύουν εἰς τὰς εἰκόνας καὶ τὴν Παναγίαν καὶ δὲν κάμνουν νηστείας, εἴτε κάμνουν τὴν θείαν Εὐχαριστίαν κατὰ τὸν Ὀρθόδοξον τρόπον τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας εἴτε ὄχι, εἴτε πιστεύουν εἴτε δὲν πιστεύουν εἰς τὴν Ἀνάστασιν.
Τὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχει διακηρύξει ὅτι τὸ δόγμα αὐτὸ δὲν τὸ ἀποδέχεται καὶ ὅτι οἱ αἱρετικοὶ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ μετανοήσουν, νὰ ἀποκηρύξουν τὰς αἱρέσεις των καὶ νὰ ἐπιστρέψουν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Τὴν θέσιν αὐτὴν δύναται νὰ ἐπαναλάβη πρὸ τῆς συναντήσεως τοῦ Πάπα μὲ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην; Θέτομεν τὸ ἐρώτημα διότι: 1ον) Τὸν τελευταῖον καιρὸν ὁ ἔλεγχος τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶναι ἀσφυκτικός. Οὐδέποτε ἄλλοτε κατὰ τὸ παρελθὸν ὑπῆρχε τοιοῦτος ἔλεγχος καὶ πατριαρχικὴ τρομοκρατία. 2ον) Οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦν τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὸ θεωροῦν Ἀκρόπολιν τῆς Ὀρθοδοξίας διαπιστώνουν ὅτι δὲν ὁμιλεῖ πλέον διὰ καυτὰ ζητήματα, ὡς εἶναι ἡ Ἰσλαμοποίησις τῆς Ὀρθοδόξου (κατὰ τὰ ἄλλα) ταυτότητος τῆς Χώρας, ἡ διδασκαλία (πιλοτικῶς) ἐννέα θρησκειῶν εἰς τὰ δημοτικὰ καὶ τὰ γυμνάσια, ἡ μεταπατερικὴ θεολογία, τὰ σχέδια διὰ τὴν ἀναθεώρησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων (Ἀκαδημία Θεολογικῶν σπουδῶν Βόλου), ἡ διηρημένη ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν ἐπικαλεῖται ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης διὰ τὰς σχέσεις μὲ τοὺς Παπικούς, ἡ μεθοδικὴ ἀλλὰ οὐσιαστικὴ κατάργησις τῆς Κυριακῆς ἀργίας, ἡ ἵδρυσις τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τὴν Θεολογικὴν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αἱ προθέσεις δημάρχων καὶ κομμάτων διὰ τὴν δημιουργίαν ἀποτεφρωτηρίων καὶ Τζαμιῶν εἰς ὁλόκληρον τὴν Ἑλλάδα κ.λπ.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία, ὅταν ἐκυκλοφόρησε πρὸ πέντε ἐτῶν περίπου ἡ Ὁμολογία Πίστεως καὶ ἐξ αἰτίας τῆς ταραχῆς τοῦ Φαναρίου ἀπὸ τὴν μεγάλην ἀπήχησιν, τὴν ὁποίαν εἶχε, ἐζήτησε διὰ ἀνακοινώσεώς της, νὰ ἔχη ἐμπιστοσύνην εἰς αὐτὴν ὁ πιστὸς λαός. Τότε συνήρχετο ἡ διάσκεψις Παπικῶν Ὀρθοδόξων εἰς τὴν Κύπρον καὶ ὑπῆρχεν ἡ τάσις, διὰ νὰ ἀναγνωρισθῆ ἐπισήμως τὸ πρωτεῖον τοῦ Πάπα καὶ νὰ διακηρυχθῆ ὅτι εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Τότε εἶχεν ὑπάρξει καὶ μία δήλωσις τοῦ Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου: «Ὅτι δὲν θὰ προδώσωμεν τὰ δόγματα». Ὅταν ὅμως ἔχωμεν συμπροσευχάς, ἀποστολικὴν διαδοχὴν εἰς ὅλας τὰς αἱρετικὰς «Ἐκκλησίας», ἀναγνώρισιν ὡρισμένων μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν», ὅταν ἀναγνωρίζωμεν τὸν Πάπαν ὡς κανονικὸν μέλος τῆς Ἐκκλησίας (ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου), ὅταν Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διακηρύττουν ὅτι οἱ Παπικοὶ δὲν εἶναι αἱρετικοί, τότε δὲν παραβιάζονται οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας; Ἕως σήμερον ἡ ἀντζέντα τῶν Θεολογικῶν διαλόγων, εἰς τοὺς ὁποίους συμμετέχουν καὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δὲν γνωστοποιεῖται εἰς τὸν πιστὸν λαόν, ἀπὸ τὸν φόβον τῶν ἀντιδράσεων. Τοὐλάχιστον ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἠμπορεῖ νὰ τοποθετηθῆ ἔναντι ὅλων αὐτῶν, ποὺ συμβαίνουν εἰς βάρος τῆς Ἀληθείας τῆς πίστεώς μας, ὡς αὐτὴ ἐκφράζεται ἀπὸ τὰ δόγματα καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας;
Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία ὑπάγεται, ὡς Ἱερὰ Σύνοδος, εἰς τὸ Φανάριον, ἐπιτελεῖ ἕνα μεγάλο κοινωνικὸν καὶ πολιτιστικὸν ἔργον, συμμετέχει εἰς τοὺς ἀγῶνας τοῦ λαοῦ, καταφέρεται (ὡρισμένοι Μητροπολῖται) ἐναντίον τῶν πολιτικῶν ἐξουσιαστῶν, ἀλλὰ οὐδέποτε ἔχει τοποθετηθῆ διὰ ὅλα αὐτά, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν τὴν πορείαν πρὸς τὴν ψευδοένωσιν Ὀρθοδόξων Παπικῶν. Γνωρίζομεν διὰ τὰς διαφόρους ἐπισκέψεις καὶ διαλέξεις, αἱ ὁποῖαι γίνονται εἰς ἕν «διαθρησκειακὸν» κέντρον, τὸ ὁποῖον ἔχει καὶ ἀπὸ τὸ ὁποῖον παρελαύνουν Προτεστάνται, Παπικοί κ.λπ., ἀλλὰ διὰ τὰ ζητήματα τῶν συμπροσευχῶν, τὰς παραβιάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τὰς θέσεις διὰ τὸν Παπισμὸν (ἐὰν εἶναι αἵρεσις ἢ ὄχι) κ.λπ. δὲν γνωρίζομεν τίποτε. Ἔχει τὸ δικαίωμα ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία τῆς Κρήτης νὰ σιωπᾶ, ὅταν πρόκειται διὰ κρίσιμα ζητήματα, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν τὴν ἀλήθειαν τῆς Πίστεώς μας;
Παραμένει ἡ Ὀρθοδοξία ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή; 
Διὰ νὰ μὴ ὑπάρξουν παρεξηγήσεις ὑπὸ Σεβ. Μητροπολιτῶν τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, θέλομεν νὰ τοὺς θέσωμεν τὸ ἀκόλουθον ἐρώτημα. Ὁ Χριστὸς συμφώνως πρὸς τὸν Ἅγιον Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην εἶπε: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή…» Προφανῶς μὲ τοὺς λόγους του αὐτοὺς ἤθελε νὰ μᾶς προφυλάξη ἀπὸ τὰς «ἀμπέλους» τοῦ Σατανᾶ, εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν ἀπὸ τὰς «Ἐκκλησίας» τῶν αἱρετικῶν Χριστιανῶν. Ἡ ἄμπελος εἶναι Μία καὶ μόνη: Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐν προκειμένῳ καὶ ἐφυτεύθη ὑπὸ τῆς Δεξιᾶς τοῦ Κυρίου μας, τὴν ὁποίαν καὶ «ἐκτρέφει καὶ θάλπτει». Ὅταν οἱ Μητροπολῖται κατὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν, βγαίνουν εἰς τὴν Ὡραίαν Πύλην καὶ ψάλλουν: «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἴδε καὶ ἐπίσκεψαι τὴν ἄμπελον ταύτην (ὄχι τὰς ἀμπέλους) καὶ κατάρτισαι αὐτὴν (ὄχι αὐτὰς) ἥν (ὄχι ἃς) ἐφύτευσεν ἡ δεξιά σου». Ἀντιλαμβάνονται τὶ συμβαίνει εἰς τὴν πραγματικότητα; Προσεύχονται διὰ τὴν Μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν (τὴν Ὀρθοδοξίαν) καὶ τὴν ἰδίαν ὥραν ἀναγνωρίζουν εἰς αὐτοὺς τὰ μυστήριά των καὶ ἀναγνωρίζουν ἀποστολικὴν διαδοχὴν εἰς τὰς «Ἐκκλησίας» τῶν αἱρετικῶν Χριστιανῶν, συμπροσεύχονται μαζί των καὶ ἀναγνωρίζουν εἰς αὐτοὺς τὰ μυστήριά των καὶ Ἱερωσύνην. Δὲν ἀκυρώνουν μὲ τὴν μεγάλην αὐτὴν ἀντίφασιν καὶ τὴν προσχώρησιν οὐσιαστικῶς εἰς τὰ δόγματα καὶ τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν τὴν προσευχὴν των ὑπὲρ τῆς Μιᾶς, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας; Ἐκτὸς καὶ ἐὰν δὲν πιστεύουν αὐτὰ τὰ ὁποῖα λέγουν καὶ εἰς τὸ ὄνομα τῆς ψευδοενώσεως ἐπιχειροῦν νὰ περιθωριοποιήσουν καὶ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου μας περὶ τῆς ἀληθινῆς ἀμπέλου.
Διά… ταῦτα 
Δι᾽ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἄλλους ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ἀντίστοιχος τῆς Κρήτης καὶ ἡ Διπλῆ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρέπει νὰ συνέλθουν πρὸ τῆς συναντήσεως τοῦ Πάπα καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ νὰ καθορίσουν τὴν στάσιν των, ἡ ὁποία δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλη παρὰ ἡ ὑπεράσπισις τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὅτι αἱ αἱρετικαὶ Χριστιανικαὶ «Ἐκκλησίαι» δὲν εἶναι κανονικαὶ καὶ σώζουσαι, δὲν ἔχουν μυστήρια καὶ Ἱερωσύνην. Διὰ νὰ σταματήση ἡ ὑποβίβασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπὸ τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων εἰς τὴν θέσιν ἑνὸς ἀπὸ τοὺς «πολλοὺς Κλάδους τοῦ χριστιανισμοῦ», διότι μὲ τὴν τακτικὴν αὐτὴν «τὰ ἰσοπεδώνουμε ὅλα» καὶ ἔτσι «σήμερα βλέπεις ἕνα νερόβραστο κόσμο», ὅπως ἔλεγεν ὁ μακαριστὸς Γέρων πατὴρ Παΐσιος (Γέροντος Παϊσίου, «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση».

Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2022, 16 Μαΐου 2014

Πηγή: http://katanixis.blogspot.gr/2014/05/blog-post_377.html