Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν. - Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

«Ἀνέκλινεν Αὐτόν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι»

Χριστιανοί μου Ἀγαπητοί,
 
Μέ κινητήρια δύναμη τή σταθερή καί ἀνόθευτη πίστη μας καί μέ ὁδηγό τόν ὑπέρλαμπρο ἀστέρα τῆς Βηθλεέμ, ὑπακούοντας στό εὐλογημένο καί κοσμοχαρμόσυνο προσκλητήριο τῆς φιλόστοργης Ἐκκλησίας μας, φθάσαμε καί ἐφέτος κατά τήν ἁγία αὐτή καί συγκλονιστική νύχτα στόν ὁλοφώτεινο τοῦ Ναοῦ χῶρο, γιά νά δοῦμε μέ τά μάτια μας «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός».
Βλέπουμε κατάπληκτοι νά ἐνδύεται ὁ ἅγιος, ὁ ἀχώρητος καί ἄφθαρτος Θεός τήν ἀλλοιωμένη καί φθαρτή δική μας σάρκα, γιά νά φορέσει καί σ’ἐμᾶς τή θεοΰφαντη καί ἔνδοξη στολή τῆς ἀφθαρσίας. Κατεβαίνει στήν ταλαίπωρη, κακοποιημένη καί κατασκότεινη γῆ μας, γιά νά τή μεταμορφώσει σέ οὐρανό πολύφωτο. Μπαίνει στά μονοπάτια τῆς ἱστορίας, γιά νά ἀναμορφώσει τήν ἀνθρωπότητα καί νά κοσμήσει τά ἀνθρώπινα ἤθη μέ τήν ἀναζωογονητική Χάρη Του. Ἔρχεται στόν πολυστένακτο κόσμο μας, γιά νά προσφέρει πλούσια τήν ἀπύθμενη ἀγάπη Του καί τήν εἰρήνη, πού τόσο μᾶς χρειάζονται καί λαχταροῦμε.

Εἶναι, ὅμως, ἀπίστευτο, ἀδελφοί μου, ἀλλά ἀληθινό. Εἶναι ἀνεξήγητη, ἀλλά θλιβερή πραγματικότητα. Δέν ὑπῆρχε τόπος γιά τή Βασίλισσα τοῦ κόσμου, τήν Παναγία μας. Δέν εὑρέθη στοιχειῶδες κατάλυμα γιά τό Δημιουργό τοῦ παντός, τόν Κύριο καί Δομήτορα  τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν ὁ Ἰωσήφ καί ἡ παρθένος Μαριάμ βρίσκονταν στή Βηθλεέμ, συμπληρώθηκαν οἱ ἡμέρες γιά νά γεννήσει καί ἡ Θεοτόκος γέννησε τό μονογενῆ Υἱό της καί τόν σπαργάνωσε καί τόν ἔβαλε στή φάτνη, διότι δέν ὑπῆρχε θέση στό πανδοχεῖο, γιά νά διαμείνουν.
Σταῦλο, λοιπόν, ἔδωσε ἡ ἀχάριστη ἀνθρωπότητα στόν ἐνσαρκωθέντα Θεό. Ἐπρόκειτο γιά ἕνα σκοτεινό, ψυχρό καί ἀκάθαρτο σπήλαιο ἐντός λόφου, χωρίς  παράθυρα μ’ ἕνα ἄνοιγμα πρός τό φῶς καί μέ μόνιμους κατοίκους τά ζῶα. Δέν ἦταν τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ ὁ γραφικός τόπος πού παρουσιάζει ἡ φαντασία μας σέ ἐπίκαιρες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις, ἀλλά τό χειρότερο καί πλέον ἀκατάλληλο μέρος, γιά νά γεννηθεῖ ἄνθρωπος.
Ἦταν, βέβαια, φυσική καί ἀναπόφευκτη αὐτή ἡ συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου πρός τό φιλάνθρωπο Θεό, διότι ἡ ἀνθρωπότητα τότε εἶχε ἐκφυλιστεῖ καί εἶχε μεταβληθεῖ σ’ ἕναν ἀπέραντο πνευματικό σταῦλο. Ἡ ἁμαρτία τῶν Πρωτοπλάστων καί οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀπογόνων τους εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἀποσύνθεση. Κατάπτωση τῆς γυναίκας, περιφρόνηση πρός τό παιδί, δουλεία, ἀκολασία, κακία, πάθη, ἀδικίες ἦταν τά στίγματα τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου. Ὁ δυστυχής ἄνθρωπος δέν εἶχε κατανοήσει τήν τιμή καί τήν ἀξία πού εἶχε ὡς «κατ’εἰκόνα Θεοῦ» Δημιούργημα καί γι’αὐτό «παρεσυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς».  Ἐξίσωσε, δηλαδή, τόν ἑαυτό του μέ τά ἀνόητα ζῶα καί ἐξομοιώθηκε μέ αὐτά.
Σ’ αὐτόν τόν κόσμο γεννήθηκε ὁ Σωτήρας μας  καί μέ τή χάρη τοῦ Βρέφους τῆς Βηθλεέμ ἁγιάσθηκαν καί ἀρωματίσθηκαν μυριάδες ψυχῶν. Ἀπό τήν ἐποχή τῆς Γεννήσεως τοῦ Λυτρωτῆ ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν ἀναρίθμητες ἅγιες ψυχές σ’ὅλα τά κοινωνικά στρώματα καί σ’ ὅλα τά χριστιανικά ἔθνη.
Ἀλλά τί τραγική εἰρωνεία! Καί σήμερα ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ἀνθρωπότητας μοιάζει μέ σταῦλο. Ἐνῶ ἦλθε ὁ Θεραπευτής πού περίμεναν, πολλοί παραμένουν καί σήμερα ἀθεράπευτοι.  Ἐνῶ ἦλθε ὁ Ἐλευθερωτής τῶν ψυχῶν, πολλοί ἐξακολουθοῦν νά εἶναι δεσμῶτες τῆς ἁμαρτίας. Πλήθη πολλά ἀγνοοῦν τόν ἀληθινό Θεό καί προσκυνοῦν τά εἴδωλα καί τά κτίσματα Αὐτοῦ. Τό ἐξωφρενικό εἶναι, ὅτι καί πλεῖστοι κατ’ ὄνομα χριστιανοί εἶναι μακράν τοῦ Θεοῦ. Οἱ συνήθειές τους, οἱ λόγοι τους, οἱ πράξεις τους δέν ἔχουν σχέση μέ τό Εὐαγγέλιο. Πολλοί μιλοῦν γιά τό Χριστό, ἀλλά στήν καθημερινότητά τους ἀρνοῦνται τό Χριστό καί κινοῦνται χωρίς Αὐτόν. Οἱ καρδιές πολλῶν μοιάζουν μέ σταῦλο ὅπου ἐμφωλεύουν τά διάφορα πάθη, τό ἄκρατο ἀτομικό συμφέρον, ὁ ἐγωισμός, ἡ φιληδονία, ἡ ποικιλώνυμη κακία. Ἀλήθεια, πόσοι ἀπό μᾶς συγκλονίζονται καί ἀγανακτοῦν, βλέποντας τά παιδιά μας συστηματικά νά διδάσκονται τήν ἀθεΐα, τήν ἐγκληματικότητα νά παίρνει ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις, τήν Πολιτεία νά ὑπονομεύει τόν πατροπαράδοτο  θεσμό τῆς οἰκογένειας, τά ναρκωτικά νά ἔχουν ἁλώσει τά σχολεῖα,  τή φαυλότητα νά κατακλύζει πολλούς τομεῖς τῆς κοινωνίας μας;
Ὁ θεοποιημένος ὑλικός πολιτισμός δέν μπορεῖ νά διαλύσει τό σκοτάδι τῆς ἠθικῆς νύχτας καί τά ποικίλα ἀδιέξοδα τῆς ὑλιστικῆς καί ἄθεης ζωῆς. Εἶναι μέγιστη ἀνάγκη, ἀδελφοί μου, νά πλησιάσουμε ἐμεῖς στό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ καί νά διερευνήσουμε τίς καρδιές μας. Νά ἐξετάσουμε μήπως  τό ὑλικό συμφέρον μᾶς ἔχει ἐγκλωβίσει στή γῆ. Μήπως τά διάφορα πάθη ἔχουν καταλάβει τήν ψυχή μας καί γιά τό Σωτῆρα μας δέν ὑπάρχει τόπος. Μήπως διαβάζουμε πολλά βιβλία καί ρυπαρογραφήματα καί τό ἱερό Εὐαγγέλιο μᾶς εἶναι ἄγνωστο. Μήπως ὁ Ἱερός Ναός καί τά ἄχραντα μυστήρια εἶναι ξένα γιά μᾶς.
Μέ αὐτές τίς σκέψεις καί μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἀγωνιστοῦμε νά ἐπανενθρονίσουμε στήν καρδιά μας τόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριό μας, ἐγκάρδια χαιρετίζω τόν εὐαγῆ ἱερό Κλῆρο, τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Μητροπόλεώς μας καί τούς προσφιλεῖς μας Ἀποδήμους, εὐχόμενος ὑγεία, χαρά, εἰρήνη καί κάθε εὐλογία πού ἔχει ἀφετηρία της τή φάτνη, ὅπου ταπεινά γεννήθηκε ὁ Χριστός.
 
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013
Θερμός Εὐχέτης πρός τόν Γεννηθέντα Κύριο
 
 

Χριστουγεννιάτικη Εγκύκλιος Μητροπολίτου Σπάρτης Ευστάθιου 

 

Πηγή:  http://aktines.blogspot.gr/2013/12/blog-post_8975.html

Κ Α Λ Α      Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Γ Ε Ν Ν Α  ! ! !

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Οι εν Βαβυλώνι Τρεις Παίδες και η Νέα Τάξη Πραγμάτων



Η βιβλική ιστορία των Τριών Ιουδαίων Παίδων στη Βαβυλώνα, Αζαρία, Ανανία και Μισαήλ, τη μνήμη των οποίων εορτάζουμε στις 17 Δεκεμβρίου, ήταν πάντα διαχρονική και επίκαιρη. Γι’ αυτό το λόγο και η υμνογραφία της Εκκλησίας μας, σε όλη τη διάρκεια του εκκλησιαστικού έτους, είναι γεμάτη από αναφορές στα τρία αυτά ηρωικά παιδιά του Παλαιού Ισραήλ, που ρίχτηκαν στην κάμινο του πυρός, προτιμώντας την αγάπη του Θεού από τα αξιώματα και τη δόξα που τους προσέφερε ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας. Εκείνοι, αρνήθηκαν να προσκυνήσουν το τεράστιο άγαλμα του βασιλιά, μένοντας πιστοί στην δεύτερη εντολή του Θεού: «Δε θα κάνεις για τον εαυτό σου είδωλο ούτε ομοίωμα κανενός απ’ όσα βρίσκονται στον Ουρανό άνω και στη γη κάτω και όσα στα ύδατα κάτω από τη γη δε θα τα προσκυνήσεις αυτά
ούτε θα τα λατρέψεις.»

 Στις μέρες μας όμως, το νόημα της μαρτυρικής θυσίας μέσα σε ένα κόσμο εχθρικό προς τον Θεό, δείχνει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Η Νέα Εποχή, ως άλλος Ναβουχοδονόσωρ, μας προστάζει να την προσκυνήσουμε. Μας τάζει αξιώματα και ανέσεις, υλικά αγαθά και δόξα. Μιλάει για πρόοδο, εκσυγχρονισμό, σεβασμό της προσωπικότητας, ατομικές ελευθερίες κλπ, ενώ ταυτοχρόνως, στερεί σταδιακά την ελευθερία μας και απομειώνει την προσωπικότητά μας, με τόσο προσεκτικά βήματα, που όταν τα χάσουμε ολοκληρωτικά δεν θα έχουμε τίποτα καταλάβει. Η Νέα Βαβυλώνα μετέτρεψε τους ανθρώπους σε καταναλωτικούς αριθμούς, σε τέτοιο εξευτελιστικό βαθμό, που ενώ οι πολίτες στερούνται και τα απαραίτητα, οι πολιτικοί μιλούν για ανάπτυξη και ανάκαμψη, βασιζόμενοι στους… αριθμούς!
Η Νέα Εποχή επιπλέον, στο όνομα μιας ψευδούς και υποκριτικής αγάπης, θέλει να ενώσει όλες τις θρησκείες σε μία, δημιουργώντας μια σατανικής εμπνεύσεως πανθρησκεία, στα πρότυπα της μασονικής-θεοσοφιστικής ιδεολογίας, καθώς και όλα τα κράτη σε ένα υπερ-κράτος για να είναι οι άνθρωποι ευκολότερα χειραγωγημένοι από τους βαρώνους της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Ειδικότερα σήμερα, πολεμούνται οι νέοι μας. Τα σχολεία γέμισαν με δασκάλους και καθηγητές ανάξιους της ιερής αποστολής τους, αλλοτριωμένους από το νεοεποχήτικο πνεύμα της ασυδοσίας, που σπείρουν στα παιδιά καταστροφικά για την ψυχή τους μηνύματα. Η τηλεόραση, το διαδίκτυο, ο κινηματογράφος, τα περιοδικά, οι εφημερίδες, τα τραγούδια, οι παραστάσεις ασταμάτητα προπαγανδίζουν τον πανσεξουαλισμό και την ομοφυλοφιλία, θεοποιώντας τις σαρκικές σχέσεις και προβάλλοντας ως «σκοταδιστική και ξεπερασμένη» οποιαδήποτε αντίθετη άποψη. Τα ΜΜΕ εδώ και δεκαετίες, παρουσιάζουν την Εκκλησία και το Λόγο του Θεού, ως κάτι πεπαλαιωμένο και μουσειακό, που δεν χωράει στη σημερινή εποχή.
 Παράλληλα, οι εξ ανατολών γκουρουιστικές πολεμικές τέχνες (Τάε κβο ντο, καράτε, κουνγκ-φου κλπ) έχουν καταλάβει ολόκληρη την Ελληνική Επικράτεια και τα διδασκαλεία τους είναι γεμάτα αθώες παιδικές ψυχές, που μυούνται, υπό τα «υπερήφανα» βλέμματα των γονέων τους, στον μυστικισμό των αρχαίων θρησκειών της Ανατολής. Γενικώς, επικρατεί μια κατάσταση, που σπρώχνει τους νέους μακριά από το Θεό, μακριά από αξίες και ιδανικά που σφυρηλάτησαν αγίους και ήρωες.
Και όμως, σε πείσμα όλων αυτών, υπάρχουν σήμερα χιλιάδες έφηβοι και παιδιά που δεν προσκύνησαν το Ναβουχοδονόσορα της Νέας Εποχής. Εκείνοι δεν προβάλλονται ως πρότυπα από τους κατασκευαστές της κοινής γνώμης. Τους γνωρίζουν οι πνευματικοί, οι γονείς, οι ευλαβείς δάσκαλοι και οι κατηχητές. Μα πάνω από όλους τους γνωρίζει ο Θεός. Αυτοί οι νέοι, καταφρονούν τα δυσεβή νεοεποχήτικα προστάγματα και δεν πτοούνται από την απειλή του αντιθέου πυρός. (ειρμός Ζ’ ωδής Καταβασιών των Χριστουγέννων). Είναι έτοιμοι να δώσουν τα πάντα για τον Χριστό, αλλά τον Χριστό να μη τον δώσουν για τίποτα, όπως συμβούλευε ο Μέγας Πατέρας του 20ου αιώνος Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
Αυτοί οι έφηβοι συνήθως υπομένουν ειρωνείες και χλευασμούς από τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους, ακόμα και από μεγαλύτερους, κομίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το στεφάνι του Μακαρισμού του Κυρίου:
«Μακάριοι έστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς καί διώξωσιν καί είπωσιν πάν πονηρόν ρήμα καθ' υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού».

Μέσα από την δοκιμασία των Αγίων Τριών Παίδων, στην κάμινο του πυρός και τη θαυμαστή διάσωσή τους, δοξάσθηκε ακόμα περισσότερο το όνομα του Θεού στα έθνη, αναγκάζοντας και τον ίδιο το Ναβουχοδονόσορα να παραδεχθεί την Αλήθεια του Κυρίου. Παράλληλα, τα ονόματα των Τριών Παίδων, του Αζαρία, του Ανανία και του Μισαήλ, έμειναν και θα μένουν στους αιώνες ως πρότυπα αφοσίωσης και ζήλου πνευματικού. Αντιθέτως, τα εκατομμύρια των Βαβυλωνίων που προσκύνησαν για να γλυτώσουν τις ζωές τους εξαφανίστηκαν στη λήθη του χρόνου. Έμειναν τα τρία αυτά παιδιά στην παγκόσμια ιστορία να λάμπουν σαν αστέρια με το παράδειγμά τους κι ας ήταν η ελάχιστη μειοψηφία.
Έτσι λοιπόν και σήμερα, ο Θεός επιτρέπει αυτή την προκλητική αποστασία, όπως και τόσες πολλές φορές έκανε στο παρελθόν, για να μας δώσει την ευκαιρία να αγωνιστούμε και να ομολογήσουμε το Όνομά Του μέσα στο καμίνι της απιστίας και της κακοδοξίας με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος. «Η αλήθεια θέλει κότσια, πόλεμο, αγώνα! Να γίνετε όλοι αγωνισταί, ο καθένας στο μέρος που του έλαχε. Όποιος πιστεύει, βρίσκει λόγια να υπερασπίσει την πίστη του», έλεγε ο εξαίρετος λογοτέχνης και αγιογράφος Φώτης Κόντογλου.
 Και επειδή η νίκη πάλι θα είναι δική Του, θα δοξασθεί Εκείνος περισσότερο και οι εχθροί του θα καταισχυνθούν για άλλη μια φορά. Ας μη λησμονούμε το προφητικό, παρήγορο και ελπιδοφόρο μήνυμα του Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου: «Μετά τη μπόρα τη δαιμονική, θα έρθει η λιακάδα η θεϊκή…»

Είθε ο Θεός, δια των πρεσβειών των Αγίων Τριών Παίδων της Βαβυλώνας, να μας δυναμώνει και να μην επιτρέψει να προσκυνήσουμε το Θηρίο της Νέας Βαβυλώνας.

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα

Χαράλαμπος Άνδραλης

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

ΤΥΠΙΚΗ ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ



Έφτιαξα το περίγραμμα της Ακολουθίας της Βαπτίσεως μέσα στη Θεία Λειτουργία με βάση αυτό που μας παρέδωσε ο αείμνηστος καθηγητής της Λειτουργικής, Ιωάννης Φουντούλης αλλά με μερικές προσθήκες οι οποίες δεν υπήρχαν στο βιβλίο αλλά κρίνονται απαραίτητα για την ακολουθία όπως το Προκείμενο και Αλληλουάριο που ψάλλεται. 

Εύχομαι να σας βοηθήσει!!!



 
Εσπερινός

Ο εσπερινός τελείται κανονικά όπως το περιγράφει από τη τυπική διάταξη της ημέρας. Η κατήχηση λαμβάνει χωρά κατά την παραμονή της βαπτίσεως πριν την απόλυση του Εσπερινού. Μετά ακολουθεί κανονική απόλυση.

Όρθρος

Ο όρθρος τελείται κανονικά όπως περιγράφεται από τη τυπική διάταξη της ημέρας. 

Καθημερινές: Ψάλλονται τα απολυτίκια της ημέρας και γίνεται απόλυσις. Μετά την απόλυση (Δι’ευχών των αγίων…) Ψάλλονται τα απολυτίκια «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…» (Θεοφάνεια) και «Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών…» (Πεντηκοστή) καθοδόν προς το βαπτιστήριο. 

Κυριακές: Ψάλλεται το «Σήμερον σωτηρία τω κόσμω γέγονεν…» και μετά την απόλυση ακολουθούν τα απολυτίκια «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…» (Θεοφάνεια) και «Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών…» (Πεντηκοστή) καθοδόν προς το βαπτιστήριο. 

Θεία Λειτουργία


  •  Ιερέας: «Ευλογημένη η Βασιλεία…»
  • Ιερέας (ή Διάκονος): Ειρηνικά

  • Ιερέας: «Μέγας ει, Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου» (3) (ευχή του αγιασμού του ύδατος)

  • Ψάλτης: «Δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι!» (3)

  • Ιερέας: «Πάρεσο και νυν δια της επιφοιτήσεως του Αγίου σου Πνεύματος» (3)

  • Ψάλτης: «Αμην» (3)

  • Ιερέας: «Συντρηβήτωσαν…» (3)

  • Ψάλτης: «Αμην» (3)


Ευχή του Ελαίου

Άλειψη βαπτιζομένου/ης και ευθής η τριπλή κατάδυση


  • Ψάλτης: «Μακάριοι ων αφέθησαν…» (3)

  • Ιερέας: «Ενδύεται ο δούλους/η του Θεού…»

  • Ψάλτης: «Χιτώνα μοι παράσχου φωτεινόν…»

 
Ευχή του αγίου μύρου και χρίση



  •  Ιερέας:   "'Οστις θέλει..." (παράδοση σταυρού)

Εάν χρειαστεί χρονικά μπορούν να ψαλλούν οι Καταβασίες της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού «Σταυρόν Χαράξας…».
  • Ιερέας: «Είπεν ο Κύριος, Ούτω λαμψάτω…» (παράδοση λαμπάδος)

  •  Ψάλτης: «Όσιοι εις Χριστόν…» (3) Δόξα. Και Νυν. «Χριστόν ενεδύσασθε…»

  • Ιερέας (ή Διάκονος): «Δύναμις»

  •  Ψάλτης: «Όσιοι εις Χριστόν…» (σε αργό μέλος για να έρθουν από το βαπτιστήριο στον Κυρίως ναό)


Καθημερινές: Ψάλλεται το Προκείμενο του Αγίου Βαπτίσματος και ακολουθεί το αποστολικό ανάγνωσμα του βαπτίσματος. Ακολουθεί το «Αλληλουάριο».
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Προκείμενον του Αποστόλου. Ήχος Γ’ (Ψαλμός ΚΣΤ’)

«Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;» (2)

Στίχος: Νομοθέτησόν με, Κύριε, ἐν τῇ ὁδῷ σου καὶ ὁδήγησόν με ἐν τρίβῳ εὐθείᾳ ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου.

«Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;» (με κατάληξη)

Ακολουθεί το αποστολικό ανάγνωσμα
-------+-------
Αλληλούια. Ήχος πλ. Β’ (Ψαλμός ΜΔ’)

«Αλληλούια»

Στίχος: Ηγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεὸς ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου.

«Αλληλούια»

Στίχος: Ωραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου· διὰ τοῦτο εὐλόγησέ σε ὁ Θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα.

«Αλληλούια» (με κατάληξη)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Κυριακή ή εορτή: Λέγετε ο Απόστολος της Κυριακής ή της εορτής και μετά του βαπτίσματος.

Συνεχίζεται κανονικά η ακολουθία της Θείας Λειτουργίας ως έχει.

Κοινωνικό: «Αγαλλιάσθε δίκαιοι…» 


Μετά την οπισθάμβωνον ευχή το «Ειη το όνομα Κυρίου…»

Η Απόλουση, ευχή της τριχοκουρίας και απόλυση.


ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ!!!

Νικόλαος Γεωργαντώνης
θεολόγος - ιεροψάλτης

Πηγές
1. "Λειτουργική Α΄: Εισαγωγή στη Θεία Λατρεία", Ι. Φουντούλη 

ΔΙΔΑΧΑΙ ΤΟΥ ΝΕΟΚΑΤΑΤΑΧΘΕΝΤΟΣ ΑΓ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ



Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης ἀναφερόμενος στὸ Χριστὸ ὅτι εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς ψυχῆς μας, ἔλεγε: «Διαρκῶς νὰ ἀτενίζετε πρὸς τὰ ἄνω, πρὸς τὸν Χριστό, νὰ ἐξοικειώνεσθε μὲ τὸν Χριστό, νὰ ἐργάζεσθε μὲ τὸν Χριστό, νὰ ζεῖτε μὲ τὸν Χριστό, νὰ ἀναπνέετε μὲ τὸν Χριστό, νὰ πονᾶτε μὲ τὸν Χριστό, νὰ χαίρεσθε μὲ τὸν Χριστό. Ἡ ψυχή σας νὰ ζητάει, νὰ φωνάζει τὸν Νυμφίο της: “Σέ, Νυμφίε μου, ποθῶ…”. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Νυμφίος, εἶναι ὁ Πατέρας, εἶναι τὸ πᾶν. Δὲν ὑπάρχει ἀνώτερο πράγμα στὴ ζωὴ ἀπὸ τὸ νὰ ἀγαπᾶμε τὸν Χριστό. Ὅ,τι θέλομε εἶναι στὸ Χριστό. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν. Ὅλη ἡ χαρά, ὅλη ἡ εὐφροσύνη, ὅλη ἡ παραδεισιακὴ ζωή. Ὅλα τὰ μεγαλεῖα ἔχομε, ὅταν ἔχομε τὸν Χριστὸ μέσα μας. Ἡ ψυχὴ ποὺ εἶναι ἐρωτευμένη μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι πάντα χαρούμενη κι εὐτυχισμένη, ὅσους κόπους καὶ θυσίες κι ἂν τῆς κοστίσει αὐτό»1.

Σχετικὰ μὲ τὸ ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ καταδικάζουμε τὸ κακό, ἀλλὰ νὰ τὸ διορθώνουμε, τόνιζε: «Ὁ σκοπός μας δὲν εἶναι νὰ καταδικάζουμε τὸ κακό, ἀλλὰ νὰ τὸ διορθώνουμε. Μὲ τὴν καταδίκη ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ χαθεῖ· μὲ τὴν κατανόηση καὶ τὴν βοήθεια θὰ σωθεῖ. Τὸν ἁμαρτωλὸ πρέπει νὰ τὸν ἀντικρίζουμε μὲ ἀγάπη καὶ μὲ σεβασμὸ στὴν ἐλευθερία του. Ὅταν ἕνα οἰκογενειακό μας πρόσωπο ρίχνει ἕνα βάζο ἀπὸ τὸ τραπέζι καὶ τὸ σπάει, συνήθως ὀργιζόμαστε. Ἂν ἐκείνη τὴν στιγμή, τὴν κρίσιμη, μὲ μία κίνηση ψυχικῆς ἀνύψωσής μας, δείξουμε κατανόηση καὶ δικαιολογήσουμε τὴν ζημιά, κερδίσαμε τὴν ψυχή μας καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀδελφοῦ μας. Κι αὐτὴ εἶναι ὅλη ἡ πνευματικὴ ζωή μας: μία κίνηση ἀνύψωσή μας μέσα στὶς δοκιμασίες τῶν θλίψεων, ἀπὸ τὴν ἀγανάκτηση τοῦ ἐγωισμοῦ στὴν κατανόηση τῆς ἀγάπης»2.

Γιὰ τὴν ἀληθινὴ μετάνοια, ἡ ὁποία θὰ φέρει καὶ τὸν ἁγιασμὸ στὸν ἄνθρωπο ἔλεγε: «Δὲν ὑπάρχει ἀνώτερο πράγμα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ λέγεται μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση. Αὐτὸ τὸ μυστήριο εἶναι ἡ προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Μὲ αὐτὸ τὸ τέλειο τρόπο ἀπαλλάσσεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ κακό. Πηγαίνουμε, ἐξομολογούμαστε, αἰσθανόμαστε τὴν συνδιαλλαγὴ μετὰ τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται μέσα μας ἡ χαρά, φεύγει ἡ ἐνοχή. Ἡ ἁμαρτία κάνει τὸν ἄνθρωπο πολὺ μπερδεμένο ψυχικά. Τὸ μπέρδεμα δὲν φεύγει μὲ τίποτε. Μόνο μὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ γίνεται τὸ ξεμπέρδεμα. Τὴν πρώτη κίνηση τὴν κάνει ὁ Χριστός. “Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱ κοπιῶντες…”. Μετὰ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀποδεχόμαστε αὐτὸ τὸ φῶς μὲ τὴν ἀγαθή μας προαίρεση, ποὺ τὴν ἐκφράζουμε μὲ τὴν ἀγάπη μας ἀπέναντί Του, μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὰ μυστήρια»3.

 Ὁ ἅγιος Πορφύριος σὲ κάποιο πρόσωπο σχετικὰ μὲ τὴν κατάθλιψη τοῦ εἶχε πεῖ: «Περισσότερο ἀπὸ ὅλα νὰ ἀσχοληθεῖς μὲ τὴν προσευχὴ καὶ νὰ δώσεις σημασία στὴν ἔννοια ὅτι πρέπει νὰ γνωρίσεις καὶ νὰ ἀγαπήσεις τὸν Χριστό. Πῶς βλέπουμε πολλὲς φορὲς μία μητέρα νὰ λαχταράει τὸ παιδάκι της, ποὺ τὸ ἔχει στὴν ἀγκαλιά, νὰ τὸ φιλεῖ μὲ μία λαχτάρα, εἶναι κάτι παραδείγματα ποὺ μᾶς κάνουν ἔτσι… Κάπως, ἔτσι κι ἐμεῖς νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστό, μὲ μία λαχτάρα. Κύριο αἴτιο στὴν κατάθλιψη καὶ σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ τὰ λένε πειρασμικά, σατανικά, ὅπως εἶναι ἡ νωθρότης, ἡ ἀκηδία, ἡ τεμπελιά, ποὺ μαζὶ μὲ αὐτὰ εἶναι τόσα ἄλλα ψυχολογικά, δηλαδὴ πειρασμικὰ πράγματα, εἶναι ὅτι ἔχεις μεγάλο ἐγωισμὸ μέσα σου»4.

 Γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν τόνιζε στοὺς γονεῖς: «Ἐκεῖνο ποὺ σώζει καὶ φτιάχνει καλὰ παιδιὰ εἶναι ἡ ζωὴ τῶν γονέων μέσα στὸ σπίτι. Οἱ γονεῖς πρέπει νὰ δοθοῦνε στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ γίνουνε ἅγιοι κοντὰ στὰ παιδιὰ μὲ τὴν πραότητά τους, τὴν ὑπομονή τους, τὴν ἀγάπη τους. Νὰ βάζουνε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ἐνθουσιασμὸ καὶ ἀγάπη στὰ παιδιά. Καὶ ἡ χαρὰ ποὺ θὰ τοὺς ἔλθει, ἡ ἁγιοσύνη, ποὺ θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ, θὰ ἐξακοντίσει στὰ παιδιὰ τὴν χάρι. Γιὰ τὴν κακὴ συμπεριφορὰ τῶν παιδιῶν φταῖνε γενικὰ οἱ γονεῖς. Δὲν τὰ σώζουν οὔτε οἱ συμβουλές οὔτε ἡ πειθαρχία,οὔτε ἡ αὐστηρότητα. Ἂν δὲν ἁγιάζονται οἱ γονεῖς, ἂν δὲν ἀγωνίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη καὶ μεταδίδουν τὸ κακὸ ποὺ ἔχουν μέσα τους. Ὅταν τὰ παιδιὰ πληγώνονται ἀπὸ τὴν κακὴ μεταξὺ τῶν γονέων τους συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις καὶ διάθεση νὰ προχωρήσουν στὴν πρόοδο. Κακοκτίζονται καὶ τὸ οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς τους κινδυνεύει ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ νὰ γκρεμισθεῖ. Ἡ ἀγάπη, ἡ ὁμοψυχία, ἡ καλὴ συνεννόηση τῶν γονέων εἶναι ὅ,τι πρέπει γιὰ τὰ παιδιά. Μεγάλη ἀσφάλεια καὶ σιγουριά»5.


 1. Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ Λόγοι Ἱ. Μ. Χρυσοπηγῆς σελ.232, 2. Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Ἐκδ. Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος σελ. 236 3. Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ Λόγοι Ἱ. Μ. Χρυσοπηγῆς σελ. 368 4. Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου, Συνομιλία γιὰ τὴν κατάθλιψη Ἐκδ. Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος σελ. 12 5. Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ Λόγοι Ἱ. Μ. Χρυσοπηγῆς σελ. 416


Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ,  ΕΤΟΣ ΝΓ/ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2002