Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν. - Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Δεν βρέθηκαν ούτε δέκα

Του Χρήστου Γιανναρά

Mε το ανθρώπινο υλικό που διαθέτουν τα δύο κόμματα εξουσίας, η συντελεσμένη καταστροφή της χώρας είναι αδύνατο να μην εξελιχθεί σε ιστορική τραγωδία. Kαι εντελώς αδύνατο να στοιχειοθετηθεί προοπτική ανάκαμψης. Δεκαεφτά μήνες τώρα περιφρονείται βάναυσα η στοιχειώδης λογική: Δεν είναι δυνατό οι αυτουργοί της καταστροφής να διαχειρίζονται τη σωτηρία μας από τις εφιαλτικές συνέπειες των εγκλημάτων τους.

Bασικό αίτιο της συντελεσμένης καταστροφής δεν είναι το κοινωνικό κράτος που το αφανίζουν, είναι το κομματικό, πελατειακό κράτος που δεν διανοούνται, οι αχρείοι, να το θίξουν έστω κατ' ελάχιστο. Eίναι σκέτη παράνοια να περιμένουμε από τους φαύλους να πατάξουν τη φαυλότητα, από τους αποδεδειγμένα σπιθαμιαίους και ιδιοτελείς να συνεγείρουν την κοινωνία σε τιτάνιο άθλημα δημιουργικού μόχθου και αυταπάρνησης.

Σε δεκαεφτά ολόκληρους μήνες, από τους διακόσιους τριάντα εννέα βουλευτές κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν βρέθηκαν ούτε δέκα να λογαριάσουν την κοινωνία και την πατρίδα πριν από το κόμμα, πριν από την αρρωστημένη εξουσιολαγνεία τους. Aς ήταν έστω δέκα με ασυμβίβαστη ανιδιοτέλεια, στοιχειώδη νοημοσύνη και πατριωτισμό. Tόσον πατριωτισμό που να μην αντέχει την ντροπή, τη διεθνή διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος κάθε μέρα. Kαι τόση νοημοσύνη που να αντιλαμβάνεται τι αντιπροσωπεύει το άδειο βλέμμα του πρωθυπουργού, γιατί τον κατέδωσε ο Στρος-Kαν σαν εντεταλμένο να οδηγήσει την Eλλάδα στο ΔNT, γιατί τόση η μικρόνοια και ευτέλεια των κειμένων που τον βάζουν να εκφωνεί. Aς υπήρχαν έστω δέκα βουλευτές που να καταλαβαίνουν τη σπαραχτική μετριότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη μικρομπακαλική του ατολμία να βάλει νυστέρι στο σάπιο κόμμα του.

Aρκούσαν δέκα βουλευτές για να πετύχουν το καίριο: Nα εξαναγκάσουν τις ηγεσίες τους σε απόσυρση από την πολιτική σκηνή. Nα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα για τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης από δοκιμασμένους, ταλαντούχους διαχειριστές της οικονομίας, της οργάνωσης, της διπλωματίας. Mε περιορισμένους στόχους: Nα διαχειριστεί ευφυώς τη χρεοκοπία.

- Nα κατεδαφίσει μεθοδικά - θεσμικά το πελατειακό κράτος της κομματικής φαυλότητας.

- Nα πατάξει και διαλύσει, συνεπής στους όρους που θέτει το Σύνταγμα, όποια κόμματα με αυτάρεσκες δημόσιες διακηρύξεις και χρήση απροκάλυπτης βίας αρνούνται να τηρήσουν τους νόμους τους κράτους.

- Nα συγκαλέσει η υπηρεσιακή κυβέρνηση συντακτική εθνοσυνέλευση, για να αποκτήσει Σύνταγμα δημοκρατικού πολιτεύματος η χώρα.

Στη γερμανική κατοχή υπήρξαν τίμιοι Ελληνες πατριώτες που αντιστάθηκαν (ασυμβίβαστοι με τη δολιότητα των μανιακών του ολοκληρωτισμού), το ίδιο και στη χούντα. Διακινδύνευσαν, βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν.

Σήμερα η Eλλάδα ατιμάζεται, εξανδραποδίζεται, καταδικάζεται να μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες. Kαι δεν υπάρχουν ούτε δέκα πατριώτες στη Bουλή να αντιταχθούν στην ντροπή και στον εξευτελισμό που σαρκώνουν οι κομματικές ηγεσίες.

Δυο διευκρινίσεις: Γιατί όλη η ευθύνη αποκλειστικά και μόνο στους βουλευτές, γιατί απαλλάσσουμε τους πολίτες από το χρέος να υπερασπίσουν τα μέγιστα και τα τίμια του ατομικού και συλλογικού βίου; Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχουν τρόποι και πρακτικές να αντιδράσει ο πολίτης σήμερα.

- Aν κατέβει στους δρόμους, θα τον καπελώσει το ΠAME, θα βρεθεί να «μάχεται» για τα εξωφρενικά συμφέροντα των πιο αδίστακτων συντεχνιών της φαυλότητας - όπως τα ανυποψίαστα σκολιαρόπαιδα των «καταλήψεων». Δεν θα υπάρχει άλλη ραχοκοκαλιά να συναρθρώσει την οργή των πολιτών, να τη συντονίσει σε γόνιμους στόχους, σε καρποφόρες ανατροπές.

- Oι «αγανακτισμένοι» πνίγηκαν στα ρηχά νερά του ερασιτεχνισμού, της φτηνιάρικης πολυαρχίας, της συναισθηματικής εκτόνωσης. Kάτι ανάλογο και η «Σπίθα» του Mίκη.

- H κομματοκρατία εξασφάλισε μεθοδικά, τριάντα χρόνια τώρα, την αδράνεια της εξηλιθιωμένης μάζας.

- Σήμερα ακόμα, ενώ η χώρα ρημάζει, η πασοκική (συνεπέστατα σοσιαλιστική) EPT πληρώνει 24 εκατομμύρια ευρώ για δικαιώματα μετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων!

H δεύτερη διευκρίνιση:

- Ποιος εγγυάται ότι τα πρόσωπα στα οποία θα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας, προκειμένου να σχηματιστεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», δεν θα είναι οι γνωστοί μαϊντανοί παρακεντέδες κάθε εξουσίας;

- Πώς είναι δυνατό κόμματα που ανέχονται στους κόλπους τους τόση σαπίλα και τόσον κρετινισμό, να διακρίνουν και αξιολογήσουν την έκτακτη ανθρώπινη ποιότητα - να την επιστρατεύσουν σε «κυβέρνηση σωτηρίας»;

- Ποιος φαύλος ή ποιος μικρονοϊκός παραχώρησε ποτέ τη θέση του στον ανιδιοτελή και ταλαντούχο;

Eδώ ακριβώς παρεμβάλλεται η ανάγκη για δέκα τίμιους αντιστασιακούς πατριώτες μέσα στη Bουλή. Που δεν θα διστάσουν να ελέγξουν με την ψήφο τους την ποιότητα όσων ανθρώπων προταθούν για την κυβέρνηση σωτηρίας. Aυτή τη φορά να μπει ο πήχυς, πραγματικά, πολύ ψηλά. Για αδυσώπητο έλεγχο. Eίναι θέμα, σχεδόν, ζωής ή θανάτου για τον ελλαδικό Eλληνισμό.

Σε τέτοιες ώρες το κύρος ανθρώπων και θεσμών μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τις συμβατικές εξουσιαστικές προνομίες.

- Aν η Προεδρία της Δημοκρατίας τολμούσε να διακινδυνεύσει πρωτοβουλίες διακονίας των κριτηρίων για την επιστράτευση της ποιότητας.

- Aν οι Eνοπλες Δυνάμεις δεν είχαν απεμπολήσει τις συνταγματικές κοινωνικές τους ευθύνες και δεν είχαν δραματικά υπαλληλοποιηθεί.

- Aν έσωζε βεβαιωμένη στην κοινή συνείδηση αφιλοχρηματία το Δικαστικό Σώμα.

- Aν η Eκκλησία δεν ήταν ηθικολογική φιοριτούρα του δημόσιου βίου. Tότε η ανάδυση στο φως της ανθρώπινης ποιότητας που ακόμα διασώζει, ναι, η ελληνική κοινωνία, θα ήταν ευκολότερη.

Tώρα μοναδική μας ελπίδα είναι να βρεθούν δέκα πατριώτες Eλληνες μέσα στη Bουλή, αποφασισμένοι για όλα. Tην καταστροφή την αντέξαμε αρκετές φορές: το '97, το '22, το '46 - 49.

Tην ντροπή δεν αντέχουμε, τον εξευτελισμό. Γι' αυτό και δεν υπάρχει συχώρεση για τα σπιθαμιαία, ιδιοτελή ανθρωπάρια που κυβερνάνε την Eλλάδα σήμερα.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Ἡ σημασία τῶν ἐθνικῶν ἑορτῶν. Ἁγίας Σκέπης καὶ ἐθνικὴ ἑορτὴ 28 Ὀκτωβρίου 2011

Τὰ ἔθνη, ἀγαπητοί μου, ἔχουν ἱστορία. Ὅπως ἱστορία ἔχουν καὶ τὰ ἄτομα. Κάθε ἄνθρωπος γράφει τὴν ἱστορία του πάνω στὴ γῆ.Κλείνει μέσα του θεϊκὲς δυνάμεις, ποὺ ἡ καλλιέργειά τους δημιουργεῖ μιὰ ποικιλία ἔργων,δημιουργεῖ πολιτισμό.
Μικρὸς θεὸς ἀναδεικνύεται ὁ ἄνθρωπος ἀναπτύσσον τας τὸ «κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γέν.1,26) ποὺ ἔλαβε. Ἀλλ᾽ ἐὰν ὁ ἄνθρωπος παραμελήσῃ τὴν καλλιέργεια τῶν θεϊκῶν στοιχείων του καὶ θάψῃ τὰ τάλαντά του στὸν τάφο τῆς ὀκνηρίας καὶ πονηρίας, τότε καταντᾷ ἕνα ἁπλὸ βιολογικὸ ὄν, μὲ φυσικὲς μόνο ἀνάγκες, ἕνας πεπτικὸς σωλήνας ποὺ ἀκατάπαυστα γεμίζει καὶ ἀδειάζει, ἕνα ζῷο ποὺ βόσκει.

Ἀλλ᾽ εἶνε δυνατὸν νὰ σβηστῇ τελείως ὁ σπινθήρας τῆς θεϊκῆς του προελεύσεως; Ὅσοι ἄνθρωποι ζοῦν σὰν τὰ κτήνη, μὲ ἔμβλημα τὸ ἐπικούρειο «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13.Α´ Κορ. 15,32), αὐτοὶ ποὺ ἔπνιξαν τὸ πνεῦμα στὴν ὕλη,δὲν γράφουν ἱστορία, ἀφοῦ ἱστορία εἶνε ἡ ἐξιστόρησι εὐγενῶν καὶ ὑψηλῶν πράξεων.
Λαοὶ μὲ ἐπικούρεια νοοτροπία, χωρὶς ἀνατάσεις, δὲν γράφουν ἱστορία. Ἡ διάβασί τους δὲν ἀφήνει ἴχνη. Πράξεις ἀξιομνημόνευτες γιὰ τοὺς ἀπογόνους τους δὲν ὑπάρχουν. Σὰν ἀγέλες ἔρχονται καὶ παρέρχονται, ἔστω κι ἂν ἡ ζωή τους ἀριθμῇ χιλιετίες. Καμμία λάμψι. Σκοτάδι καὶ ἔρεβος ἡ ζωή τους.
Πνεῦμα σ᾿ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει «διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας» (Γέν. 6,3).


* * *
Τὸ δικό μας ἔθνος, ἀγαπητοί μου, δὲν ὑπάγεται σ᾽ αὐτοὺς τοὺς λαούς. Ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια, διακρίθηκε. Ἀνέπτυξε τέχνες καὶ ἐπιστῆμες, δημιούργησε ἕναν ἰδιαίτερο πολιτισμό, ποὺ σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἔγινε πρότυπο γιὰ ἄλλους λαούς.
Ἀγωνίστηκε «ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν». Ἀγωνίστηκε κατὰ τῆς βαρβαρότητος, ποὺ ἔτεινε νὰ κατακλύσῃ τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸ μικρὸ τοῦτο ἔθνος κατέπληξε τὸν κόσμο μὲ πράξεις ἀφθάστου μεγαλείου.
Αὐτὸς ποὺ μελετᾷ τὴν ἱστορία μας διακρίνει τὸν δάκτυλο τῆς θείας πρόνοιας, ἡ ὁποία ἀνέθεσε στὴν Ἑλλάδα ἐξαιρετικὴ ἀποστολή· νὰ εἶνε φῶς γνώσεως καὶ ἐπιστήμης, πρόδρομος τοῦ Χριστιανισμοῦ μεταξὺ τῶν εἰδωλολατρῶν, κήρυκας καὶ ἀπόστολος καὶ ὑπερασπιστὴς τῆς Χριστιανικῆς πίστεως στὰ ἔθνη, σκεῦος ἐκλογῆς καὶ δεύτερος Ἰσραὴλ στὸν κόσμο.

Ἡ ἱστορία τοῦ μικροῦ τούτου ἔθνους εἶνε ἀπὸ τὶς συγκινητικώτερες καὶ διδακτικώτερες.Ἂν καταρτιζόταν καὶ δημοσιευόταν ἕνας χρονολογικὸς πίνακας ὅλων τῶν σπουδαίων ἐνεργειῶν τοῦ ἀνθρώπου, σημειώνοντας σὲ παράλληλες στῆλες τὰ ἐπιτεύγματα τῶν διαφόρων ἐθνῶν, ποιά στήλη θὰ ἦταν ἡ πλουσιώτερη;
Δὲν εἶνε ἀνάγκη νὰ τὸ ποῦμε ἐμεῖς, τὸ φωνάζει ἡ Ἱστορία. Καὶ «οἱ λίθοι κεκράξονται»(πρβλ. Λουκ. 19,40).
Ἕνας ἱστορικὸς ἡμεροδείκτης τῆς πατρίδος μας, ποὺ θὰ συνέτασσαν εἰδήμονες,ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα, στὸ φύλλο τῆς κάθε ἡμέρας θὰ σημείωνε ὄχι μία μόνο ἀξιοθαύμαστη πρᾶξι τῶν προγόνων μας ἀλλὰ πολλές. Ἄλλων ἐθνῶν οἱ ἱστορικοὶ ἡμεροδεῖκτες θὰ εἶχαν τὰ περισσότερα φύλλα τους λευκά· ὁ ἡμεροδείκτης τῆς Ἑλλάδος θὰ ἦταν κατάμεστος.
Δὲν ὑπάρχει ἡμέρα τοῦ ἔτους κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ἑλλάδα δὲν παρουσίασε διὰ τῶν εὐγενῶν της τέκνων, τῶν ἡρώων καὶ ἁγίων της, μία ἀξιομνημόνευτη πρᾶξι. Καὶ ἂν ἐπρόκειτο ὅλες αὐτὲς οἱ πράξεις νὰ πανηγυρίζωνται στὴν ἐπέτειό τους, ἡ Ἑλλάδα θὰ ἔπρεπε νὰ βρίσκεται σὲ διαρκῆ σημαιοστολισμό.

* * *
Ἀπ᾿ ὅλες τὶς χρονολογίες τοῦ ἱστορικοῦ ἡμεροδείκτη τῆς Ἑλλάδος μερικὲς διακρίνονται, ὅπως λ.χ. ἡ σημερινή. Εἶνε οἱ ἐπέτειοι μεγάλων γεγονότων, ποὺ μποροῦν νὰ ὀνομασθοῦν ὁρόσημα τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας,δεῖκτες ποὺ δείχνουν πρὸς ποιές κατευθύνσεις πρέπει νὰ πορεύεται τὸ γένος μας.

Ὅταν ὑπὸ τὴν ἔνδοξη ἡγεσία τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ ὁ Ἰσραὴλ κατὰ θαυμαστὸ τρόπο πέρασε τὸν Ἰορδάνη καὶ μπῆκε στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ὁ Κύριος διέταξε νὰ στήσουν 12 λίθους,ὅσες καὶ οἱ φυλὲς τοῦ Ἰσραήλ, γιὰ νὰ διατηρῆται ζωηρὴ ἡ ἀνάμνησι τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος, στὸ ὁποῖο γιὰ μία ἀκόμη φορὰ φάνηκε ἡ θεία πρόνοια.
«Γιὰ νὰ τοὺς ἔχετε αὐτοὺς σὰν σημάδι ποὺ θὰ μένῃ ἐκεῖ γιὰ πάντα, ὥστε ὅταν σὲ ρωτάῃ αὔριο ὁ γυιός σου καὶ λέῃ, Γιατί τοὺς ἔχουμε αὐτοὺς τοὺς λίθους; ἐσὺ θὰ ἐξηγήσῃς στὸ γυιό σου καὶ θὰ πῇς· Ἐπειδὴ σταμάτησε ὁ Ἰορδάνης ποταμὸς ἐμπρὸς στὴν κιβωτὸ τῆς διαθήκης τοῦ Κυρίου ὅλης τῆς γῆς, ὅταν τὸν περνοῦσε· καὶ θὰ σᾶς εἶνε αὐτοὶ οἱ λίθοι ὑπενθύμισι γιὰ τοὺς Ἰσραηλῖτες αἰωνίως» (Ἰησ. Ναυ. 4,6-7).

Καὶ ἐμεῖς, ὅπως ὁ Ἰσραήλ, πρέπει νὰ ἀναζωογονοῦμε στὴ μνήμη τῶν νεωτέρων τὴν ἀνάμνησι τοῦ ἐνδόξου παρελθόντος μὲ κάθε τρόπο·ν᾽ ἀνοικοδομήσουμε, ὅπως ὁ Σολομῶν καὶ ὁ Ἰουστινιανός, ναὸ περίλαμπρο μὲ πέτρες ἀπ᾽ ὅλη τὴ γῆ τῆς Ἑλλάδος, γιὰ νὰ ἐκπληρώσουμε ἱερὸ τάμα τῶν προγόνων μας· νὰ στήνουμε μνημεῖα, ἀναμνηστικὲς στῆλες καὶ προτομὲς ἡρώων· νὰ ἐκδίδουμε βιβλία· νὰ κάνουμε ὁμιλίες καὶ διαλέξεις· νὰ παρουσιάζουμε στὴ νεολαία κινηματογραφικὰ ἔργα καὶ θεατρικὲς παραστάσεις, μὲ τὶς ὁποῖες θ᾽ ἀναπαριστάνωνται ζωηρὰ ἱστορικὲς στιγμὲς τοῦ ἔθνους.

Μόνο ἐχθροὶ τῆς πατρίδος ἀποστρέφονται καὶ μισοῦν τὶς ἐθνικὲς ἐπετείους. Κρυφὴ ἐπιθυμία τους εἶνε αὐτὲς νὰ καταργηθοῦν. Ὀπαδοὶ αὐτοὶ νέων κοσμοθεωριῶν, ξένοι πρὸς τὴν ἱστορία μας, θὰ ἤθελαν νὰ ἑορτάζουμε ἄλλες ἐπετείους…

Τὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς (1941-1944) οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἑλλάδος δὲν ἤθελαν νὰ ἑορτάζεται ἡ 25η Μαρτίου.
Ἔτρεμαν μήπως ἡ ἀνάμνησί της ξεσηκώσῃ τοὺς Ἕλληνες καὶ σπάσουν τὰ νέα δεσμά.
Οἱ ἐχθροὶ τῆς πατρίδος μας εἶνε ὅπως ἐκεῖνος ὁ Ἀντίγονος πού, ὅταν κατέκτησε διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου τὸν Ἰσραήλ, ἀπηγόρευσε τὶς ἑορτὲς καὶ πανηγύρεις του.
Τὸ διάταγμά του ἦταν· «οὔτε νὰ τηροῦν τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου οὔτε νὰ κρατοῦν τὶς πατροπαράδοτες ἑορτὲς οὔτε κἂν νὰ ὁμολογοῦν ὅτι εἶνε Ἰουδαῖοι» (Β΄ Μακκ. 6,6), ἀλλὰ νὰ ἑορτάζουν τὴν …ἡμέρα τῶν γενεθλίων τοῦ τυράννου τους μὲ διονυσιακὲς ἐκδηλώσεις.
Οἱ γενναῖοι ὅμως Μακκαβαῖοι περιφρόνησαν τὸ διάταγμα, ἀντιστάθηκαν καὶ ἑώρταζαν τὶς ἑορτές τους στὰ βουνά, καὶ ἔτσι διέσῳζαν τὴ μνήμη τοῦ παρελθόντος τους.
Στὰ αὐτιὰ τῶν γενναίων ἐκείνων παιδιῶν ἔφθανε ἡ φωνὴ τοῦ προφήτου·«Ἑόρταζε, Ἰούδα, τὶς ἑορτές σου, ἀνάπεμψε τὶς προσευχές σου» (Ναούμ 2,1).
Καὶ σύ, πατρίδα μας Ἑλλάδα, ἑόρταζε τὶς ἑορτές σου, ἀνάπεμψε τὶς προσευχές σου,γιὰ νὰ δοξολογῆται ὁ Θεός, γιὰ νὰ μνημονεύωνται μὲ εὐγνωμοσύνη οἱ ἥρωές σου, γιὰ νὰ εὐφραίνεται ὁ λαός σου, γιὰ νὰ χαίρωνται οἱ φίλοι σου καὶ νὰ λυποῦνται οἱ ἐχθροί σου.

* * *
Ἡ Ἑλλάδα, ἀγαπητοί μου, δὲν συμπλήρωσε τὴν ἱστορία της. Στὸ βιβλίο της μένουν ἀκόμη πολλὲς ἄγραφες σελίδες. Τί θὰ φέρῃ ἡ ἑπομένη ἡμέρα εἶνε ἄγνωστο· ἀνεξιχνίαστες οἱ βουλὲς τοῦ Θεοῦ.
Δέος κυριεύει τὶς ψυχές μας,ἀλλὰ καὶ κάποια γλυκειὰ ἐλπίδα τὶς ζωογονεῖ,ὅταν ἀναλογιζώμαστε ὅτι ἡ Ἑλλάδα, ποὺ βρέθηκε καὶ ἄλλοτε μπροστὰ στὸ χεῖλος τῆς καταστροφῆς, σώθηκε μὲ τὸν ἰσχυρὸ βραχίονα τοῦ Ὑψίστου.
Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ποὺ δὲν ἐγκατέλειψε τὴν πατρίδα μας. Καὶ νὰ ἡ Ἑλλάδα,ἀνάμεσα σὲ ὑφάλους καὶ σκοπέλους, ἀνάμεσα σὲ κλυδωνισμοὺς, ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικούς,συνεχίζει τὴν πορεία της.
Τὸ μέλλον της, μετὰ τὸ Θεό, ἐμπιστεύεται στὰ παιδιά της ποὺ νιώθουν πίστι στὸν Κύριο καὶ ἀγάπη στὴν πατρίδα,τὸ ἐμπιστεύεται στὶς νέες γενιὲς ποὺ ἔρχονται.

Ἂς μὴ λησμονοῦν οἱ νεώτεροι ὅτι χίλια χρόνια ἀγώνων καὶ θυσιῶν δὲν ἀρκοῦν γιὰ τὴν ἀνάστασι καὶ δημιουργία ἑνὸς ἔθνους,ἐνῷ μιὰ στιγμὴ ἀπροσεξίας, ἀφροσύνης καὶ ἐγκληματικότητος μπορεῖ νὰ τὸ καταστρέψῃ.
Μοιραῖες ὀνομάζουν κάποιοι ἱστορικοὶ τέτοιες στιγμές. Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει μοῖρα καὶ τύχη καὶ μοιραῖα γεγονότα. Ἡ Θεία Πρόνοια διέπει τὰ ἀνθρώπινα. Ὁ Θεὸς δικάζει τὰ ἔθνη,ὑψώνει καὶ ταπεινώνει.
Ἡ «μοιραία» στιγμὴ εἶνε ἀποτέλεσμα πνευματικῆς καταπτώσεως,διαβρώσεως τοῦ ἁγνοῦ θρησκευτικοῦ καὶ ἐθνικοῦ βίου.
Καί, γιὰ νὰ μιλήσουμε μὲ τὴ γλῶσσα τῆς Γραφῆς, οἱ συμφορὲς ἢ ἡ καταστροφὴ ἑνὸς ἔθνους εἶνε τὸ ἀποτέλεσμα ἁμαρτιῶν ἀρχόν των καὶ ἀρχομένων. Διότι «ἡ δικαιοσύνη ἀνυψώνει ἕνα ἔθνος, ἐνῷ οἱ ἁμαρτίες ἐλαττώνουν τὶς φυλές»· καὶ «ὃ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει», ὅ,τι θὰ σπείρῃ κανεὶς αὐτὸ καὶ θὰ θερίσῃ (Παρ. 14, 34. Γαλ. 6,7).

Εἴθε νὰ μὴν κυριεύσῃ τὶς νέες γενεὲς τῶν Ἑλλήνων ἡ λησμονιά, ἀλλὰ ἡ μνήμη τοῦ παρελθόντος νὰ διατηρῆται ζωηρή, κίνητρο γιὰ μεγαλουργία, γιὰ τὴν ὁποία καὶ πλάστηκαν οἱ νέοι.
Εἴθε οἱ νέοι μας, ἐνθουσιαζόμενοι ἀπὸ ἱερὲς ἐπιθυμίες καὶ φλογεροὺς πόθους, νὰ γράψουν νέες σελίδες τιμῆς καὶ δόξης καὶ νὰ ἐπαναλάβουν τὸ τραγούδι τῶν νέων τῆς ἀρχαίας Σπάρτης· «Ἐμεῖς θὰ γίνουμε πολὺ καλύτεροι».

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ



Γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου την εορτή της αγίας Σκέπης. Και για την γιορτή αυτή συμβαίνει αυτό που λέγει ο άγιος Χρυσόστομος για τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, ότι πολλοί γιορτάζουν τις μεγάλες γιορτές, ξέρουν το όνομά τους, δεν ξέρουν όμως το βαθύτερο νόημά τους, ούτε το μήνυμα που θέλει να εξαγγείλει η Εκκλησία μας μέσω των εορτών αυτών. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι, λέγει ο ιερός πατήρ, έρχονται στην Εκκλησία από συνήθεια και όχι από ευσέβεια. Γι’ αυτό ας ασχοληθούμε σήμερα με την υπόθεση της γιορτής καθώς και για το μήνυμά της προς το λαό του Θεού.


Πως καθιερώθηκε η γιορτή της αγίας Σκέπης.

Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν εν ταπεινώσει και αφανεία. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.

Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σαν τη φωτοφόρο νεφέλη που σκέπαζε τη μέρα και φώτιζε τη νύχτα τους Ισραηλίτες στην έρημο, σκέπει και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση. Πως μας σκεπάζει και πως μας προστατεύει η Παναγία μας; Με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.

Μα θα μου πείτε, είναι τόσο μεγάλο το γεγονός που η Παναγία μας προσεύχεται για μας, ώστε η Εκκλησία μας να έχει ιδιαίτερη γιορτή γι’ αυτό το γεγονός; Ναι μάλιστα είναι μεγάλο και σπουδαίο και ζωτικής σημασίας. Λέγει κάπου ο ιερός Χρυσόστομος ότι πάντοτε έχουμε την ανάγκη των προσευχών των άλλων όσο και ενάρετοι και ευσεβείς κι αν είμαστε.

Παράδειγμα χαρακτηριστικό γι’ αυτό είναι ο απόστολος Παύλος, αυτός που ανέβηκε μέχρι τρίτου ουρανού κι άκουσε άρρητα ρήματα, αυτός που ονομάσθηκε στόμα Χριστού, αυτός που είχε «νουν Χριστού», αυτός που «αναπλήρωνε τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού στο σώμα του», αυτός λοιπόν ο γίγας της αρετής και της ευσέβειας, πάντα ζητούσε τις προσευχές των χριστιανών. Αν και αυτοί που θα προσευχότανε για τον Παύλο δεν ήταν ούτε ανώτεροι του ούτε ισάξιοί του. Μοιάζει το γεγονός σαν ένας στρατιώτης να μιλά στον πρόεδρο της δημοκρατίας για τον στρατηγό. Κι όμως ο Παύλος όχι μόνο δεν αρνήθηκε τις προσευχές των χριστιανών, αλλά αντίθετα τους προέτρεψε και τους παρακαλούσε να προσεύχονται για κείνον.

Στην προς Ρωμαίους (15,30) γράφει· «Παρακαλώ δε υμάς αδελφοί μου … συναγωνίσασθαί μοι εν ταις προσευχαίς υπέρ εμού προς τον Θεόν». Στους Εφεσίους (6,18-19) συνιστά δέηση περί «πάντων των αγίων» και περί εαυτού. Τους Κολοσσαείς (4,2-3) παροτρύνει «τη προσευχή προσκαρτερείτε … προσευχόμενοι άμα και περί ημών». Τους Θεσσαλονικείς (Α΄ Θεσ. 5,25 · Β΄ Θεσ. 3,1) παρακαλεί «αδελφοί προσεύχεσθε υπέρ ημών».

Όχι δε μόνο ζητά να προσεύχονται γι’ αυτόν και για τους συνεργάτες του, αλλά και πιστεύει ότι ήδη το κάνουν και στις προσευχές τους οφείλει την υγεία του και τη σωτηρία από μεγάλους κινδύνους (πρβλ. Φιλημ. 22 · Β΄ Κορ. 1,10-11).

Αλλά και ο Πέτρος δεν είπε τι μου χρειάζεται η προσευχή των άλλων αφού είμαι απόστολος, αφού ομολόγησα το θεανθρώπινο του Χριστού, αφού πάνω στην ομολογία μου στηρίχθηκε η Εκκλησία. Έτσι όταν ήταν στη φυλακή από τον Ηρώδη τον Αγρίππα τον Α΄, οι χριστιανοί των Ιεροσολύμων προσευχόταν γι’ αυτόν με αποτέλεσμα να τον ελευθερώσει άγγελος Κυρίου κατά θαυμαστόν τρόπο.

Λοιπόν κι αν είσαι Παύλος κι αν είσαι Πέτρος έχεις ανάγκη των προσευχών των άλλων και μάλιστα των αγίων και μάλιστα της Παναγίας. Βέβαια οι αιρετικοί διαφωνούν στο σημείο αυτό και λένε να προσευχόμαστε κατ’ ευθείαν στο Θεό και όχι να επιζητούμε τις δεήσεις των αγίων. Ήδη τα παραδείγματα που αναφέραμε δίδουν την απάντηση, γιατί, αν μας χρειάζονται οι προσευχές των ζώντων και μη τελειωθέντων αδελφών μας, πόσο περισσότερο ωφέλιμες είναι οι προσευχές των αγίων. Ας αναφέρουμε όμως κι ένα χωρίο που είναι χαρακτηριστικό για το πόσο αναγκαία είναι η δέηση των δικαίων ζώντων και τεθνεώτων. Στον Αβιμέλεχ ένα βασιλιά της Αιγύπτου, που είχε υποπέσει σ’ ένα σοβαρό παράπτωμα, ο Θεός του είπε να προσφύγει στον Αβραάμ, που ήταν τότε στην Αίγυπτο, και να ζητήσει την προσευχή του. «Προφήτης εστί και προσεύξεται περί σου και ζήση» (Γεν. 20,7).


Πως είναι ωφέλιμη η προσευχή των αγίων.

Αλλά ενώ η προσευχή έχει τεράστια δύναμη, ενώ είναι αναγκαία όσο ενάρετοι κι αν είμαστε, χρειάζεται μια προϋπόθεση για να καρποφορήσει. Και η προϋπόθεση είναι να προσπαθούμε κι εμείς· ν’ αγωνιζόμαστε· να μετανοούμε για τις αμαρτίες μας· να βιάζουμε τον εαυτό μας προς εξάσκηση της αρετής. Μη περιμένουμε τα πάντα από την προσευχή των αγίων, ενώ εμείς οι ίδιοι οκνεύουμε και τεμπελιάζουμε. Η αγιότητα δεν μεταδίδεται κατά μαγικό τρόπο· απαιτεί και ενεργό προσπάθεια εκ μέρους μας.

Έτσι ενώ ο Ιερεμίας προσευχήθηκε τρεις φορές για τους Εβραίους και στις τρεις φορές άκουσε το Θεό να λέγει· «Μη προσεύχου, μηδέ αξίου περί του λαού τούτου ότι ουκ εισακούσομαί σου» (7,16). Και ο Ιεζεκιήλ άκουσε το εξής· «και εάν ώσιν (είναι) οι τρεις ούτοι εν μέσω αυτής, Νώε και Δανιήλ και Ιώβ, αυτοί εν τη δικαιοσύνη αυτών σωθήσονται … η δε γη έσται εις όλεθρον» (14, 14-16). Και στον Ιερεμία είπε ο Θεός· «εάν στη (σταθεί) Μωσής και Σαμουήλ προ προσώπου μου, ουκ έστιν η ψυχή μου προς αυτούς» (15,1). Και τα λέγει αυτά ο Θεός στον Ιερεμία και στον Ιεζεκιήλ για να τους δείξει όχι ότι δεν δέχεται την ικεσία τους και τους περιφρονεί, αλλά δεν αξίζουν οι Ιουδαίοι για να τους βοηθήσει. Γι’ αυτό και αναφέρει τα ονόματα του Νώε, του Δανιήλ, του Ιώβ, του Μωϋσή, και του Σαμουήλ, που είχαν καθιερωθεί ως άγιοι μεγάλου βεληνεκούς, θεοπρόβλητοι και θεάρεστοι. Είναι σαν να λέγει ο Θεός σήμερα· «Ακόμη και η Παναγία και οι απόστολοι και ο Χρυσόστομος και ο Αθανάσιος να προσευχηθούν για σας, δεν σας βοηθώ. Η κακία σας είναι απροσμέτρητη και φοβερή.

Είναι χαρακτηριστική και η λεπτομέρεια ότι η Παναγία μας άπλωσε το μαφόριο της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσευχόταν. Θέλει να πει ότι πρέπει να έχουμε ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία για να μας σκεπάσει με τις πρεσβείες της.

Την έχουμε αυτή τη σχέση; Πηγαίνουμε στην Εκκλησία, κοινωνούμε, εξομολογούμαστε, αγρυπνούμε, νηστεύουμε, ελεούμε, συγχωρούμε, προσπαθούμε να τηρήσουμε τις εντολές; Ο καθένας ας ρωτήσει τον εαυτό του και ας δώσει προσωπικά και υπεύθυνα την απάντηση.


ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Αη Δημητράκη μου ….μικρό καλοκαιράκι μου

Η ψυχή μου πάντα γιόρταζε τέτοια μέρα …στο γαλήνεμα του Αγίου Δημητρίου ..θες γιατί είχαμε στο σπίτι γιορτή και λουλούδια ευωδιαστά στο μεγάλο τραπέζι ,θες γιατί η ενορία μας πανηγύριζε τον μυροβλήτη Άγιο καβαλάρη και όλοι οι δρόμοι γύρω της πλημμύριζαν με φωνές και αμέτρητες γνώριμες μορφές που πηγαινοέρχονταν από το μεσημέρι της παραμονής καταλήγοντας πάντα με ένα κερί μπροστά στην μεγάλη εικόνα …
Τα παιχνίδια των δραχμών που πάντα θα θυμάμαι την χαρά μας μόλις τα παίρναμε στα χέρια μας ή το φτηνό πορτοφόλι που κάθε χρόνο αγοράζαμε να κάνουμε δώρο στον πατέρα ,ναι ένα χρόνο πάντα τον άντεχε …
Και έπειτα η λιτανεία στους μεγάλους δρόμους…λίγο πριν η φωνή του Στανίτσα να ψάλει το Σήμερον συγκαλεῖται ἡμᾶς, τοῦ Ἀθλοφόρου ἡ παγκόσμιος πανήγυρις….και τα μάτια να βουρκώνουν σε εκείνο το αποκορύφωμα στο …Δημήτριε και οι ψυχές να σταυροκοπιούνται ολοένα … Και εμείς παιδιά χωρίς να καταλαβαίνουμε πολλά , στα πόδια του εκεί στο δεξιό ψαλτήρι να αντικρύζουμε το μαρτύριο του Αγίου ακριβώς απέναντί μας , την ομολογία του μπροστά στον Μαξιμιανό ,την εμψύχωση του Νέστορα , τον λογχισμό του , το μύρο να τρέχει απ τις πληγές …
Στην ψυχή μου όσο ζω τέτοια μέρα πάντα θα καλοκαιριάζει και τον Άγιο που τόσο πολύ αγαπώ έτσι θα τον φωνάζω σαν μικρό παιδί αθώο και πάναγνο που όλα του επιτρέπονται μες στην αγαθοσύνη του : Άη Δημητράκη μου …μικρό καλοκαιράκι μου ….
Παραμονή Αγίου Δημητρίου κάποτε στην Λογγοβάρδα
Απόγευμα παραμονής Αγίου Δημητρίου στην Λογγοβάρδα 197… .ο γέροντας με μια παραπονεμένη όψη όπως ποτέ δεν τον είδε κανείς ..όλοι μπορούν όμως να καταλάβουν τον λόγο …από μέρες το συζητάνε ..τούτος ο Οκτώβρης στο τελείωμά του είναι μανιασμένος και η θάλασσα άγρια στα μέρη της Παροναξίας …Δύσκολα είπανε πως θα πιάσει πλοίο …Κι αυτός που από νέος κάθε χρόνο στην χάρη του βρισκότανε στην πόλη Του στην Θεσσαλονίκη , εκεί που ο ίδιος ο Άγιος τον έσωσε από τον Τούρκο Πασά δείχνοντάς του τον δρόμο για το ύδωρ το ζωήρυτον της πηγής στην αγαπημένη του Πάρο …εφέτος δεν θα βρισκόταν εκεί να Τον λειτουργήσει όπως κάθε χρόνο …Μετά τον εσπερινό ανέβηκε στο κελάκι του και έπιασε ολοένα να μιλάει του Αγίου και να του λέει το παράπονό του ..Άγιε μου Δημήτριε συγχώρα με φέτος που δεν ήρθα στην χάρη σου …και έκλαιγε απαρηγόρητη η ψυχή του γέροντα…Σε λίγο έκλεισε τα μάτια του αποκαμωμένος ..όταν τα ξανάνοιξε δεν αντίκρυσε το πολυλιβανισμένο κελί του μα τον μεγαλόπρεπο ναό του Αγίου στην Θεσσαλονίκη !!!! Ναι τα θαύμα είχε γίνει είχε μεταφερθεί , πνεύμα και σώμα στον περικαλλή και λαμπροστολισμένο ναό …
Και εκεί τον είδαν όλοι οι συλλειτουργοί του αλλά και πολλά πνευματικοπαίδια του …Κανείς δεν κατάλαβε το μέγα θαύμα ..Πολλοί τον συνάντησαν εκείνη την χρονιά ..Γέροντα Φιλόθεε τα καταφέρατε και φέτος , την ευχή σας …
Έτσι τελέσανε τον πανηγυρικό εσπερινό και την άλλη μέρα το πρωί τον όρθρο και την Θεία Λειτουργία … Στην Πάρο όλοι ανάστατοι …Η πόρτα κλειδωμένη από μέσα και ο Γέροντας αμίλητος …Να σπάσουμε την πόρτα είπε κάποιο καλογέρι …Ναι …μην έπαθε τίποτα ο Γέροντας …
Έτσι και έγινε …λίγο αργότερα ένα τηλεφώνημα από Θεσσαλονίκη πρόσφερε ανακούφιση και άφθονα δάκρυα στα μάτια όλων …
Όταν ο Γέροντας έφτασε μετά απο μέρες στο λιμάνι , έλεγε χαμογελώντας και ευτυχισμένος : Ο Άγιος με πήγε … αεροπορικώς αλλά επέστρεψα με το πλοίο …

Φιλαγιορείτης /ν.σ

Πηγή: http://sotiriapsixis.blogspot.com/2011/10/blog-post_25.html

Επικίνδυνη η τηλεόραση για τα παιδιά κάτω των δύο ετών

Την πλάτη στην τηλεόραση, πρέπει να γυρίσουν τα παιδιά κάτω των δύο ετών, όπως ισχυρίζονται οι Αμερικανοί Παιδίατροι. Μετά από δέκα χρόνια ερευνών η Αμερικανή Παιδιατρική Εταιρεία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η τηλεόραση σε παιδιά κάτω των δύο ετών μόνο κακό μπορεί να κάνει.
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι ένα παιδί, που δεν είναι σε θέση να καταλάβει τι βλέπει στη τηλεόραση, δεν έχει σε τίποτα να ωφεληθεί από αυτή. Οι εναλλαγές χρώματος μόνο βλάβη μπορεί να του προκαλέσουν τόσο στην εγκεφαλική ανάπτυξη, αλλά και στην επικοινωνία.
Ως γνωστόν ο ύπνος, ιδιαιτέρως στα μικρά παιδιά, είναι προαπαιτούμενο για τη σωματική τους ανάπτυξη. Διαταραχές στον ύπνο εξαιτίας της τηλεόρασης σημαίνουν διαταραχές στην ανάπτυξη. «Προτιμήστε», υποστηρίζουν οι Αμερικανοί αλλά και οι Έλληνες παιδίατροι, «ένα παραμύθι για να βοηθήσετε τα παιδιά σας να κοιμηθούν».
Μάλιστα, ο Καθηγητής Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Δημήτρης Καφετζής δήλωσε στο ΣΚΑΪ ότι από 0-1 έτους το παιδί είναι καλό να μη βλέπει καν την οθόνη. Οι γονείς πρέπει να προτιμούν την ενασχόληση με το παιδί τους ή αν δεν έχουν χρόνο, να προτιμούν να αφήνουν τα παιδιά να παίζουν με ακίνδυνα κουζινικά στο πάτωμα.
Και όλα αυτά, γιατί τα πρώτα χρόνια είναι ιδιαιτέρως σημαντικά για ανάπτυξη χωρίς προβλήματα.


Πηγή: ΣΚΑΪ

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

O άγιος Δημήτριος ο Mυροβλήτης.Αρματωμένος την Αρματωσιά του Θεού

O άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυο παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Aυτοί είναι κάτω στη γη, κ’ οι δυο αρχάγγελοι Mιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό. Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουνε αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι. Tα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυο αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι’ άλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γεώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Kι’ ο μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι’ ο άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο. Aυτά τα άρματα που φοράνε ετούτοι οι άγιοι, παριστάνουνε όπλα πνευματικά, σαν και κείνα που λέγει ο απόστολος Παύλος: “Nτυθήτε την αρματωσιά του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθήτε στα στρατηγήματα του διαβόλου. Γιατί το πάλεμα το δικό μας δεν είναι καταπάνω σε αίμα και σε κρέας, αλλά καταπάνω στις αρχές, στις εξουσίες, καταπάνω στους κοσμοκράτορες του σκοταδιού σε τούτον τον κόσμο και καταπάνω στα πονηρά πνεύματα στον άλλον κόσμο. Για τούτο ντυθήτε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να βαστάξετε κατά την πονηρή την ημέρα, κι’ αφού κάνετε όσα είναι πρεπούμενα, να σταθήτε. Tο λοιπόν, σταθήτε γερά, έχοντας περιζωσμένη τη μέση σας με αλήθεια, και ντυμένοι με το θώρακα της δικαιοσύνης και με τα πόδια σας σανταλωμένα για να κηρύξετε το Eυαγγέλιο της ειρήνης κι’ αποπάνω από όλα σκεπασθήτε με το σκουτάρι της πίστης, που με δαύτο θα μπορέσετε να σβήσετε όλες τις πυρωμένες σαγίτες του πονηρού. Kαι φορέσετε την περικεφαλαία της σωτηρίας και το σπαθί του πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού”.
Aυτός ο ηρωικός και καρτερικός χαραχτήρας, που έχουνε οι πολεμιστές οπου μαρτυρήσανε για τον Xριστό σαν άκακα αρνιά, ανάγεται στα πνευματικά.
O άγιος Δημήτριος περισκεπάζει όλη την οικουμένη, όπως λέγει το τροπάρι του, αλλά ιδιαίτερα προστατεύει τη Θεσσαλονίκη, που τη γλύτωσε πολλές φορές και στέκεται κι’ ανθίζει ως τα σήμερα, καινούριος μέγας Aλέξαντρος, που η δύναμή του κ’ η αντρεία του δεν χαθήκανε με το θάνατό του, όπως έγινε στον Aλέξαντρο, αλλά ζει και φανερώνεται στον αιώνα, σ’ όσους τον παρακαλάνε με θερμή καρδιά. H πατρίδα του βρίσκεται ολοένα σε κίνδυνο και σε σκληρές περιστάσεις κι’ ολοένα τον κράζει να τη βοηθήσει και να τη γλυτώσει. Kαι φέτος, ύστερα από τόσες γενεές που προστρέξανε με δάκρυα στην προστασία του, πάλι θα δράμουνε οι βασανισμένοι χριστιανοί στην εκκλησία του και θα κλάψουνε και θα ψάλλουνε πάλι το τροπάρι που λέγει: “Φρούρησον, πανεύφημε, την σε μεγαλύνουσαν πόλιν από των εναντίον προσβολών, παρρησίαν ως έχων προς Xριστόν τον σε δοξάσαντα”.

O άγιος Δημήτριος, ο μεγαλομάρτυς και μυροβλύτης, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στα 260 μ.X. Oι γονιοί του ήτανε επίσημοι άνθρωποι κι’ ο Δημήτριος κοντά στη φθαρτή δόξα που είχε από το γένος του, ήτανε στολισμένος και με χαρίσματα άφθαρτα, με φρονιμάδα, με γλυκύτητα, με ταπείνωση, με δικαιοσύνη και με κάθε ψυχική ευγένεια. Όλα τούτα ήτανε σαν ακριβά πετράδια που λάμπανε απάνω στην κορόνα που φορούσε, κι’ αυτή η κορόνα ήτανε η πίστη στον Xριστό. Eκείνον τον καιρό βασίλευε στη Pώμη ο Διοκλητιανός κ’ είχε διορισμένον καίσαρα, στα μέρη της Mακεδονίας και στα ανατολικά, ένα σκληρόκαρδο και αιμοβόρον στρατηγό που τον λέγανε Mαξιμιανό, θηρίο ανθρωπόμορφο, όπως ήτανε όλοι αυτοί οι πολεμάρχοι, που βαστούσανε κείνον τον καιρό με το σπαθί τον κόσμο, ο Διοκλητιανός, ο Mαξέντιος, ο Mαξιμίνος, ο Γαλέριος, ο Λικίνιος, πετροκέφαλοι, αγριοπρόσωποι, δυνατοσάγωνοι, πικρόστομοι, με λαιμά κοντά και χοντρά σαν βαρέλια, αλύπητοι, φοβεροί. Aυτός διώρισε τον Δημήτριο άρχοντα της Θεσσαλονίκης κι’ όταν γύρισε από κάποιον πόλεμο, μάζεψε τους αξιωματικούς στη Θεσσαλονίκη για να κάνουνε θυσία στα είδωλα. Tότε ο Δημήτριος είπε πως είναι χριστιανός και πως δεν παραδέχεται για θεούς τις πελεκημένες πέτρες. O Mαξιμιανός φρύαξε και πρόσταξε να τον δέσουνε και να τον φυλακώσουνε σ’ ένα λουτρό. Όσον καιρό ήτανε φυλακισμένος, ο κόσμος πρόστρεχε με θρήνο κι’ άκουγε τον Δημήτριο που δίδασκε το λαό για την πίστη του Xριστού. Ένα παλληκαρόπουλο, ο Nέστορας, πήγαινε κι’ αυτός κάθε μέρα κι’ άκουγε τη διδασκαλία του. Eκείνες τις ημέρες, παλεύανε πολλοί αντρειωμένοι μέσα στο στάδιο κι’ ο Mαξιμιανός χαιρότανε γι’ αυτά τα θεάματα· μάλιστα είχε σε μεγάλη τιμή έναν μπεχλιβάνη που τον λέγανε Λυαίο, άνθρωπο θηριόψυχο και χεροδύναμο, ειδωλολάτρη και βλάστημο, φερμένον από κάποιο βάρβαρο έθνος. Bλέποντας ο Nέστορας πως τους είχε ρίξει κάτω όλους αυτός ο Λυαίος, και πως καυχιότανε πως είχε τη δύναμη του Άρη και πως κανένας ντόπιος δεν αποκοτούσε να παλέψει μαζί του, πήγε στη φυλακή και παρακάλεσε τον άγιο Δημήτριο να τον βλογήσει για να ντροπιάσει τον Λυαίο και τον Mαξιμιανό και τη θρησκεία τους. Kι’ ο άγιος Δημήτριος έκανε την προσευχή του και τον σταύρωσε και παρευθύς έδραμε ο Nέστορας στο στάδιο και πάλεψε με κείνον τον άγριο το γίγαντα και τον έριξε χάμω και τον έσφαξε. Tότε ο Mαξιμιανός έγινε θηρίο από το θυμό του και μαθαίνοντας πως ο Nέστορας ήτανε χριστιανός και πως τον είχε βλογήσει ο Δημήτριος, πρόσταξε να τους σκοτώσουνε. Σαν πήγανε στη φυλακή οι στρατιώτες, τρυπήσανε τον Δημήτριο με τα κοντάρια και έτσι πήρε τ’ αμάραντο στέφανο, στις 26 Oκτωβρίου 296· μάλιστα είναι γραμμένο πως σαν είδε τους στρατιώτες να ρίχνουνε τα κοντάρια καταπάνω του, σήκωσε ψηλά το χέρι του και τον πήρανε οι κονταριές στο πλευρό, για να αξιωθεί το τρύπημα της λόγχης που δέχτηκε ο Xριστός στην πλευρά του κ’ έβγαλε αίμα και νερό η λαβωματιά του. Tον Nέστορα τον αποκεφαλίσανε την άλλη μέρα έξω από το κάστρο. Oι χριστιανοί σηκώσανε τα άγια λείψανα και τα θάψανε αντάμα, κι’ από τον τάφο έβγαινε άγιο μύρο που γιάτρευε τις αρρώστιες, για τούτο τον λένε και μυροβλύτη. Aπάνω στον τάφο χτίσθηκε εκκλησιά, τον καιρό που βασίλεψε ο μέγας Kωνσταντίνος. Στα κατοπινά χρόνια χτίσθηκε η μεγάλη εκκλησιά η τωρινή και στα 1143 ο βασιλέας Mανουήλ ο Kομνηνός έστειλε και πήρε στην Kωνσταντινούπολη την εικόνα του αγίου και την έβαλε στο μοναστήρι του Παντοκράτορος που ήτανε χτισμένη η εκκλησία του από τους Kομνηνούς και που τη λένε σήμερα Zεϊρέκ και την είχανε κάνει παλαιότερα τεκέ οι ντερβίσηδες. Στα εικονίσματά του είναι ζωγραφισμένος απάνω σε κόκκινο αντρειωμένο άλογο, που κοιτάζει σαν άνθρωπος, ομορφοσελωμένο, στολισμένο με χάμουρα και με γκέμια χρυσά, με τα μπροστινά ποδάρια σηκωμένα στον αγέρα, με την ουρά ανακαμαριασμένη, αλαφιασμένο από τον Λυαίο που κείτεται ματοχωμένος χάμω, τρυπημένος από το κοντάρι του αγίου Δημητρίου. Στα καπούλια του, πίσω από τον Άγιο, είναι καβαλλικεμένος σε μικρό σχήμα ένας καλόγερος. Eίναι ο επίσκοπος Γαβριήλ, δεσπότης του Δαμαλά, που τον πιάσανε σκλάβο οι κουρσάροι μπαρμπερίνοι στα 1603 και τον πουλήσανε στο Aλγέρι, στον μπέη, που τον επήρε στο σεράγι του. Kάθισε κάμποσα χρόνια σκλάβος και παρακαλούσε μέρα νύχτα με δάκρυα να τον λευτερώσει ο άγιος Δημήτριος. Όπου, μια μέρα σαν αύριο, παραμονή τ’ αγίου Δημητρίου, τον είδε στον ύπνο του πως πήγε με τ’ άλογο και τον έβαλε καβάλλα και φύγανε από την Aραπιά. Kαι σαν ξύπνησε το πρωί, βρέθηκε λεύτερος στη Θεσσαλονίκη και δόξασε το Θεό και τον άγιο Δημήτριο και μπήκε σ’ ένα καράβι και πήγε στον Πόρο κι’ από τότε στα εικονίσματά του ζωγραφίζανε και το δεσπότη.

Λοιπόν αύριο το βράδυ θα προστρέξουνε πάλι οι Θεσσαλονικιώτες κ’ οι άλλοι χριστιανοί στη μεγάλη πανήγυρη και θα παρακαλέσουνε με συντριβή τον ένθερμο προστάτη τους να τους δώσει βοήθεια σε τούτες τις δεινές περιστάσεις. Kαι θα μαζευτούνε ο λαός ο ορθόδοξος κ’ οι άρχοντες κ’ οι δεσποτάδες και παπάδες και καλόγεροι και θα ψάλουνε στο μεγάλον εσπερινό τα κατανυχτικώτατα τροπάρια, με το μουσικό μέλος της Oρθοδοξίας· γιατί η Θεσσαλονίκη είναι η κιβωτός που σώθηκε η ορθόδοξη λατρεία από τον κατακλυσμό της φραγκολεβαντινιάς που πάγει να μας πνίξει με τους ανούσιους νεωτερισμούς της. Eκεί θα συναχτούνε οι καλοί οι ψαλτάδες που ψέλνουνε ακόμα με κείνη τη σοβαρή ψαλμωδία που κρατά από τότε που θεμελιώθηκε η σεβάσμια τούτη εκκλησία, πούναι το καύχημα κ’ η παρηγοριά της Aνατολής, ύστερα από την Aγιά Σοφιά της Kωνσταντινούπολης. Kαι μεθαύριο στη λειτουργία, θα ψάλουνε στους Aίνους τα εξαίσια προσόμοια που είναι γεμάτα πόνο και ελπίδα και αγιασμένον ενθουσιασμό. Tάχει συνθέσει ένας από τους γλυκύτερους ποιητές της εκκλησίας μας, ο άγιος Θεοφάνης ο Γραπτός, ψυχή πονεμένη και καρτερική. Kαι θα σας εξηγήσω με λίγα λόγια πως βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και μελώδησε αυτά τα συγκινητικά τροπάρια.
Aυτός ο άγιος μαζί με τον αδελφό του τον Θεόδωρο λέγονται “Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Γραπτοί”. Γεννηθήκανε στην Παλαιστίνη και γινήκανε μοναχοί και ύστερα χειροτονηθήκανε παπάδες και ησυχάσανε στο μοναστήρι του αγίου Σάββα. Ήτανε κι’ οι δυο σπουδασμένοι στο έπακρο και γνωρίζανε κατά βάθος την ελληνική και την αραβική γλώσσα.
Φαίνεται πως οι αληθινοί χριστιανοί πρέπει παντοτινά να βασανίζουνται, γιατί, σαν περάσανε οι διωγμοί από τους ειδωλολάτρες, αρχίσανε άλλοι διωγμοί από τους αιρετικούς χριστιανούς. Kι’ όσοι βασανισθήκανε από τους ειδωλολάτρες γινήκανε μάρτυρες, κι’ όσοι βασανισθήκανε από τους χριστιανούς αιρετικούς γινήκανε ομολογητές. Tέτοιοι ομολογητές είναι και γράφουνται και τα δυο τούτα αγιασμένα αδέλφια, ο Θεόδωρος κι’ ο Θεοφάνης. Γιατί τους καταδίωξε ο Λέοντας ο Ίσαυρος, που ήτανε εικονομάχος και τους φυλάκωσε και τους έδειρε και ύστερα τους εξώρισε στον Πόντο. Kι’ ο μεν Θεόδωρος τελείωσε τον αγώνα στη δεύτερη εξορία που τους έστειλε ο Θεόφιλος, ο τρίτος εικονομάχος αυτοκράτορας ύστερα από τον Λέοντα, και πέθανε σ’ ένα ερημονήσι που το λέγανε Aρουσία, μέσα σε μεγάλα δεινά και σε στερήσεις. O δε Θεοφάνης εξωρίσθηκε στη Θεσσαλονίκη κ’ εκεί, σκλάβος και τυραννισμένος, σύνθεσε με κλαυθμό ψυχής αυτά τα τροπάρια, που με δαύτα ικετεύει τον άγιο Δημήτριο να γλυτώσει τη χριστιανοσύνη από τους ασεβείς και τυραννικούς ανθρώπους, και τη Θεσσαλονίκη από τους βαρβάρους που τη ζώνανε. Kαι λέγουνται Γραπτοί, επειδή ο Θεόφιλος πρόσταξε και τυπώσανε με πυρωμένο σίδερο απάνω στα μέτωπά τους ένα αδιάντροπο ποίημα που έκανε κάποιος αυλοκόλακας. O άγιος Θεοφάνης, άμα πέθανε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, ψηφίσθηκε επίσκοπος Nικαίας και εκοιμήθη, γέροντας γεμάτος από πνευματική ευωδία, στα 850 μ.X. O Nικηφόρος Kάλλιστος τον λέγει ηδύφωνον μουσικόν αυλόν κι’ ο Σουΐδας ποιητήν. Έγραψε πολλές υμνωδίες σε διάφορες γιορτές, σύνθεσε και κανόνα συγκινητικό στον βασανισμένον αδελφό του τον Θεόδωρο.

Aπό τα τροπάρια των Aίνων που είπαμε, το πρώτο έχει περισσότερον πόνο και πάθος και σ’αυτό συνεταίριαξε ο ποιητής τεχνικά τη θλίψη του για το διωγμό της ορθοδοξίας με το υμνολόγημα του αγίου και με την καρτερική ελπίδα για τη σωτηρία της θεοσκέπαστης Θεσσαλονίκης, που και κείνον τον καιρό βρισκότανε σε αγωνία. Aυτά τα τροπάρια ταιριάζουνε πάντα στις δεινές δοκιμασίες που πέρασε απανωδιαστά η Θεσσαλονίκη από τον καιρό του Διοκλητιανού ίσαμε σήμερα. Παρακάτω βάζω αυτό το τροπάρι και το μεταγυρίζω στην απλή γλώσσα, πλην χωρίς να μπορέσω να σιμώσω στο πρωτόγραφο:

“Δεύρο, μάρτυς Xριστού, προς ημάς, σου δεομένους συμπαθούς επισκέψεως και ρύσαι κεκακωμένους τυραννικαίς απειλαίς και δεινή μανία της αιρέσεως· υφ’ ης ως αιχμάλωτοι και γυμνοί διωκόμεθα, τόπον εκ τόπου διαρκώς διαμείβοντες και πλανώμενοι εν σπηλαίοις και όρεσιν. Oίκτιρον ουν, πανεύφημε, και δος ημίν άνεσιν· παύσον την ζάλην και σβέσον την καθ’ ημών αγανάκτησιν, Θεόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος”.
“Έλα, μάρτυρα του Xριστού, σε μας, που έχουμε μεγάλη ανάγκη από τη συμπονετικιά σου την επίσκεψη και γλύτωσέ μας από τις τυραννικές φοβέρες κι’ από τη δεινή μανία της αιρέσεως· που μας κατατρέχει σα νάμαστε σκλάβοι και περπατούμε γυμνοί δώθε και κείθε κι’ αλλάζουμε ολοένα τόπο με τόπο και πλανιόμαστε σαν τ’ αγρίμια στα βουνά και στα σπήλαια. Λυπήσου μας, πανεύφημε, και δώσε μας ανάπαψη, πάψε τη ζάλη και σβήσε την αγανάχτηση που σηκώθηκε καταπάνω μας, παρακαλώντας το Θεό, που δίνει στον κόσμο το μέγα έλεος”.

Κόντογλου Φώτης

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Γιατί θυμιατίζουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Θυμιατήριο - Θυμίαμα- Καρβουνάκια
Αυτά τα ιερά αντικείμενα βρίσκονται στα περισσότερα Ορθόδοξα σπίτια.
Οι πιστοί όταν προσεύχονται, μαζί με το καντηλάκι που θα ανάψουν θυμιατίζουν το χώρο και τα εικονίσματα...
Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν έχουμε να κάνουμε με αιρετικούς οι οποίοι όταν μας ρωτούν για ποιό λόγο θυμιατίζουμε δεν γνωρίζουμε την σημασία του.
Δυστυχώς αρκετοί από τους πιστούς που προσφέρουν στον Κύριο επιμελώς και με ευλάβεια θυμίαμα, όταν βρεθούν αντιμέτωποι με άνθρωπο αιρετικό, δεν γνωρίζουν τί να του απαντήσουν.
Αν παραδείγματι ένας αιρετικός μας ρωτήσει:
''Για ποιό λόγο θυμιατίζετε στην εκκλησία σας;
Είπε ο Χριστός να θυμιατίζουμε;
Γράφει πουθενά στη Γραφή ότι ο Χριστός θυμιάτιζε;''
Τί θα απαντήσουμε αλήθεια;
Όπως είναι γνωστό οι αιρετικοί δέχονται μόνο όσα γράφονται στην Αγία Γραφή.

Οτιδήποτε άλλο τους παρουσιάσετε ως επιχείρημα θα σας το απορρίψουν.
Για το λόγο αυτό, το σημερινό μας άρθρο απαντά στους αιρετικούς για το θυμίαμα μέσα από την Αγία Γραφή και επιπλέον διευρύνει τις γνώσεις των Ορθοδόξων σε ότι αφορά στη χρήση, τις κατασκευές και τους συμβολισμούς του θυμιατίσματος.

Το θυμιατήριο λοιπόν είναι ένα από τα αρχαιότερα σκεύη!
Είναι σε χρήση από την εποχή που ο Αδάμ δίδαξε στα παιδιά του να προσφέρουν θυσία στον Θεό.
Ο καπνός που ανεβαίνει προς τα επάνω, από τα γεννήματα ή από τα ζώα που καίονταν, γινόταν προσφορά στον Θεό.
Πλήρης περιγραφή για την κατασκευή του θυσιαστηρίου των θυμιαμάτων δίνεται στον προφήτη Μωϋσή από τον ίδιο τον Θεό.
''και ποιήσεις θυσιαστήριο θυμιάματος εκ ξύλων''

Παλαιά Διαθήκη Έξοδος Κεφ. 30, Στίχοι 1 - 10..

Διαβάζουμε στο βιβλίο του Λευϊτικού της Παλαιάς Διαθήκης:
''Εάν δε ψυχή προσφέρη δώρον θυσίαν τω Κυρίω, σεμίδαλις έσται το δώρον αυτού, και επιχεει επ΄ αυτό έλαιον και επιθέσει επ΄ αυτό λίβανον ' θυσία εστι,... θυσία, οσμή ευωδίας τω Κυρίω''

(Λευϊτ. Κεφ. 2, Στίχοι 1 - 2)

Αρχικά οι προσφορές του θυμιάματος γίνονταν σε κλίβανο, ''θυσίαν εψημένην εν κλιβάνω''
Παλαιά Διαθήκη Λευϊτικό Κεφ. 2, Στίχος 4..
Αυτός ο κλίβανος ήταν άλλοτε σταθερός και άλλοτε μετακινούμενος, φορητός.
Μέσα σε αυτόν έριχναν τα προσφερόμενα προς θυσία είδη.
Ήταν κατασκευασμένος από μάρμαρο, πηλό ή πολύτιμα μέταλλα:

Καινή Διαθήκη Προς Εβραίους Κεφ. 9, Στίχος 4..

''Eκεί υπήρχε ένα χρυσό θυμιατήρι..''
Το θυμιάμα χρησιμοποιούσαν για να θυμιάσουν την Σκηνή του Μαρτυρίου και τα Άγια των Αγίων.

Κατά Λουκά Κεφ. 1, Στίχος 9..

''σύμφωνα με τη συνήθεια του ιερατείου, έπεσε σ’ αυτόν ο κλήρος να μπει στο ναό του Kυρίου για να θυμιατίσει''.
Τα φορητά τα κρατούσαν από τη βάση ή είχαν κάποια λαβή ή ήταν κρεμασμένα από αλυσίδες με μεταλλικά ελάσματα.
Η χρήση των θυμιατών και του θυμιάματος στα χριστιανικά χρόνια γενικεύτηκε.
Εκτός από το Ιερό Θυσιαστήριο, θυμιάζουμε τις εικόνες, τα ιερά αντικείμενα, τα ιερά λείψανα, ακόμη και πρόσωπα προς ένδειξη τιμής.
Τον συμβολικό χαρακτήρα του θυμιάματος τον αποτυπώνει στην Αποκάλυψη του ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος:
''Kι ο καπνός, μαζί με τις προσευχές των πιστών, ανέβηκε από τα χέρια του αγγέλου μπροστά στον Θεό''.
Αποκάλυψη Κεφ. 8, Στίχος 4..

Αλλά τα θυμιάματα είναι και οι προσευχές των χριστιανών:

''Kι όταν πήρε το βιβλίο, τα τέσσερα όντα και οι εικοσιτέσσερις πρεσβύτεροι έπεσαν μπροστά στο Aρνί κρατώντας ο καθένας από μια κιθάρα και φιάλες χρυσές γεμάτες με θυμιάματα, που είναι οι προσευχές των πιστών''.
Αποκάλυψη Κεφ. 5, Στίχος 8..

Τα τρία στοιχεία από το κάρβουνο συμβολίζουν:

α) Η στάχτη, το Σώμα του Χριστού,
β) το κάρβουνο, την ψυχή του Χριστού και,
γ) το αναμμένο κάρβουνο, την Θεότητα του Χριστού.

Τα σκεύη στα οποία βάζουμε το θυμίαμα λέγονται θυΐσκες..

''και ποιήσεις και τας θυΐσκας..''
Π.Διαθήκη Έξοδος Κεφ. 25, Στίχος 28..

Σήμερα προς χρήση έχουμε:


α) Το κρεμαστό θυμιατήρι, το οποίο κρέμεται από αλυσίδες που έχουν επάνω κουδουνάκια.

Όταν είναι δώδεκα , συμβολίζουν τους Αποστόλους και το κήρυγμά τους.

Όταν είναι τέσσερα τους Ευαγγελιστές.

Το πάνω μέρος όταν έχει σχήμα θόλου, συμβολίζει τον ουρανό και όταν έχει σχήμα ναού, συμβολίζει την θριαμβεύουσα Εκκλησία ή την άνω Ιερουσαλήμ.

Η βάση όπου τοποθετούνται τα κάρβουνα, συμβολίζει τον επίγειο κόσμο, που δια των προσφορών των θυμιαμάτων ανεβάζει τις προσευχές και τα δίκαια αιτήματα προς τον Θεό.

''Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου''

Παλαιά Διαθήκη Ψαλμός 140, Στίχος 2..

Το κρεμαστό θυμιατό με τα κουδουνάκια το χρησιμοποιούν οι κληρικοί των τριών βαθμίδων, επίσκοπος, πρεσβύτερος, διάκονος, οι οποίοι έχουν το λειτουργικό και κηρυκτικό προνόμιο.

β) Το κατζίο είναι φορητό και χρησιμοποιείται στις λατρευτικές συνάξεις εντός του Ναού όταν ψάλλονται ύμνοι από την Παλαιά Διαθήκη ή αναγινώσκονται οι Μεγάλες Ώρες.

Το χρησιμοποιούν οι μοναχοί που έχουν το διακόνημα του εκκλησιαστικού.

Είναι μεταλλικό με μακριά χειρολαβή και κουδούνια, τα οποία συμβολίζουν τα βήματα του Θεού στον Παράδεισο και προτρέπουν τους μοναχούς σε εγρήγορση '

''Και άκουσαν τη φωνή του Κυρίου του Θεού, να περπατάει στον παράδεισο προς το δειλινό''
Παλαιά Διαθήκη Γένεση Κεφ. 3, Στίχος 8..

Όταν οι εκκλησιαστικοί θυμιάζουν με το κατζίο φέρουν στον ώμο τους ένα τετράγωνο ύφασμα που λέγεται ''αήρ'' ΄ συνήθως είναι χρυσοποίκιλτο και δηλώνει το αγγελικό τάγμα που εξέπεσε από τη πατρώα δόξα και που αντικαταστάθηκε από τους μοναχούς.

Ο εκκλησιαστικός κρατά το κατζίο με το ''χειρομανδήλιον'', το οποίο είναι μικρότερο από τον ''αέρα''.

Ο συμβολισμός του απορρέει από την απάντηση του Αναστημένου Κυρίου ''μη μου άπτου'' (μην με αγγίζεις), στην Μαρία την μυροφόρο, όταν αυτή από την χαρά της ήθελε να Τον αγγίξει.

Κατά Ιωάννη Κεφ. 20, Στίχος 17..

Επειδή το θυμιατήριο συμβολίζει τις δύο φύσεις, ανθρώπινη και θεϊκή, και τις τρείς υποστάσεις Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα και επειδή ο εκκλησιαστικός δεν έχει ιεροσύνη, πιάνει το κατζίο με το ''χειρομάνδηλο'' από ευλάβεια και σεμνότητα.

γ) Το φορητό είναι το θυμιατό που χρησιμοποιείται εκτός του Ναού για το θύμιασμα των σπιτιών και των τάφων.

Χρησιμοποιείται από λαϊκούς και κληρικούς.

Στο μέγεθος είναι μικρό, χωρίς κουδούνια και ιδιαίτερες διακοσμήσεις και με μικρή χειρολαβή.

Συνήθως είναι μεταλλικό ή πήλινο.

δ) Το ιδιότυπο θυμιατήριο, το οποίο χρησιμοποιείται στα μνημεία των ηρώων, έχει ως βάση τρία όπλα και το στρατιωτικό κράνος, μέσα στο οποίο καίγεται το θυμίαμα, σε ένδειξη τιμής προς τους πεσόντες υπέρ πατρίδος.

ε) Τα τιμητικά θυμιατήρια, που τοποθετούνται μπροστά ή πλάγια στις ιερές εικόνες και στα ιερά λείψανα, είναι πάνω σε ορθοστάτες.

Το θυμιατήριο ονομάζεται και λιβανιστήρι από το λιβάνι, θυμίαμα, που καίγεται.

Την ονομασία αυτή την πήρε από ''τας κέδρους του Λιβάνου''.

Ο λίβανος είναι δέντρο που, όταν το χαράζουν, βγάζει ένα υγρό σαν το ρετσίνι, το λιβάνι.

Όταν μέσα σε αυτό προστεθούν αρωματικά έλαια, γίνεται το μοσχοθυμίαμα.

Ο ''ιερός λιβανωτός'', που περιγράφεται στο βιβλίο της Εξόδου της Παλαιάς Διαθήκης, γίνεται κατόπιν εντολής του Θεού προς τον Μωϋσή ΄

''λάβε σεαυτῷ ἡδύσματα, στακτήν, ὄνυχα, χαλβάνην ἡδυσμοῦ καὶ λίβανον διαφανῆ, ἴσον ἴσῳ ἔσται· καὶ ποιήσουσιν ἐν αὐτῷ θυμίαμα, μυρεψικὸν ἔργον μυρεψοῦ, μεμιγμένον, καθαρόν, ἔργον ἅγιον.
Έξοδος Κεφ. 30, Στίχοι 34 - 35..

Όπως είδαμε λοιπόν μόνον τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας χρησιμοποιεί το θυμίαμα.

Παρόλα αυτά, είναι πολύ δύσκολο να πείσει κανείς έναν αλλόθρησκο κι ας επιχειρηματολογεί μέσα από την Αγία Γραφή.

Όταν παρουσιάσαμε όλα αυτά τα επιχειρήματα σε έναν Πεντηκοστιανό, δεν δίστασε να μας πει ότι:

''τα χωρία τα οποία χρησιμοποιείτε είναι της Παλαιάς Διαθήκης και όχι της Καινής''.

Συμπεραίνουμε από αυτό ότι οι αιρέσεις χρησιμοποιούν την Παλαιά Διαθήκη μόνο όταν υπάρχει κάποιο εδάφιο που να βολεύει τις διαστρεβλώσεις τους.

Αν και του είχαμε παρουσιάσει επιχειρήματα και από την Καινή Διαθήκη, ισχυρίζονταν ότι παρερμηνεύουμε.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάνουμε το θάρρος μας.

Η γνώση στα πράγματα του Θεού, ωφελεί κυρίως εμάς τους ιδίους και ποτέ δεν ξέρει κανείς, ίσως οι γνώσεις αυτές κάποια στιγμή ωφελήσουν κάποιον από τους συνανθρώπους μας, ακόμη και αιρετικό.

Ο Θεός να μας προστατεύει από την πλάνη των αιρέσεων!

Πηγή Αρχιμανδρίτου Ισαάκ Τσάπογλου του Ιεροκήρυκος
Βιβλίο : Ηγάπησα, Κύριε, ευπρέπειαν οίκου σου...

Εικόνες : '' ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ ''
Επιμέλεια : '' ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ ''.

Το κείμενο της ομιλίας του π. Σαράντη Σαράντου στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Αγ.Νικολάου Νικαίας με θέμα «Κρίση, Κάρτα, Παιδεία» (23/10/11)

Κρίση, Κάρτα, Παιδεία.

Ἀσφαλῶς οἱ πιό πολλοί ἀπό σᾶς θά εἴδατε στήν τηλεόραση τήν κ. Λιάνα Κανέλη. Παρουσιάστηκε μέ ἕνα μπουκάλι γάλα καί μιά φρατζόλα ψωμί, ἐνῷ ἑτοιμαζόταν νά ἀγορεύσει ἀπό τό βῆμα τῆς Βουλῆς. Θεωρήθηκε ἀπρέπεια καί εὐτελισμός τῆς Βουλῆς ἀπό τόν Πρόεδρο.

Ἡ κ. Κανέλη ἔγινε ἔξαλλη γιά τήν παρατήρηση πού τῆς ἔγινε καί συνέχισε μαινόμενη,ἀφοῦ πέταξε τό γάλα καί τό ψωμί στόν κάλαθο πού τῆς δόθηκε «ἅμ’ ἔπος ἅμ’ ἔργον».
Ἡ βουλευτής ἐξέφρασε τήν ἐντελῶς δικαιολογημένη ὀργή της γιά ὅσα πρωτοφανῆ ἐπινοοῦ­νται στήν ἱστορία τοῦ ἔθνους μας, γιά τήν πλήρη καταστρο­φή καί ὁλοσχερῆ ἐξαθλίωση κάθε Ἕλληνα πολίτη ὑπό τά χαιρέκακα ὄμματα τῶν εὐρωαδελφῶν μας, πού διακαῶς ἐπιθυμοῦν νά μᾶς συμμορφώσουν καί νά μᾶς νοικοκυρέψουν, σέ συνεργασία μέ τούς ἄσπιλους, ἄψογους καί ἀνεπίληπτους κυβερ­νῆτες βασανιστές μας.
Ἐνῷ μέ ἐξέφραζε ἡ ἀντίδραση τῆς κ. Κανέλη καί τό περιεχόμενο τῶν λόγων της, τῶν ἐπιχειρημάτων της, ὅμως ὡς ὀρθόδοξος ἱερέας, ταπεινῶς φρονῶ, ὅτι θά πρέπει νά εἶμαι καί στήν ἔκφραση καί στό λόγο ταπεινός καί σώφρων, ὅπως εἶναι καί συμπεριφέρεται ὁ πονεμένος, συκοφαντούμενος καί καταδιωκόμενος ἑλληνικός λαός μας.

Καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς κρίσεως ὁ λαός μας ἐπιδεικνύει θαυμαστές ἀντοχές, πού ἀποδεικνύουν τή βαθιά ὑπαρξιακή ἤ θεανθρώπινη ὡριμότητα τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωση πλασθέντος ἀνθρώπου ἀπό αὐτά τά χέρια τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ.
Ἐξ ἄλλου ἡ ὑπερτρισχι­λιετής ἀνθρωπιστική παράδοση καί ἡ ἄκτιστη Χάρη τῆς Παναγίας Τριάδος πού ἀντλεῖ ὁ λαός μας ἀπό τά χριστοποιητικά μυστήρια τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος τοῦ ἁγίου Χρίσματος, τῆς θεόπνευστης λατρείας μας καί κατά κορυφήν τῆς θείας Λειτουργίας, τόν καθιστᾷ ἀκατάβλητο στίς προσβολές τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν.
Τό λίαν ἐπικίνδυνο στήν παροῦσα ἱστορική καμπή τῆς ζωῆς τοῦ ἑλληνορθοδόξου ἔθνους μας εἶναι πρῶτον ὅτι οἱ δικοί μας κυβερνῆτες εἶναι ἄμεσοι συνεργάτες τῶν εὐρωκυβερνητῶν ΔΝΤ καί λοιπῶν εὐρωφορέων καί ἐκτελεστές τῶν ἐντολοδόχων τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Δέν γνωρίζουμε ἄν ὅλοι ὅσοι ἀγωνιοῦν νά εἶναι συνεπεῖς στίς ὑποχρεώσεις τους πρός τούς δανειστές μας ἔχουν ποταπούς ἰδιοτελεῖς σκοπούς, εἶναι ὅμως ἄξιον μεγίστης ἀπορίας πῶς οἱ δικοί μας κυβερνῆτες δέν διαθέτουν τουλάχιστον ἰσότιμη ἀγωνία γιά τήν ὑπερσπιση τῶν συμφερόντων τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀλλά καίγονται γιά τά συμφέροντα τῶν δανειστῶν μας.
Ἡ εὐρωπαϊκή Κοινότητα εἶναι πλέον ἀνύπαρκτη καί ἀφερέγγυα γιά νά προστατεύει τά ἴδια τά συμφέροντά της καί τά συμφέροντα τῶν κρατῶν μελῶν της. Φέρεται ἁλυσσοδεμένη καί καθοδηγούμενη ἀπό τούς δανειστές, πού ὅπως λέγεται κατέχουν πάνω ἀπό τό 80% τοῦ παγκοσμίου χρήματος.
Τόσο ἡ ταπεινότητά μου ὅσο καί πολλοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ὀρθόδοξοι Ἕλληνες κληρικοί, μάχιμοι ἐφημέριοι, ποιμένες πολυαρίθμων ἤ ὀλιγαρίθμων ἐνοριῶν,ἀπόγονοι τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Ἀποστόλων τοῦ πρωτομάρτυρος καί Ἀναστάντος ἐκ νεκρῶν Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά δώσουμε τήν ἐν Χριστῷ μαρτυρία μας στίς δύσκολες ἡμέρες τῆς παρούσης κρίσεως πού διερχόμαστε:
1. Ἔχει γίνει κατανοητό σ’ ὅλους τούς κατοίκους τῆς Ἑλληνικῆς γῆς, ἀλλά καί πέραν αὐτῆς, ὅτι ἡ «οἰκονομική κρίση» εἶναι κατασκευασμένη ἀπό τούς πρόκριτους, πάμπλουτους ἰσχυρούς τῆς παναιρέσεως τῆς Νέας Ἐποχῆς.
2. Ἄμεσοι συνεργάτες τῶν παραπάνω ἰσχυρῶν τῆς γῆς εἶναι, φεῦ, οἱ κυβερνῆτες στό Ἑλληνικό μας Ἐθνικό «κοινοβούλιο». Πρῶτοι ὑπεύθυνοι εἶναι οἱ τοῦ κόμματος πού κατέχουν τά σκῆπτρα τῆς διακυβερνήσεως τῆς χώρας καί ὑπέγραψαν τό Μνημόνιο χωρίς νά εἶναι ἀμέτοχοι σοβαροτάτων εὐθυνῶν καί τά λοιπά μέλη τοῦ Κοινοβουλίου.
3. Καί οἱ δύο παραπάνω ἐξουσιαστές μας ἔχουν στήσει τή μηχανή τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων ἤ τῆς Νέας Ἐποχῆς πάνω στήν πανέμορφη,πανένδοξη χώρα μας καί βιάζονται νά κατεδαφίσουν οἰκονομικά, γεωγραφικά,ἱστορικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, πλουτοπαραγωγικά, ἠθικά ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα.
4. «Οὐδεμίαν ἐξουσίαν εἶχες, εἰ μή ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν», εἶπε ὁ Κύριός μας στόν ἀνακριτή Του Πιλάτο. Ἴσως τό αὐτό ἰσχύει καί σήμερα στό Ἔθνος μας καί στό λαό μας. Βέβαια καί ἐμεῖς οἱ κληρικοί καί ὁ λαός μας ξεφύγαμε ἀπό τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Τό ρίξαμε στόν ὑλιστικό εὐδαιμονισμό, πού πριμοδοτήθηκε ἀπό τίς τράπεζες, τά δάνεια καί τίς ἐπιδοτήσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς. Χάσαμε ἔτσι τό ἡγεμονικό πνεῦμα καί τήν ἱκανότητα νά διευθύνουμε, νά μανατζάρουμε τά τῆς οἰκογενείας μας, ἀφοῦ προλάμβανε ὕπουλα καί ὑστερόβουλα νά μᾶς καλύπτει πλαστά τίς οἰκονομικές μας ἀνάγκες ἡ εὔκολη συνδρομή τῆς Νέας Ἐποχῆς.
5. Δέν ἀντιδράσαμε ὑγιῶς καί ἐγκαίρως στήν ἀπροκάλυπτη καί αἰ­σχρή πολυδιαφήμιση τῆς βδελυκτῆς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὁμοφυλο­φιλίας. Σοδομισμός καλεῖται, στήν ἐκκλησιαστική γλῶσσα. Αὐτός ἐπέσυρε τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ λόγῳ τῆς ἀλλοτρίωσης τῆς εἰκό­νος τοῦ πάντα ἐν σοφίᾳ ποιήσαντος Θεοῦ. Αὐτός προκάλεσε τόν ἐν πυρί καί θείῳ ἀφανισμό τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Αὐτός ἐπέ­συρε τήν αὐστηροί παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ μέ τόν κατακλυσμό.
6. Δυστυχῶς φτάσαμε στό τραγικό ρεκόρ δολοφονιῶν τῶν παιδιῶν ἀπό τούς ἴδιους τούς γονεῖς. Γονεῖς στεφανωμένοι ἤ ἀστεφάνω­τοι, μικρές κοπέλες παρασυρμένες ἀπό τά ἀπατηλά κηρύγματα τοῦ νεοεποχίτικου ἀμοραλισμοῦ πέφτουν θύματα τῆς ἐξοντω­τι­κῆς μηχανῆς τῶν ἀνθρωποκτόνων ἐκτρώσεων. Σέ μιά χώρα μέ ὑψηλότατο δείκτη ὑπογεννητικότητας κυριάρχησε μηδενικό αἴ­σθημα εὐθύνης ἔναντι τῆς νέας κυοφορούμενης ζωῆς καί ἐγκλη­ματική ἄγνοια τῆς καταστροφῆς τῆς σωματικῆς καί ψυχικῆς ὑγείας τῆς κοπέλας ἤ τῆς μητέρας πού προβαίνουν σ’ αὐτό τό διάβημα. Γίνεται λόγος γιά ἑκατό ἕως ἑπτακόσιες χιλιάδες ἐκτρώσεις κατ’ ἔτος. Ὅσοι ἐμπλέκονται σ’ αὐτή τήν εὐθύνη, ἔρ­χεται ὥρα πού, δρυμύτατα ἐλεγχούσης τῆς συνειδήσεως, αἰσθά­νονται ἀποπνικτικά καί ζητοῦν ἄμεσα λύτρωση. Ἄγχος, κατάθλιψη,ἀπογοήτευση μαυρίλα μαστίζει τούς παραπάνω καί περισσότερο τούς ἄμεσα ὑπευθύνους καί κατά βάση τίς πρῶτες δράστριες τοῦ ἐγκλήματος. Μόνο ἡ βαθειά μετάνοια, ἡ ἱερά ἐξομολόγηση καί ἡ θεία Λατρεία σώζουν τούς πεσόντας. Ὁ Διάβολος ἐκμεταλλεύεται τή συνολική αὐτή παθογένεια καί ἁπλώνει τά δίκτυα τῆς ἀπόγνωσης τῆς ραθυμίας τῆς νωχελικότητας, τῆς ἀδράνειας, τῆς ἀπαιτητικότητας σ’ ὅλον τόν κοινωνικό ἱστό ἐπιβάλλοντας, εἰ δυνατόν εἰς πάντας τήν ἡττοπαθῆ νοοτροπία του καί τήν πρόϊούσα καταστροφή.
7. Δέν κατηχήσαμε ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων τά παιδιά μας καί γιαυτό παρασύρθηκαν στίς πρώϊμες παράνομες προγαμιαῖες σχέσεις, στίς ἐλεύθερες συμβιώσεις πού μηδενίζουν τήν πανευφρόσυνη διάθεση γιά σύναψη εὐλογημένου γάμου. Ἡ μέχρι τώρα ἐμπειρία μας, μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἐλεύθερη συμβίωση ἀποτελεῖ διαστροφή τοῦ μυστηριακοῦ θεσμοῦ τοῦ Γάμου. Τό μή εὐλογημένο ζεῦγος ἀργά ἤ γρήγορα διαλύεται εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθη ἀφήνοντας ἀποκαΐδια,τραύματα, ὀδυνηρές ἀντιπαραθέσεις, σπασμένα νεῦρα, κινούμενα ἐρείπια. Οἱ ὡριμότεροι ἀπορ­ροφήθηκαν στήν παράλληλη ἐξώγαμη σχέση. Ξεμυαλίστηκαν ἀπό τά παραπλανητικά σίριαλ τοῦ ἄμβωνος τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς Τηλεόρασης, ξέχασαν τά παιδιά τους καί ξεμωραμένοι προσπαθοῦν νά χορτάσουν μέ τά μολυσμένα χαρούπια τῆς μοιχείας καί τοῦ θανατηφόρου συνδρόμου της.
8. Πεισθήκαμε ὡς ἀφελεῖς καί ἀπό ἡμετέρους καί ἀπό ἀλλοτρίους ὅτι εἶναι χρέος ἀγάπης νά δίνουμε τά ὄργανά μας γιά μεταμοσχεύσεις. Γιαυτό καί οἱ κυβερνῆτες μας διά νόμου μέ τήν ὕπουλη ὁρολογία τῆς «εἱκαζόμενης συναίνεσης», ἀποφάσισαν, δημοκρατικά βέβαια,νά μᾶς ἀφαιροῦν ζωτικά ὄργανα, ἀφοῦ προηγουμένως μᾶς χαρακτηρίσουν ἐγκεφαλικά νεκρούς. Ἡ νέα τάξη πραγμάτων θέλει νά μᾶς ἐξουσιάζει νά μή βρίσκουμε ἡσυχία καί ἀνάπαυση οὔτε κατά τίς ἱερές καί ὁριακές στιγμές πού ἀποχαιρετοῦμε τόν παρόντα κόσμο καί μέ τίς ἅγιες εὐχές τῆς μητέρας Ἐκκλησίας κατευοδωνόμαστε στήν αἰώνια ἐν Χριστῷ ζωή.
9. Μαζί μέ τά παραπάνω ἑτοιμάζεται νομοσχέδιο γιά τή νομιμοποίηση τῶν ναρκωτικῶν, τοῦ λευκοῦ θανάτου. Μετά ἀπό τήν ἀπέ­ραντη ἐξάπλωση ὅλων τῶν εἰδῶν τῶν ψυχοναρκωτικῶν ἐπί­κειται τό ἀποτελείωμα, ἡ χαριστική βολή νέων καί λοιπῶν θυμάτων τῶν συνεργατῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς.
10.Καί κάτι ἄλλο. Ἀποφασίζεται νά νομιμοποιηθεῖ καί ὁ τζόγος. Χιλιάδες φρουτάκια θά ἐγκατασταθοῦν σ’ ὅλες τίς γωνιές τῆς ἑλληνικῆς γῆς, γιά νά ξαφρίζουν τά τελευταῖα κέρματα τῶν δύστυχων παιδιῶν, μαθητῶν, φοιτητῶν, πού θά ζοῦν παρασιτικά πιέζοντας τούς δύσμοιρους γονεῖς νά ἀνταποκριθοῦν στίς ἔσχατες τελευταῖες ἐλπίδες πού ἀπατηλά ἐνισχύουν οἱ ζογαδόρικες δραστηριότητες.
11.Τό σαράκι τῆς οὑμανιστικῆς ἐκκοσμίκευσης ὑφέρπει στούς κύκλους τῶν σαλονιῶν κάποιων ἀνωτέρων κληρικῶν πού ζητοῦν νά ἐκσυγχρονίσουν τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς καί νά τούς ὑπαγάγουν σέ αἱρετικές συσσωματώσεις. Ὁ ἐπάρατος Οἰκουμενισμός, ἡ ἐκ μωροφιλοδοξίας παποφιλία, ἡ μετά μανίας ἐπιβολή τῶν ξυλίνων καί ἀποκρουστικῶν μεταφράσεων τῶν λειτουργι­κῶν κειμένων, ἡ αὐθαίρετη ἀνατροπή τοῦ ὀρθοδόξου τυπικοῦ, ἡ ἐπίσημη ἤ ἀνεπίσημη, θεσμική ἤ πρακτική προσβολή τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, φιλοδοξοῦν νά ἰσοπεδώ­σουν τή μοναδική σέ θεανθρωποιητική ἀναγέννηση τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου ὀρθόδοξη πίστη καί νά τόν ἀναμείξουν μέ τό ψεῦδος καί τήν πλάνη τῆς παγκόσμιας θρησκείας τοῦ ἀντιχρί­στου.
12. Σοβαρές ἀλλαγές ἐπέρχονται στήν παιδεία μας. Στίς 12 Σεπτεμβρίου 2011 πῆγαν τά παιδιά μας στά Ἑλληνικά σχολεῖα. Περίμεναν τή δεύτερη ἡμέρα μετά τόν ἁγιασμό, νά πάρουν βιβλία. Βιβλία δέν δόθηκαν, ὑποτίθεται λόγῳ κρίσεως. Ἀπό τό 15ο αἰώνα μέχρι σήμερα, 20 γενιές μορφώθηκαν πνευματικά μέ πρῶτο ἐργαλεῖο τό βιβλίο. Τό βιβλίο ἐκτιμήθηκε, χρησιμοποιήθηκε,ἀγαπήθηκε. Ἑκατομμύρια τόμοι διαδόθηκαν σ’ ὅλα τά πλάτη καί μήκη τοῦ κόσμου. Στήν Ἑλλαδα ἀπό φέτος πληρο­φο­ρεῖται ἅπασα ἡ ὑφήλιος ὅτι τό βιβλίο ἀντικαθίσταται ἀπό τό CD καί τό DVD.
Μόνο τό Ὑπουργεῖο Παιδείας βλέπει διαφορετικά, ἀντίθετα πρός τήν παγκόσμια κοινή γνώμη. Ἀκρω­τηριάζει τή μάθηση τῶν παιδιῶν μας, τῶν Ἑλληνόπουλων. Ἀποκόπτει τά παιδιά ἀπό τήν πάμπλουτη βιβλιογραφική παράδοση καί σύρει τά παιδιά τοῦ Δημοτικοῦ στό internet. Δηλαδή στό χῶρο τῆς τσόντας βέβαια καί ὄχι μόνο.
Μαζί μέ τήν εὐκολοεύρετη τσόντα μποροῦν τά παιδάκια μας νά μάθουν καί λίγα, πολύ λίγα στοιχεῖα γνώσης. Ἡ Νέα Ἐποχή δέν θέλει τά παιδιά μας μορφωμένα,καθαρά, ἠθικά, σφριγηλά, ἔξυπνα, δημιουργικά. Τά θέλει χωμένα, μαραμένα, καμπουριασμένα, ἐξαρτημένα ἀπό τούς μάγους καί τίς μάγισσες τῆς Νέας Ἐποχῆς. Μαζί μέ τά παραπάνω ἐθίζονται στά ξύλινα Greeklish.
Εἶναι πολύ ἐνδιαφέρουσα ἡ συνέντευξη πού εἶχε δώσει ὁ θεατρικός συγγραφέας καί δημοσιογράφος κ. Ἰάκωβος Καμπανέλης στούς δημοσιογράφους γιά τά βασανιστήρια πού ὑφίσταντο οἱ κρατούμενοι στά γερμανικά στρατόπεδα Μαουτχάουζεν. Ἦρθαν στό φῶς ἀπίστευτα βασανιστήρια πού ἐμπνέονταν οἱ βασανιστές ἐκτός τῶν συνηθισμένων ὀδυνηρῶν.
Ἔλεγε ὁ Καμπανέλης ἐξ ἰδίας πικρᾶς ἐμπειρίας, ὅτι οἱ βασανιστές ἦταν ἀξιωματικοί τοῦ γερμανικοῦ στρατοῦ μέ πολλές σπουδές, περγαμηνές, μετεκπαιδεύσεις. Καλοί, παραδοσιακοί οἰκογενειάρχες,καλλιεργημένοι μέσῳ τῆς κλασσικῆς μουσικῆς καί τῶν γνωστῶν ξακουστῶν θεατρικῶν ἔργων τῆς ἐποχῆς τους ἤ προγενεστέρων χρυσῶν ἐποχῶν.
Τό ἀμείλικτο ἐρώτημα τῶν δημοσιογράφων προς τόν κ. Καμπανέλη ἦταν: Πῶς ἐξηγεῖτε αὐτή τή σχιζοφρενική συμπεριφορά ἀνθρώπου παιδείας, μορφωμένου ἀνθρώπου πρός ἐπίσης μορφωμένο συνάνθρωπο; Πῶς ἀντέξατε ψυχολογικά; Πῶς ἀντέξατε σωματικά, ἀφοῦ εἶναι ἐξακριβωμένο, ὅτι πολύ λίγοι κατάφερναν νά ἐπιζή­σουν σ’ αὐτά τά στρατόπεδα μετά ἀπό τά βασανιστήρια πού ἐπέβα­λαν οἱ μορφωμένοι καί καλλιεργημένοι ἀξιωματικοί βασανιστές πρός τούς αἰχμαλώτους τους.
Ἡ ἀπάντηση δέν ἦταν δύσκολη γιά τόν πολλά παθόντα καί θαυματουργικά διασωθέντα συγγραφέα.
Κάθε ἐξουσία καί δή ἡ δικτατορική γερμανική ἐξουσία τοῦ Γ΄ Ράιχ ζητάει ἀπόλυτη πειθαρχία ἀπό τούς ἀμέσως κατωτέρους της καί οἱ κατώτεροι ἀπό τούς κατωτέρους τους.
Μιά τεράστια πυραμίδα μέ κορυφή τόν ἕνα ἀπόλυτο δικτάτορα καί στίς παρυφές τῆς πυραμίδας μέχρι τή βάση της ὅλους τούς ἐκτελεστές τῶν ἐντολῶν πού ἐμπνέονται ἄνωθεν καί ἐκτελοῦνται πειθαναγκαστικά σ’ ὅλες τίς κατιοῦσες σειρές μέχρι τούς δύσμοιρους ἀποδέκτες τῶν ἐντολῶν. Ἄν συνυπολογισθεῖ ἡ κρατοῦσα ἀθεϊστική καί μαζί ἀπάνθρωπη νιτσεϊκή νοοτροπία πού διαπότισε τό γερμανικό ἔθνος, κατανοοῦμε τή δολοφονική ἀποτελεσματικότητα τῶν βασανιστηρίων.
Ὡστόσο ὁ Καμπανέλης ἐπέζησε! Ὅπως καί ἄλλοι Ἕλληνες κρατούμενοι καί βασανιζόμενοι,ὁ μακαριστός μητροπολίτης Δημητριάδος Δαμασκηνός, ὁ μακαριστός μητροπολίτης Τρίκκης Διονύσιος καί ἄλλοι. Ἐπέζησαν γιατί εἶχαν ψυχή, εἶχαν πίστη στό Χριστό καί στή φιλτάτη πατρίδα. Χαλυβδώθηκαν ἀπό τήν εἰς Χριστόν πίστη, ἀπέκτησαν ἀσύλληπτες ἀντοχές.
Βασανισθέντες μεγαλούργησαν, κατέπληξαν τούς δημίους τους, ὁμολόγησαν σθεναρά καί ἐν πράγμασι τήν ποιότητα καί τό μέταλλο τῆς ψυχῆς τους καί μαζί τήν ἀκατάβλητη διάθεση περαιτέρω δημιουργίας, μέσω τοῦ ἀτσαλω­θέ­ντος σώματός τους.
Σήμερα ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πολεμούμαστε ἐντός τῆς πατρίδος μας. Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Ἡ ὁμάδα τῶν εὐρωβασανιστῶν τοῦ ΔΝΤ εἶναι στήν κορυφή τῆς πυραμίδας. Πιό κάτω ἀκτινωτά οἱ «δικοί μας» κυβερνῆτες πρωθυπουργοί, βολευτές, ἀρχηγοί,διευθυντές, τάχα ὑπουργοί.
Ἐκτελεστές μέτρων ἀμέτρων πού δέν ὁδηγοῦν πουθενά παρά μόνο στό βασανισμό τῶν πολιτῶν τοῦ λαοῦ μας. Κοπή μισθῶν καί συντάξεων, μείωση ἤ ἐκμηδένιση περίθαλψης, πρώτη καί δεύτερη βαρύτατη φορολογία μέ ἐπικείμενη τήν ἑπόμενη. Ἀπολύονται ὑπάλληλοι ἀπό ὁλόκληρο τό χῶρο τοῦ Δημοσίου. Κλείνουν καταστήματα, χωρίς οἱ νέοι ἐπιστήμονες καί μή νά ὑπάρχει περίπτωση νά βροῦν ἐργασία.
Ἕνας, δύο, τρεῖς οἰκονομολόγοι,καθηγητές τοῦ Συνταγματι­κοῦ Δικαίου, ὁ δικηγορικός σύλλογος Ἀθηνῶν καί κάποιοι δημοσιογράφοι φέρνουν στό φῶς τῆς δημοσιότητας τά φοβερά ἐγκλήματα τῶν πολιτικῶν μας πού ἔχουν διαπραχθεῖ τίς τελευταῖες δεκαετίες μέ ἀποκορύφωμα τά τεκταινόμενα στίς μέρες μας:
α. Ὅλα τά εὐρωπαϊκά κράτη ἔχουν διαπιστωμένο χρέος. Τό δικό μας δέν ἦταν τό μεγαλύτερο.
β.Καταργήθηκε ἡ Ἐθνική Στατιστική Ὑπηρεσία καί ὁ Εὐρωπαϊκός φορέας πού συνέχισε τό ἔργο της ἐξόγκωσε τό Ἑλληνικό χρέος σκόπιμα.
γ. Μέ αὐτήν τήν πρόφαση παρέδωσε τή χώρα μας ἡ σημερινή Κυβέρνηση στό Δ.Ν.Τ. ὡς μή ὤφειλε.
δ. Ὑπῆρχαν τρόποι νά ἀποφύγουμε τούς σημερινούς γνωστούς ἄγνωστους δανειστές πού μᾶς δανείζουν μέ τά ὑψηλότερα ἐπιτόκια. Γιατί δέν δεχθήκαμε τά χαμηλότερα;
ε. Στά δύο χρόνια κρίσεως παρά τή σκληρή οἰκονομική πολιτική πού μᾶς ἐπιβάλλεται, τίποτα δέν ἔχει κατορθωθεῖ στά ἐλλείμ­ματα, στήν οἰκονομία μας.
ς. Στίς ἄλλες χῶρες π.χ. Ἱσπανία, Πορτογαλλία οἱ κυβερνώντες μείωσαν τόν Φ.Π.Α., ἐνῷ ἡ δική μας τόν αὔξησε, μέ ἀποτέλεσμα νά νεκρωθεῖ ἡ ἀγορά σέ ὅλες τίς δραστηριότητες.
ζ. Μέ τή συνθήκη τῆς Λισσαβώνας δόθηκε ἡ δυνατότητα τῆς μείωσης τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας. Μέ τίς συνεδριάσεις τίς σημερινές τῶν ἑταίρων μας σχεδιάζεται de facto μείωση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας.
η. Τό μόνο πού σύμφωνα μέ τίς κυβερνητικές δηλώσεις ἐνδιαφέρει τούς πολιτικούς μας δέν εἶναι τό συμφέρον τοῦ Ἕλληνα πολίτη ἀλλά πῶς θά εἴμαστε συνεπεῖς στίς πληρωμές μας στούς τοκογλύφους.
Σήμερα μαζί μέ τούς βασανιστές συνεργάζονται οἱ δημοσιογράφοι. Δείχνουν ἀγανακτισμένοι, πού λέει ὁ λόγος. Σπέρνουν τόν πανικό πρίν ἀπό τήν καταστροφή, προαναγγέλλοντάς την. Πρίν βασανι­σθεῖς, προσπαθοῦν νά σέ ἐνημερώσουν γιά τά εἴδη καί τή σφοδρότητα τῶν βασανιστηρίων. Σέ βασανίζουν ψυχολογικά γιά νά ἀπο­δεχθεῖς παθητικότατα τήν ἐξόντωση.
Ἔχει παρατηρηθεῖ καί κατά τούς μεγάλους διωγμούς κατά τῶν χριστιανῶν τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων, ἀλλά καί κατά τά ἀναφερθέντα γερμανικά βασανιστήρια, ὅτι οἱ δήμιοι εἶχαν μιά καταπληκτική ἐφευρετικότητα στήν ἀναπαραγωγή ὀδυνηροτέρων βασανιστηρίων. Τοῦτο εὔκολα ἐξηγεῖται,ἀφοῦ σ’ ὅλη αὐτή τή διαδικασία τῶν βασανιστηρίων ἐμπλέκεται αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος, ὁ ἄρχων τοῦ σκότους καί τῶν ταλαιπωριῶν τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἀτυχιῶν τους καί τῶν δεινῶν τους.

Κλείνοντας τήν παροῦσα ὁμιλία μας ἀδελφικῶς συνιστοῦμε:
1. Καταπάτησε τό φόβο σου. Εἶναι δικαιολογημένος. Δέν εἶσαι ὅμως μόνος σου. Μέ τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μετάτρεψε τό φόβο σέ ἐλπίδα, σέ προσευχή, σέ πιό γερή πίστη στόν Παντοδύναμο Κύριο. Ἄν αὐτή τήν ἱερή ἐργασία ἀσκήσουμε ὅλοι κάτι θά κάνει ὁ Κύριος γιά μᾶς.
2. Ἀξίζει νά ἀθληθοῦμε σέ νέους σκληρότερους ἐν Χριστῷ πνευ­ματικούς ἀγῶνες εἴτε διαπιστώνουμε ἄμεσες προσωπικές εὐθῦ­νες κατά τήν παρούσα κρίση ἤ ἔμμεσες καί συνολικές.
3. Οἱ ὁριακές ἐμπειρίες τοῦ παρελθόντος μᾶς πείθουν γιά τήν ἀφθονοπάροχη ἀγαπητική πρόνοια τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, τῆς Παναγίας μας καί τῶν πολύ φίλων καί προστατῶν Ἁγίων μας στούς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους μας.
4. Ἄλλωστε τό ὕψιστο κινδυνευόμενο εἶναι ἡ ἀθάνατη ψυχή χάριν τῆς ὁποίας σταυρώθηκε, ἀπέθανε, κατῆλθε πρός τόν θάνατο καί Ἀνέστη Χριστός. Ὁ ἐθναπόστολος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἰδιαίτατα συνιστοῦσε στούς ἤδη σκλάβους ἀδελφούς μας: Μή φοβηθεῖτε ὁ,τιδήποτε κι ἄν οἱ ἐχθροί σᾶς πάρουν. Μόνον τό Χριστό καί τήν ψυχή σας δέν θά κατορθώσουν νά σᾶς πάρουν, ἄν ἐσεῖς δέν τούς τά παραχωρήσετε. Εἶναι ἄριστη εὐκαιρία στόν καιρό τῆς κρίσεως νά συνειδητοποιήσουμε ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί τήν παραπάνω ὕψιστη ἀλήθεια.
5. Ὅμως, ἐπειδή δέν εἴμαστε μονοφυσῖτες, ἀφοῦ γιά χάρη μας τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, πῆρε σάρκα καί προσέλαβε ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση, ἔχουμε τό δικαίωμα νά δίνουμε μάχες καί γιά τά ἀνθρώπινα δίκαια. Στό Ὀρθόδοξο Παρατηρητήριο ἔχουμε δημοσιεύσει πρακτικές προτάσεις ἀντίστασης: Ὄχι στή φοροκάρτα, δέν πληρώνουμε τό παράνομο χαράτσι τῆς ΔΕΗ.
«Ἀνέκαθεν θεωροῦσα ὡς καθῆκον καί ὑποχρέωση πρός τήν πατρίδα τή φορολογική εἰλικρίνεια καί τήν πληρωμή τῶν φόρων.Μέ αὐτήν τήν πεποίθηση πλήρωσα ἀγόγγυστα ὅσα δίκαια ἤ ἄδικα ἐκτίμησε τό κράτος ὡς συμμετοχή μου στά βάρη τῆς χώρας .
Σήμερα ὅμως, αὐτό πού διαπιστώνουμε τόσον ἐμεῖς ὅσο καί οἱ εἰδικοί οἰκονομικοί ἐπιστήμονες, εἶναι ὅτι ἡ ἐπιβολή φόρων δέν ἔχει πλέον τόν χαρακτήρα ἑνός "συμμετοχικοῦ συστήματος προσφορᾶς γιά τό κοινό καλό" , ἀλλά ἔχει μεταμορφωθεῖ σέ ἕνα ὅπλο μαζικῆς οἰκονομικῆς ἐξόντωσης τοῦ λαοῦ, διά τοῦ ὁποίου θά ἐπιτευχθεῖ ἀφ’ ἑνός ἡ ἀπόλυτη ὑποδούλωσή του στά ἀντίχριστα κελεύσματα τῆς Νέας Ἐποχῆς ,καί ἀφ’ ἑτέρου θά ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἀπώλεια τῆς ἐθνικής μᾶς κυριαρχίας.
Μέσα σέ αὐτό τό κλῖμα ἐκφοβισμοῦ καί τρομοκρατίας ὁ ἑλληνικός λαός μέ τό πρόσχημα τῆς συμμετοχῆς σέ ἕνα "ἐπώδυνο πλήν ἀναγκαῖο " πρόγραμμα ... ἐθνικῆς σωτηρίας,καλεῖται νά συναινέσει ὄχι μόνο στήν φυσική του ἐξόντωση ἀλλά καί στήν ὑφαρπαγή τοῦ θεοσδότου δώρου τῆς ἐλευθερίας ὅπως αὐτή θά πραγματοποιηθεῖ μέσῳ τῆς φοροκάρτας καί σύντομα τῆς κάρτας τοῦ πολίτη.
Ὑπό αὐτήν τήν ἔννοια καί μέ αἴσθηση τῆς ποιμαντικῆς μας εὐθύνης ,δέν μποροῦμε παρά νά ποῦμε εὐθαρσῶς, ὅτι κανείς δέν πρέπει νά παραλάβει τήν φοροκάρτα, οὔτε ἀκόμα καί ὅταν θά καταστεῖ ὑποχρεωτική (ἀπό 1/1/2012), καθώς ἐπίσης ὅτι ἡ πληρωμή "χαρατσιῶν" πού κακῶς χαρακτήρισαν φόρους ἤ τέλη δέν εἶναι καθῆκον μας πρός τήν πατρίδα, ἀλλά συναίνεση στή ληστεία καί στόν κατακερματισμό της».
6. Αὐτές τίς ἡμέρες ἡ κ. Μέρκελ ξαναζητᾷ ἀπό τούς ἑταίρους τῆς Ε.Ε. προστατευτικό τεῖχος τῆς χώρας της, γιά νά μή βλαφθεῖ ἀπό ἐμᾶς, ἀπό τήν Ἑλλάδα. Μιά νέα, ἀντίστροφη28η Ὀκτωβρίου ἀναμένεται. Οἱ Γερμανοί θέλουν νά πάρουν τό αἷμα τους πίσω.
Εἶναι ἄμεση ἀνάγκη νά ὑψώσουμε τά ὄμματα, τίς καρδιές καί τά χέρια πρός τόν Ὕψιστο, γιά νά πάρει τήν πληροφορία της κατά τό συμφέρον της καί μεῖς νά μή χάσουμε τήν ἐθνική μας κυριαρχία. Οἱ Εὐρωπαῖοι συσκέπτονται γιά μᾶς, χωρίς ἐμᾶς. Ἔχει ξαναγίνει αὐτό στήν Ε.Ε.; Ἐμεῖς εἴμαστε ἤ δέν εἴμαστε ἑταῖροι;
7. Ἡ ἀντίσταση στά καταχθόνια ἰδιοτελῆ σχέδια τῶν ξένων ἐχθρῶν καί τῶν «ἡμετέρων» εἶναι θεμιτή, ἐπειδή διακυβεύεται ἡ ἐθνική μας ἀκεραιότητα καί ὁ ἐπί αἰῶνες μοναδικός θεανθρώπινος πολιτισμός μας.
Γιαυτό χρειάζεται: Εὐρεῖα ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ μας γιά τά κρυφά σχέδια τῶν κυβερνητῶν μας. Θετικές προτάσεις γιά νά ἀντιμετωπισθοῦν οἱ παραλείψεις τοῦ παρελθόντος, τά παρασκήνια τοῦ παρόντος καί οἱ ὑποσχέσεις καί συμφωνίες πού βλάπτουν τό συμφέρον τῶν ἐπερχομένων μας.
8. Οἱ ἅγιοι τῆς ἐκκλησίας μας ζοῦσαν τήν καθολικότητά Της. Προσεύχονταν θερμῶς καί ἐκτενῶς ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως καί ἰδιαίτερα γιά τούς ἐχθρούς τους. Ἡ ἀκακία ἀλληλοπεριχωρούμενη μέ τήν προσευχή μπορεῖ νά ἀποστείλει μυστικά θεόρατα κύματα ἀληθινῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί νά μεταλλαχθεῖ ἡ ἐχθρότητά τους σέ ἀνθρωπιά, κατανόηση καί ἀγαστή συνεργασία. Ἄπειρες ἄλλες ἐναλλακτικές λύσεις μπορεῖ νά παρουσιάσει ὁ Κύριος.
9. Αὐτονόητο εἶναι τά παραπάνω νά ἰσχύουν καί γιά τούς ἡμετέρους κυβερνῆτες. Οἱ προσευχές τοῦ ὀρθοδόξου τραυματισμένου καί κινδυνεύοντος λαοῦ, πνευματικῶς ἐθναρχούσης τῆς Ἐκκλησίας μας, μποροῦν νά δώσουν ἄπειρες λύσεις καί διεξόδους.
10. Τέλος ὁ ἅγιος γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης μᾶς ἀνοίγει διάπλατα τήν πνευματικότερη πλευρά τῆς διεξόδου ἀπό τήν κρίση: Ἡ ὑπακοή θά τά φέρη ὅλα. Ἡ ὑπακοή θά φέρη τήν χάριν. Παραμικρή παρακοή εἰς τόν Γεροντα διώχνει τήν χάριν.
Ὁ Γέροντας ἔχει θέσιν ὁρατοῦ Θεοῦ τρόπον τινά. Ὅτι λέγει ὁ Γέροντας,εἶναι σάν ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ. Σάν τύπον Θεοῦ νά τόν ἔχης τόν Γέροντα.
Ὅλα τά πάθη, ὀλίγον κατ’ ὀλίγον θεραπεύονται μέ τήν ὑπακοή. Οὔτε ἱερωσύνη,οὔτε νηστεία, οὔτε ἀσκησις σώζει· μόνον ἡ ὑπακοή.
Ἡ ὑπακοή κάνει θαύματα· ἡ ὑπακοή εἶναι ταπείνωσις· ἡ ὑπακοή θά φέρη ὅλα χαρίσματα. Διά τήν ὑπακοήν δίδει ὁ Χριστός τήν προσευχή. Ἡ προσευχή δέν σώζει· ἡ ὑπακοή σώζει.
Ἕνας δαιμονισμένος ἔγινε ὑποτακτικός σέ δύο γέροντες, ἐδῶ στήν περιοχή τῶν Κατουνακίων. Διά τῆς ὑπακοῆς του θεραπεύτηκε. Μοῦ διηγήθη ὁ ἴδιος, ὅτι ἔβλεπε τό δαίμονα ἀπέναντί του, καί ὅταν ἔλεγε μίαν φορά τήν εὐχή, ὁ δαίμων ἐταράσσετο. Μέ τήν δεύτερη φορά πού ἔλεγε τήν εὐχήν, ἔτρεμε τό δαιμόνιο. Τήν τρίτην φορά πού ἔλεγε τήν εὐχήν ἐξηφανίζετο ὁ δαίμων!
Κάνεις ὑπακοή; Ἔχεις τήν χάριν τοῦ Θεοῦ· εἶσαι διά τόν Παράδεισον. Ὁ διάβολος δέν φοβᾶται ἐμᾶς· ἐμᾶς δέν μᾶς ὑπολογίζει καθόλου. Τήν χάριν τοῦ Θεοῦ βλέπει πού ἔχομεν, λόγω τῆς ὑπακοῆς, καί φεύγει ἀπό κοντά μας.
Ὁ ὑποτακτικός τρόπον τινά δέν φοβᾶται Θεόν. Δέν κάνεις ὑπακοή; Κάνε ὅτι θέλεις· κάνε προσευχή, νηστεία, ἄσκησι κλπ, δέν σώζουν. Ἡ ὑπακοή σώζει. Ὁ ὑποτακτικός ὁμοιάζει μέ Ἐκεῖνον, μέ τόν Χριστόν, ὅστις ἔγινε ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ.
Τό παραπάνω κείμενο τοῦ ἁγίου Γέροντος π. Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτη δείχνει πόσο ἔχουμε ξεφύγει ὅλοι μας ἀπό τό ἀληθινό πνεῦμακαί τήν ἀληθινή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Κατανοοῦμεπιό βαθιά τά αἴτια τῆς παρούσης κρίσεως, ἀφοῦ διαπιστώνουμε ὅτι ὄχι μόνο πρακτικά ἠθικά ἔχουμε ἀλλοτριωθεῖ, ἀλλά καί πνευματικά καί θεωρητικά.
Ἐνῷ εἴμαστε ὀρθόδοξοι, ἐπηρεαζόμαστε ἀπό τίς ἀλλοτριωτικές παρεμβάσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς σέ ὀλόκληρη τή ζωή μας. Προλήψεις, προκαταλήψεις,πάγιες ἀνωφελεῖς συνήθειες ἀποδοχή ὅλων τῶν ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν, φοβίες,μικροπρέπειες, ἰδεοληψίες μᾶς ἐγκλωβίζουν στά τείχη τοῦ ἀτομισμοῦ μας.
Μᾶς περιγράφεται ἀπό τόν ἅγιο Γέροντα πολύ παραστατικά ἡ δύναμη τῆς ὑπακοῆς, ἡ χαρισματική της ἀποτελεσματικότητα σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς ζωῆς.
Ἑπομένως θά πρέπει νά ἀρχίσει πιό συγκεκριμένα πιό ἁπτά νά λειτουργεῖ ἀπό ὅλους μας πρός ὅλους μας ἡ ὑπακοή. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή του (ε,20) τονίζει τήν ἀνάγκη τοῦ φρονήματος τῆς ὑπακοῆς «ὑποτασσόμενοι ἀλλή­λοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ». Παράλληλα, ὑπακοή στήν ὀρθόδοξη λειτουργική μας Παράδοση,στήν ἀσκητική της βιοτή, στήν μελέτη τῶν Ἁγίων Γραφῶν.

Αὐτή μᾶς ἐξομοιώνει μέ τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό,τόν ὑπήκοο πρός τόν Θεό Πατέρα Του, τόν σταυρωθέντα «μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ». Αὐτή ἡ ὑπακοή ἐκκινώντας ἐκ τῶν κάτω, ἀπό τό λαό πρός τά ἄνω θά γίνει δύναμη ὠστική ὅλων πρός τά ἄνω.
Θά φθάσει πρός τούς κυβερνῆτες μας καί ἀπό αὐτούς θά ἐπεκταθεῖ στούς πιό πάνω, στούς Εὐρωπαίους καί στίς λεγόμενες συνόδους κορυφῆς. Τώρα καί οἱ δικοί μας καί οἱ Εὐρωπαῖοι τοῦ ΔΝΤ ἔχουν μπλέξει μαζί μας καί ἐμεῖς ἔχουμε μπλέξει ἄσχημα μέ αὐτούς.
Ἄν ὑπερβοῦμε τούς ἑαυτούς μας καί ἀσκηθοῦμε ἐπιμελημένα καί μέ φόβο Θεοῦ στήν ὑπακοή, τότε ὅλα τά θηρία τά στρεφόμενα ἐναντίον μας μποροῦν νά ἐπηρεασθοῦν καί νά ἀλλοιωθοῦν στήν καλή ἐν Χριστῷ ἀλλοίωση, νά ἀνοίξουν τά ὄμματα τῆς ψυχῆς τους καί νά γίνουν χριστιανοί. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος»
Αὐτή ἡ ὑπακοή μπορεῖ νά δημιουργήσει εὐλογημένες ἀνατροπές τῶν σχεδίων τους, τροπές, τροποποιήσεις, ἀκυρώσεις,ἀλλά καί ὀρθόδοξες ἀναλαμπές νέας δημιουργίας. Κυρίως ὅμως μπορεῖ νά φθάσει αὐτή ἡ ὑπακοή πού πάντοτε ἀλληλοπεριχωρεῖται μέ τήν ἀγάπη, στούς Εὐρωπαίους ἀδελφούς, πού ἀσφαλῶς καί αὐτοί ἐνδόμυχα τήν ἀναζητοῦν.
Ἔτσι ἡ ὀρθόδοξη ὑπακοή μπορεῖ νά φεγγοβολήσει τήν ἁγία καί μακαρία ὀρθόδοξη ζωή, καί τόν ὀρθόδοξο πολιτισμό,κομμάτι τοῦ ὁποίου ἔχουν γνωρίσει οἰ Εὐρωπαῖοι ἀδελφοί μέσῳ τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς χριστοποιήσεώς του διά τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.
Ἀλλά καί ἄν δέν κατορθωθοῦν ἀνορθώσεις,ἀνατάσεις ὑπερβάσεις, ὅμως ἔτσι καί ἀλλιῶς μπορεῖ νά δράσει ἡ ὀρθόδοξη μακαρία ἐσχατολογία.
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει χαρακτηριστικά, ὅτι ὅταν ὁ σταυρούμενος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἄφηνε τήν τελευταία πνοή Του ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί χριστοεγκαρδίως εὐχόταν «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι» ὁ διάβολος ἀνακουφιζόταν δαιμονοχαιρέκακα καί ἔλεγε: Ἐπί τέλους σέ συνέτριψα Υἱέ τοῦ Θεοῦ.
Δέν καταλάβαινε ὅμως ὁ ἀνόητος,ὅτι ἀπό ἐκείνη τή στιγμή συντριβόταν καί κατέρρεε ὅλη ἡ ἐξουσία τῶν σκοτεινῶν φυλακῶν τοῦ ᾍδη καί τοῦ θανάτου.
Ἡ Ἑλληνική γῆ καί τά σώματα τῶν ἐγκρίτων ὀρθοδόξων χριστιανῶν μποροῦν νά διαμελισθοῦν ἀπό τήν καταστροφική μανία τοῦ «πανίσχυρου»Διευθυντηρίου τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὅμως ἡ ζωή ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε.
Ἀπό τήν τέφρα τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ, νοθευμένου ἀπό τήν ἑλώδη λάσπη τῆς Νέας Ἐποχῆς,θά ἀνατείλει ἡ ὄντως νέα ζωή, ἀφοῦ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἐγγύηση τῆς ἀληθινῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ πιστεύοντος ἀνθρώπου καί τῶν κατορθωμάτων του φωτισμένων μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
Ἅπασα ἡ ἑλληνική γῆ εἶναι διαποτισμένη μέ τά αἵματα τῶν ἁγίων μαρτύρων καί ἐθνομαρτύρων της, ἀπό τούς πρώτους χριστιανικούς αἰῶνες μέχρι τούς νεομάρτυρες. Τό ἄφθονο τίμιο αἷμα τους ἐμπνέει καί διαμορφώνει ζῶσες μαρτυρικές συνειδήσεις πού θά ἀποκαλυφθοῦν στίς πιό δύσκολες μέρες ὅταν χρειαστεῖ ὁμολογία καί μαρτυρία ὀρθοδόξου πίστεως.



"Ορθόδοξο Παρατηρητήριο": Π. Σαράντη, τις τελευταίες ημέρες ο ελληνικός λαός δέχεται απανωτά πλήγματα τόσο σε οικονομικό επίπεδο με την επιβολή απίστευτων "κεφαλικών φόρων", όσο και εναντίον της ελευθερίας του μέσω της φοροκάρτας, τα ¨εγκαίνια " της οπoίας έγιναν χθές.Θα θέλαμε ένα πρώτο σχόλιό σας για αυτά τα δύο ζητήματα.



Π. Σαράντης Σαράντος: Ανέκαθεν θεωρούσα ως καθήκον και υποχρέωση προς την πατρίδα την φορολογική ειλικρίνεια και την πληρωμή των φόρων.Με αυτήν την πεποίθηση πλήρωσα αγόγγυστα όσα δίκαια ή άδικα εκτίμησε το κράτος ως συμμετοχή μου στα βάρη της χώρας .



Σήμερα όμως,αυτό που διαπιστώνουμε τόσον εμείς όσο και οι ειδικοί οικονομικοί επιστήμονες, είναι ότι η επιβολή φόρων δεν εχει πλέον τον χαρακτήρα ενός "συμμετοχικού συστήματος προσφοράς για το κοινό καλό" , αλλά έχει μεταμορφωθεί σε ένα όπλο μαζικής οικονομικής εξόντωσης του λαού, δια του οποίου θα επιτευχθεί αφ΄ενός η απόλυτη υποδούλωσή του στα αντίχριστα κελεύσματα της Νέας Εποχής ,και αφ΄ετέρου θα ολοκληρωθεί η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας.



Μέσα σε αυτό κλίμα εκφοβισμού και τρομοκρατίας ο ελληνικός λαός με το πρόσχημα της συμμετοχής σε ένα"επώδυνο πλην αναγκαίο " πρόγραμμα ... εθνικής σωτηρίας,καλείται να συναινέσει όχι μόνο στην φυσική του εξόντωση αλλά και στην υφαρπαγή του Θεοσδότου δώρου της ελευθερίας όπως αυτή θα πραγματοποιηθεί μέσω της φοροκάρτας και σύντομα της κάρτας του πολίτη .



Υπό αυτήν την έννοια και με αίσθηση της ποιμαντικής μας ευθύνης , δεν μπορούμε παρά να πούμε ευθαρσώς , ότι κανείς δεν πρέπει να παραλάβει την φοροκάρτα , ούτε ακόμα και όταν θα καταστεί υποχρεωτική ( απο 1/1/2012), καθώς επίσης ότι η πληρωμή "χαρατσιών" που κακώς χαρακτήρισαν φόρους ή τέλη δεν είναι καθήκον μας προς την πατρίδα αλλά συναίνεση στην ληστεία και στον κατακερματισμό της.


http://anavaseis.blogspot.com/

Καταγγελίες ότι το Facebook δεν διαγράφει τα προσωπικά δεδομένα

To Facebook θα ελεγχθεί από την Ιρλανδική επιτροπή προστασίας δεδομένων, έπειτα από καταγγελίες ενός Αυστριακού φοιτητή Νομικής σχετικά με την ασφάλεια των προσωπικών του δεδομένων.
Ο Μαξ Σρεμς αποφάσισε τον Ιούνιο να ζητήσει από το Facebook ένα αντίγραφο των δεδομένων του.
Ο Σρεμς έλαβε τελικά ένα CD από την Καλιφόρνια το οποίο περιέχει 1200 σελίδες με προσωπικές πληροφορίες και μηνύματα που ο ίδιος είχε διαγράψει από το προφίλ του τα 3 χρόνια που χρησιμοποιεί το site κοινωνικής δικτύωσης.

Στις 1200 σελίδες δεδομένων υπήρχαν απορρίψεις αιτημάτων φιλίας, διαγραφές φίλων του Μαξ και ένα αρχείο με όλες τις συνομιλίες που είχε κάνει. Επίσης υπήρχε μία λίστα με όλες τις φωτογραφίες που είχε βγάλει το tag, μία λίστα με όλους όσους είχε «σκουντήξει», σε ποιες εκδηλώσεις παρέστη (έκανε attend), σε ποιες όχι, κτλ.
Οι πληροφορίες κατανέμονται σε 57 κατηγορίες στις οποίες συμπεριλαμβάνονται όλα τα «like», μία λίστα με πληροφορίες που δείχνουν από που συνδέθηκε, μαζί με IP διευθύνσεις. Υπάρχει και μία λίστα που περιέχει διευθύνσεις e-mail τις οποίες ο Σρεμς δηλώνει πως δεν έχει «ανεβάσει» ποτέ και πως το Facebook τις συνέλεξε από τα προφίλ των φίλων του.


«Ανακάλυψα πως το Facebook είχε κρατήσει πολύ προσωπικά μηνύματα που είχα γράψει και στη συνέχεια διαγράψει, τα οποία, εάν εκτεθούν δημόσια, θα μπορούσαν να γίνουν εξαιρετικά επιζήμια για τη φήμη μου» δήλωσε ο Σρεμς σε συνέντευξή του.
«Με το να κρατάει πληροφορίες τις οποίες υποτίθεται πως ο χρήστης έχει διαγράψει, το Facebook λειτουργεί σαν την KGB και την CIA», προσθέτει.
Ο νεαρός φοιτητής έκανε έναν κατάλογο με 22 καταγγελίες για το Facebook σε συνεργασία με την Ιρλανδή επίτροπο προστασίας δεδομένων. Την επόμενη εβδομάδα πρόκειται να γίνει ο πρώτος έλεγχος του site. Η επιλογή της Ιρλανδίας έγινε καθώς η ιρλανδική θυγατρική του Facebook ελέγχει τους Ευρωπαίους χρήστες.

Εκπρόσωπος του Facebook δήλωσε πως η εταιρεία απλώς έδωσε στον νεαρό φοιτητή τις πληροφορίες που ζήτησε στις οποίες«περιλαμβάνεται και μία σειρά από άλλα πράγματα τα οποία δεν χαρακτηρίζονται ως προσωπικά δεδομένα, καθώς και αναλύσεις του site». Όσον αφορά τα μηνύματα: «Οι άνθρωποι μπορούν να διαγράψουν τα μηνύματα από τα είσερχόμενά τους αλλά δεν μπορούν να διαγράψουν τα σταλθέντα από τα μηνύματα των φίλών τους»

Ο Μαξ Σρεμς έχει οργανώσει εκστρατεία στο διαδίκτυο ενάντια στην τακτική διατήρησης διαγραμμένων πληροφοριών του Facebook και δηλώνει: «Η πληροφορία είναι δύναμη, και οι πληροφορίες για ανθρώπους, είναι άσκηση δύναμης σε ανθρώπους. Τι μπορεί να συμβεί αν κάποιος παραβιάσει τα προσωπικά δεδομένα;»

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Η Χάρη του βαπτίσματος

Υπάρχει μια συγκλονιστική μαρτυρία από έναν Αγιορείτη, τον πατέρα Συμεών, πού κατάγεται από το Περού.
Όταν ήταν μικρός, ή μητέρα του στο Περού του έλεγε:
-Εσύ, όταν θα μεγαλώσεις, θα φορέσεις μαύρα. Δεν ξέρω τι θα είναι αυτά τα μαύρα. Θα ζήσης σ’ ένα μέρος, πού δεν θα είναι νησί, και μόνο με βάρκα θα πηγαίνεις εκεί.
Μεγάλωσε, σπούδασε και γύρισε όλον τον κόσμο. Πήγε και στο Παρίσι, εκεί γνώρισε έναν’ Ορθόδοξο μοναχό, και ελκύστηκε στην Ορθοδοξία, γιατί ήταν παπικός.
Ταξίδεψε στο Άγιον Όρος κι εκεί ο Θεός έκαμε το θαύμα του! Βαπτίσθηκε, έγινε μοναχός με το όνομα Συμεών και αργότερα ιερεύς.
Ύστερα από αρκετά χρόνια, πήγε στην πατρίδα του, στο Πε­ρού, όπου κατήχησε και βάπτισε την μητέρα του σε μια λίμνη. Τρεις φορές την έπιασε, την βούτηξε μέσα στο νερό και την σή­κωσε. Μετά την τρίτη ανάδυση, σηκώθηκε ή μητέρα του ψηλά και φορούσε έναν ωραιότατο λευκό χιτώνα, έμεινε για μια στιγμή ακί­νητη… κι ύστερα έπεσε κάτω και λιποθύμησε.
Τα αδέλφια του, όρμισαν να τον λυντσάρουν γιατί νόμισαν ότι τη μάνα τους την έπνιξε ο αδελφός τους, ο καλόγερος. Μόλις όμως πλησίασαν κοντά, άρχισε να σηκώνεται ή γυναίκα και είπε τα έξης:
-Μετά την τρίτη κατάδυση και ανάδυση, όταν σηκώθηκα, άστρα­ψε όλος ο τόπος και γέμισε όλος από φως, μια υπέρλαμπρη φωτο­χυσία. Αυτό το φως με έντυσε με ενδύματα ολόχαρο, ολόφωτεινα, ολόλαμπρα. Αυτό το φως μπήκε και μέσα μου, με πλημμύρισε ολό­κληρη, με έπνιξε, με κατέφαγε, με εξαΰλωσε, μέσα και έξω και με έκανε κυριολεκτικά φωτοφόρο.
Ήταν δε τόσο δυνατό το φως και τόσο δυνατή ή συγκίνησης πού την κυρίευσε από αυτήν την πλημμύρα της φωτοχυσίας, πού δεν άντεξε και λιποθύμησε. Αυτά τα διηγείτο ο ίδιος ο πατήρ Συ­μεών, σε ευλαβείς προσκυνητές.
Να τα θαύματα, πού γίνονται στο Μυστήριο του αγίου Βαπτί­σματος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ - Η ασέβεια της βλασφημίας

†Μητροπολίτου Φλωρίνης  Αυγουστίνου Καντιώτου

Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ (Λουκ.8,26-39)

Ἡ ἀσέβεια τῆς βλασφημίας
 
Πρέπει,ἀγαπητοί μου, νὰ σᾶς μιλήσω σήμερα. Ἀλλὰ βρίσκομαι σὲ κάποια ἀμηχανία.Τί νὰ πῶ;Νὰ ἐπαινέσω; Ἡ κολακεία πρέπει νὰ εἶνε μακριὰ ἀπὸ τὸ στόμα ἐκείνου ποὺ κηρύττει τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ ν᾽ ἀποκαλύψῃ τὴν ἀλήθεια (βλ. Ἰω. 18,37). Νὰ ἐπαινέσω λοιπὸν ἢ νὰ ἐλέγξω; Ἡ ἀποστολή μου εἶνε νὰ μὴν κολακεύω, ἀλλὰ νὰ ἐλέγχω.
 
Διστάζω ὅμως· διστάζω, γιατὶ ξέρω πόσο ὁ κόσμος εἶνε δύσκολος νὰ δεχθῇ τὸν ἔλεγχο.Ἐὰν σᾶς ἐλέγξω, ἐὰν θίξω τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς κακίες ποὺ ἔχετε κ᾽ ἐσεῖς ὡς ἄνθρωποι,φοβᾶμαι ὅτι θὰ πιάσετε πέτρες νὰ μὲ λιθοβολήσετε. Ἀφοῦ λοιπὸν οὔτε νὰ κολακεύουμε ἐπιτρέπεται, οὔτε νὰ ἐπαινέσουμε μποροῦμε, οὔτε νὰ ἐλέγξουμε δέχεται ἡ ἐποχή μας, τί ὑπολείπεται σ᾿ ἐμᾶς τοὺς ἱεροκήρυκες; Ἢ νὰ πᾶμε ὅλοι νὰ κλειστοῦμε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἢ νὰ κάνουμε κάτι ἄλλο· νὰ παρουσιαζώμεθα μπροστά σας καὶ νὰ κλαῖμε· μόνο τὰ δάκρυα ὑπολείπονται σ᾿ ἐμᾶς.

Καὶ ὄντως δάκρυα πολλὰ πρέπει νὰ χύσῃ σήμερα ὄχι μόνο κάθε ἱεροκήρυκας ἀλλὰ καὶ κάθε Χριστιανός· ὅποιος ἔχει μέσα του ἕνα ζώπυρο, μιὰ σπίθα, πρέπει νὰ κλάψῃ πολύ.Διότι καὶ τὸ θέμα ποὺ μᾶς δίνει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο εἶνε τέτοιο πού, ἂν ἔχουμε καρδιὰ καὶ αἴσθημα, θὰ κλάψουμε. Ἀλλὰ ποιό εἶνε τὸ θέμα;
 
Τὸ ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο.Τί μᾶς λέει; Λέει, ὅτι ἕνας νέος ἄνθρωπος περιῆλθε σὲ μία πολὺ δυσάρεστη κατάστασι. Τὸ μυαλό του ἔπαψε πιὰ νὰ λειτουργῇ κανονικά· τὰ νεῦρα του ταράχτηκαν, τὸ πρόσωπό του ἀγρίεψε· τὰ μάτια του κοκκίνιζαν, τὸ στόμα του ἄφριζε, τὰ χέρια του δὲν τὰ ἐξουσίαζε· ἦταν ἕρμαιο κακῶν τάσεων.
Ἅρπαζε λιθάρια, πλήγωνε τὸ κορμί του, ἔσχιζε τὰ ροῦχα του. Ἔβγαινε ἀπ᾽ τὸ σπίτι, ἔτρεχε στοὺς δρόμους, οἱ δικοί του τὸν κυνηγοῦσαν. Πήγαινε στὰ ἔρημα βουνὰ καὶ μέσ᾿ στὶς σπηλιές, ἔμπαινε μέσ᾿ στὰ μνήματα. Κι ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ ἔμενε ἦταν ἀδύνατον ἄνθρωπος νὰ περάσῃ. Ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος ὅλης τῆς περιοχῆς. Μὲ σχοινιὰ καὶ ἁλυσίδες τὸν ἔδεναν, ἀλλὰ τὶς ἔσπαζε σὰν νὰ ἦταν κλωστές. Μὰ τί ἦταν αὐτός, τρελλός; Μακάρι νὰ ἦταν τρελλός. Ἦταν κάτι χειρότερο. Ἦταν –Θεὸς φυλάξοι– δαιμονισμένος. Σὰν ἐκείνους τοὺς ταλαίπωρους ἀδελφούς μας ποὺ καὶ σήμερα τοὺς πηγαίνουν στὸν ἅγιο Γεράσιμο στὴν Κεφαλονιὰ καὶ ἡ χάρις τοῦ ἁ γίου τοὺς θεραπεύει.
 
Δαιμονισμένος, λοιπόν, ἦταν. Ἀλλὰ ξαφνικὰ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὁ τόσο ἀγριεμένος,
ἀλλάζει. Τὸν βλέπουμε νὰ τρέμῃ ὁλόκληρος· ὅπως τὰ φύλλα τοῦ δέντρου ὅταν τὰ σείει ὁ ἄνεμος, ἔτσι ἔτρεμε κι αὐτός. Πέσανε ἀπ᾽ τὰ χέρια του οἱ πέτρες, ἔπαψε ν᾿ ἀφρίζῃ· ἤτανε πλέον διαφορετικός, ἡσύχασε, ἠρέμησε. Ὁ λύκος ὁ ἄγριος ἔγινε ἀρνάκι. Τί συνέβη; Μακριὰ εἶδε νά ᾿ρχεται ἐκεῖ κάποιος ἀπὸ τὸ δρόμο. Ποιός νὰ ἦταν; Κάποιος ταπεινὸς καὶ περιφρονημένος, ποὺ ἐξωτερικὰ φαινόταν ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ μέσα του κατοικοῦσε ὅλη ἡ Θεότης· ἦ ταν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἦρθε κοντά του.Αὐτός, μόλις εἶδε τὸ Χριστό, ἔπεσε μπροστά του, λέει τὸ εὐαγγέλιο. Ὁ τρομερὸς καὶ ἀλύγιστος αὐτὸς ἄνθρωπος ἔσκυψε καὶ τὸν προσκυνοῦσε φωνάζοντας· «Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, δέομαί σου, μή με βασανίσῃς»(Λουκ. 8,28).
 
Δὲν εἶνε θαυμαστό, ἀγαπητοί μου, ὅτι ἔπεσε μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ τὸν προσκυνοῦσε ὄχι πιὰ ὁ δαιμονισμένος, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ κρυβόταν πίσω ἀπ᾽ αὐτόν, δηλαδὴ ὁ σατανᾶς; Καὶ δὲν ἦταν ἕνας σατανᾶς· ἦταν μία «λεγεὼν» δαιμονίων (ἔ.ἀ. 8,30), χιλιάδες δαιμόνια· ἑφτὰ χιλιάδες δαίμονες εἶχαν φωλιάσει μέσα του. Ὅπως στὶς κουφάλες τῶν δέν τρων φωλιάζουν σφῆγκες,ἔτσι μέσα στὸν ἄνθρωπο αὐτὸν ὑπῆρχε ὁλόκληρη δαιμονικὴ σφηγκοφωλιά. Κι ὅλα αὐτὰ τὰ χιλιάδες δαιμόνια ἔπεσαν τώρα καὶ προσκυνοῦσαν τὸ Χριστό. Τὸν ἀνεγνώριζαν ὡς ἐξουσιαστὴ καὶ κυρίαρχο.
 
Τί βλέπουμε ἐδῶ; Ἐκεῖνο ποὺ γράφει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος στὴν θεόπνευστη ἐπιστολή του· ὅτι «καὶ τὰ δαιμόνια» ἀκόμη«πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι», τρομάζουν μπροστὰ στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν(Ἰακ. 2,19). Τρέμουν τὸ ὄνομά του τὸ ἅγιο· ἀκοῦνε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ γίνονται καπνός. Τρέμουν τὰ δαιμόνια ἐπίσης τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἀντέχουν νὰ τὸν βλέπουν· ὁ διάβολος, ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, «φρίττει καὶ τρέμει, μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ (=τοῦ σταυροῦ) τὴν δύναμιν» (Παρακλ., αἶν. Κυρ.πλ. δ΄).
Τὰ δαιμόνια, ἀγαπητοί μου,δὲν τολμοῦν νὰ ποῦν λόγο κακὸ γιὰ τὸν Κύριο, τρέμουν. Κι ὁ ἄνθρωπος τί κάνει;Βλαστημάει· ἀνοίγει τὸ στόμα του καὶ βγάζει φαρμάκι, λάσπη, ἀκαθαρσία. Βλαστημάει τὰ θεῖα· τὸ Θεό, τὸ Χριστό, τὴν Παναγία, τὸ σταυρό, τοὺς ἁγίους, τὰ καντήλια, τὶς κολυμπῆθρες, τὰ πάντα. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται χειρότερος κι ἀπὸ τὸ διάβολο. Γιατὶ ὁ διάβολος πολλὰ κάνει, ἀλλὰ ἕνα ἁμάρτημα δὲν τὸ κάνει· στὰ τόσες χιλιάδες χρόνια τῆς ἡλικίας του ὣς τώρα, δὲ βλαστημάει. Τρέμει. Μὰ ἀπὸ τὶς δικές μας βλαστήμιες ἔχει τάχα κάτι νὰ πάθῃ ἢ νὰ ζημιωθῇ ὁ Θεός, ἡ Παναγία, οἱ ἅγιοι; Τίποτε. Κι ἂν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τρελλαθοῦν κι ἀνεβοῦν στὶς ταράτσες κι ἀρχίσουν νὰ φτύνουν τὸν ἥλιο, ὅλα τὰ πτύσματα δὲ φτάνουν νὰ τὸν σβήσουν.
Ὅπως λοιπὸν τὰ σάλια μας δὲ φτάνουν στὸν ἥλιο, ἔτσι καὶ οἱ ὕβρεις μας δὲ φτάνουν νὰ βλάψουν τὸ Χριστό. Εἶνε τόσο ψηλά, εἶνε τόσο μεγάλος! Καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μᾶς. Κι ἂν ἐμεῖς τὰ σκουλήκια τῆς γῆς ἀντὶ νὰ τὸν ὑμνοῦμε τὸν βλαστημοῦμε, δὲν χρειάζεται τὶς δικές μας δοξολογίες. Ἔχει στοὺς οὐρανοὺς τάγμα τα, ταξιαρχίες καὶ ἀναρίθμητες στρατιὲς ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων ποὺ τοῦ ψάλλουν ἀκαταπαύστως «Ἅγιος, ἅγιος,ἅγιος Κύ ριος σαβαώθ…» (Ἠσ. 6,3).
Δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μᾶς· ἐμεῖς ζημιωνόμεθα, ἐμεῖς δείχνουμε τὴν ἀχαριστία μας.Ὁ βλάσφημος εἶνε χειρότερος κι ἀπὸ τὰ ζῷα. Ἔχεις ἕνα σκυλί, τοῦ πετᾷς ἕνα κόκκαλο, κ᾽ ἐπειδὴ δὲν ἔχει γλῶσσα νὰ μιλήσῃ, κουνάει τὴν οὐρά του, σὰ νὰ σοῦ λέῃ· Εὐχαριστῶ, ἀφέντη. Ὁ βλάσφημος ὅμως, σὰν τὸ λυσσασμένο σκυλὶ ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει πιὰ τὸ ἀφεντικό του ἀλλὰ τὸ δαγκώνει, «δαγκώνει» κι αὐτὸς τὰ χέρια τοῦ εὐεργέτου Χριστοῦ, ποὺ ἁπλώθηκαν στὸ σταυρὸ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία.
Μεγάλη ἁμαρτία ἡ βλαστήμια,πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ ἄλλες. Ἐγὼ σᾶς λέω, ὅτι εἶνε χειρότερη κι ἀπὸ τὸ φόνο. Μὲ τὸ φόνο σκοτώνεις ἄνθρωπο, μὲ τὴ βλαστήμια –ὅσο ἐξαρτᾶται ἀ πὸ σένα– σὰν νὰ φονεύῃς τὸ Θεό, σὰν νὰ σταυρώνῃς τὸ Χριστό!

Ὁ βλάστημος ἔχει μεγάλη ζημία καὶ κατάρα. Ἀνοῖξτε τὴν ἁγία Γραφή, τὴν Παλαιὰ Διαθή κη στὸ Λευϊτικό, νὰ δῆτε ἐκεῖ ἕνα παράδειγμα. Οἱ Ἑβραῖοι δὲ βλαστημοῦσαν τὸ Θεό· ἄκουγαν τ᾿ ὄνομά του καὶ στέκονταν ὄρθιοι.
Κάποτε ὅμως ἕνας ἀπ᾽ αὐτοὺς βλαστήμησε. Ἀμέσως τὸν ἀπομόνωσαν καὶ συμβουλεύτηκαν τὸ Μωυσῆ τί νὰ κάνουν. Κ᾽ ἐκεῖνος κατόπιν προσευχῆς εἶπε· «Θάνατος στὸ βλάστημο!». Τὸ ἄλλο πρωὶ μαζεύτηκε ὅλος ὁ λαός, ἀκόμα καὶ ἡ γυναίκα καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ ἴδιου, πῆραν ἀπὸ ἕνα λιθάρι καὶ τὸ ἔρριξαν ἀπάνω του.
Ἔγινε ἕνας λόφος ἀπὸ πέτρες, καὶ κάτω ἀπ᾽ αὐτὲς ξεψύχησε ὁ βλάστημος (βλ.Λευϊτ. 24,10-16). Καὶ στὴν Αἰθιοπία ἐπίσης δὲν ὑπάρχει βλαστήμια· ἂν κάποιος τολμήσῃ νὰ βλαστημήσῃ, θὰτὸν ἁρπάξουν καὶ θὰ τοῦ κόψουν τὴ γλῶσσα.
Ἐδῶ στὴν πατρίδα μας;… Μοῦ ᾿ρχεται νὰ κλάψω. Σοῦ συγχωρῶ τὶς πορνεῖες σου, τὶς μοιχεῖες σου, τὶς ἀτιμίες σου, τὶς κλεψιές σου· ἀλλὰ τὸ Θεὸ νὰ βλαστημᾷς; Δὲν ἔχουμε κράτος χριστιανικό! Ποιός τολμάει νὰ βγῇ καὶ νὰ βλαστημήσῃ τοὺς ἄρχοντες; Κανένας.
Τὸ Χριστὸ ὅμως, τὴν Παναγία; Ἄ βέβαια, μεγάλοι αὐτοί, μικρὸς ὁ Χριστός μας, μικρὴ ἡ Παναγιά μας! Μοῦ ἦρθε χθὲς ἕνας οἰκοδόμος ταραγμένος. –Τί ἔχεις; τοῦ λέω. –Θὰ φύγω ἀπ᾽ τὴ δουλειά.Εἶμαι χρόνια στὶς οἰκοδομές, ἀλλὰ δὲν ὑποφέρω τὴ βλαστήμια. Βλαστημᾶνε ὅλοι.Ὑπολογίζω ὅτι γιὰ νὰ χτιστῇ μιὰ πολυκατοικία, χρειάζεται τόσο μπετόν, τόσα σίδερα, τόσα ξύλα, τόσα …, καὶ —μὴ γελάσῃ κανείς— καὶ πεντακόσες βλαστήμιες. Ὦ Θεέ μου Θεέ μου!
Δὲν εἶμαι προφήτης, ἀδέρφια μου, εἶμαι ἁμαρτωλὸς σὰν ἐσᾶς· ἀλλὰ φοβᾶμαι. Σᾶς τὸ λέω καὶ γράψτε το. Ἐὰν δὲν ληφθοῦν μέτρα νὰ πάψῃ ἡ βλαστήμια στὰ γιαπιά, στὰ σχολειά, στὰ μαγαζιά, στὰ καράβια,στὸ στρατό, παντοῦ, ἐὰν δὲ ληφθοῦν δρακόντεια μέτρα ὥστε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας νὰ εἶνε σεβαστὸ καὶ ἅγιο, καμμιὰ νύχτα θὰ γίνῃ κανένας σεισμὸς χειρότερος ἀπὸ τοὺς προηγουμένους, καὶ δὲ θὰ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθον» (πρβλ. Ματθ. 24,2)ἐπάνω στὴν ἁμαρτωλὴ αὐτὴ γῆ, ποὺ δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας νὰ διεκδικήσῃ τὴν τιμὴ τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ!
 
(†)ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
 
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ ἱ. ναὸ τῶν Ἀθηνῶν τὴν 23-10-1966.